zaterdag 13 juni 2015

De moeders aan de schoolpoort

Gisteren was zo'n dag die ik graag snel weer vergeet. Niet dat er echte rampen zijn gebeurd of zo... helemaal niet, het was eerder een aaneenschakeling van kleine ergernissen. Zijn jullie klaar voor een klaagblog? Ik moet het namelijk even kwijt.

Eerst en vooral was er de hitte: voor veel mensen een zegen, voor mij een martelgang. Ik ben een bleekscheet, en kan dus bijgevolg helemaal niet tegen die tropische temperaturen en de brandende zon.
Noodgedwongen neem ik mijn toevlucht tot factor 50+: verbranden doe ik dus niet, maar jammer genoeg reageer ik allergisch op de meeste (alle?) zonnecrèmes. Het is dus kiezen tussen de cholera en de pest: verbranden en zonneallergie of irritatie en een knalrode kop door de zonnecrème.
Nu kan je wel zeggen: 'ja, mens, blijf dan gewoon de godganse dag binnen hé!', maar dat gaat nogal moeilijk met een kleuter in je kielzog en bovendien word ik depri van de hele dag binnen zitten...

Irritatie nummer twee dan: rond een uur of drie vertrok ik met de fiets om de kiddo's van school te halen. Al snel moest ik vol in de remmen omdat ik bij het rond punt bijna werd omvergereden door een - vermoedelijk door de hitte - verdwaasde chauffeur. Enkele minuten later kon ik mezelf op het nippertje redden toen een andere chauffeur het lollig vond om door het rode licht te rijden. De brutale blik in mijn richting - alsof het mijn fout was nota bene - maakte het af. Gelukkig bereikte ik even later toch nog ongeschonden de schoolpoort...

...en daar stonden natuurlijk weer enkele moeders lekker op te scheppen over hun kroost: 'Ja, ze halen altijd achter in de negentig, zonder te studeren uiteraard!' 'De pubertijd? Neen hoor, daar hebben ze geen last van.' Altijd vriendelijk en voornaam zijn hun kindertjes... ben ik nu écht de enige moeder hier op aarde die kinderen heeft waar je af en toe wél de handleiding bij moet zoeken?

Maar het ergste moest nog komen: op een gegeven moment vertelde een - overigens wél toffe - moeder dat er drie van haar kippen op klaarlichte dag waren doodgebeten door een vos. Niet leuk om te horen, zeker niet omdat zij in vogelvlucht maar enkele honderden meters bij mij vandaan woont. Nu sluit ik mijn kipjes 's nachts wel veilig op natuurlijk, maar als die vossen van tegenwoordig ook al overdag op bezoek komen...

Al snel kwam er een andere moeder bij de schoolpoort met de 'oplossing': 'Als je nieuwe kippen nodig hebt... ik heb er nog wel twee die mogen opgegeten worden door de vos'. 'Pardon?' antwoordde ik, 'wat bedoel je daarmee?'
Wat ze toen zei vond ik ronduit shockerend: de dame in kwestie beweerde dus doodleuk dat ze van die kippen 'af moet' omdat ze oud zijn en niet meer leggen. Ze kosten haar alleen nog maar geld en bovendien zitten ze onder de bloedluizen. Volgens haar was het dus hoog tijd om hen eigenhandig de nek om te wringen.
Nu heeft Miss Milla af en toe ook wel een brutale bek, dus antwoordde ik: ' Dat is dus de dank die jouw dieren krijgen als ze oud zijn en niet meer leggen! Zijn het gebruiksvoorwerpen of zo?'
Ik zag dat ze schrok van mijn harde taal. Gelukkig werd ik snel bijgetreden door een andere moeder. Ook zij vond dat je je dieren moet verzorgen...

Weet je... eigenlijk snap ik niet dat sommige mensen zo denken. Misschien moet ik maar aanvaarden dat niet iedereen denkt zoals ik (en ik heb de wijsheid natuurlijk ook niet in pacht), maar of ik het daarom goed kan keuren?
Er zijn ook mensen die het nodig vinden om hun hond aan een boom te binden als ze op vakantie vertrekken en daar helemaal geen graten in zien... Ik zou er niet van schrikken dat dit dezelfde categorie mensen zijn die hun kippen op die manier behandelen.

Zo, dat deed deugd om het even van me af te schrijven! Waar een blog niet goed voor is ;-), want al zou ik het wel willen: heel de wereld redden kan ik - jammer genoeg - niet.