maandag 20 juli 2015

Koop eens een hond in een zak


Ze is er écht zelf ingekropen, ik zweer het! Dit is geen staaltje van dierenmishandeling om een mooie foto te scoren, want dat zouden de kindertjes hier weleens durven ;-)
Ik denk dat ze het wat winderig vond op het strand... slim toch van ons Fleurtje, geef toe!



zondag 19 juli 2015

De jacht is geopend!

Neen, niet op wild natuurlijk, maar wel op... vliegen!

Laat ik nu zelf zo'n watje zijn dat het niet over haar hart krijgt om die lastige insecten plat te kloppen. Ja, echt, ik durf dat dus niet. Ik ben eigenlijk doodsbang voor insecten: vooral voor spinnen, kevers, libellen (die grote 'helicopters' vind ik écht doodeng), maar ook een vlinder hoeft niet op mijn schouder te landen hoor.
Wel een nadeel natuurlijk als je graag in de tuin werkt, maar dan is het 'leven en laten leven'. Zie ik zo'n engerd, dan ga ik maar even elders aan de slag. Ik gebruik ook nooit insecticide in de tuin: volgens mij is dat echt vergif! Als mijn rozen worden opgevreten door de bladluizen behandel ik ze veel liever met een natuurlijk middeltje (gier van brandnetels bevoorbeeld), dan dat ik die viezigheid in het milieu verspreid. Ik kan me mateloos ergeren als ik de buurman weer eens naarstig in de weer zie met zijn vergifspuiter, vooral als de wind ook nog eens lekker onze kant op staat. Maar ja, wat doe je eraan?

Over kevers kan ik nog een pittig verhaaltje vertellen trouwens. Twee jaar geleden waren we op vakantie in Hongarije, en we brachten een bezoekje aan de prachtige stad Boedapest. Met drie kids in je kielzog is dat natuurlijk niet alles, en bovendien was het bloedheet die dag. We gingen dus even uitblazen op een terrasje. Ik had mega veel dorst en bestelde een cola light. Er zat zo'n zwart dik rietje in het flesje en ik nam een grote teug. Maar plots voelde ik iets kriebelen in mijn keel, een heel raar gevoel. Ik spuwde de cola uit, en wat trippelde er over het tafeltje? Jep, een zwarte kever (van een behoorlijk formaat nog wel). Bah! Ik voel het beest nog steeds kruipen in mijn keel als ik er aan terugdenk. En lachen dat die kinderen deden, lachen! Ik kon er dus absoluut niet mee lachen met mijn insectenfobie... jakkes! Sindsdien vertrouw ik drankjes met rietjes in niet meer. Nooit zal ik nog met een rietje drinken, je weet nooit wat voor een eng beest zich erin verschuilt.

Momenteel zitten er heel veel vliegen in de woonkamer. Van vliegen ben ik niet echt heel bang, maar ik vind ze wel lastig én vies. Vooral als ze het wagen om op je eten te gaan zitten (om er weet ik wat op te doen), vind ik dat een vreselijk onappetijtelijk zicht.
Gelukkig hebben we een hond in huis om komaf te maken met dit probleem. Normaal gezien is ons Fleurtje een hele luie hond. Ze kan heel de nacht slapen en dan 's morgens nog te lui zijn om haar kopje op te heffen als we opstaan.
Ze is ook pas weer schijndrachtig geweest en dan zit er hélemaal geen fut meer in, zelfs eten was haar teveel. Ocharme, het beestje... Maar nu is ze er gelukkig weer vanaf. En dan dacht ik al dat, wij vrouwen, last hadden van onze hormonen. Je moest eens weten wat zo'n hond doormaakt, die denkt dat zij een nest onbestaande pups moet opvoeden ;-)

Fleur is dus héél actief op dit moment, want zij ziet het als haar dagtaak om dat lastige ongedierte te bestrijden. Vorig jaar kreeg ze amper vliegen te pakken, maar oefening baart kunst: af en toe kan ze er nu al eentje te stekken nemen, en als beloning dan... oppeuzelen. Neen, dat is geen fraai gezicht hoor, zeker niet voor iemand als ik met een insectenfobie. Maar er zijn tegenwoordig zelfs mensen die van die zespotige krengen eten, dus het zal wel voedzaam zijn zeker? Fleur moet in ieder geval niet denken dat ze me na de jacht een likje mag komen geven, écht niet hoor viespeuk!


