zaterdag 27 september 2014

Nog meer balen door nog meer (financiële) pech

Eerder schreef ik al een blogbericht (klik) over de onverwachte kosten die we hadden deze maand. Ik was hoopvol gestemd, en dacht dat we het ergste nu wel zouden gehad hebben. Mis poes! De (financiële) rampmaand september is immers nog niet voorbij...

Een week geleden had ik ongeveer voor 400 euro kosten aan mijn auto. Leuk is anders, maar ik was wel blij, want mijn wagen reed terug prima en ik dacht dat hij nu wel weer helemaal in orde zou zijn.
Niet dus: gisteren probeerde ik mijn auto te starten en hij deed niets meer, letterlijk niets. Bizar, vond ik dat. Meestal als een auto niet start, hoor je toch nog de motor die een poging doet om in gang te schieten.
Jammer genoeg ben ik geen lid meer van een pechverhelpingsdienst. Dit lidmaatschap zette ik stop uit besparingsdrang en omdat mijn auto meestal prima doet wat hij moet doen: starten en rijden.
Ik belde dus naar de garage en zij zeiden mij dat het hoogstwaarschijnlijk aan de batterij zou liggen. Dat leek me ook wel een plausibele verklaring. Ik mocht een nieuwe batterij ophalen met de afspraak dat ik ze kon terugbrengen indien mijn wagen dan nog niet zou starten. Zo gezegd, zo gedaan.
Mijn man, die inmiddels was thuisgekomen, deed de motorkap open en wat zagen we: bijna heel de binnenisolatie onder mijn motorkap was weggevreten door een dier. Je zag er zo de happen in! Het lag dus duidelijk niet aan de batterij. Waarschijnlijk heeft een marter zijn tanden in de bekabeling onder mijn motor gezet. Naar het schijnt zou in sommige leidingen een soort van visolie zitten waar die beestjes dol op zijn. Ik ben jammer genoeg niet het enige slachtoffer van deze vandalen in de buurt. Beneden in onze straat hebben ze al meerdere auto's gemolesteerd blijkbaar.

Nu moet ik een manier vinden om mijn wagen tot in de garage te krijgen, want rijden zit er dus voorlopig niet meer in. Ik overweeg om toch lid te worden van de pechverhelping. Je betaalt dan voor zo'n interventie (veel meer) meer dan het normale jaarlijkse lidgeld, maar ik zie geen andere mogelijkheid. Hopelijk hebben die stoute beestjes niet te lelijk huisgehouden onder mijn wagen, en val ik binnenkort niet achterover van de reparatiefactuur.

Soms zou ik echt mijn wagen willen wegdoen. Ik denk als ik eens uittel wat hij mij kost op jaarbasis, dat ik acuut down word. Ik weet dat het verwend klinkt, maar ik kan mijn heilige koe echt niet missen. Mijn kiddies zitten in drie verschillende scholen, waarvan er één op redelijk verre afstand en bovendien met rotslechte busverbindingen. Ook het brengen en halen naar de hobby's lukt me onmogelijk met de fiets...

Maar weet je, eigenlijk ben ik blij dat die rotbeestjes hun tanden in maar mijn auto hebben gezet. Bij een vriendin hebben ze zes kipjes doodgebeten... Da's pas erg! Ik moet er niet aan denken dat mijn lieve Violetta, Jasmijnje, Pluizemieke en Annabelle zouden zijn ten prooi gevallen aan die bloeddorstige dieren. 't Is al erg genoeg dat ons Fientje (klik) naar de kippenhemel is. 's Avonds sluit ik mijn dames dus op in hun nachthok, zodat ze veilig zitten.

