dinsdag 22 december 2015

Kopen, kopen, kopen!!!

Na de hectische examenperiode van de twee oudste kinderen is de rust in huis weergekeerd. Het was een zware periode - zowel voor de kroost als voor ondergetekende - maar gelukkig leverde het ook goede rapporten op. Proficiat kiddo's, als het goed is mag het ook gezegd worden!
De kids waren echt toe aan een welverdiende vakantie, en mama ook...
Even niet stressen s'morgens om iedereen op tijd op school te krijgen. Ik blijf het elke ochtend een uitdaging vinden om iedereen gewassen, gevoed en min of meer wakker op de bestemming af te leveren. In de ochtend lijk ik soms meer boeman/zeur/taxichauffeur... dan mama.

woensdag 9 december 2015

Examenperiode: stress voor de kinderen én voor de ouders

We zitten volop in de examenperiode ten Huize Miss Milla en dat zullen we geweten hebben. Pfff... vroeger - toen ik zelf nog studeerde - vond ik dit al de rottigste periode van het jaar, maar nu als mama van drie kinderen waarvan er twee examens hebben, is het ook verre van aangenaam.

donderdag 26 november 2015

Dieven en vandalen

'Let op je spullen': hoe vaak heb ik dat zinnetje al niet herhaald tegen mijn kinderen? Het lijkt wel een mantra hier thuis. Vooral tegen mijn dochter dan. Ze is een beetje een sloddervos. Ik denk dat ik elk jaar zeker drie nieuwe brooddozen moet kopen omdat ons juffrouwtje ze weer allemaal is kwijtgespeeld. Of koekendoosjes, die verdwijnen hier altijd op mysterieuze wijze. De drinkbussen blijven op één of andere manier ook nooit lang in ons leven... Zelfs niet als ik haar naam er in reuze letters heb opgeschreven.

Dan wil een mens een beetje milieubewust leven... maar als die dingen steeds verdwijnen en je ze dus constant moet vervangen, levert dat weinig winst op voor het milieu. Als oplossing probeer ik tegenwoordig zoveel mogelijk verpakkingsmateriaal te gebruiken als brooddoos (zoals lege ijsroomdozen bijvoorbeeld). Niet dat ons juffertje dat fijn vindt hoor, verre van zelfs. Maar ik blijf geen brooddozen kopen, zelfs niet van die goedkope van de A.ction.

woensdag 11 november 2015

Zo'n pluizentondeuze, is dat wat?

Ik probeer de laatste jaren een beetje minimalistisch(er) te leven (lees: ik doe mijn best). Deels uit noodzaak (lees: van twee inkomens naar één), maar zeker ook uit overtuiging. Ik word zenuwachtig van te veel spullen om me heen (lees: rommel) en het ongebreideld consumeren (lees: de Acti*ns, Big Baz**rs en Pr*marken van deze wereld platlopen) kan niet blijven duren. We hebben maar één Aarde en het is toch de bedoeling dat onze (achter)kleinkinderen daar ook nog wat geniet van hebben.

Ik heb de indruk dat je tegenwoordig grof gezegd twee 'soorten' mensen hebt: de eerste soort wil véél spullen voor weinig geld. Dit is tegenwoordig geen enkel probleem met alle 'goedkope brol'-winkels die als paddenstoelen uit de grond schieten.
De tweede soort wil liever duurzame spullen die wel even meegaan, en kiest dus eerder voor kwaliteit dan voor kwantiteit. Tuurlijk heeft dit zijn prijskaartje, maar dat nadeel kan je handig omzeilen door in de solden te kopen of voor tweedehands te gaan.

Tweedehands kopen en verkopen is meestal een win-win actie: voor beide partijen levert het voordelen op, en dan hebben we het nog niet eens over de winst die het betekent voor het milieu. De economen onder jullie zullen nu wel opperen dat tweedehands kopen niet echt bevorderlijk is voor de omzet van de winkels en dus slecht voor de economie, maar daar zijn vast ook wel oplossingen voor de bedenken. Slimme (web)shops bieden ook al tweedehands opties aan (smartphones die gerefurbished zijn bijvoorbeeld) de dag van vandaag.

Nu ben ik zeker geen heilig boontje op het gebied van duurzaamheid hoor. Ik doe mijn best, maar sommige dingen koop ik ook gewoon in de Acti*n. Voor schoolspullen bijvoorbeeld zijn ze volgens mij echt wel de goedkoopste. Toch zal je me er niet vaak zien buitenwandelen met een kar vol rommel die ik niet nodig heb. Ik probeer bewust te consumeren en me enkel de dingen aan te schaffen die ik echt meen nodig te hebben (meestal slaap ik er eerst een nachtje over voor ik daadwerkelijk overga tot een aankoop).