Maar al bij al is het toch een ecologische manier om van de vliegen af te komen, nietwaar?
Goed bezig Fleur, goed bezig klein monster!



woensdag 15 juli 2015

Nu ben ik het beu!!!

Ja, echt beu!!!
Wat is dat toch op Facebook tegenwoordig met die vieze filmpjes die ongevraagd op je tijdlijn verschijnen, en waarbij het net is alsof je zelf de viespeuk bent die ze erop zet.

Een week of twee geleden schrok ik me een hoedje toen ik toevallig op de tijdlijn van mijn tienerdochter terecht kwam en er een walgelijk beeld in de maag gesplitst kreeg. Ik zag dat zij, samen met zo goed als al haar klasgenootjes en vele andere Facebookvriendjes, getagd was in dit vieze plaatje (voor diegenen die niet vertrouwd zijn met FB: 'taggen' is iemands naam in een foto vermelden, zodat die foto ook op zijn/haar tijdlijn verschijnt).
Het leek erop dat deze link door één van haar klasgenootjes op FB was geplaatst en dat hij al die kinderen erin had getagd. 'Bah! Waarom zou een 12-jarige nu zo iets doen? Waar gaat de wereld naartoe?' dacht ik moedeloos bij mezelf.
Onmiddellijk riep ik dochterlief ter orde en vroeg ik haar waarom die klasgenoot zo iets walgelijks in godsnaam zou posten. Ze bleek oprecht van niets te weten, gelukkig! Eigenlijk is ze helemaal niet zo actief of FB of andere social media.

Grote puberzoon dan maar om raad gevraagd, want die weet nogal veel van dat soort zaken. Hij wist onmiddellijk waar het om ging; 'Mama' zei hij 'die jongen heeft dat helemaal niet op zijn tijdlijn gepost en er zeker zijn vrienden niet in getagd, dat is een virus!'
'Hoe komt dat ding dan op zijn tijdlijn en op die van je zus, dat gebeurt toch niet zomaar?' vroeg ik mijn zoon. Ik ken nu eenmaal heel erg weinig van dat soort zaken, en toegeven, ik ben er ook best wel naïef in.
'Simpel hé mama, hij heeft nietsvermoedend op die link geklikt en dan doet het virus de rest: het nestelt zich op zijn tijdlijn en tagt lekker al zijn vrienden. Vervolgens klikken er weer mensen op die link en zo gaat dat maar door en door...'
Die jongen heeft dus - waarschijnlijk uit nieuwsgierigheid -  op dat vieze filmpje geklikt (maar welke puber doet dat nu niet af en toe), maar zeker niet met de bedoeling om het te verspreiden, laat staan op zijn tijdlijn te plaatsen en anderen erin te taggen. Hij zou wel gek zijn...

Een tijdje geleden zag ik ook al zo een degoutante foto passeren op FB. Het was het beeld van een hand die die is weggevreten door een nieuwe mysterieuze ziekte die zogezegd voorkomt in Europa en al duizenden levens eiste. Ja, dat staat er dan bij de foto, maar die is vals natuurlijk. In werkelijkheid is er uiteraard geen sprake van die nieuwe ziekte (dan hadden we dat allang wel op het nieuws gezien). Het is gewoon een gephotoshopte foto van een bloem op een hand, maar het ziet er wel vréselijk vies uit. De bedoeling is natuurlijk hier ook dat je nietsvermoedend uit nieuwgierigheid op die link klikt en op die manier proberen ze dan aan je gegevens te geraken om je op te lichten. De link verspreid zich dan ook weer verder op de bovengenoemde manier op zoek naar altijd maar meer en meer slachtoffers. Niet op kikken dus! En als je het per ongeluk toch zou hebben gedaan: onmiddellijk je paswoord op FB wijzigen, de link verwijderen en rapporteren aan FB. (Klik HIER voor mee info over dit soort virussen)

Daarstraks had ik weer prijs hoor. Ik keek op mijn tijdlijn en wat zag ik daar: beikes, nu was het pas echt een gore foto. Bah, bah, bah... Ik heb hem direct verwijderd en gerapporteerd aan FB. Maar wat ik me nu afvraag: kunnen ze bij FB zelf hier nu echt niets aan doen, want het wordt een echte plaag.
Ons volledig bespioneren kunnen ze wel bij FB en ons gericht reclames sturen naargelang de websites die we bezoeken, dat kunnen ze ook. Waarom kunnen ze dan niets ondernemen tegen al die irritante virussen, want het is echt geen marginaal verschijnsel meer, je komt ze tegenwoordig bijna dagelijks tegen.

