dinsdag 28 oktober 2014

Pompoensoep met spinnetjes

Het is hier herfstvakantie momenteel, en om wat in halloweensfeer te komen stelde dochterlief voor om eens spinnensoep te maken. Soep maken, dat kan ik wel. Maar 'spinnensoep', wasda?
"Niet moeilijk om te maken hoor, ik leg het wel even uit" zei dochterlief. Ze had op Ketnet namelijk gezien hoe het moest. Dat is nu één van de voordelen als de kiddies wat groter worden: ze kunnen écht helpen en écht uitleggen hoe iets moet ;-)

Voor diegenen die het ook eens willen proberen, en zoals ik nog nooit van spinnensoep hadden gehoord, zo doe je het dus:

Je kan eender welke soep omtoveren tot spinnensoep. Ik koos voor pompoensoep om een beetje in het halloween thema te blijven.



Dit heb je nodig:

  • een kleine pompoen
  • 4 dikke wortels
  • 1 grote ui
  • 2 kleine aardappels
  • olijfolie
  • 4 bouillonblokjes
  • 2 liter water
  • 1 theelepel nootmuskaat
  • peper en zout
  • 1 blik knackworstjes
  • spaghetti

Zo maak je de soep: 

  • Stoof eerst de ui wat aan in de olijfolie.
  • Voeg dan de in stukjes gesneden pompoen, wortel en aardappel toe en laat nog even verder aanstoven.
  • Voeg het water en de bouillonblokjes toe.
  • Kook de soep gaar en mix ze fijn.
  • Kruid af met nootmuskaat, peper en zout.

En nu nog de spinnetjes:

  • Snijd de knackworstjes in stukjes: dit worden de spinnenlijfjes.
  • Neem vier spaghettisprieten en breek ze in stukjes van ongeveer 6 cm: voor de pootjes.
  • Steek nu de sprietjes door de worstjes.
  • Gooi de spinnetjes in een pannetje kokend water tot de spaghetti gaar is.
  • Leg tot slot de spinnetjes in de soep.Geloof me, alle kinderen vinden dit leuk, van groot tot klein.



Geloof me, alle kinderen vinden dit leuk (en lekker), van groot tot klein.

Gegroet,
Miss Milla



Ochtend

Ik ben een ochtendmens. Ik sta vaak (vrijwillig) heel vroeg op. Ik vind de stilte van de ochtend wel iets hebben, voor de wereld ontwaakt en de drukte van de dag begint.
Vandaag stond ik even stil bij de schoonheid van de herfst: de mooie warme kleuren die voorafgaan aan het onvermijdelijke verval, als de winter dichterbij komt.
Dat alles 's ochtends bedekt is onder een laagje dauw maakt het nog mooier...



Violetta en Piep






zaterdag 25 oktober 2014

Bloemkool-prei soep met een pittige toets van mosterd

De mensen die regelmatig een kijkje nemen op mijn blog weten dat ik een echte soepmadame ben. Ik kan elk seizoen genieten van een heerlijke soepje, maar in de herfst vind ik soep toch nog altijd het beste smaken. Wanneer de temperaturen zakken en de wind guur begint te blazen, kan een kommetje soep mij vaak behoeden van een aanval op de snoepkast.

Bij het koken ga ik meestal uit van het principe 'eenvoud siert'. Ik houd van pure recepten, zonder al te veel tierlantijntjes. Dit principe probeer ik trouwens door te trekken naar de meeste domeinen in mijn leven: ik wil niet verdrinken in een overdaad aan spullen, ik wil geen duizend 'vrienden' op Facebook die ik toch niet ken, ik wil mezelf niet voorbij hollen om steeds meer en meer bezit te verwerven ...

Maar ik wijk af... Dit soepje is heerlijk eenvoudig, maar toch vol en romig van smaak:



Dit heb je nodig:

  • 1 bloemkool
  • 4 stengels prei (alleen het wit gebruiken)
  • 2 teentjes knoflook
  • 2 kleine aardappelen
  • olijfolie
  • 2 liter water
  • 4 bouillonblokjes
  • 4 koffielepels mosterd
  • zwarte peper
  • zout

Zo maak je het:

  • Snijd de groenten, de aardappelen en de knoflook in kleine stukjes en stoof enkele minuten aan in olijfolie.
  • Voeg het water en de bouillonblokjes toe en laat gaar koken.
  • Mix de soep fijn met een staafmixer
  • Voeg de mosterd toe en mix nog even door.
  • Kruid af met peper en zout.