Weten jullie misschien een manier om marters op een (milieu)vriendelijke manier af te schrikken? Ik zou jullie eeuwig dankbaar zijn :)

dinsdag 23 september 2014

Bananencake

Ik eet graag bananen, maar dan mogen ze niet te rijp zijn. Vanaf het moment dat er van die bruine vlekjes op de schil beginnen te verschijnen en dat ze net iets te zacht aanvoelen, vind ik ze echt niet lekker meer. De rest van de familie blijkbaar ook niet, want dan blijven ze altijd onaangeroerd in de fruitschaal liggen.
Weggooien doe ik ze niet hoor, want de kipjes lusten ook wel een rijp banaantje. Toch vind ik het altijd een beetje zonde. Bananen zijn tenslotte niet echt spotgoedkoop, en bovendien hebben ze vele kilometers afgelegd om tot bij ons te raken.
Gelukkig kan je met (over)rijpe bananen hele lekkere cake maken:





Dit heb je nodig:

  • 3 rijpe bananen
  • 130 g bruine suiker 
  • 60 g boter
  • 3 eieren
  • 3 eetlepels water
  • 50 g havermoutvlokken
  • 150 bloem
  • een handje amandelschilfers
  • 2 theelepels bakpoeder 


Zo maak je het:

  • Meng de gesmolten boter met de suiker.
  • Voeg de geklutste eieren en de geplette bananen toe. 
  • Roer goed door en voeg daarna de bloem, het bakpoeder, de havervlokken, de amandelschilfers en het water toe.
  • Roer voorzichtig door.
  • Vet een rechthoekige cakevorm in met boter en bestuif met wat bloem.
  • Bak de cake in een voorverwarmde oven op 180 ° gaar in ongeveer 40 minuten.


maandag 22 september 2014

Balen van die onverwachte kosten.

Eerder deze maand schreef ik al een blogbericht (klik) over de dure maand september, met alle inschrijvingsgelden voor de hobby's van de kids, het schoolgeld en dan nog de hopen rekeningen die dan toekomen. Ik had mezelf dus al flink in bespaarmodus gezet.
Maar dat het een nog véél duurdere maand zou worden dan dit, had ik toch niet verwacht.


Vorige week ging ik de kiddies van school halen. Ik parkeer mijn auto altijd een eindje bij de school vandaan, want daar is tenminste parkeerplaats te vinden en je hoeft er geen geld in de meter te steken.
Je moet er wel je parkeerschijf leggen. Dat doe ik dan ook altijd heel trouw, behalve die dag. Eén keertje vergeten, en ja... je raadt het al, ik had prijs natuurlijk: 25 euro boete.

Volgende tegenslag: ik ging met mijn wagen naar de garage voor een kleine reparatie, maar er bleken heel wat meer kosten te zijn dan voorzien: 400 euro.

En last but not least : de oudste zoon ging voor twee dagen naar Parijs met school. Erg leuk natuurlijk! Ik gaf hem voldoende geld mee (90 euro) want ze moesten ter plekke o.a. zelf een aantal maaltijden betalen, en we weten allemaal dat Parijs nu niet bepaald de goedkoopste stad is. Ik zei tegen zoonlief dat hij zijn geld op twee plaatsen moest steken. Een deel in zijn portemonnee en een deel in zijn rugzak, voor het geval zijn geld gestolen zou worden. In zo een grootstad weet je nooit tenslotte.
Nu kwam hij thuis en we zeiden dat hij de helft van het geld dat hij over had mocht houden. Zoonlief is nogal zuinig, dus ik wou hem belonen voor zijn spaarzaamheid. Hij was blij, want hij had maar 40 euro opgedaan. Van de resterende 50 euro mocht hij dus de helft houden. Ware het niet dat die 50 euro, die hij in zijn rugzak had verstopt, spoorloos verdwenen bleek. Waarschijnlijk er uitgevallen, gestolen of god weet wat er mee gebeurd is. Ik ben maar niet kwaad geworden, want zoon zat er héél erg mee...

Ik baal nu dus wel een beetje door al die extra kosten. Maar ach..., er zijn veel ergere dingen die kunnen gebeuren. We gaan gewoon nog even spaarzaam door.

zaterdag 20 september 2014

Vier

Volgende maand wordt ons kleinste rakkertje al vier. In mijn ogen nog heel klein, in de ogen van de meeste van mijn vriendinnen ook. Zij hebben immers bijna allemaal al pubers. Ik ben de enige in mijn vriendenkring met een nakomertje.
Ik werd voor het eerst moeder toen ik bijna 27 was, op mijn 31ste volgde het tweede kind en op mijn 38ste onze jongste. Er was zoveel leeftijdsverschil dat alles bij de derde zwangerschap weer bijna terug nieuw leek. Ook alle babyspullen moesten opnieuw gekocht worden.

