maandag 28 juli 2014

Computerstress

Jullie hebben vast al gemerkt dat er op het moment minder berichtjes van mijn hand verschijnen. Wees gerust, ik vind bloggen nog steeds erg leuk en ik heb voorlopig meer dan genoeg inspiratie.
Ik zit met een ander probleem: computerstress. Mijn beste vriend doet op dit moment niet meer wat er van hem verwacht wordt. Wanneer ik hem opstart gaat het even goed, en dan begint de ellende. Constant loopt dat rotding vast. Er valt gewoon niet meer op een fatsoenlijke manier mee te werken. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar ik word hier dus vreselijk gefrustreerd, kwaad, wanhopig, moedeloos en chagrijnig van.



Gelukkig zijn er in de familie wel enkele mensen die iets van computers kennen - ikzelf ben al blij als ik zo'n ding gewoon een beetje kan gebruiken- en zij hebben dat dwarse stuk technologie al eens nagekeken. Voorlopig raken de problemen echter niet opgelost. Ik kreeg te horen dat dat zwarte stuk ellende moet geformatteerd worden. Maar eerst moet ik dus natuurlijk back ups van alles maken. 
De meeste van mijn foto's staan gelukkig al op een externe harde schijf, maar toch heb ik helemaal geen zin om al die andere bestanden te kopiëren. 
Aan dat soort klusjes heb ik echt een pesthekel. Ook al omdat computers nog altijd een soort van vreemde wezens voor mij blijven, waar ik geen jota van snap... De jeugd van tegenwoordig groeit op met de iPad in de wieg, maar ik behoor nog tot de generatie fossielen die veel moeite moet doen om handig te worden met al die dingetjes. Regelmatig word ik dan ook onthaald op gezucht, hoongelach en rollende ogen van mijn twee oudste kindertjes. Wat een moeder lijden kan...

Dit blog heb ik geschreven met veel doorzettingsvermogen, dankzij mijn  haperende stoute laptop. Ik hoop dat het probleem snel opgelost raakt, want anders gooi ik dat ding nog eens door het venster en vervang ik hem koudweg voor een andere. Tja, wat moet je anders met slechte vriendjes?

donderdag 24 juli 2014

De klok staat nu op spelen!

Het verlof van manlief zit er intussen weer op. De eerste week zijn we met vakantie geweest, en de rest van de tijd hebben we vooral gewerkt in en om het huis.
Onder het jaar is er meestal geen tijd voor de grote klussen, dus dan moet dat maar tijdens het verlof gebeuren. Manlief heeft een terras onder het afdak gelegd, we hebben de schuur geverfd, in de tuin gewerkt, zijn verschillende keren naar het containerpark gereden met rotzooi die weg moest, ...

Nu ben ik blij dat al die klussen allemaal gebeurd zijn natuurlijk, maar ik ken er eentje die minder blij is: zoontjelief. Onze driejarige heeft natuurlijk véél liever dat we de hele dag met hem bezig zijn. Voor een kind is aandacht het hoogste goed, veel belangrijker dan (duur) speelgoed of bergen snoep.
Tijdens het klussen probeer ik onze pagadder zoveel mogelijk 'mee in te schakelen' door hem ook een klusje te geven. Op die leeftijd vinden ze dat nog erg leuk, hetzelfde doen dan mams en paps. Eens ze de puberleeftijd bereikt hebben is dat wel anders, dan gaat helpen vaak gepaard met gezucht en geklaag ;-). Geloof me, ik spreek uit ervaring.
Ook in de zandbak kan onze kleine man zich heel goed vermaken en meestal is dochterlief altijd wel bereid om hem te entertainen.
Dochterlief is echter nog niet veel thuis geweest: eerst een week naar Zweden met de turnclub en nu weer een week op kamp. Ik heb ze de laatste weken amper gezien... En ja, ik mis haar heel erg! Zij mist ons niet zo denk ik, want wat is er nu leuker dan op kamp gaan met je twee beste vriendinnetjes!

