Dit ben ik!

Dit is hoe ik eruit zie, volgens mijn zoontje van (bijna) vier dan toch tenminste.

En oh... wat ben ik blij met deze tekening, want al meer dan een half jaar tekent hij alleen maar auto's, bussen, camions,... kortom alles met wielen en een motor. Geen enkele 'kopvoeter' kwam er hier op papier. Een echte jongen dus hé.
Maar nu worden er dus ook mannetjes getekend. Eureka! Wat vind ik dat toch altijd zo leuk, die kleuterportretten van broer, zus, papa en mama, om nog maar te zwijgen van de zelfportretten.

Ik vind het al bijna zo fijn als de fase waarin kinderen beginnen te praten, da's zo superschattig en vaak ook grappig. Wanneer ons jongste zoontje zo'n anderhalf was had hij één lievelingswoordje: niet mama of papa, maar 'kaka'. En hij bedoelde hier niet mee wat wij er onder verstaan, nl. drolletje, maar wel 'auto'. Hoe hij hier bij kwam? Geen idee, maar hij is dit woord zeker een half jaar halsstarrig blijven gebruiken wanneer hij auto bedoelde. Ik herinner me nog dat we eens bezoek hadden en hij zei: "mama, kaka grond evallen" (vertaling: mama, mijn auto is op de grond gevallen). Je begrijpt dat we toen héél hard moesten lachen.

Wat geniet ik toch van al die fases in de ontwikkeling van mijn zoontje. Het lijkt wel of ik er nu veel meer bij stilsta dan bij mijn twee oudere kinderen. Misschien omdat ik nu ouder ben, of omdat ik weet dat alles zo snel voorbij gaat, of misschien wel omdat ik nu niet meer zo druk bezig ben met mezelf voorbij te hollen...