zaterdag 30 augustus 2014

Blogdip?

Heb ik een blogdipje? Dat is een vraag die ik me de laatste tijd een beetje stel. Ik lees het regelmatig bij andere blogsters: dat ze last hebben van dit fenomeen. Meestal denk ik en schrijf ik dan: niet stoppen hé!!! Ik lees jouw schrijfsels graag!

't Is niet dat ik niet graag meer schrijf hoor. Integendeel. Ik blog nu ruim een half jaar en ik ga het alsmaar leuker vinden. Ik heb ook al zoveel geleerd in die tijd. Als ik bedenk wat voor een groentje ik was toen ik net begon... Ik kende al die blogtermen niet, ik heb gezweet en gezwoegd om mijn blog een beetje acceptabel op het internet te krijgen.
Computers blijven jammer genoeg nog altijd een beetje vreemde wezens voor mij, die hun geheimen niet willen prijsgeven. En ik geef grif toe dat het me ook niet echt interesseert om me in hen te verdiepen. Ze moeten gewoon doen wat ik vraag en liefst niet teveel tegensputteren. Maar dit terzijde.

Niet dat ik nu zou durven beweren dat ik een volleerd blogger ben hoor, verre van. Met verbazing kijk ik dagelijks naar die knappe lay outs, naar die inspirerende schrijfsels, naar die prachtige foto's van collega bloggers. Ja, dan besef ik wel dat ik nog veel, héél veel te leren heb...
Het niveau van bepaalde blogs zal ik trouwens nooit halen, dat besef ik wel. Echt goed bloggen is ook een talent geloof ik. Elke dag weer een boeiend bericht schrijven waar hele horden lezers reikhalzend naar uitkijken: wauw, wat vind ik het geweldig als je dat kan... Niet dat het mijn ambitie is om op zo'n niveau te bloggen hoor. Dat laat ik liever aan anderen over, ik zie bloggen gewoon als een leuke hobby, als een uitlaatklep ook.

Ik besef ook dat ik enorm geluk heb met mijn lezerspubliek. Nog nooit heb ik één nare opmerking gekregen. Alle reacties zijn altijd zo lief. Gelukkig, want eigenlijk ben ik wel een gevoelig zieltje. Als ik lees wat sommige bloggers,waarvan ik vind dat ze super interessant en goed bloggen, over zich heen krijgen. Ik weet niet of ik nog de moed zou hebben om dan verder te gaan. Al besef ik wel dat mensen die zo'n hatelijke reacties schrijven dat wellicht uit jaloezie of frustratie doen. Maar toch...

Wat zit ik nu te zeuren over een blogdip zullen jullie wel denken? Ja inderdaad, ik schrijf nog graag, en het ontbreekt me ook niet aan inspiratie momenteel.
Er is iets anders dat me een beetje dwarszit. Zoals jullie weten blog ik niet onder mijn eigen naam. Dit doe ik vooral om de privacy van mijn kinderen en mijn gezin te beschermen. Mijn twee oudste kinderen zijn tenslotte geen baby's of kleuters meer. Ik schrijf soms ook wel eens dingen die wat persoonlijker zijn, en ik vind dat ik niet het recht heb om de privacy van mijn gezin zomaar te grabbel te gooien. Ik weet dat dat sommige bloggers hier minder problemen mee hebben, en dat veroordeel ik zeker niet hoor. Ik lees zelfs eigenlijk het liefst persoonlijke blogs.
Nu zal ik nooit mijn diepste zielenroerselen op het net gooien natuurlijk. Ik weet intussen dat er op de wereld ook minder toffe mensen rondlopen, die wel eens misbruik zouden kunnen maken van al te veel openheid.
Maar waar trek je de grens dan? Wat wil of kan je delen en wat niet? Dat vind ik zo'n moeilijke oefening. Voor ik op de knop 'publiceren' druk stel ik me dan ook altijd de vraag: kan ik dit de wijde wereld insturen? Want het internet heeft een goed geheugen, dat weten we allemaal.

Intussen weten een aantal goede vrienden en familieleden van mijn blog. Ik heb het hen zelf verteld, omdat ik soms graag praat over iets wat ik heb geschreven of omdat ik hun mening over iets wil weten. Het bloggen is ook alsmaar een belangrijker deel van mezelf geworden en ik vind dat ze het recht hebben om ook dat deel van mijn leven te kennen. Ik vind het dan ook fijn dat ze me regelmatig zeggen dat ze mijn blog lezen en ook hun mening hierover durven te uiten. Ik vind dat belangrijk omdat ik samen met hen aftoets of ik  niet teveel van mezelf prijsgeef op het net. Ik heb hun hulp nodig om die grens, die ik zelf zo belangrijk vind, te bewaken.