Voor je het weet slibt je huis anders binnen de kortste keren dicht met rommel en - geloof me - met drie kinderen is dat sowieso al een probleem. Ik moet wel eerlijk zeggen dat de oudste zoon (van zestien) ook vrij minimalisch is aangelegd. Als kind was het een echte verzamelaar, maar het tij lijkt nu helemaal gekeerd. Alle overbodige spullen verwijdert hij onmiddellijk uit zijn kamer. Er is dus wel degelijk nog hoop voor moeders van kinderen met rommelige en overvolle kamers :-) Uit de grootste sloddervos kan op een gegeven moment een ordelijke puber verrijzen. Qua toebehoren voor zijn computer (die niet 'zwaar' genoeg kan zijn) is de zoon niet minimalistisch aangelegd trouwens. Zijn kamer lijkt momenteel meer op een kantoor dan op een puberkamer, maar ik klaag niet. Buiten de drie schermen en de twee computers afstoffen, heb ik er weinig poetswerk.

Maar to the point nu: ik ging het hier eigenlijk hebben over mijn nieuwste aankoop (waar ik een nachtje over heb geslapen, echt waar!), een pluizentondeuze.
Ik ben altijd wat wantrouwig ten opzichte van dat soort toestelletjes. Meestal beloven ze veel, maar doen ze weinig... en dan belanden ze - zoals we allemaal weten -  ergens in een godvergeten kast.

Omdat ik een aantal kledingstukken heb die nog wel mooi zijn, maar die door herhaaldelijke wasbeurten ook wat pluizig zijn geworden, leek het me handig om zo'n dingetje in huis te hebben.
De vraag bij dat soort toestelletjes is echter altijd: maken ze waar wat ze ons beloven? Doordat ik in het verleden al redelijk vaak ben teleurgesteld op dat gebied, ben ik een erg sceptische consument geworden.

Toen ik echter zag dat er een pluizentondeuze in de aanbieding stond bij Bl*kker voor 9,99 euro, ben ik toch overstag gegaan. Een pluspunt vond ik zeker dat het een herlaadbaar modelletje is. En misschien niet zo belangrijk, maar het ziet er ook best leuk uit vind ik. Voor zover een pluizentondeuze er leuk kan uitzien natuurlijk ;-)


Eerst heb ik het dingetje een half uurtje laten opladen, maar eigelijk kon ik bijna niet wachten om het uit te proberen. Ik had geen al te hoge verwachtingen moet ik zeggen, maar... het resultaat verraste me toch. In de positieve zin wel te verstaan!
Ik laat jullie even een voor en na foto zien van een joggingbroekje van mijn zoontje:

Voor de pluizentondueze zijn werk deed.

Na: de pluizen zijn voor het grootse deel verwijderd.

Linkerkant: met de pluizentondeuze
Rechterkant: zonder de pluizentondeuze



Ik vind het resultaat erg goed. Ik heb ook zeker niet de indruk dat je met zo'n pluizentondeuze je kleren beschadigd. Je mag wel niet te hard drukken op de stof als je er over gaat met het toestel (om beschadigingen te voorkomen), maar dat is ook helemaal niet nodig om een mooi resultaat te bekomen.
Inmiddels nam ik al meerdere kledingstukken onder handen met de pluizentondeuze en ook dat verliep naar wens. Alleen bij t-shirt stof vond ik het resultaat iets of wat tegenvallen.

Ik vind dit toestel dus zeker een aanrader! En als je door het gebruik van de pluizentondeuze je kleren kan 'vernieuwen' en dus langer kan dragen, draagt het ook weer bij tot duurzaamheid.

Ten slotte wil ik nog even meegeven dat ik dit toestel zelf aankocht en op geen enkele manier vergoed werd om deze review te schrijven.

Hebben jullie ervaring met een pluizentondeuze of met andere nuttige kleine toestellen?

Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op Facebook, Instagram en Pinterest!!


zondag 25 oktober 2015

Over loslaten...

Als er één cliché is dat klopt als een bus, dan is het wel dat de tijd vliegt. Eens een moment voorbij is komt het nooit meer terug. Soms kunnen we een beetje valsspelen zoals vannacht, als de klok een uurtje wordt teruggezet, maar toch blijft 'tijd' een heel ongrijpbaar iets.