Bizar en ook jammer eigenlijk, dat je zo veel dingen vergeet. Ook al neem je je op dat moment voor om bepaalde dingen nooit, maar dan ook nooit te vergeten... Opeens besef je dat je je niet meer precies herinnert hoe alles was toen je eerste kind nog piepklein was. Je moet even terug in het boekje kijken wanneer hij nu weer voor het eerst omrolde bijvoorbeeld.
Gelukkig zijn er nog filmpjes, foto's of notities, maar het moment zelf van de eerste vlindertjes die je in je buik voelde als je je kind voor de eerste keer echt voelde bewegen, dat moment zal je nooit meer opnieuw beleven. Zelfs al herinner je het je nog haarscherp, het is voorbij...

Wanneer je voor het eerst moeder wordt maak je ook kennis met een liefde die je nog niet kende, toch niet in die allesoverheersende mate. Het gevoel dat je je eigen leven zou geven voor je kind. Onvoorwaardelijk liefde. Zelfs als je kind is opgegroeid tot een puber, die bij momenten het bloed van onder je nagels haalt, dan nog is die liefde er, zonder ooit in intensiteit af te nemen, integendeel...
Mijn kinderen grootbrengen en opvoeden tot gelukkige volwassenen is de allerbelangrijkste taak die ik heb in het leven. Moeder zijn is een enorme verrijking, maar het maakt je ook zo kwetsbaar als mens. Ik kan er zelfs niet over nadenken wat ik zou doen moest er iets ergs met mijn kinderen gebeuren. Ik laat die gedachten niet toe. Ik hoop gewoon dat het nooit gebeurt.

Het doet me al zo'n pijn als ik merk dat mijn zoontje dat nu nog geen vier is, niet meer graag naar school gaat. Elke ochtend verzint hij uitvluchten om niet te moeten gaan. Mijn hart breekt, ik zou op zo'n moment wel kunnen janken als een klein kind. Ik zou niets liever willen dan hem lekker bij mij thuis houden, in plaats van hem toch naar school te sturen. Want dat moet nu eenmaal, voor zijn ontwikkeling... Ik zoek naar een oplossing, zoek naar de oorzaak. Want ik vind het zo vreselijk triest dat mijn kleine man zich niet goed voelt op school ...


Dashcam of niet?

Ik zit een beetje in twijfel: koop ik een dashcam voor in mijn wagen of niet?
Het is een echte trend de laatste tijd, maar daar laat ik me zeker niet door leiden. Integendeel, ik heb zelfs nog steeds geen smartphone bijvoorbeeld.
Als je me een tijdje geleden zou gevraagd hebben of ik ooit een dashcam zou willen, had ik beslist "NEEN!" geantwoord. Maar op dit moment sta ik in twijfel. Het lijkt me toch ook aanzienlijke voordelen te hebben.
Ik heb het een tijdje geleden een paar keer voorgehad dat een chauffeur erg agressief reageerde omdat ik niet snel genoeg reed  -naar zijn zin toch tenminste, ik hield me netjes aan de toegestane snelheid. Ook heb ik het al meegemaakt dat een chauffeur de voorrangsregels aan zijn laars lapte en dat ik nog maar net een botsing kon vermijden door een noodstop te maken. Als dank kreeg ik gebaren van hem waarbij hij deed alsof hij mij een kopje kleiner ging maken en nog een paar welgemeende opgestoken middelvingers op de koop toe. Leuk is anders, dat kan ik je wel zeggen.