Ik heb naderhand tegen ook wat kennissen over mijn blog verteld. Zoals jullie weten kan de wereld soms erg klein zijn en intussen weet ik dat er veel bekenden van mij meelezen. Ik weet alleen niet wie. Ik weet dat ze meelezen, maar ze zeggen het niet tegen mij. Daar heb ik het best wel moeilijk mee. Ik gun deze mensen, die mij wellicht maar heel oppervlakkig kennen, een blik in mijn leven. Zij lezen over mij, maar ze willen niet dat ik weet dat ze mijn blog lezen. Daar heb ik het momenteel wat moeilijk mee. Ik zou het veel fijner vinden moesten ze me zeggen: "Hé, ben jij Miss Milla? Ik lees regelmatig je blog". Maar om de één of andere reden willen ze wel meelezen, maar ik mag het niet weten.
Ik voel me de laatste tijd erg geremd in het schrijven hierdoor. Soms heb ik spijt dat ik niet volledig anoniem ben gebleven. Dan zou ik veel meer durven schrijven zoals ik echt ben: veel minder oppervlakkig en af en toe een tikkeltje brutaal. Dat durf ik nu gewoon niet.

Weet je, misschien heb ik gewoon niet de juist persoonlijkheid om te bloggen. Hoe gaan jullie, collega bloggers, hiermee om? Stellen jullie jezelf die vragen ook af en toe? En wat vinden jullie van het feit dat sommige bekenden stiekem meelezen, maar zich blijkbaar niet willen 'outen' als lezer? Ook de mening van van niet-bloggers hoor ik hierover graag natuurlijk.
Thanks!

31 opmerkingen:

  1. Ik heb mij dit weekend nog afgevraagd of ik niet eens op mijn facebook een link naar mijn blog zou zetten zodat mijn blog ineens bekend is bij al mijn vrienden ... Maar uiteindelijk toch besloten om mijn blog nog verder geheim te houden. Net om de reden die jij aanhaalt, dat ik mij niet geremd wil voelen in mijn schrijven.
    Voorlopig weten enkel mijn beste vriendinnen en een paar familieleden van het bestaan van mijn blog af.
    Maar ik twijfel vaak hoor ... :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Tja, ik heb die link naar FB wel. Ik had er toen eigenlijk niet echt goed over nagedacht moet ik bekennen.

      Verwijderen
  2. Ik blog onder mijn eigen naam, velen in mijn omgeving weten dat ik blog, ik heb dat nooit verzwegen. Ik ben het laatste jaar beduidend minder gaan schrijven, ben ook voorzichtig(er) over wat ik schrijf. Heeft alles te maken met de omstandigheden waarin mijn vader verkeert: ik wil op niemands tenen trappen, wil niemand beledigen. En die dip hè, die is er na 4 jaar ook bij mij.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben ook altijd wel een beetje bang om iemand (onbedoeld) te kwetsen...
      Enne, een dip na 4 jaar, dat begrijp ik wel hoor.

      Verwijderen
  3. Ik begrijp je dilemma....
    In principe blog ik anoniem en geen van de mensen die ik in de "echte wereld" ken, weet dat ik blog. Nieuwsgierige en oplettende mensen zouden mijn blog echter vrij makkelijk kunnen vinden. En ik sta er niet voor in dat ik weleens mijn schuilnaam (niet heel orgineel en ook nog herkenbaar) of blog genoemd heb.
    Dus het zou zomaar kunnen dat mensen die ik - al dan niet goed - ken, mijn blog lezen. Om die reden schrijf ik niets op dat ik niet ook gewoon zou vertellen. Ik ben een vrij open boek, zowel als blogster / twitteraar als in "het echte leven".
    Wat ik niet echter doe in mijn blog, is vertellen wat ik vind van een familielid of kennis. Mensen die iets stoms over me zeggen of het huwelijk van bekenden waar ik mijn vraagtekens bij heb. Ze zouden zichzelf eens herkennen... Soms is het verleidelijk om het wel te doen, maar eigenlijk vind ik dat soort soort blogberichtjes ook niet leuk om te lezen bij anderen.

