Autoperikelen

Enkele dagen geleden schreef ik een blogbericht over, mijn door marters beknabbelde, auto (klik). Voor diegenen die het mocht interesseren hoe het nu verder ging: mijn auto is inmiddels al een paar dagen in de garage en de kosten liepen intussen al op ter waarde van een spiksplinternieuwe iPhone, met nog ruim geld over voor wat luxe accessoires. Vréselijk duur dus. Ik moet jullie dus waarschijnlijk niet vertellen dat ik baal hiervan.

De mensen zonder auto zullen nu wel zeggen: "Tja, als je met de auto wilt rijden moet je de kosten er ook maar bijnemen." Ze hebben gelijk natuurlijk. Op het moment doe ik alles - voor zover de afstanden het toelaten - met de fiets. Ook moet ik beroep doen op anderen, die wel over een auto beschikken. Mijn oudste zoon gaat met de bus naar school, maar moet hiervoor om 6 uur zijn bedje al uit. Hij doet dit zonder morren, maar ik vind het toch wel wat zielig.
Al bij al lukt het wel zonder wagen. Weet je, eigenlijk is dit wel een goede test hoe het nu zou zijn moest ik niet beschikken over een auto. In ieder geval véél goedkoper, beter voor het milieu, gezonder,... Maar,... eerlijk is eerlijk, ook: lastiger, afhankelijker van anderen en over elke verplaatsing moet nagedacht worden. Verder moet ik toegeven dat het fysiek zwaar is. Het is hier best wel heuvelachtig en met zo'n kleuter op je fietsstoeltje is het toch wel zweten om zo'n pittige berg op te raken (vaak moet ik dan ook afstappen).

Ik heb hier wel heel de tijd de schuld op die marters gestoken voor de kosten aan mijn wagen, maar eigenlijk viel de schade die zij hadden aangericht nog wel mee. Het was de startmotor die stuk was en de centrale vergrendeling die niet meer werkte (dat heb je met al die elektronica in auto's tegenwoordig) die vooral de kosten van de herstelling deden oplopen. Mijn auto is dan ook al bijna tien jaar oud... Omdat ik vorige maand al voor vierhonderd euro kosten had gedaan, besloot ik deze kosten er dan nog maar bij te nemen. Immers, als ik zo'n oude auto wil verkopen krijg ik er sowieso bijna niets meer voor.

Het heeft me wel aan het denken gezet hoor: kan ik leven zonder auto? Ja tuurlijk! Zonder eten, drinken, slapen en onderdak kan een mens niet, maar zonder auto wel natuurlijk... Het is alleen een stukje luxe, een stukje vrijheid misschien zelfs, dat je opgeeft. Ben ik bereid om dit op te geven? Neen, op dit moment (nog) niet. Maar ooit, als mijn kinderen groter en zelfstandiger zijn (en mij niet meer altijd als taxi nodig hebben) misschien wel.

Vandaag zou mijn auto klaar zijn en hopelijk mag ik hem vanmiddag ophalen in de garage. Als ik een vrijwilliger vind om mij tot daar te brengen tenminste ;-) En nu maar hopen dat ik dan weer een heel tijdje verder kan zonder al te veel kosten.