Kwamen jullie dit soort walgelijke foto's  of filmpjes al tegen op Facebook en wisten jullie wat het was?



dinsdag 14 juli 2015

Vitamine D tekort

De laatste tijd voel ik me zoooo moe, écht uitgeput bij momenten. Ik heb ook spierpijn en voel me stram en stijf. Vooral mijn nek en bovenrug lijken wel helemaal vast te zitten.
Dit is al enkele maanden aan de gang.
Eerst dacht ik aan voorjaarsmoeheid en dus ging ik er van uit dat het wel zou beteren eens de zon wat meer ging schijnen. Ik weet van mezelf namelijk dat ik best wel last heb van de donkere periodes in de herfst en de winter.
Maar de lente en de zomer kwamen en waar ik op hoopte gebeurde helaas niet: nog steeds moe en stram in plaats van fit en vitaal. De ene dag al wat beter dan de andere, maar niet zoals het zou moeten... en zo oud ben ik nu toch ook nog niet. Neen, ik ben nog in de fleur van mijn leven en ik wil me helemaal niet zo slecht voelen.

'Ga dan naar de dokter!' Hoeveel keren heb ik dat niet moeten horen in mijn omgeving? Maarrrr, op dat gebied ben ik dus écht een angsthaas. Ik zie in mijn verbeelding al direct de ergste scenario's passeren... neen, dan weet ik het maar liever niet... denk ik. Flauw hé, ik weet het wel, echt flauw. Want ik ben wél diegene die anderen direct naar de dokter stuurt als ik ook maar dénk dat er iets mis zou kunnen zijn.

Dan maar mijn toevlucht nemen tot het internet zeker. Tja, wat doe je anders als je niet zelf voor dokter hebt gestudeerd? Dom natuurlijk, héél dom! Want die studies geneeskunde duren nu eenmaal niet voor niets minstens zeven jaar...
Gevolg: je komt terecht op allerlei enge websites waarvan de ene er al wat betrouwbaarder uitziet dan de andere. Neen! Ik heb geen raad nodig van een online 'dokter' en néén ik vul die vragenlijst niet in om dan tot een diagnose te komen. Laat staan dat ik ga betalen voor één of ander zelfhulpboek. Daaaag!

Ik heb daarna ook nog eens een poging gedaan om super gezond te eten en de rotzooi uit mijn voeding te bannen in de hoop dat dat zou helpen, maar met mijn karakter van een garnaal was die poging natuurlijk weer gedoemd om te mislukken vooraleer ze nog maar goed en wel begonnen was. Miss Milla: je bent hopeloos!

Dan toch maar naar een échte dokter gaan misschien? Er zat niet anders op, want mijn huisgenoten waren mijn geklaag en gezeur over mijn gezondheid onderhand meer dan beu.
Na een uurtje of twee in de wachtzaal was ik aan de beurt en mocht ik het dokterskabinet betreden. Ik deed mijn verhaal en de dokter vroeg me: 'Gaat het wel goed met je? Euhm... ik bedoel mentaal?' Ik legde haar uit dat ik echt sterk het gevoel heb dat het niet 'tussen mijn oren zit' maar dat er een lichamelijke oorzaak is voor mijn klachten. Ik weet (uit ervaring) dat je door geestelijke stress ook heel wat lichamelijke klachten kan ervaren, maar ik was er heel erg zeker van dat dit nu zeker niet het geval is... ik voel me goed namelijk, mentaal.

'Ok, dan gaan we bloedprikken' zei de dokter. 'Het kan best zijn dat je een ijzer-tekort hebt, want je eet namelijk al heel lang geen vlees'. ' Maar ik eet wel één of twee keertjes per week vis hoor, en heel veel groenten en bruin brood! Is dat niet genoeg dan?' 'Ijzer uit vlees wordt veel makkelijk opgenomen dan uit plantaardige voeding, we hebben als mens nu eenmaal niet de maag van een koe hé!', verduidelijkte de dokter. Daar heeft ze wel een punt misschien, maar ik ga sowieso niet terug vlees eten! No way!