Tot dat besef kwam ik eigenlijk pas écht toen ik voor het eerst moeder werd. Ik besefte dat de baby die ik in mijn armen hield niet voor eeuwig zo klein zou blijven. Ik vond dat een moeilijke gedachte... sommige momenten zijn zo volmaakt dat je de tijd wilt stopzetten.
Kinderen opvoeden is eigenlijk constant afscheid nemen van een periode die voorgoed voorbij is, en loslaten.
De laatste keer borstvoeding geven, de laatste keer 24 u per dag bij je baby zijn omdat je weer moet gaan werken, de laatste traktatie in de crèche omdat het nu tijd is om naar school te gaan, de laatste keer wachten aan de poort van de kleuterschool en later aan die van de lagere school... om nog later zelfs helemaal niet meer aan een poort te mogen wachten.

Nu moet ik zeggen dat de pijn van het afscheid nemen bij al die mijlpalen in mijn geval iets verzacht werd door het feit dat we hier nog een nakomertje hebben gekregen. Toen onze oudste zoon elf was en onze dochter zeven, werd ons jongste zoontje geboren. Een geschenk uit de hemel, en het was zo fijn om al die 'babydingen' opnieuw te mogen beleven. Opnieuw een naam kiezen, geboortekaartjes uitzoeken, een hele babyuitzet bij mekaar zien te krijgen (want veel hadden we niet meer),... Maar ook opnieuw zo'n klein kwetsbaar hummeltje in huis dat heel veel aandacht en verzorging nodig heeft.
Misschien heb ik er bij mijn jongste zoontje nog meer van willen genieten omdat ik wist dat het echt de laatste keer zou zijn. Het was ook zo bijzonder omdat onze twee oudste kinderen heel bewust deze babyperiode hebben kunnen meemaken. Zij zagen hun broertje niet als een concurrent, maar als een klein wezentje dat moest beschermd en verzorgd worden. Het was zo mooi om te zien hoe een stoere (bijna) puber ronddroeg met zijn broertje en hoe grote zus ervan genoot om mee de schattigste babykleertjes uit te kiezen.

Waarom schrijf ik dit nu allemaal? Misschien omdat ik me realiseer dat zelfs ons jongste zoontje groot wordt, en dat ook hij volgend jaar alweer de kleuterschool achter zich laat. Vorige week werd hij vijf en dat klinkt al zo groot. Anderzijds vind ik hem nog zo klein...
Als ik bedenk dat mijn kleine mannetje over minder dan één jaar de beschermde omgeving van het piepkleine dorpsschooltje waar hij nu zit, moet verlaten om mee te draaien in een lagere school met honderden leerlingen op de speelplaats, dan breekt mijn hart. Ik weet dat mijn zoontje erg slecht tegen drukte en chaos kan, maar misschien valt het allemaal nog wel mee.
Soms vraag ik me af: wie heeft het nu eigenlijk het moeilijkste met die nieuwe fases? Mijn zoontje of ik? Herkennen jullie dat gevoel? Je weet dat je moet loslaten, maar diep in je binnenste ben je er als moeder gewoon nog niet klaar voor...


Als kinderen groter worden zijn er nog talloze andere momenten waarop je ze moet loslaten. Wat vond ik het moeilijk om mijn dochter de toestemming te geven om voor de eerste keer alleen naar school te fietsen en wat was ik ongerust en boos toen ze op een keer nog even met een vriendin wat rondhing in de stad zonder mij te verwittigen. Alle rampscenario's passeerden over mijn netvlies en natuurlijk kon ik haar niet bereiken op haar gsm. Of toen mijn oudste zoon voor de eerste keer uit ging met zijn vrienden, dat was ook even slikken...

Er kan zoveel misgaan, maar toch moet je als ouder op zo'n momenten even je bezorgdheid aan de kant zetten en je kinderen je vertrouwen geven. Geleidelijk moeten ze wennen aan meer vrijheid en het dragen van veranwoordelijkheid.
Wat gebeurt er immers met zand dat je wilt vasthouden in je hand? Het ontglipt je. Kinderen moeten leren op eigen benen te staan en wij ouders moeten ze dat ook gunnen (hoe moeilijk het loslaten soms ook is).
We bezitten onze kinderen niet, we mogen ze hooguit begeleiden op hun tocht naar volwassenheid. Dat is een hele moeilijke taak die gepaard gaat met veel vallen en opstaan, maar ik kan me eerlijk gezegd ook geen mooiere en belangrijkere taak in het leven voorstellen.