Op een gegeven moment was ik druk aan het strijken -dat moet helaas ook gebeuren in de vakantie- en toen zei onze kleine man: "Mama, de klok staat nú op spelen!"
Ik moet zeggen, dat was even een wake up call. Ik dacht bij mezelf, groot gelijk heb je! Ik trok de stekker van van mijn strijkijzer uit en zette me op de speelmat. Genoeg gewerkt, die klussen kunnen wel even wachten. De wereld stopt heus niet met draaien als mijn strijkmand uitpuilt.



Zo zie je maar, af en toe krijg je een wijze les van een kleuter!



zondag 20 juli 2014

Terug...

Mijn dochter is terug uit Zweden.

Mijn gedachten gaan naar de nabestaanden van wie hun kind, moeder, vader, broer, zus, opa, oma, oom, tante, schoolmeester, juf, buurvrouw, buurman, vriend, vriendin,... nooit meer terug komen. Woorden schieten te kort voor dit zinloze geweld.





dinsdag 15 juli 2014

Vakantie: deel 2

Ik maak altijd mega veel vakantiefoto's, tot grote ergernis van man en kinders. De twee oudsten schieten sowieso weg of verbergen hun gezicht als ik in de aanslag sta met mijn fototoestel en ook manlief heeft er snel genoeg van. Jammer genoeg vertoont onze kleine man imitatie gedrag, dus aan hem heb ik ook al geen gewillig slachtoffer meer. Grrr... echt frustrerend vind ik dat.
Ons Fleurtje dan maar als onderwerp van de foto's? Meewerken doet ze wel, maar natuurlijk draait ze altijd haar kopje als één van de kinders haar afleidt, net als ik een foto wil schieten. En leuk dat ze dat toch vinden (zucht).
Ik heb hen al meermaals verwittigd: 'Kom later niet klagen als er geen foto's van jullie zijn uit de kindertijd hé!' Indruk maakt dit echter niet... Gelukkig kan ik ze in een onbewaakt moment nog wel vereeuwigen. Vaak zijn dit trouwens nog de beste foto's, veel beter dan van die stijve, geposeerde (tegen de goesting) foto's. En natuurlijk kan ik mijn fotografie-woede nog botvieren op al het moois in de omgeving dat je tegenkomt op vakantie.

Overzichtje deel 2:

Fleurtje was voorbeeldig op vakantie (zoals altijd trouwens ;-).

Tsjechen houden van bloemen, ik ook!


Net een schilderijtje, niet?


We gingen naar een echte Lego tentoonstelling. Hoe cool is dat voor een 3-jarige?


De locatie van het bungalowpark (Marina Lipno Landal) vonden we prachtig.


Yep, wij moesten ook in een bootje, geen ontsnappen aan.


De houten uitkijktoren was de max! In de winter is dit ski-gebied.



Typisch plattelandshuis.


't Is weer voorbij voor ons, de vakantie, maar hopelijk krijgen we hier in België (en Nederland) nog vele zonnige dagen.
Gaan jullie nog op vakantie?

maandag 14 juli 2014

Help! Onverwachts bezoek en mijn huis is één grote bende!

Natuurlijk is mijn huis altijd om door een ringetje te halen: opgeruimd, gestofzuigd, gedweild, alle ramen blinken van properheid in de zon,... Jullie geloven mij toch hé? Neen, tuurlijk is dit niet zo! In de ideale wereld misschien, maar met drie kids, een hond en een man is dit uiteraard een utopie.

Meestal probeer ik het huis wel in een acceptabele staat te houden, maar er zijn zo van die dagen dat ook dat niet lukt (ziek kind, drukke agenda, veel tuinwerk,...). Je gaat natuurlijk net zien dat er op zo'n moment onverwachts bezoek voor de deur staat. Altijd welkom uiteraard, niemand hoeft hier zijn komst eerst telefonisch aan te kondigen hoor... alleen kan ik me dan zo schamen voor de rommel.