Nu ben ik niet zo voor de 'big brother' maatschappij, waarbij iedereen mekaar controleert. Beelden vertellen tenslotte ook niet altijd de werkelijkheid als ze niet in de juiste context worden geplaatst.
Alleen denk ik dat ik me toch een stuk geruster en veiliger zou voelen met zo'n camera in mijn auto. Of zou het een vals gevoel van veiligheid zijn?  Voor de prijs hoef ik het niet te laten, want die dingen zijn tegenwoordig helemaal niet zo duur meer. Voor iets meer dan 50 euro heb je al een degelijk exemplaar, lijkt me...

Wat vinden jullie? Of hebben jullie al ervaring met deze camera's misschien?

dinsdag 16 september 2014

Nazomertje

Omdat het op het moment zo een mooi nazomerweer is, vond ik het wel leuk om nog wat foto's van de tuin te maken. Jammer genoeg is mijn goed fototoestel binnen voor herstelling en moest ik me dus behelpen met een oud primitief toestelletje. Nu ja, tot twee jaar geleden hád ik trouwens zelfs helemaal geen goed toestel. Wat is een mens toch snel verwend hé.
Laat die nazomer nog maar even duren wat mij betreft. Dat hebben we wel verdiend vind ik, na die wisselvallige zomer. Ik heb helemaal nog geen zin in de herfst, laat staan in de winter...











In een grote tuin is het helaas niet alleen genieten van al het moois dat de natuur ons te bieden heeft. Af en toe moet de natuur ook flink in toom gehouden worden, en moet er dus rigoureus gesnoeid worden. Dat levert dan van dit soort meterslange bergen snoeiafval op:


Hopelijk krijgen jullie de kans om ook nog even van dit prachtige weer te genieten :)

zondag 14 september 2014

Decibels

Een mens kan toch veranderen in de loop der jaren. Nu ja, ik toch in ieder geval.
Wie had vroeger gedacht dat ik ooit nog graag cakes zou bakken en zelf confituur maken? Als puber vond ik dat maar belachelijk. Veel liever ging ik naar festivals waar luide muziek uit de boxen knalde.

Ik houd nog steeds van muziek, alleen mag die nu niet meer zo luid staan dat mijn oren er van gaan tuten. Vroeger werd je uitgelachen als je oordopjes gebruikte, en die tuut in je oren hoorde gewoon bij een avondje op stap gaan. Dat vervelende geluid verdween vanzelf wel, dachten we...

Inmiddels is er godzijdank een heuse mentaliteitswijziging aan de gang. Oordopjes zijn algemeen aanvaard en worden vaak zelfs gratis uitgedeeld.
Ik liet er voor mezelf op maat maken. Wel niet goedkoop, maar het geld meer dan waard. Ik heb namelijk last van tinnitus: een tuut die niet meer weggaat. Nooit meer. Ook heb ik een overgevoeligheid voor harde geluiden.
Dit had ik vroeger niet, maar sinds één luide knal enkele jaren geleden op oudejaarsavond, is het nooit meer echt stil in mijn hoofd. Wanneer er genoeg omgevingsgeluiden zijn heb ik geen last van tinnitus, maar 's nachts is die tuut mijn eeuwige metgezel.

Gelukkig is het met de jaren wat verbeterd. 't Is te zeggen, het is niet weg natuurlijk, maar ik heb ermee leren leven.  Ik heb er momenteel nog relatief weinig last van.
Het is natuurlijk wel belangrijk dat het niet verergert, want bij mij is het gelukkig maar een lichte tuut. Bij sommigen is die pieptoon luid en soms zelfs in verschillende toonhoogtes. Ik kan me goed voorstellen dat je hier op den duur knettergek van wordt. Er bestaan namelijk geen pillekes of zo om dat constante geluid weg te krijgen uit je oren. Eens je het hebt is het in principe te laat...

Dus als je na een feestje thuis komt met zo'n piep in je oren, besef dan dat je oren sowieso schade hebben opgelopen. De tuut zal aanvankelijk verdwijnen, maar het kan kan zijn dat er een moment komt dat je oren echt genoeg hebben van die overbelasting.  Vanaf dan wordt de pieptoon een blijvertje, of je dat nu leuk vind of niet.