Hoe staan jullie tegenover 'loslaten'?


Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op Facebook, Instagram en Pinterest!!





donderdag 22 oktober 2015

Oeps, foutje van 200 euro...

Mag ik jullie één tip geven, lieve lezers:

KIJK ALTIJD JE KASSABON NA!!!


'Je kassabon niet nakijken kan ernstige financiële schade veroorzaken', deze waarschuwing zou eigenlijk op elke rekening moeten staan, net zoals er een waarschuwing op de pakjes sigaretten staat.


Vroeger keek ik nooit mijn bonnetjes na, maar sinds ik doorheb dat er héél vaak fouten sluipen in kassatickets doe ik het tegenwoordig bijna systematisch.
Akkoord, als er een foutje op je bonnetje staat gaat  het meestal om kleine bedragen, maar... eerlijk is eerlijk en juist is juist. Als we niet genoeg centjes bijhebben in de winkel krijgen we onze boodschappen ook niet mee hé.

Toch kan er af en toe een groot bedrag teveel worden aangerekend als je niet uit je doppen kijkt als consument. Luisteren jullie even mee naar wat ik vorige week meemaakte? Ik zweer het: er is geen woord van gelogen!

Ik ging met mijn vader naar een bekend woonwarenhuis. Hij kocht er vrij veel spullen, dus aan de kassa verwachtte ik wel een relatief hoog bedrag. We kozen een 'bemande' kassa omdat we ook een bonnetje hadden met spullen die aan het magazijn moesten worden afgehaald. De kassier van dienst deed zijn werk: hij scande alle artikelen, maar hij deed verder alsof we lucht waren. Hij was druk aan het kletsen met de kassierster die aan de kassa naast hem zat. En neen, het gesprek ging niet over het werk. Nu stoort het me niet dat winkelbediendes met elkaar babbelen, maar misschien doen ze dat toch beter als het even wat minder druk is aan de kassa...

Ik hoorde het bedrag dat mijn vader moest betalen en ik vond het vrij hoog uitvallen. Natuurlijk is dat meestal wel zo aan de kassa ;-) maar toch, mijn voorgevoel vertelde me dat er iets niet klopte. Ik vroeg het bonnetje aan mijn vader om na te kijken. Hij vond dat niet nodig zei hij. 'Je kan daar toch niet aan uit, met al die vreemde benamingen op het bonnetje.' Toch volharde ik in mijn boosheid en keek de rekening na. Het is inderdaad niet simpel om een bon van die woonwinkel na te kijken, zeker niet als je veel spullen hebt gekocht. Ik zag al snel dat er iets niet klopte: op de bon stond er 'transport zon 200 euro'. Wat bedoelden ze daar mee? 'Transport zon', we namen onze spullen toch gewoon zelf mee en ik kon me ook niet herinneren dat we iets van 200 euro in de kar hadden gelegd.

Mijn vader ging dus terug naar de kassier om uitleg te vragen. De kassier had het volgens mij direct in de smiezen dat hij een fout had gemaakt, maar hij legde de bal in ons kamp: 'Wat is dat?', bracht hij uit. Ja, wat is dat? Dat mag jij ons wel eens vertellen, dacht ik bij mezelf. Ik vond de kassier erg arrogant en gepikeerd overkomen, maar dat is mijn subjectieve mening natuurlijk.
Uiteindelijk riep hij er een dame bij, zijn overste vermoed ik. Zij kwam tot bij de kar en ze begon alles na te kijken en opnieuw te scannen. Even later gaf ze toe dat er een foutje was gemaakt. De kassier had de verkeerde 'snelcode' ingetikt volgens haar. Ik zei: '200 euro is wel een grote vergissing'. Ze antwoordde geïrriteerd: 'Vergissen is menselijk.' Ik zei haar dat de kassier heel de tijd aan het praten was met zijn collega tijdens het scannen en dat het misschien mogelijk was dat er daarom een foutje was gebeurd. Ze wuifde dit - opnieuw gepikeerd - weg.  Nog steeds hadden we geen excuses te horen gekregen. Mijn vader kreeg uiteindelijk zijn geld terug en toen kon er een kleine sorry af.
Ik kan me goed voorstellen dat je zo'n fout over het hoofd ziet als je iets heel groots koopt in die winkel, zoals een keuken of een dressing met veel losse elementen. Dus een rekening die nog moeilijker te ontcijferen is...