Laatst was het weer zo ver: overal speelgoed op de grond en op alle beschikbare tafels in de woonkamer, rondslingerende schoenen en jassen, boodschappen die nog een plaatsje in de kast moesten krijgen, een overvolle wasmand, en ga zo maar door...
En dan ineens: dingdong! Help! Misschien waren het wel de Jehova's ofzo, die kon ik snel zo afpoeieren. Maar het was familie, heel leuk, ik ben altijd blij met (onverwachts) bezoek van familie, maar op zo'n moment kan ik echt door de grond zinken van schaamte omdat mijn huis er als een puinhoop uitziet.
En ik ben dan nog wel huisvrouw nota bene! Ik kan de uitvlucht 'drukdrukdruk' op 't werk jammer genoeg niet gebruiken. In principe had ik wel tijd gehad om op te ruimen, ware het niet dat mijn kleinste net ziek was en ik liever met hem op schoot in de zetel zat om naar Dora te kijken dan om aan mijn dagelijkse plicht te beginnen.

Hoe redden jullie je uit zo'n situatie?
Niet opendoen als de bel gaat en je achter de zetel verstoppen tot ze weg zijn, zeggen dat je huis net is overhoop gehaald door inbrekers, alle schuld op de kinderen of op je man steken (of eventueel op je huisdieren) of gewoon je er niets van aantrekken?

Ik ben benieuwd. Ik besef in ieder geval dat ik me er niet druk over zou  moeten maken in feite, maar ik doe het toch. Waarom willen wij vrouwen (de meeste toch) altijd de schijn ophouden dat we alles prima onder controle hebben: de kids, het huishouden, de job, ... en dat terwijl we dan ook altijd nog prachtig gekleed en mooi gemaquilleerd zijn.
Zou het niet simpeler zijn om gewoon eerlijk te zijn tegen mekaar en toe te geven dat het huishouden ons soms boven het hoofd groeit, dat onze kids soms kleine (zeurende) monstertjes zijn en dat we ook al eens knallende ruzie hebben met onze partner...

Ik denk dat we er allemaal veel gelukkig van zouden worden. Nu alleen nog durven! Want da's niet zo makkelijk, er is ons vroeger toch altijd geleerd: "Je moet je vuile was nooit buitenhangen." Eerlijkheid maakt je ook kwetsbaar voor kritiek. Maar eigenlijk is het leven toch te kort om een masker te dragen en de schijn op te houden. Eigenlijk siert het juist iemand als die durft toe te geven dat hij niet perfect is. Stiekem hebben we toch allemaal een heel klein beetje de pest aan zogenaamd  'perfecte' mensen, want dan gaan we twijfelen aan onszelf.

Dus vanaf nu geen schaamte meer voor mijn (bij momenten) rommelige huis, voor mijn soms zeurende of jengelende kinderen, voor mijn af en toe dwarse puberzoon,... maar trots voor de gezellige wanorde in mijn woonkamer, voor mijn karaktervolle en assertieve kids... en trots op mezelf voor de juiste keuze van prioriteiten!


zondag 13 juli 2014

Terugblik op de vakantie: deel 1

Na de vakantie gaat het gewone leven al weer snel zijn gangetje. Gelukkig hebben we dan nog onze herinneringen en talrijke foto's...
Elk jaar neem ik me voor om de mooiste foto's te bundelen in een fotoboek, jammer genoeg sta ik hiermee al een jaar of drie achter. Misschien als ik nu al eens een selectie maak voor op mijn blog, volgt het fotoboek deze keer dan ook wel snel.

Dit jaar gingen we op vakantie in Tsjechië, nabij het Lipno Meer. Het was voor ons al de vierde keer dat we dit land bezochten. Voor liefhebbers van ongerepte natuur, sport, cultuur,... is er in dit, nog door velen onbeminde land, enorm veel te beleven.
Ook zijn de prijzen er nog relatief laag, zodat je veel waar voor je geld krijgt op vakantie. In Tjechië betaal je niet met euro's, maar met kronen. In het begin wat omreken werk, maar dit ben je snel gewoon. Wanneer wij met ons vijven gingen eten waren we hiervoor gemiddeld zo'n 45 euro kwijt, en daarvoor hoef je echt niet het goedkoopste op de kaart te bestellen.
In een stad zoals Praag zal je uiteraard heel wat meer betalen, maar het is dan ook één van de mooiste steden die ik al gezien heb. Dit jaar zat er jammer genoeg geen bezoek aan Praag in omdat het toch op een 3-tal uren van ons vakantiehuisje lag. Dit vonden we iets teveel van het goede, na een heenreis van bijna 900 km.
Gelukkig lag er vlakbij wel een prachtig stadje: Cesky Krumlov, een authentiek middeleeuws stadje, erkend als Unesco Werelderfgoed. Uren kan je hier rondslenteren en bovendien heerlijk eten met uitzicht op het water.