woensdag 22 oktober 2014

Welkom Piep

We hebben weer vijf kipjes. Na het heengaan van ons Fientje (klik), die nu in de kippenhemel verblijft (tussen de sterretjes), is er een nieuw kipje bijgekomen.
Ik had me nochtans voorgenomen om het vanaf nu bij vier kipjes te houden, maar na een bezoekje aan een welbekende markt in Heist op den Berg ben ik toch overstag gegaan. Tja, dat komt er natuurlijk van als je de kinderen bij hebt en zelf ook niet kan weerstaan aan zo'n schattig kipje.
En schattig is ze, geloof me. Misschien omdat ze zo klein is, het lijkt eerder een vogeltje dan een kip op dit moment. Natuurlijk moet ze nog wat groeien, maar echt groot zal ze nooit worden. Ze is namelijk van het ras Sebright (klik) en deze krieltjes zijn erg klein.



De verkoper verzekerde mij dat het geen probleem zou zijn om haar te houden tussen andere krielkipjes, want anders was ik er sowieso niet aan begonnen.
Als ik haar zie lopen tussen mijn andere kipjes, die ook al niet groot zijn, valt nog meer op hoe klein ze is. Mijn moedergevoelens worden er onmiddellijk door geactiveerd ;-). Hoewel ik de indruk heb dat ze in Violetta (klik) meer een moederfiguur ziet. Misschien omdat Violetta zo'n lieve kip is, of omdat ze een gelijkaardig verenkleed heeft. Ze loopt Violetta de ganse dag achterna, en slaapt 's nachts onder haar buik. Schattig!

Ik hoop vooral dat ze niet ziek wordt, want ik ben ons Fientje nog niet vergeten... Ze is reeds gevaccineerd, maar volgend jaar in het voorjaar krijgt ze zeker weer een prikje.
Oh, ik word steeds gekker op mijn kipjes! Ik vind het zo'n leuke diertjes. En erg nuttig bovendien. Je staat er versteld van hoeveel keukenrestjes en oud brood ze kunnen verorberen. Hun kleine eitjes vind ik ook heerlijk smaken.
Nuja, om te besparen hoef je geen kipjes te nemen, want het geld dat onze dames mij al aan de dierenarts hebben gekost kunnen ze nooit meer terugverdienen onder de vorm van eitjes.
Maar geen erg hoor, ik wou dan ook geen kipjes uit besparingsoverwegingen, maar vooral omdat ik ze zo leuk en gezellig vind. Voor diertjes zorgen kost nu eenmaal geld, en daar moeten we vooral niet over zeuren. Dat hoort er bij.


Jasmijntje, Annalbelle, Pluizemieke en Violetta

Een naam zoeken voor ons nieuwtje was nog een probleem. Mijn zoontje wou persé dat ze ook Fientje zou heten, maar hier heb ik het wat moeilijk mee. Mijn dochter wou de naam Teigetje, vanwege haar beverdering. Uiteindelijk kwamen we tot een consensus: ze zou Jullliette gaan heten. Mooie naam vinden we allemaal. Al moet ik toegeven dat ik ze in de praktijk gewoon Piep noem, omdat ze zo ongelofelijk schattig kan piepen.

zaterdag 18 oktober 2014

Herfstsfeer in foto's

Ok, ik geef grif toe dat mijn hoofd helemaal nog niet naar de herfst staat. We hebben namelijk geen noemenswaardige zomer gehad, en ik heb geen zin in guur en koud weer. 
Gelukkig worden we dit weekend nog even getrakteerd op een heerlijk nazomertje (of herfstzomertje) en hier kan ik de schoonheid ook wel van inzien. Zeker in combinatie met de mooie kleuren die de herfst te bieden heeft, voor het verval eenmaal intreedt. Elk jaar blijf ik het even magisch vinden als de tuin in de lente langzaam weer ontwaakt en tot leven komt. Yep, ik kijk nú al uit naar het voorjaar, en de herfst is nog maar net begonnen...
Er zit dus niets anders op dan er maar het beste van te maken en mijn huis wat in herfstsfeer te brengen. Gezien ik nog steeds in bespaarmodus verkeer -bevalt goed trouwens, ik begin er zelfs plezier in te krijgen- decoreerde ik mijn huis met een budget van nul euro. Alle materialen had ik nog liggen of kreeg ik van een lieve vriendin. Gezelligheid hoeft niet duur te zijn. Als ik voor gezelligheid mijn bankrekening moet plunderen vind ik het trouwens niet gezellig meer ;-)

Met kleine windlichtjes in herfstkleuren bereik je al snel veel resultaat
 
Wat houd ik toch van de verweerde kleuren van gedroogde Hortentia's


Stilleven met takken

De stolpjes vulde ik met belletjes van de Lampionplan die ik kreeg van een vriendin

Een verweerde teakhouten schaal wordt een herfst stilleven





 

Esdoorns krijgen prachtige herfsttinten

Nog steeds een overvloed aan appels
 
Vraag me niet hoe deze struik heet, ik moet je het antwoord schuldig blijven...