Ik geef toe dat vergissen menselijk is, maar de arrogantie van het personeel hierrond stoorde me uitermate. Als ik die kassier was geweest zou ik me onmiddellijk verontschuldigd hebben, denk ik.

Ik vraag me ook af of ze er zo los zouden zijn overgaan wanneer de rollen omgekeerd waren geweest: stel je voor dat ik bij de zelfscan een artikel van 200 euro zou zijn vergeten te scannen. Zouden ze dan genoegen nemen met de uitleg: 'Vergissen is menselijk'. Ik vrees ervoor...

Dus lieve mensen, luister naar Miss Milla en kijk je bonnetjes na, allways!

Maakten jullie het al mee dat er fouten op de kassabon stonden?



woensdag 21 oktober 2015

Herfstblues?

Bestaat er zoiets als herfstblues? Indien ja, dan denk ik dat ik eraan lijd.
De laatste dagen erger ik me aan zowat alles om me heen. Objectief gezien heb ik weinig reden tot klagen: ik ben gezond (voor zover ik weet tenminste), mijn huwelijk staat niet op springen, alles gaat goed met de kids, mijn hond is nog altijd megaschattig en lief (alhoewel ze soms ook wel haar nukken heeft, hormonen zeker?)... Weinig reden tot klagen dus, maar toch lijkt niets me nog af te gaan.

Omdat ze zeggen dat je hart uitstorten zo'n deugd kan doen én helend werkt, gooi ik hier mijn lijst met ergernissen van de laatste tijd op tafel. Als je geen zin hebt in een klaagblog, haak dan maar snel af zou ik voorstellen. Indien je daarentegen zelf ook last hebt van de herfstblues, lees dan zeker verder en laat je eigen ergernissen achter in een reactie. Want samen klagen is altijd leuker dan alleen klagen, nietwaar?

Ok, daar gaan we dan! Hier komt mijn lijstje... ik erger me momenteel blauw aan:

  • Het feit dat het zo verrekt donker is de hele dag. Waar zit die zon? Ga ik nu maanden aan een stuk weer moeten wennen aan de kou, de regen en de gure wind? Als die domme zon tenminste nog een beetje zou willen meewerken was het lang zo erg niet, maar neen hoor, die luie vuurbol is niet van plan haar gezicht nog veel te laten zien de komende maanden.
  • Aan het stelletje 'leuke' mensen die hier in de buurt wonen en die er alles aan doen om het bloed van onder mijn nagels te halen. Deze mensen hebben een kachel (type 'allesbrander' vermoed ik). Niets mis mee natuurlijk... alleen vraag ik me af wat voor rotzooi ze er er allemaal insteken om op te fikken. De stank en de vuile rook die er uit hun schouw komt is werkelijk niet te harden. Heel de buurt heeft er last van. Het erge is dat ze dus niet enkel in de winter stoken, maar het hele jaar door. Hoe vaak ik niet angstvallig mijn ramen en deuren moet dichthouden, mijn 'berookte' was opnieuw in de machine moet steken, mijn kinderen moet binnen houden,... allemaal omdat de lucht door deze mensen verpest wordt. Ik snap het eerlijk waar niet hoe een kachel zo kan stinken. Ik ken nog verschillende mensen met een kachel en daar heeft niemand last van. Het erge is dat deze individuen er zich helemaal niets van aantrekken dat ze zoveel ongemak veroorzaken in de buurt. In het verleden hebben we ze hierover beleefd en tactvol aangesproken, maar spijtig genoeg hebben ze toen de oorlog aan ons verklaard. Ik kan er bijna een boek over schrijven... Ik spreek dus al jaren niet meer tegen deze personen. Ze zeggen soms: 'met sommige mensen kan je niet praten' wel, dit zijn dus dat soort van mensen. Sindsdien zijn er kleine en grote pesterijen van hun kant. Zo vinden deze mensen het dus heel grappig om hun auto's langs beide kanten op 15 cm van mijn auto te parkeren, zodat ik onmogelijk nog wegkan. Eén keer kan ik daar nog wel mee lachen, maar als ze het systematisch blijven doen is het moeilijk om te zwijgen. Toch zwijg ik, ik heb namelijk geen zin in een nog verdere escalatie van de situatie. Je leert er mee leven op den duur, hoe moeilijk dat ook is.
  • Aan al de mensen die niet begrijpen dat ik thuisblijfmoeder ben geworden omdat ik helemaal genoeg had van de 'ratrace'. Voor sommigen lijk je dan niet meer mee te tellen. Ze kunnen het maar niet begrijpen dat je er vrijwillig voor kiest om thuis te blijven voor de kinderen. Er zijn er zelfs die je dan een profiteur vinden (dat zeggen ze wel niet in je gezicht uiteraard). Maar van wie profiteer ik eigenlijk in hun ogen? Ik krijg geen enkele uitkering. Van mijn man misschien dan? Neen ook niet, want hij staat voor 100% achter deze beslissing. Sommigen zijn ook jaloers op de vrije tijd die ik heb. Maar leven van één inkomen heeft uiteraard financiële consequenties en je moet écht wel op een andere manier gaan leven om rond te komen. Dat vergeten ze voor het gemak even als ze jaloers zijn... Want ja, met minder rondkomen, dat willen ze ook niet natuurlijk.
  • Aan het racisme dat er bij velen aan de oppervlakte komt als het over de vluchtelingen gaat. Ze zijn zo bang dat ze een stukje van hun eigen welvaart zouden moeten opgeven... Ik vraag me af hoe het komt dat sommige mensen zo weinig inlevingsvermogen kunnen hebben: vreselijk!
  • Aan het feit dat ik op de één of ander manier mijn huishouden maar niet op orde krijg. Nu moet ik toegeven dat ik veel te perfectionistisch ben, dus daar zal het ook wel een beetje aan liggen misschien...
  • Aan mijn gebrek aan energie: ik sta moe op en ik ga moe slapen. Misschien moet ik toch maar eens proberen mijn vitaminesupplementen elke dag te nemen in plaats van één maal per week (als ik er toevallig eens aan denk). Enkele maanden geleden bleek uit een bloedonderzoek dat ik een aanzienlijk vitamine D tekort heb... op deze manier ga ik dat tekort natuurlijk niet weggewerkt krijgen.
  • Aan het feit dat mijn plan om gezonder te gaan eten en minder te snoepen echt niet wil lukken. Ik heb gisteren wéér twee chocoladekoeken gegeten. Het lijkt er wel op dat ik een 'frustratiesnoeper' ben.