Mijn kinderen gaan nog niet op stap. Ik kan alleen maar hopen dat ze in de toekomst zo verstandig zullen zijn om hun oren te beschermen.
Gisterenavond was er een muziekfestival op zo'n drie kilometer (in vogelvlucht) van bij ons. De muziek stond er zo luid dat ik de bassen tot in ons huis kon horen. Alle deuren en vensters waren nochtans gesloten.
Denk nu niet dat ik de jeugd hun pleziertjes niet gun hé, ik ben zelf ook jong geweest. Alleen vraag ik me af waarom het nu zó luid moet. Eigenlijk is het toch absurd dat je oordoppen moet dragen om je te beschermen tegen die overdreven decibels. Het is toch veel eenvoudiger om de muziek gewoon wat stiller te zetten.
Gelukkig zijn er intussen wettelijke geluidsnormen, maar ik vrees dat die heel vaak niet gerespecteerd worden.
Ik hoop in ieder geval dat de jongeren die gisteren zo leuk gefeest hebben hun voorzorgen hebben genomen, zodat ze er geen blijvende herinnering aan overhouden...



maandag 8 september 2014

September = dure maand

Het nieuwe schooljaar is sinds een week terug begonnen. Het is toch verbazingwekkend hoe snel een mens hier weer aan went.
Nu, ik klaag niet hoor... twee maanden vakantie is ruimschoots voldoende, en de kiddo's waren dringend toe aan weer wat meer structuur in hun leven.

Voor mij is het ook een pak rustiger - overdag dan toch tenminste - want 's morgens en 's avonds ben ik herleid tot een soort taxichauffeur. De oudste gaat nu naar school in een andere stad en dankzij de rotslechte busverbinding ben ik genoodzaakt om hem elke ochtend met de auto weg te brengen. Met de fiets is dit helaas niet te doen wegens de te verre afstand.
Daar gaat mijn goede voornemen om de twee jongsten zoveel mogelijk met de fiets naar school te brengen...
Na school heeft mijn oudste zoon gelukkig wel een goede bus aansluiting en dan hoef ik hem enkel maar aan het station op te pikken.
Ik durf niet uit te tellen hoeveel mij dit extra aan benzine gaat kosten, want hier baal ik wel serieus van. Om nog maar de zwijgen over de belasting voor het milieu dat dit met zich meebrengt, want daar voel ik me ook wel wat schuldig over.
Als de kids eenmaal thuis zijn van school houdt het nog niet op met rondrijden hoor: dan moet ik weer mijn kepie van taxichauffeur opzetten om - vooral dochterlief - naar de hobby's te brengen. Ook zaterdag blijf ik niet gespaard van het hele haal- en brenggebeuren, want die dag staat eveneens helemaal in het teken van turnen en paardrijden. Gelukkig wil manlief zaterdags ook wel eens in de rol van taxichauffeur kruipen, als hij dan niet hoeft te werken tenminste.

Misschien denken sommigen nu bij zichzelf : 'Waarom sta je dan ook toe dat je dochter zoveel hobby's doet?'
Wel, dochterlief is een bruisend vat vol energie, en die energie moet ze kwijt. Anders wordt ze ambetant van zichzelf, en begint ze turnoefeningen op de leuningen van de zetels enzo te doen. Die twaalf uur turnen per week maken haar gelukkig, dus wie ben ik om haar dat te ontnemen? Zolang haar schoolwerk er niet onder lijdt zal ik dus nog een tijdje met haar moeten rondrijden....

Nu ik toch volop aan het zagen en klagen ben: krijg ik van jullie permissie om nog even door te gaan? Dat kan toch zo opluchten hé, je grieven af en toe eens goed ventileren!

Wat is die eerste maand van het schooljaar toch een verdomd dure maand. Alle inschrijvingsgelden van de hobby's, het schoolgeld, allerlei schoolspullen,... moeten betaald worden, en tot overmaat van ramp zijn de kinderen natuurlijk ook nog eens uit hun kleren gegroeid. Nu heb ik wel magere kindertjes, dus ze doen heel lang met hun kleren. Echter, wanneer de rokjes van dochterlief echt wel onfatsoenlijk kort worden en als de lange broeken van de zonen doen vermoeden dat er water in de kelder staat, moet er toch wat nieuws in de kasten komen.
Natuurlijk komen er in maanden als september ook nog tal van rekeningen binnen zoals water, elektriciteit, stookolie, verzekeringen, het kan niet op...