Asters


De kleuren van deze antieke boeken vind ik heel goed bij het herfstthema passen

Met kaarsen bereik je altijd snel gezelligheid, ik kan ze niet missen in mijn interieur


donderdag 16 oktober 2014

'Armbreien': wasda?

Wat betreft handwerken ben ik niet bepaald een handige Henriëtte. Ik kan echt verbaasd zijn als ik zie hoe sommige blogsters van die schitterende creaties uit hun haak-/breinaalden getoverd krijgen. Ik heb eens ooit een sjaal gebreid in een gewone rechtse steek (of hoe noem je dat, ik ken geen brei-jargon) en dat was toch al heel wat vond ik. Gelukkig hebben we Youtube tegenwoordig, en duizenden filmpjes om ons op weg te helpen. Dat was ook wel nodig, want ik kon zelfs mijn steken niet meer opzetten. Vast niet goed opgelet vroeger in de breiles op de lagere school...

Dochterlief daarentegen is heel erg handig op het gebied van handwerk. Van wie zou ze dat hebben? Van manlief vermoed ik, want ik moet altijd op hem beroep doen als er een knoop aan een hemd moet genaaid worden.
Denk nu niet dat hij een mietje is die constant in roze pulletjes rondloopt hé. Neen, dat zeker niet hoor! Maar hij is gewoon erg handig: op gebied van doe-het-zelven, maar ook op de meer vrouwelijke domeinen. Hij kan bijvoorbeeld heel goed van die dierengezichten grimeren. Dat deed hij vroeger wel eens op een verjaardagsfeestje van dochterlief.
Nu niet allemaal jaloers worden op mijn husband hé dames. Hij heeft ook zijn negatieve kanten hoor, maar die zijn uiteraard in de minderheid (tja, hij leest mee vrees ik, dus ik kan hier nu niet verder over uitweiden ;-)).

Maar ik ging het dus eigenlijk hebben over 'armbreien'. Ik had er nog nooit over gehoord, maar plots kwam dochterlief er mee thuis. Het is een breitechniek die bijna te mooi lijkt om waar te zijn. Je breit, zonder dat er een breinaald aan te pas komt, in minder dan één uur tijd een prachtige sjaal.





Dochterlief leerde zichzelf deze techniek met behulp van Youtube in een mum van tijd. Ze breide op amper één dag tijd een sjaal voor haarzelf en één voor mij. Met een restje wol en wat stof maakte ze ook nog een handtas.


Voor diegenen die interesse mochten  hebben in deze fantastische breitechniek: vraag me niet hoe het moet, ik ben en blijf een dummie. Google gewoon even 'armbreien' of 'breien zonder breinaalden' en je vindt vast heel snel wat je zoekt.

Gegroet,
Miss Milla

zaterdag 4 oktober 2014

Extra besparen

Gezien de maand september een walgelijk dure maand was, met als klapper op de vuurpijl de 1200 euro kosten die ik aan mijn wagen had (balen in het kwadraat!), heb ik mezelf nu in serieuze spaarstand gezet. Niet dat ik anders het geld over de balk smijt hoor. Ik schreef eerder al een blogbericht over mijn manier van besparen (klik), maar het kan altijd nog een beetje beter natuurlijk.

Een lijstje van mijn extra bespaar-maatregelen:

  • Afval is duur. Het kost een fortuin aan vuilniszakken en ook het containerpark is best prijzig. Ik probeer dus uiteraard zoveel mogelijk afval te vermijden, en het afval dat er toch is sorteer ik gedisciplineerd. Onze kippen zijn zeer blij met de etensrestjes. Tuinafval gaat zoveel mogelijk op de composthoop, samen met aardappelschillen en het ander groenafval dat de kippen niet (mogen) eten. Beschimmeld voedsel krijgen de kipjes uiteraard niet, het is wel de bedoeling dat ze gezond blijven natuurlijk! Plastiek gaat niet bij het restafval, maar wordt naar het containerpark gebracht. Voor plastiek afval hoeft niets betaald te worden, en het is verbazingwekkend hoeveel dat scheelt in je (dure) vuilzak voor restafval. Glas, karton en papier, en PMD (plastiek, metaal en drankkartons) worden uiteraard ook gesorteerd. Verder neem ik altijd zelf een herbruikbare boodschappentas mee om te winkelen. 
  • Groenten en fruit koop ik zoveel mogelijk op de markt. Vaak scheelt dit serieus in prijs. Als je bovendien kiest voor seizoensproducten ben je zeker van veel smaak voor weinig geld. Vaak koop ik bijvoorbeeld een hele zak tomaten en paprika's, waar ik dan heerlijke soepjes of pastasausen van kan bereiden. Een deel om direct op te eten en een deel voor in de vriezer. Een voorraadje bereide maaltijden in de vriezer voorkomt trouwens dat je je in tijden van tijdsnood moet beroepen op (veel te dure en ongezonde) afhaalmaaltijden.
  • Ik eet al meer dan 20 jaar geen vlees meer. Af en toe wel een stukje vis. Voor mij is het gewoon een 'way of life', heel vanzelfsprekend. Ik heb ook geen vitaminetekorten of zo, zoals door vele mensen (vaak onterecht) wordt gevreesd als je geen vlees eet. Een mooie bijkomstigheid van vegetarisch eten is dat het vaak veel goedkoper is dan  wel vlees eten. Bovendien verklein je er je ecologische voetafdruk gigantisch mee.
  • Ik probeer zoveel mogelijk gebruik te maken van 'geld terug akties'. Zo 'kocht' ik op die manier onlangs nog een dure tandpasta.
  • We hebben een aantal fruitbomen in de tuin: appels hebben we momenteel in overvloed. Dit jaar plantte ik ook een vijgen-, pruimen, en perenboom aan. Hopelijk geven zij ons binnen enkele jaren ook een rijke oogst. De appels eten we zo op, of ik maak er appelmoes van (voor in de diepvries) of een hele voorraad confituur.
  • Schoolspullen zoals ringmappen, schriftjes en schrijfgerei koop ik wanneer ze in de aanbieding zijn. Dan heb ik altijd een voorraadje, en hoef ik niets te kopen in september wanneer de winkels hun prijzen wel kennen.
  • Ook kledij voor de kinderen durf ik gerust op voorhand (wat te groot) te kopen in de solden, en dan enkele maandjes weg te leggen tot het past. Zo kocht ik al enkele mooie merkartikelen voor een prikje. Uiteraard doe je dit beter niet met tijdelijke modetrends, maar wel met mooie basisstukken.
  • Ik kleur mijn haar al sinds mensenheugenis blond. Best een dure aangelegenheid, maar zelf kleuren, daar begin ik liever niet aan. Het nadeel van kleuren is natuurlijk dat je na vier weken al rondloopt met zo'n marginale uitgroei, wat ik echt vreselijk vind. Gelukkig ben ik nog niet grijs, dus liet ik mijn haar aan de haarwortels nu donkerder verven. De uitgroei valt nu niet meer zo op en ik moet veel minder vaak naar de kapper (om de 10 weken). Het haar van mijn jongste zoontje knip ik zelf. Ik heb me een kappersschaar aangekocht en goed opgelet hoe het moet bij de kapper. Het resultaat is best goed (als ik dat van mezelf mag zeggen), maar jammer genoeg mag ik (nog) niet aan de lokken van de andere gezinsleden komen. 
  • Ik zorg dat ik altijd een voorraadje mooie wenskaarten in huis heb voor verschillende gelegenheden. Handig en veel goedkoper dan op het laatste moment een prijzige kaart te moeten kopen. 
  • Wanneer er bezoek komt maak ik zelf hapjes, taart of een cake. Véél goedkoper en lekkerder dan kant-en-klaar. Ook trakteren voor een verjaardag kan perfect met iets zelfgemaakt.
  • Shoppen doe ik tegenwoordig in mijn eigen kleerkast. Toegeven, ik heb best veel kledij, en van sommige dingen ben ik gewoonweg 'vergeten' dat ik ze had. Eens goed rommelen in mijn kleerkast en nieuwe combinaties uitproberen is (bijna) net zo leuk als echt shoppen. En af een toe een nieuw sjaaltje of juweeltje kan een saaie outfit - die ik eigenlijk beu gezien was - zo opfleuren.
Hebben jullie nog tips?



woensdag 1 oktober 2014

Dit ben ik!

Dit is hoe ik eruit zie, volgens mijn zoontje van (bijna) vier dan toch tenminste.