Maar beelden zeggen meer dan woorden als het over vakantie gaat. Kijken jullie mee?


Cesky Krumlov



Jonge uiltjes aaien
Wildpark in het nabij gelegen Oostenrijk



Lipno Meer







Wordt vervolgd...




zaterdag 12 juli 2014

Ver weg...

Gisterenavond is ze vertrokken, dochterlief. Voor een week naar Zweden met de turnclub.
Heel leuk natuurlijk, maar het is wel ver. Ik kan niet zomaar even in de auto springen en haar gaan ophalen als er iets mis is... Gelukkig heb ik het volste vertrouwen in de trainsters en begeleidsters die mee zijn. Zijzelf vindt zo'n reis natuurlijk de max. Heimwee is een woord dat niet in haar woordenboek staat.


Twee jaar geleden is ze trouwens al eens met de club naar Portugal gereisd en toen was ze amper negen. Op dat gebied is het wel een stoere meid, ze laat geen traan bij het vertrek. Een knuffel kan er gelukkig wel nog af.

We hebben haar een gsm  meegegeven en dat vind ik wel een geruststellende gedachte. Normaal zou ze pas een gsm krijgen als ze twaalf is, maar voor deze reis wou ik toch graag een uitzondering maken. Alleen vrees ik dat ze die gsm niet meer zal willen inleveren na de reis, en dan kan ik al voorspellen dat de oudste ons onder de neus zal wrijven dat hij wel tot zijn twaalfde heeft moeten wachten (en daar heeft hij natuurlijk gelijk in).
Voor de reis hebben we afgesproken dat ze die gsm enkel mag meenemen bij externe activiteiten en daar ga ik haar aan proberen te houden. Eerlijk is eerlijk...
Ik merk wel dat bijna alle kinderen in haar klas al een gsm hebben, maar ik ga (proberen) niet te zwichten voor de druk. Ze heeft tenslotte nog heel haar leven om mobiel te bellen.
Onlangs vroeg ze me eens: "Mama, op welke leeftijd kreeg jij je eerste gsm?" Haha, op mij dertigste of zo... je had haar gezicht eens moeten zien ;-). Soms kan ik mezelf nog maar moeilijk voorstellen dat we het vroeger gewoon zonder al die technologie moesten stellen, dus voor de jeugd is dat waarschijnlijk nog veel moeilijker.

Midden in de nacht kreeg ik al een berichtje van haar, dat alles ok was en dat ze niet reisziek was. Ik zag dat natuurlijk pas vanmorgen. Ocharme, ik hoop dat ze niet op een antwoord zat te wachten, want ik was in dromenland.
Eigenlijk mis ik haar nu al, mijn lieve meisje, maar ik ben er zeker van dat ze het super leuk gaat hebben. Turnen is immers haar passie, en het is goed dat ze zo cool blijft bij zo een verre reis. Ik was vroeger een veel grotere angsthaas...

vrijdag 11 juli 2014

Mijn soldenbuit!

Ik neem me altijd voor om niet meer in de oorden der verderf te komen, namelijk kleding- en schoenenwinkels, maar in de soldenperiode is het gewoon sterker dan mezelf.
Oh, wat kan ik toch blij zijn als ik leuke spullen kan scoren aan sterk gereduceerde prijzen... Klinkt best oppervlakkig, ik weet het wel, maar laat dit nu net mijn kleine afwijking zijn. En trouwens, ik had het écht nodig -euh...ja, dat maak ik mezelf toch wijs- kwestie van dat eeuwige schuldgevoel te onderdrukken.