Na een weekje mocht ik terug naar de dokter voor de resultaten. Oef! Geen enge ziektes onder de leden, géén ijzertekort (goed bezig Miss Milla, zie je wel dat ik geen vlees hoef te eten), zelfs geen vitamine B12 tekort (dat wordt ook wel eens gelinkt aan vegetarische voeding)... maar wél: een serieus vitamine D tekort én klierkoorts.

Oh, wat ben ik opgelucht. Eindelijk weet ik dat ik me mijn klachten niet verbeeld (ik begon al aan mezelf te twijfelen) en dat ik me binnen enkele maanden vast een heel pak beter ga voelen. Ik neem nu een vitamine D supplement en die klierkoorts zal op een gegeven moment vanzelf het onderspit moeten delven.

Naar het schijnt kampen heel veel mensen met een vitamine D tekort en kan het niet te onderschatten klachten geven: vermoeidheid, spierpijnen, gewrichtspijnen, zwakke botten, angststoornissen, lusteloosheid, en zelfs depressie...

Tegenwoordig worden we ook zo bang gemaakt van de zon, maar de zon hebben we nu eenmaal nodig om deze waardevolle vitamine te kunnen aanmaken in ons lichaam.
Ikzelf heb een zeer lichte hypergevoelige huid. Ik kan het me helaas niet permitteren om in de zomer langer dan een kwartiertje mijn huid onbeschermd bloot te stellen aan de zon. Ik bekoop het dan met zonne-allergie en een knalrode kop. Niet leuk! Maar ook vooral niet gezond... Moet ik dan kiezen tussen de pest en de cholera (verbranden en wel vit D of beschermen en geen vit D)?
Neen, er is een andere oplossing: elke dag een kwartiertje onbeschermd in de zon en nadien voor bescherming zorgen. Je hoeft immers echt niet uren te gaan zonnekloppen om je vitamientjes op te nemen. Dit is een misverstand!
Nu schijnt in ons deel van de wereld de zon meestal niet genoeg om elke dag voldoende vitamine D op te nemen, dus dat is de reden waarom er zoveel mensen rondlopen met dit tekort. Supplementen zijn volgens de dokter voor veel mensen noodzakelijk, maar neem ze nooit in het wilde weg, laat eerst je bloed even testen. Vitamine D is immers een vetoplosbare vitamine die je niet uitplast als je lichaam er teveel van opneemt (en dat is natuurlijk ook weer niet goed).

Maar welke van mijn klachten zijn er nu gelinkt aan het vitamine D tekort en welke aan klierkoorts? Ik zou het niet weten... misschien is het ook niet zo belangrijk, zolang ze maar overgaan en ik mijn oude zelf weer wordt.



maandag 13 juli 2015

Schreeuwende kinderen.

Enkele dagen geleden belandde ik per toeval op een blog - ik kan zelfs niet meer zeggen welk, maar je weet wel hoe dat gaat hé: via de leeslijst van het ene blog naar het andere... - waar het ging over de ergernis die krijsende/schreeuwende/decibels producerende kinderen opleveren, én vooral over hun nalatige/incompetente/luie ouders.
Blijkbaar vond de blogster veel bijval bij haar lezers, want in al hun reacties was te lezen dat ze het roerend met haar eens waren: niets zo hinderlijk en asociaal als niet-opgevoede luidruchtige koters. Toch wil ik hierop nog even reageren en daarom deze brief:


