Natuurlijk is mijn huis altijd om door een ringetje te halen: opgeruimd, gestofzuigd, gedweild, alle ramen blinken van properheid in de zon,... Jullie geloven mij toch hé? Neen, tuurlijk is dit niet zo! In de ideale wereld misschien, maar met drie kids, een hond en een man is dit uiteraard een utopie.
Meestal probeer ik het huis wel in een acceptabele staat te houden, maar er zijn zo van die dagen dat ook dat niet lukt (ziek kind, drukke agenda, veel tuinwerk,...). Je gaat natuurlijk net zien dat er op zo'n moment onverwachts bezoek voor de deur staat. Altijd welkom uiteraard, niemand hoeft hier zijn komst eerst telefonisch aan te kondigen hoor... alleen kan ik me dan zo schamen voor de rommel.
Laatst was het weer zo ver: overal speelgoed op de grond en op alle beschikbare tafels in de woonkamer, rondslingerende schoenen en jassen, boodschappen die nog een plaatsje in de kast moesten krijgen, een overvolle wasmand, en ga zo maar door...
En dan ineens: dingdong! Help! Misschien waren het wel de Jehova's ofzo, die kon ik snel zo afpoeieren. Maar het was familie, heel leuk, ik ben altijd blij met (onverwachts) bezoek van familie, maar op zo'n moment kan ik echt door de grond zinken van schaamte omdat mijn huis er als een puinhoop uitziet.
En ik ben dan nog wel huisvrouw nota bene! Ik kan de uitvlucht 'drukdrukdruk' op 't werk jammer genoeg niet gebruiken. In principe had ik wel tijd gehad om op te ruimen, ware het niet dat mijn kleinste net ziek was en ik liever met hem op schoot in de zetel zat om naar Dora te kijken dan om aan mijn dagelijkse plicht te beginnen.
Hoe redden jullie je uit zo'n situatie?
Niet opendoen als de bel gaat en je achter de zetel verstoppen tot ze weg zijn, zeggen dat je huis net is overhoop gehaald door inbrekers, alle schuld op de kinderen of op je man steken (of eventueel op je huisdieren) of gewoon je er niets van aantrekken?
Ik ben benieuwd. Ik besef in ieder geval dat ik me er niet druk over zou moeten maken in feite, maar ik doe het toch. Waarom willen wij vrouwen (de meeste toch) altijd de schijn ophouden dat we alles prima onder controle hebben: de kids, het huishouden, de job, ... en dat terwijl we dan ook altijd nog prachtig gekleed en mooi gemaquilleerd zijn.
Zou het niet simpeler zijn om gewoon eerlijk te zijn tegen mekaar en toe te geven dat het huishouden ons soms boven het hoofd groeit, dat onze kids soms kleine (zeurende) monstertjes zijn en dat we ook al eens knallende ruzie hebben met onze partner...
Ik denk dat we er allemaal veel gelukkig van zouden worden. Nu alleen nog durven! Want da's niet zo makkelijk, er is ons vroeger toch altijd geleerd: "Je moet je vuile was nooit buitenhangen." Eerlijkheid maakt je ook kwetsbaar voor kritiek. Maar eigenlijk is het leven toch te kort om een masker te dragen en de schijn op te houden. Eigenlijk siert het juist iemand als die durft toe te geven dat hij niet perfect is. Stiekem hebben we toch allemaal een heel klein beetje de pest aan zogenaamd 'perfecte' mensen, want dan gaan we twijfelen aan onszelf.
Dus vanaf nu geen schaamte meer voor mijn (bij momenten) rommelige huis, voor mijn soms zeurende of jengelende kinderen, voor mijn af en toe dwarse puberzoon,... maar trots voor de gezellige wanorde in mijn woonkamer, voor mijn karaktervolle en assertieve kids... en trots op mezelf voor de juiste keuze van prioriteiten!
Ik heb jaren geleden mijn masker afgezet en ik moet zeggen dat t me goed bevalt, ook merk ik dat anderen dat dan ook durven in mijn nabijheid, soms krijg ik de opmerking; hehe eindelijk iemand zonder masker.
BeantwoordenVerwijderenVerder is er niet belangrijkers dan als je kind zich niet goed voelt, lekker op schoot Dora kijken. Wat zullen kinderen zich t best herinneren later: een huis dat ALTIJD schoon was of een mama die er altijd was? Nou ik weet t antwoord.
Je hebt t weer grappig opgeschreven, heel leuk. fijne dag en ik zou best bij jou onverwachts op bezoek willen komen, hier ken ik eignelijk niemand bij wie dat nog kan. fijne dag.
Overschot van gelijk heb je! Jammer om te horen dat je bij de meeste mensen niet meer onverwachts kan aankloppen. Ik het vind het juist leuk dat mensen het de moeite vinden om je zomaar een bezoekje te brengen...
VerwijderenEn... bedankt voor je lieve reactie, doet deugd om te lezen :)
Oh, dat herken ik ook. Afgelopen woensdag en donderdag was het zo erg. Daarbij ook nog eens 4 slapers en 's morgens weer 4 jongens erbij die voor de gezelligheid mee deden lunchen. De tafel was vol met 10 kinderen. Pffff. Na twaalven heb ik iedereen eruit gezet en toen ben ik gaan poetsen en opruimen. 5 uur lang. Als er tussendoor iemand binnen durfde te komen barste de bom. De jongens hebben zich de tennistafel op de oprit gezet en zijn daar gaan tennissen. Toen ik uiteindelijk klaar was voelde ik mij maar een vervelende mama die erg gestrest was. Wat zullen de andere kinderen wel niet denken? Ach viel denk ik wel mee want zaterdagavond zaten er weer 5 voetbal te kijken.