Kijken jullie even mee naar mijn buit:

  • Schoenen voor onze kleine man, gekocht in mijn favoriete schoenenwinkel, waar je in de solden altijd superkoopjes kan doen:

Geox 17,50 euro (komen van 70 euro)

Little David  21,50 euro (komen van 86 euro)

  • De buit voor dochterlief, gekocht bij L&L:

2 kleedjes met 2 bijpassende vestjes en kousen,
alles samen 41 euro (komt van 137,5 euro)

  • En mezelf ben ik ook niet vergeten:
t-shirt van Smashed Lemon 22 euro (normaal 44 euro)
en broek van Diversa 49 euro (normaal 70 euro) 

Nu is het even gedaan met shoppen. Ik moet trouwens het goede voorbeeld geven aan mijn dochter, want die is goed op weg een echte shopping queen te worden. Zonder verpinken past ze met gemak een halve kledingwinkel en dan is ze het nog niet beu. Dergelijk gedrag herken ik hélemaal niet bij mijn zoons. Gelukkig maar misschien...

Hebben jullie nog solden koopjes gedaan?





dinsdag 8 juli 2014

Terug van vakantie

We zijn er even een weekje tussenuit geweest. Een weekje zonder bloggen, Pinterest, FB, mails checken, ... al moet ik toegeven dat ik wel af en toe op de iPad heb gekeken, dus volledige detox was het nu ook weer niet. Yep, ik geef het toe, ik ben een heel klein beetje verslaafd ;-)

Op vakantie gaan vind ik heerlijk, maar thuiskomen..., daar kan ik pas echt van genieten! Het is net alsof je alles veel meer waardeert als je het een weekje hebt moeten missen.
Ik zorg er altijd voor dat mijn huis opgeruimd en netjes gepoetst is voordat we vertrekken. Dat maakt het nog veel leuker om thuis te komen.

Al moet ik toegeven dat dat spik en span krijgen van mijn huis wel wat extra stress geeft voor het vertrek: het is een druk die ik mezelf opleg, en orde scheppen en poetsen met drie kinders, een man een een hond in je buurt is niet altijd evident. Al zeker niet als je je dan ook nog moet bezig houden met het inpakken van de valiezen, en als er nu één klus is die ik echt verfoei dan is het wel koffers inladen.
Ik stel dat klusje dan ook uit tot het allerlaatste moment, tot grote ergernis van manlief. Die zou het liefst van al een week op voorhand al beginnen te pakken, maar zijn koffer is dan ook op minder dan vijf minuutjes helemaal in orde. Hoe je dat klaarspeelt kan ik me écht niet voorstellen, maar waarschijnlijk zijn mannen een ander soort wezens op dat gebied...
Ik weet nooit wat ik moet meenemen (want je moet toch voorbereid zijn op alle mogelijke soorten weer), ik ben bang iets te vergeten dat belangrijk is (de lader van mijn gsm of zo), ik kan niet kiezen welke kleren ik wil aandoen op vakantie (dus ik neem er véél te veel mee), en dan heb ik het nog niet gehad over de koffers van de kinderen (en de spullen voor de hond)... Ik weet dat het een luxe probleem is, maar hier krijg ik nu echt stress van.

Vertrekken deden we op een onmogelijk vroeg uur. Weer geen probleem voor manlief, maar voor mij, de kids en de hond daarentegen... een hel.
Ik moest dan natuurlijk ook nog (drie keer) checken of alle lichten uit waren, de deuren afgesloten, alle toestellen uit, ... weer stress.
Maar dan is 't nog niet gedaan, want er stond een lange autorit op het programma. Je moet weten dat ik wel iets weg heb van Hyacint Bucket in de auto, uiteraard tot grote ergernis van manlief. Ik ben bang dat we geflitst worden, bang als er wegenwerken zijn, bang op de stukken autostrade in Duitsland waar je zo hard mag rijden als je wilt, bang op smalle, kronkelige wegen, ... een onverbeterlijke angsthaas dus.

Waarom doe ik me al die vakantie stress toch aan?  Stress die eigenlijk voor bijna  90 % overbodig is, als ik het nuchter bekijk. Volgend jaar ben ik volledig zen en doe ik niet meer mee aan die vertrek- stress. Dat neem ik me toch voor, nu op dit moment...
Maar genoeg geklaagd nu. Het was een hele leuke vakantie, maar daarover later meer...



Hebben jullie ook last van vakantie-stress?