Beste mevrouw de blogster van wie ik de naam niet meer weet,

Ik had niet de moed om te reageren op uw blog (dom en laf, ik weet het...), maar ik wil hier best een bekentenis doen: ik ben zo'n moeder waar u en uw lezers zich mateloos aan ergeren, ik héb namelijk luidruchtige kinderen.
Moet ik dit nu vertellen met het schaamrood op mijn wangen? Want ik ben toch  - volgens u tenminste - een moeder die het niet nodig vindt om haar krijsende kroost het zwijgen op te leggen?
Ik moet u trouwens nog een bekentenis doen beste mevrouw, en misschien vindt u mij nu helemaal een ontaarde moeder... maar ik durf zelfs te beweren dat kinderen af en toe best wel eens keihard mogen krijsen/schreeuwen/decibels produceren. Misschien zouden, wij volwassenen, dat ook beter eens doen in plaats van steeds maar binnen de lijntjes te kleuren en onze frustraties op te kroppen...
Begrijp me niet verkeerd hé mevrouw, ik doe wel degelijk een poging om mijn kinderen op te voeden. Een poging zeg ik, want volgens u doe ik het vast niet zoals het hoort en van mezelf zou ik nooit durven beweren dat ik onfeilbaar ben in de belangrijkste job die er is in het leven.
Ik doe dus oprecht mijn best om mijn kinderen te begeleiden op hun weg naar volwassenheid en dat gaat - jammerlijk genoeg - gepaard met af en toe wat hinder en ongewenste decibles. Mag ik u dit even verduidelijken met een voorbeeld uit de dagelijkse praktijk, beste mevrouw?
Wel, als ik de supermarkt binnentreed - want dat is nu eenmaal een plaats waar, wij moeders met onze steeds hongerige kroost, meerdere malen per week ronddwalen - durf ik u wel eens een keertje te hinderen met mijn lawaaierige kleuter. In zo'n tempel - met allerlei strategisch geplaatste verlokkingen voor een vierjarige - wil het namelijk wel eens mislopen.
Wat doe je als moeder als jouw eigen vlees en bloed het op een krijsen zet om de nieuwste (veel te dure) auto van Hotweels in zijn bezit te krijgen of die overheerlijke (bah!) Mars in zijn buikje wil doen verdwijnen?
Tja, dan heb je verschillende opties natuurlijk. Ofwel geef je toe en dan is het krijsen direct gedaan (ben ik dan volgens u een goede moeder mevrouw?), ofwel zeg je neen (al dan niet gestaafd met een reden) en dan neemt het krijsen meestal nog sterk toe (hoe hard hangt af van de aard van het kind). Maar dan ben ik dus volgens u een slechte moeder, want ik kan mijn kind niet in bedwang houden...
Volgens mij werkt optie twee nochtans het beste op de lange termijn, nietwaar mevrouw? Ok, toegeven, het gaat gepaard met wat hinder voor de omgeving, maar op den duur zal het kind wel doorhebben dat het met krijsen zijn zin niet krijgt. En mevrouw, wat ik u ook nog wil zeggen: denkt u nu echt dat ik als moeder zo graag mijn kind hoor krijsen in de supermarkt? Néén! Ik vind het vreselijk! Daarom juist dat ik er niet aan toegeef en dat het krijsen misschien nog even toeneemt.
Los daarvan, beste mevrouw, vind ik dat kinderen in hun vrije tijd récht hebben op af en toe wat luidruchtig spel in de tuin, op het strand of op het speelplein. Sorry als u daar hinder van ondervindt, maar we verwachten van onze minderjarigen dat ze hun hele jeugd zeven uren per dag gewillig op de schoolbanken doorbrengen, mogen ze zich dan aub even wat uitleven in hun vrije tijd misschien?

Ik dank u bij voorbaat voor uw begrip.

Met beleefde groeten,
Miss Milla


vrijdag 3 juli 2015

De metamorfose

Misschien vragen sommigen onder jullie zich af hoe het nu gaat met de ex-legbatterij kipjes die ik een maand geleden adopteerde. Wel... ik ben heel blij dat ik jullie kan melden dat het super goed gaat met de lady's.
De eerste week dat ze hier waren hadden ze nog flink wat extra zorg nodig, maar nadien ging het gestaag bergop én momenteel is het lijfje van de kipjes al weer bijna volledig bedekt met veren. Wel handig als de zon zo brandt, want ja, ook kipjes kunnen verbranden.

Maar soms zeggen beelden veel meer dan woorden, dus daarom deze voor en na:


De kipjes zoals ze hier toekwamen

En zo zien ze er nu dus uit!



Dit is één van de twee andere kipjes die ik een drietal weekjes geleden ook nog adopteerde. Ook met hen gaat alles prima, maar ze waren er dan ook bijlange niet zo erg aan toe als de bruine kipjes.


Zoals jullie zien gaat het dus prima met de dames, maar toch hoop ik echt uit de grond van mijn hart dat het op een dag niet meer nodig zal zijn om ex-batterijkipjes te adopteren... en dat ooit deze walgelijke manier van produceren van eieren gaat stoppen. Als consument kunnen we hiervoor ons steentje bijdragen door bewust te kiezen: kies niet enkel met je portemonnee, maar ook met je hart!