Pfff, ... van vakantiemodus gaan we dus naar bespaarmodus, vrees ik.
Is september voor jullie ook zo'n financiële aderlating?



dinsdag 2 september 2014

Gedaan met het schoon leven...

Na acht weken vakantie is de school gisteren weer begonnen voor mijn drietal. 't Is wennen, voor hen, maar ook voor mij. De eerste ochtend ging niet bepaald van een leien dakje, het was duidelijk dat de kiddo's hier nog in vakantiemodus verkeerden.

De kleinste had er duidelijk niet veel zin in want hij veinsde dat hij ziek was, in de hoop zo aan de school te kunnen ontkomen. Mis poes, hier trappen we niet in!
De dochter wou wel gaan, weliswaar met lichte tegenzin, maar tegen het tempo dat zij zich klaarmaakt 's morgens lijkt een slak nog razendsnel. Waarom maakt zij zich nooit druk over op tijd komen? Ik word zo moe van altijd achter haar veren te moeten zitten, maar als ik één ding haat dan is het te laat komen, en zeker op school.
De oudste trekt zijn plan, maar is niet bepaald een ochtendmens. Een goed humeur zo vroeg in de ochtend, daar hoef ik bij hem dus niet op te hopen. Er wordt dus 's morgens alleen het hoogstnoodzakelijke gezegd. Het schijnt dat dit normaal is bij pubers, heb ik eens gelezen. Hun biologische klok staat van nature op laat opblijven en lang uitslapen. Alleen jammer dat onze maatschappij hier zo weinig rekening mee houdt ;-)

Ik had me voorgenomen om niet te stressen die eerste schooldag, maar uiteraard lukte dat niet. Een kleuter motiveren om naar school te gaan en proberen hem in zijn kleren te hijsen, het knoperige haar van een tiener proberen in te vlechten (want dat wou ze graag voor de eerste schooldag), wat voedsel in een humeurige puber proberen te krijgen... Pfff... normaal is dat dagelijkse routine, maar na twee maanden lijkt er niet veel meer van die routine over te zijn. Ik ben duidelijk zelf ook nog teveel in vakantiemodus.

Daarbij komt nog dat de oudste naar een andere school gaat, in een andere stad. Waarom heb ík daar meer stress over dan hij? Ik zit me de hele tijd maar dingen af te vragen zoals: gaat hij wel op de juiste bus zitten, gaat hij snel nieuwe vrienden maken, hij zal toch geen spijt krijgen van zijn beslissing voor die nieuwe studierichting, ...

Nadat ze uiteindelijk alle drie veilig en wel op school waren geraakt had ik het huis sinds lang voor mij alleen. Nu ja, da's niet helemaal waar, want ons Fleurtje is er ook nog natuurlijk.
Nu kan zij eindelijk aan háár grote vakantie beginnen en platte rust houden. Ik denk dat ze serieus zal moeten bekomen van al die drukte van de afgelopen weken. Als de kinderen thuis zijn komt ze immers niet aan haar twintig uren slaap per etmaal toe.

En ik, ... ik moest even wennen aan de stilte hier in huis. Dat was een beetje vreemd... Ik heb dus maar direct wat luide muziek uit de boxen laten knallen (daar ging de rust voor Fleur) en ben als een gek beginnen te poetsen. Dat was echt nodig, want in de vakantie is er van grondig poetsen geen sprake, wegens kinderen die voor de voeten lopen, die aandacht nodig hebben, die honger hebben, ...
De zon liet zich ook nog eens zien (dat was lang geleden), en daar krijgt een mens sowieso energie van .

Eigenlijk waren de kinderen best tevreden toen ze terug waren van hun eerste schooldag. Al bij al een geslaagde dag dus.