En oh... wat ben ik blij met deze tekening, want al meer dan een half jaar tekent hij alleen maar auto's, bussen, camions,... kortom alles met wielen en een motor. Geen enkele 'kopvoeter' kwam er hier op papier. Een echte jongen dus hé.
Maar nu worden er dus ook mannetjes getekend. Eureka! Wat vind ik dat toch altijd zo leuk, die kleuterportretten van broer, zus, papa en mama, om nog maar te zwijgen van de zelfportretten.

Ik vind het al bijna zo fijn als de fase waarin kinderen beginnen te praten, da's zo superschattig en vaak ook grappig. Wanneer ons jongste zoontje zo'n anderhalf was had hij één lievelingswoordje: niet mama of papa, maar 'kaka'. En hij bedoelde hier niet mee wat wij er onder verstaan, nl. drolletje, maar wel 'auto'. Hoe hij hier bij kwam? Geen idee, maar hij is dit woord zeker een half jaar halsstarrig blijven gebruiken wanneer hij auto bedoelde. Ik herinner me nog dat we eens bezoek hadden en hij zei: "mama, kaka grond evallen" (vertaling: mama, mijn auto is op de grond gevallen). Je begrijpt dat we toen héél hard moesten lachen.

Wat geniet ik toch van al die fases in de ontwikkeling van mijn zoontje. Het lijkt wel of ik er nu veel meer bij stilsta dan bij mijn twee oudere kinderen. Misschien omdat ik nu ouder ben, of omdat ik weet dat alles zo snel voorbij gaat, of misschien wel omdat ik nu niet meer zo druk bezig ben met mezelf voorbij te hollen...

Autoperikelen

Enkele dagen geleden schreef ik een blogbericht over, mijn door marters beknabbelde, auto (klik). Voor diegenen die het mocht interesseren hoe het nu verder ging: mijn auto is inmiddels al een paar dagen in de garage en de kosten liepen intussen al op ter waarde van een spiksplinternieuwe iPhone, met nog ruim geld over voor wat luxe accessoires. Vréselijk duur dus. Ik moet jullie dus waarschijnlijk niet vertellen dat ik baal hiervan.


De mensen zonder auto zullen nu wel zeggen: "Tja, als je met de auto wilt rijden moet je de kosten er ook maar bijnemen." Ze hebben gelijk natuurlijk. Op het moment doe ik alles - voor zover de afstanden het toelaten - met de fiets. Ook moet ik beroep doen op anderen, die wel over een auto beschikken. Mijn oudste zoon gaat met de bus naar school, maar moet hiervoor om 6 uur zijn bedje al uit. Hij doet dit zonder morren, maar ik vind het toch wel wat zielig.
Al bij al lukt het wel zonder wagen. Weet je, eigenlijk is dit wel een goede test hoe het nu zou zijn moest ik niet beschikken over een auto. In ieder geval véél goedkoper, beter voor het milieu, gezonder,... Maar,... eerlijk is eerlijk, ook: lastiger, afhankelijker van anderen en over elke verplaatsing moet nagedacht worden. Verder moet ik toegeven dat het fysiek zwaar is. Het is hier best wel heuvelachtig en met zo'n kleuter op je fietsstoeltje is het toch wel zweten om zo'n pittige berg op te raken (vaak moet ik dan ook afstappen).

Ik heb hier wel heel de tijd de schuld op die marters gestoken voor de kosten aan mijn wagen, maar eigenlijk viel de schade die zij hadden aangericht nog wel mee. Het was de startmotor die stuk was en de centrale vergrendeling die niet meer werkte (dat heb je met al die elektronica in auto's tegenwoordig) die vooral de kosten van de herstelling deden oplopen. Mijn auto is dan ook al bijna tien jaar oud... Omdat ik vorige maand al voor vierhonderd euro kosten had gedaan, besloot ik deze kosten er dan nog maar bij te nemen. Immers, als ik zo'n oude auto wil verkopen krijg ik er sowieso bijna niets meer voor.

Het heeft me wel aan het denken gezet hoor: kan ik leven zonder auto? Ja tuurlijk! Zonder eten, drinken, slapen en onderdak kan een mens niet, maar zonder auto wel natuurlijk... Het is alleen een stukje luxe, een stukje vrijheid misschien zelfs, dat je opgeeft. Ben ik bereid om dit op te geven? Neen, op dit moment (nog) niet. Maar ooit, als mijn kinderen groter en zelfstandiger zijn (en mij niet meer altijd als taxi nodig hebben) misschien wel.

Vandaag zou mijn auto klaar zijn en hopelijk mag ik hem vanmiddag ophalen in de garage. Als ik een vrijwilliger vind om mij tot daar te brengen tenminste ;-) En nu maar hopen dat ik dan weer een heel tijdje verder kan zonder al te veel kosten.