Ik heb nog een heleboel andere ergernissen... maar weet je, ik voel me al een stuk opgeluchter nu ik er een paar van me af heb kunnen schrijven. Bedankt om te luisteren naar mijn geklaag lieve lezers :-) Frustratie ventileren werkt dus écht!! 
Binnenkort schrijf ik een blog over alle mooie dingen in mijn leven - beloofd - want die zijn er natuurlijk ook. Ik besef dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn.
Jammer genoeg lijken we echter altijd meer te focussen op het negatieve dan op het positieve. Vanmorgen - bij zonsopgang - keek ik naar buiten en zag ik de prachtige herfstkleuren in mijn tuin... 'Oh wat een geluk' dacht ik toen 'dat ik zoiets moois mag zien bij het ontwaken'.



maandag 5 oktober 2015

Ik heb dus écht géén karakter

Herinneren jullie je nog dat ik vorige week een blogbericht postte waarin ik het had over de gezonde levensstijl waartoe ik me had bekeerd (KLIK)... Niks extreems hoor, maar toch was het mijn doel om de lekkere zoete, zoute en vette versnaperingen links te laten liggen en te gaan voor de iets meer voedzame etenswaren.
Vol goede moed hield ik het veertien dagen vol zonder geraffineerde suiker en andere rotzooi. De weegschaal gaf zelfs al bijna anderhalve kilo minder aan. Halleluja, zou je zeggen... Niks halleluja... Ik ben sinds enkele dagen weer slecht bezig, héél slecht.

Het begon allemaal afgelopen vrijdag. Er waren drie vriendinnen op bezoek en we zaten lekker in de tuin te genieten van het heerlijke najaarsweer. Ik had voor cake gezorgd. Lekkere verse yoghurtcake met blauwe bessen. Mijn man had die de avond doorvoor gemaakt.
Niet jaloers worden nu hé dames... maar ik heb dus een husbandy die af en toe lekkere dingen bakt. Niet onder dwang, neen hij doet dit met volle goesting. Echt waar!
Nu was het wel yoghurtcake, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat hij ook tjokvol suiker en vet zat.
Maar lekker man, écht lekker... voor diegenen die ook willen zondigen: klik hier voor het receptje.


