Alle moeders kennen wellicht het fenomeen dat als je met je (pasgeboren) baby een wandelingetje door de stad maakt ineens iedereen je aanspreekt en zich in je wandelwagen wurmt om een glimp van je kleintje op te vangen. Voor de ene mama is dit puur genieten, voor de andere hoogst onaangenaam... Ik heb me er zelden aan gestoord, tenzij de mensen echt té opdringerig werden natuurlijk.
Op een gegeven moment stopt die - al dan niet gewilde - aandacht vanzelf. Eens je kroost zijn schattigheidgraad wat is afgenomen kijkt geen hond op straat nog naar je om. Tenzij je kids zich gedragen als een stelletje schreeuwende ettertjes natuurlijk, dan heb je de aandacht zo weer te pakken. Negatieve aandacht welteverstaan: afkeurende blikken, vergezeld van commentaar zoals 'Zet ze maar eens een week bij mij, dan zal het rap gedaan zijn!' of 'In mijnen tijd was het niet waar, toen moesten de kinderen nog luisteren'...
Als ik zo'n taferelen zie denk ik altijd: oef, het zijn eens niet mijn kinderen die het beest uithangen, of ocharme die ouders, 't zal wel beteren... binnen een jaartje of tien.
De aandacht die ik kreeg met mijn pasgeboren baby's destijds zal ik nooit meer ontvangen: ons gezin is compleet met onze drie kids.
De aandacht die je krijgt met een hondje daarentegen, daar lijkt op één of andere manier geen houdbaarheidsdatum op te staan. Toen ons Fleurtje nog een - mega schattig - pupje was werden we echt overrompeld door wildvreemden die ons aanspraken, Fleurtje aaiden, vroegen of ze Fleurtje mochten vasthouden,... er waren zelfs mensen bij die hun hele levensverhaal begonnen te vertellen.
Fleurje vond dit helemaal niet erg: Fleurtje is een echte aandachtshond. Ze leeft voor de aandacht die ze krijgt, hoe meer hoe liever. Een dag geen aandacht, is een dag niet geleefd voor Fleurtje.
Inmiddels is Fleurtje al bijna twee en een half (een volwassen hond dus) en de aandacht die ze krijgt is nog niets verminderd. Nog steeds worden we aangesproken door onbekenden, nog steeds wordt ze geaaid, nog steeds weet ze alle harten te veroveren.
Storend is die aandacht niet. De meeste mensen zijn erg aardig en vriendelijk. Soms stellen ze vragen. De vragen die ze gewoonlijk stellen wil ik voor de geïnteresseerden hier wel even beantwoorden:
- Was ze duur en waar heb je ze gekocht? Ja, ze was niet goedkoop. We kochten haar bij een heel betrouwbare en gepassioneerde fokker. Het ras 'Cavalier King Charles Spaniël' is een prachtig ras dat zeer zachtaardig en uitermate aangenaam is. Helaas is het ook een ras dat zeer grote en ernstige gezondheidsproblemen kent, die het leven van de hond en het baasje tot een hel kunnen maken. Een serieuze fokker laat dus de ouderdieren uitgebreid medisch screenen om te voorkomen dat deze erfelijke aandoeningen worden doorgegeven aan het nageslacht. Enkel kerngezonde en erfelijk onbelaste dieren komen in aanmerking om mee te fokken. Een teefje mag ook maar een beperkt aantal nestjes hebben zodat ze niet overbelast raakt. Verder moeten de pups opgroeien in een huiselijke sfeer, zodat ze goed gesocialiseerd worden. Een goede fokker zal ook steeds nagaan of zijn pups goed terecht komen en de potentiële kopers aan een spervuur van vragen onderwerpen. Wij hebben nog regelmatig contact met de fokster van ons Fleurtje (we sturen haar zo nu en dan een fotootje door) en we kunnen ook terecht bij haar als we vragen hebben. Het is begrijpelijk dat dit alles een prijskaartje heeft. Veel mensen zeggen me: 'Maar ik heb op internet gezien dat ze Cavalierpups verkopen voor 300 euro'. Meestal zijn dit pups die worden verkocht door zogenaamde broodfokkerijen. Laat je nooit verleiden om daar een hond te kopen. Googel het woord 'broodfokkerij' maar eens en je zal meteen begrijpen wat ik bedoel. Een hond hoeft trouwens helemaal niet duur te zijn in aankoop. Je kan er ook voor kiezen om er eentje uit het asiel te adopteren. Besef wel dat een hond sowieso geld kost aan eten, verzorging en dierenartskosten.
- Verliest ze veel haren? Ja, een hond verliest nu eenmaal haren (tenzij je voor een ras kiest dat er voor bekend staat weinig haren te verliezen natuurlijk). Ik moet elke dag stofzuigen: sla ik een dagje over dan ligt het hier vol 'bollen' haar. Fleurtje moet ook dagelijks uitgebreid gekamd worden anders klitten haar haren (vooral bij de oren) volledig in elkaar.
- Bijt ze iets kapot? Toen ze nog pup was heeft ze hier wel het nodige gemold. Ons jongste zoontje was toen twee en een half en hij liet veel van zijn speelgoedjes op de grond rondslingeren. Je kan al raden wat daarmee gebeurde, denk ik hé? Ze heeft wel nooit haar tanden in de meubels gezet. Als we weg moesten en ze dus alleen thuis was moest ze in de bench. Die bench hebben we een jaar gebruikt, nadien was het niet meer nodig. Nu ze volwassen is bijt Fleur niets meer stuk. Gelukkig!
- Maakt ze veel vuil? Neen, eigenlijk niet. Als het nat is buiten, zijn haar pootjes natuurlijk wel vies. Geen probleem hoor, want ze laat ze gewillig schoonvegen met een handdoek. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn drie kids veel meer rommel en rotzooi maken dan Fleurtje. Een hond knutselt nu eenmaal niet hé ;-)
- Mag ze in de zetel liggen? Tuurlijk mag ze dat! Niets zo zalig als 's avonds ons Fleurtje op mijn schoot. Of op die van mijn man. We durven hier wel eens ruzie over te maken...
- Is ze zindelijk? Jep, 100 procent! Alleen als ze ziek is, kan er natuurlijk wel eens een ongelukje gebeuren. Een hond zindelijkheid aanleren is overigens peanuts in vergelijking met een kind zindelijk krijgen vind ik.
- Ligt ze in bed bij jullie? Neen, dat mag niet van mijn man (van mij zou het wel mogen). Op vakantie (want ze gaat altijd mee) ligt ze wel op bed bij ons.
Zo, dit is een langer artikel geworden dan ik van plan was. Als jullie nog graag iets zouden willen weten: vragen staat vrij :-)