    Een blog is geen dagboek, hoewel dat het voor sommige mensen wèl is. Dat moet in principe ook ieder voor zich weten. Ik schrijf niet een blog omdat ik kwijt wil wat ik meemaak op een dag en ook niet - meestal niet tenminste - om frustraties van me af te schrijven. Ik schrijf een blog om mensen te inspireren, wakker te schudden. Maar vooral omdat het me helpt om juist los te komen van de "sleur van alledag" en er de kleine dingen, of juist hele grote, uit te lichten en de rode draad in mijn leven vast te houden. Dus uiteindelijk vooral voor mezelf. Om die reden nodig ik ook bijna nooit mensen uit om te reageren op mijn berichtjes zoals in veel blogs wèl gebruikelijk is ("hoe doe jij..."). Leuk als er soms reacties komen, maar het hoeft niet.

    Belangrijkste is dat het me niet zo veel kan schelen wat mensen van me denken. Zo leg ik mezelf weinig beperkingen op. Ik schrijf niet om anderen te pleasen of opdat anderen me leuk vinden. Er zijn veel meningen over mij, en lang niet altijd positief. Ik trek me daar niets (meer) van aan.


    Misschien zou je eens na kunnen denken over waarom jij blogt? Waarom vind je het leuk? Hoe verrijkt het je leven? Wat is er anders aan dan praten met "echte" mensen? Wat wil je ermee bereiken?

    Succes met nadenken!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mijn blog is niet anoniem, maar soms vind ik dat wel jammer. Ik zou soms best wel eens willen mopperen over bepaalde familieleden of vrienden, maar dan ben ik toch bang dat ze het lezen en zichzelf erin terug herkennen...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, dat zou ik ook niet willen. Je moet die mensen ten slotte ook nog in het dagelijks leven zien hè.

      Verwijderen
  5. Dat is de reden dat ik mijn blog nu op wordpress heb want daar kan je de persoonlijkere berichten onder een wachtwoord zetten.
    Je weet zelf aan wie je het wachtwoord geeft dus ook wie die berichten dan kunnen lezen.
    Tenzij iemand je wachtwoord zomaar aan anderen geeft maar daar ga je natuurlijk niet van uit.
    Merk je dat dat wel gebeurd dan kan je het wachtwoord wijzigen en diegenen weren op de persoonlijke berichten door het wachtwoord niet meer te geven,

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik zou eigenlijk ook wel willen verhuizen naar Wordpress. Je hebt daar blijkbaar veel meer mogelijkheden. Alleen zie ik zo op tegen de rompslomp die daar komt bij kijken.

      Verwijderen
  6. Dit is nu precies waar ik ook altijd over nadenk. Ik ben in september 2012 begonnen onder mijn eigen naam en heb dat een jaar gedaan. Het voelde voor mij niet fijn en toch heb ik het een jaar lang zo gedaan. Ik voelde me ook erg beperkt en geremd, immers iedereen zou mij zo kunnen vinden. Daarom ben ik in september 2013 anoniem gegaan, dar wil zeggen, ik heb een andere blognaam genomen en een andere gebruikersnaam en heb mijn oude blognaam verwijderd nadat ik de berichten in mijn nieuwe blog had geimporteerd. Ik schrijf geen onwaarheden en heb niets te verbergen maar toch hou ik het graag weg van familie en bekenden, raar maar waar. De enige die meelezen zijn mijn ouders en daar heb ik geen problemen mee. Zij weten hoe ik erover denk en houden het ook stil. En die dip, tja daar heb ik heel vaak last van.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik vind het goed van je dat je hier zo bewust mee bezig blijft. Ik doe dat zelf ook wel. Ik zal niets op mijn blog zetten waarvan ik niet wil dat mensen uit mijn buurt het weten. Ik beoordeel mijn artikelen altijd een beetje alsof ik het op Facebook plaats. Leuk voor vrienden, misschien interessant voor kennissen en misschien ook niet!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat vind ik wel een goede tip eigenlijk, daar ga ik ook eens aan denken voor ik iets publiceer.