Het probleem is dat ik - eens ik de smaak van suiker weer te pakken heb - heel snel terug overstag ga voor meer zoetigheid en rotzooi. Ik heb dus het afgelopen weekend nog verschillende keren mierzoete rommel naar binnen gespeeld. In feite is het bij mij zoals bij mensen die verslaafd zijn aan roken of alcohol: je moet er gewoon hélemaal mee stoppen, anders ben je binnen de kortste keren zo weer verloren.
Ik heb dus, vrees ik, een soort van suikerverslaving...

Ik ben echt kwaad op mezelf nu. Waarom heb ik niet meer karakter? Waarom kan ik het niet bij één koekje houden zoals elk normaal mens? Niet dat ik mega dik ben hoor. Ik geloof zelfs dat mijn BMI nog binnen de perken blijft (onder 25). Maar het gaat me niet alleen om afvallen. Ik voel gewoon dat die rotzooi héél slecht is voor mijn lichaam en ik wil niet steeds die drang naar zoet hebben.

Eigenlijk zou ik om te beginnen ook van de koffie moet afkicken, nog zo'n verslaving van mij. Ik vind koffie heel erg lekker. Ik drink het altijd zonder suiker (goed hé!) met wat melk. Volgens mij is koffie helemaal niet zo ongezond (integendeel zelfs als je niet overdrijft) als sommige mensen beweren.
Het probleem met koffie is alleen dat ik er graag een koekje bij eet. Het is een beetje zoals bij die hond van Pavlov (KLIK). Als de hond de bel hoorde begon hij al te kwijlen voor het voedsel dat hij daarna ging krijgen... als ik koffie drink, wil ik een koekje. Ik ben dus eigenlijk gewoon het slachtoffer van de klassieke conditionering! En van het feit dat mijn man zo goed kan bakken... de snoodaard!

Ik mag dan wel geen karakter hebben om van de koeken af te blijven, ik heb wél het karakter om het opnieuw te proberen. Vanaf vandaag begin ik opnieuw, met een schone lei. Hopelijk houd ik het deze keer wat langer vol.

Tips van jullie zijn altijd welkom!


zondag 4 oktober 2015

Haat spuien op de social media

De lezers die hier regelmatig komen weten dat ik een soort haat/liefde verhouding heb met Facebook. Ik schreef er onlangs nog dit over. Toch heb ik zelf een Facebook account (best wel hypocriet hé). Eerlijkheidshalve moet ik zelfs toegeven dat er geen dag voorbij gaat dat ik niet kijk op Facebook.
Ik wil nu eenmaal niets missen.... maar wat mis ik eigenlijk echt als ik niet kijk? Niets in feite, buiten wat (vakantie)foto's van vrienden (die zullen ze me zo ook wel tonen), wat verjaardagen (maar daar heb ik een kalender voor), veel onzin en wat nieuwsfeiten waar ik niet bepaald vrolijker van word.



Van heel dat Facebookgedoe in het algemeen word ik niet gelukkiger trouwens. De laatste tijd voel ik bij momenten echt de irritatie opborrelen als ik lees wat voor haat-berichten er de wereld worden ingestuurd. Sommigen gebruiken de social media om hun mening uit te dragen over alles en nog wat. Daar is niets mis mee uiteraard, we leven (godzijdank) in een vrij land. Ikzelf post af en toe petities (vaak in verband met dierenwelzijn) in de hoop dat mijn vrienden zo goed willen zijn om ze te ondertekenen.

Maar soms vraag ik me af: moet alles toegelaten zijn op Facebook en mag je ook je mening verkondigen als die grof, homofoob, racistisch, seksistisch of zelfs fascistisch is? Ik heb daar moeite mee. Telkens ik weer zoiets lees - momenteel gaat het vaak over de vluchtelingen - keert mijn maag om. Het erge is dat het soms ook 'vrienden' zijn die hun (degoutante) mening zo uitdragen. Zouden ze zich in het dagelijks leven ook zo'n beladen uitspraken kunnen permitteren? Het lijkt wel of mensen op Facebook opeens een pak 'stoerder' worden dan ze in werkelijk zijn. Nochtans kan de hele wereld meelezen. Gek toch!

Onlangs kwam er nog een politieman in het nieuws die op zijn privé profiel op Facebook allerlei racistische uitlatingen deed. Dan denk ik: 'En zo iemand moet onze rechten beschermen, op een objectieve manier (als het even kan)'. Uiteraard neemt de politietop onmiddellijk maatregelen als er zoiets gebeurt, maar toch... Het geeft me een naar gevoel.