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar! Ik kan me soms ook echt een chagrijnige mama voelen als ik aan 't poetsen ben. En dan dat schuldgevoel weer natuurlijk... Maar inderdaad, meestal valt het nog wel mee, en zijn de kids dat slecht humeur ook al weer snel vergeten.
VerwijderenIk herken dit hoor, we willen voor de buitenwereld altijd maar zo perfect mogelijk lijken, maar eigenlijk zouden we ons inderdaad niet moeten schamen voor de imperfecties in ons leven!
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, er zouden dan veel minder ongelukkige mensen rondlopen denk ik...
VerwijderenHier gebeurt het ook af en toe wel dat er onverwacht iemand komt.
BeantwoordenVerwijderenIk verontschuldig me niet altijd, ligt er enigszins aan wie het is.
En mocht er toch iemand commentaar hebben dan zeg ik dat zij het wel even mogen doen.
Commentaar heb ik gelukkig nog nooit gekregen, ze zeggen altijd dat het bij hen ook altijd rommel is ;-). Wel lief dat ze dat zeggen natuurlijk.
VerwijderenHet is gek, maar als ze onverwacht komen dan is het gewoon maar een troep, gelukkig spelende kinderen in een huis vol zooi met broodkruimels op de grond. Soi. Ik heb er meer moeite mee als ze aangekondigd komen, dan voel ik me verplicht het laatste vlekje weg te poetsen voor ze er zijn, en als ze weg zijn kan ik weer opnieuw beginnen!
BeantwoordenVerwijderenDat is ook waar natuurlijk. Zo had ik het nog niet bekeken ;-)
Verwijderenheel herkenbaar! ik geloof dat ik er meerdere blogjes aan gewijd heb :-)
BeantwoordenVerwijderenIk ben tot de conclusie gekomen dat er één vraag gewoon belangrijk is: ruim je op voor jezelf of voor je bezoek? Ik doe het voor mijzelf en dus moet het bezoek het maar nemen zoals het is. Sinds ik het losgelaten heb gaat het beter. En verwacht ik vaker onverwachts bezoek, dat helpt voor het huishouden ook goed ;-)
Ja die vraag, daar heb je natuurlijk gelijk in. Opruimen moet je gewoon voor jezelf doen, jij moet er wonen en niet je bezoek.
BeantwoordenVerwijderenIk ben er met de tijd een stuk gemakkelijker in geworden.
BeantwoordenVerwijderenOp maandag doe ik de 'grote poets' boven en benden en op vrijdag nog even de benedenverdieping 'voor het weekend'. Tussendoor wordt er elke morgen even stof gezogen en opgeruimd. Dat kan ik 's ochtends in een kwartier goed redden.
Hiermee blijft het allemaal redelijk onder controle.
En tja, als er ineens onverwachts bezoek komt terwijl Zoonlief alle auto's in de kamer heeft uitgestald en ik midden in een week-tegoed-aan-strijkwas zit... pech gehad hoor.
Dat kan gebeuren als iemand onverwachts komt.
Tijdens het schooljaar heb ik ook meestal een soort routine in mijn huishouden, maar in de vakanties, met een huis vol 'rommelmakers' en een driejarige die aandacht vraagt, slaag ik er soms slecht in om de rommel onder controle te houden.
VerwijderenVloeren die plakken van de ijsjes, broodkruimels overal, een vaat die nodig gedaan moet worden, 'kusjes voor mama' tegen de ramen, Manlief die overal zijn territorium afbakent etc.
VerwijderenTja, waarom zou het bij jou beter zijn dan bij mij ♥
Ik blijf tijdens de vakantie bij mijn routine en doe twee keer per week het grove werk en even met de stofzuiger de rest.
Wat blijft liggen, blijft liggen. Ik wil geen slaaf zijn van mijn eigen huis.
Dat was je toen je nog werkte beslist ook niet, waarom zou je het nu dan wel zijn?
Relax & take it easy, it's a holiday ♥
Yep, toen ik nog werkte was het helemaal een ramp! Toen zat ik constant met overvolle strijkmanden en vloeren die nodig gestofzuigd en gedweild moesten worden. We waren wel veel minder thuis en dat scheelt natuurlijk ook wel in rommel.
VerwijderenMaar ik ga zeker luisteren naar je wijze laatste zin :)
Ik kreeg zo ooit eens een opmerking, dat het eigenlijk bijna kinderverwaarlozing was. Kids die opgroeien tussen hun eigen "rommel". Ik loop dikwijls op te ruimen en dan zie je bijna niet dat ik iets gedaan heb. Mijn jongens vinden dat ik een poetsprobleem heb. Helaas is het huis nooit spic en span.
BeantwoordenVerwijderenWat een domme mensen die zo'n opmerking geven!
VerwijderenIk denk gewoon dat er met kids in huis altijd rommel is. Ik ben ook heel der dagen aan het opruimen, vaak met maar heel tijdelijk resultaat ;-)