      Verwijderen
  8. Ik heb die dip ook even gehad. Ik heb altijd onder mijn eigen naam geblogd, en er waren als snel bekenden (schoonmoeder, zus) die mee gingen lezen. Later kwamen daar meer bekenden bij. Maar toen mijn moeder en zelfs de juf van mijn dochter mee gingen lezen, ging ik ineens op mijn woorden letten, merkte ik. Ik heb ook een tijd veel minder geschreven, maar nu heb ik de juiste vorm weer gevonden. De verwijzing naar FB op mijn blog heb ik laatst wel weggehaald, dat voelde niet goed en hsd voor mijn gevoel ook geen toegevoegde wasrde.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat vrienden of familie meelezen vind ik niet zo erg, Ik vind het vooral moeilijk te weten dat er ook bekenden 'stiekem' meelezen, zonder dat ze hier ooit iets over zeggen tegen mij. Dat voelt niet goed op een of andere manier...
      Ik hoop dat ik ook snel de juiste vorm weer vind.

      Verwijderen
  9. Hm, ik denk zo, ik heb werkelijk niks te verbergen, blog wel onder een schuilnaam(of alias) plaats wel fotootjes van de kids (die hebben er geen moeite mee, de oudsten ook niet hoor) maar niemand van ons is via mijn blog te googlelen.
    Daar probeer ik op te letten.
    Ik weet dat er enkele moeder van school bv zijn die wel eens via een onderwerp googlelend op mijn blog kwamen en tegen mij zeiden, wat blog je leuk. (dan denk ik wellicht zijn er ook die me herkennen en dat niet zeggen? ) maar t zal me niet wakker houden.
    Ik ben open en eerlijk, of die ander dat dan ook is..moet ie lekker zelf weten :-D....
    Ik heb nooit echt een blogdip kwa inspiratie, ik heb alleen soms echt weinig tijd over. En op die dagen blog ik dan tegenwoordig niet (meer) vroeger deed ik dagelijks bloggen maar dat voelde dan op drukke dagen opeens als een must, en t is een hobby, voor de leuk dus...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Fijn dat jij er op die manier mee kan omgaan.
      Mijn 2 oudste kids willen absoluut niet herkenbaar op de foto. Ik moet dat uiteraard respecteren. Daarom probeer ik altijd vrij gereserveerd te blijven als ik over hen schrijf. Ook de kleinste breng ik nooit vol in beeld, hij is nu nog klein, maar misschien vindt hij het later wel helemaal niet leuk als er overal foto's van hem circuleren. Als je volledig anoniem blogt lijkt me dat toch makkelijker en vrijer...

      Verwijderen
  10. Ik blog juist niet anoniem, dus gewoon onder mijn eigen naam. Mijn blog gaat over wat ik allemaal maak op de naaimachine en ook als ik iets voor mijn zoon maak post ik dat gewoon, mét foto's van hem. Ben juist heel erg trots op wat ik doe! En ja, ik heb ook een link naar FB dus iedereen leest mijn schrijfsels. Vind het zelfs heel leuk als ik directe reacties krijg er op. Zo had ik laatst een jurk aan die ik zelf gemaakt heb en daar had ik die ochtend over geschreven. Later op de dag kreeg ik reacties als "hé, dat is de jurk die je gemaakt hebt". Dan glim ik wel van trots hoor!

    Dips heb ik naarmate ik langer blog eigenlijk niet meer. Ik heb een notitieboekje, schrijf al mijn ideeën op. Als ik projectjes heb die uiteindelijk mislukken, blog ik zelfs daar over. Niet alles hoeft perfect te zijn, toch?

    En eerlijk is eerlijk, ik lees zelf ook graag het liefst de persoonlijke blogs. Met dat in gedachte geef ik mezelf prijs in mijn blog, ook al is het soms een beetje op het randje. (ik wil mezelf nog wel eens op de hak nemen) Overigens hou ik mijn man wél volledig buiten beeld. Die benoem ik alleen als 'de echtgenoot', haha. Hij heeft er geen behoefte aan om met naam en toenaam genoemd te worden en dat is prima.

    Ik denk dat ik mij juist beperkt zou voelen tijdens het bloggen als ik het niet persoonlijk zou maken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is voor mij juist het dilemma. Ik lees ook het liefste persoonlijke blogs moet ik toegeven, maar mezelf of mijn gezin teveel blootgeven wil ik niet. Dat voelt gewoon niet goed. En da's inderdaad beperkend, want als mama wil je natuurlijk ook graag over je kinderen schrijven...
      Niet dat ik het raar vind of zo dat anderen wel onder hun eigen naam bloggen hoor. Al je jezelf daar goed bij voelt, waarom niet dan.

      Verwijderen
  11. Ik blog anoniem en heb ooit eens een kennis verteld dat ik die had. Maar na het kijken zei ze dat dit niets voor haar was, geldzaken. Een ander heb ik dat ooit verteld en die heeft na een paar keer ook nooit meer gekeken.
    Mijn gezin weet het maar lezen ook nooit. Wel heeft dochterlief ooit eens op school gegoogeld op een onderwerp en toen kwam ze op mijn blog terecht. Wel heb ik inmiddels medebloggers die ik prive ken.
    Dus, concluderend, weet niemand het in mijn omgeving.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Eigenlijk heb jij het wel goed aangepakt, vind ik.
      Ik kan me voorstellen dat het (ook privé) goed kan klikken met medebloggers of lezers, je zit tenslotte vaak op dezelfde golflengte over veel zaken.

      Verwijderen
  12. Anoniem bloggen geeft inderdaad meer vrijheid. Als je weet dat bekenden meelezen moet je toch wat meer op je woorden letten. Dat is soms wel eens lastig. Maar het lastige van anoniem bloggen is dat je jezelf voortdurend moet censureren.

    Dus uiteindelijk komt het misschien wel op hetzelfde neer ; )

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik blog ook wel eens over iets persoonlijk, maar in het "echte" leven ben ik ook vrij open dus daar zit niet echt verschil. Ik lees zelf graag ook persoonlijke blogs, je leert de persoon achter de blog wat kennen. En sowieso de echt privé dingen die komen er niet op. In de familie weten ze van de blog maar die hebben toch geen interesse daarin, dus ik zou mij eigenlijk zelfs volledig kunnen laten gaan ;-). Van de vrienden die volgen ben ik wel op de hoogte (denk ik).
    Wat betreft dat dipje, ik heb dat al regelmatig gehad, wel weten waarover ik wil schrijven maar gewoon de woorden niet op papier (of PC dus) krijgen. Soms vraag ik mij ook af of het al die moeite waard is omdat er bijna geen reacties of volgers komen op mijn blog, dan denk ik van er is iets mis, iets onaangenaam aan mijn blog (dat is mijn beruchte weinige zelfvertrouwen dat dan de kop op steekt). Maar dan spreek ik mezelf even streng toe dat ik er best fier op mag zijn want net als jij zijn computers en ik geen match made in heaven en toch heb ik dit maar gedaan ! En dan doe ik verder :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Gek dat jij soms twijfelt over je blog. Ik kan soms zo (gezond) jaloers zijn op die prachtige foto's van jou...

      Verwijderen
    2. Oh dank je wel, wat een mooi én leuk compliment ! Nu moet ik wel verder doen ;-). Nee, zoals gezegd, bij mij is dat omdat ik gewoon te weinig zelfvertrouwen heb en als ik dan bij andere blogs een stortvloed aan reacties zie op vanalles en nog wat, en bij mij zo goed als geen reacties dan slaat de twijfel toe. Dat heb ik altijd al gehad en dat gaat er nooit uitgaan denk ik.

      Verwijderen
    3. Nergens voor nodig, dat gebrek aan zelfvertrouwen (alhoewel ik dat soms zelf ook wel heb hoor): ik kijk elke dag uit naar je foto's en je blogposts!

      Verwijderen
  14. herkenbaar, ik begon ooit anoniem maar inmiddels weten heel veel mensen wie ik ben. Ook ben ik een flapuit, ik kreeg wel eens de tip van iemand die ik kende om mijn blog te lezen en dan kan ik me niet inhouden dat dit mijn blog is
    .
    Ik ben erg open trouwens dus zoveel maakt het me niet uit. Ik zie mijn blogs niet als een dagboek met persoonlijke ontboezemingen. Het scheelt dat ik vooral blog over een paar thema's en dat het voor mij ook een oefening in schrijven is.
    Soms twijfel ik wel eens, dan wil ik een voorbeeld gebruiken over geldgedrag uit mijn omgeving. Dan verander of versleutel ik het zo dan het (hopelijk) niet herkenbaar is voor de directie omgeving.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vind bloggen ook wel een goede oefening in schrijven. Daarvoor alleen zou ik het al willen blijven doen.
      De thema's die jij aansnijdt op jouw blog vind ik heel interessant om te lezen. Ik begrijp dat je voorzichtig bent als het over geldgedrag van mensen uit je omgeving gaat. Praten over inkomsten en uitgaven ligt bij veel mensen nog erg gevoelig.

      Verwijderen