Het is ook wel duidelijk dat de huidige vluchtelingencrisis weer het slechtste in sommige mensen (en bepaalde politieke partijen) naar boven haalt.Vroeger durfden mensen er vaak niet openlijk voor uit te komen dat ze er een extreem rechts gedachtengoed op nahouden (ze stemden stiekem voor een zekere partij), maar tegenwoordig lijkt er geen taboe meer op te rusten. Er wordt mee uitgepakt bij de 'vrienden' op Facebook. Heel de wereld mag, nee... MOET weten hoe ze erover denken, ook al is hun mening niet bepaald mensvriendelijk.

Ik vind het een kwalijke evolutie dat het in sommige middens stoer staat om haat uit te dragen, maar ik vind het nog veel erger dat mijn kinderen die onzin dagelijks te zien krijgen. Ik kan ze toch moeilijk verbieden om nog op Facebook te komen...
Uiteraard probeer ik hen uit te leggen dat ze niet alles moeten geloven wat ze lezen en dat de werkelijkheid altijd meerdere kanten heeft.
Toch maak ik me ernstig zorgen, want met haat uitdragen gaan we de wereld niet redden, integendeel...


maandag 28 september 2015

De gulden middenweg dan maar?

De laatste tijd lees en hoor ik heel veel over mensen die brood, pasta, aardappelen... hebben afgezworen. Kortom, ze volgen een koolhydraat-arm dieet en zijn daar reuze enthousiast over. Stuk voor stuk zeggen ze zich veel energieker en gezonder te voelen en bovendien bereiken ze zeer snel hun ideale gewicht op deze manier. Ik heb het ook wel eens geprobeerd, maar ik vond het helemaal niet zo simpel: je moet véél andere dingen eten om niet met honger te blijven zitten. Maar wat moet je dan eten ter vervanging van je dagelijkse sneetjes brood? Groenten? Noten? Paddestoelen? Ik weet het niet zo goed. Waarschijnlijk had ik me niet voldoende voorbereid, want wegens een aantal dagen te hebben rondgelopen met een knorrende maag hield ik het snel voor bekeken.

Vroeger ging ik ervan uit dat je 'snelle' suikers (koekjes, wit brood, chocolade,...) had die je zoveel mogelijk moest vermijden en 'trage' suikers (volkorenbrood, zilvervliesrijst, volkorenpasta,...) die je met mate ongestraft kon consumeren. Ik stel het hier nu uiteraard heel simplistisch voor en ik zou van mezelf nooit durven beweren dat ik een kenner ben van de voedingsleer... maar sta me toe toch op te merken dat de term 'gezonde voeding' heel wat onduidelijkheid oproept de laatste tijd.

Moeten we nu koolhydraat-arm eten? Of eiwitrijk? Veganistisch of vegetarisch? Veel (goede) vetten consumeren of juist vetten zoveel mogelijk vermijden? Kunnen we nog vis eten of worden we dan vergiftigd? Hoeveel stukken fruit mag je per dag consumeren, want in fruit zitten toch ook suikers? En hoe zit het met de zogenaamde 'superfoods'?

Help!!! Ik weet het niet meer. Ik wil wel gezond eten maar hoe doe ik dat anno 2015?

Omdat ik blijkbaar niet het karakter heb om koolhydraat-arm te eten en geen zin heb in ingewikkelde diëten (wat haat ik dat woord trouwens) houd ik het dus maar gewoon op 'eten waarvan ik denk dat het goed is':

  • Veel fruit en groenten.
  • Geen vlees (eet ik al 20 jaar niet meer), wel 2 maal per week een stukje vette vis en vleesvervangers zoals quorn en tofu.
  • Volkorenbrood, volkorenpasta en bruine rijst.
  • Zo min mogelijk (doelstelling géén) snoep, koeken, chocolade, chips,...
  • Minderen met koffie (dat is nog het moeilijkste voor mij) en meer thee, soep en water drinken.
  • Magere yoghurt.
  • Olijfolie en kokosolie.
  • Noten.
  • Meer bewegen: pak die fiets Miss Milla!!


Ik ben intussen een klein weekje bezig met mijn gezondere levensstijl en ik kan jullie het heuglijke nieuws melden dat de weegschaal al één hele kilo minder aangeeft! 
Mijn inspanningen om niet te snoepen en min of meer gezond te eten worden beloond.
Een aantal maanden geleden deed ik ook al eens een poging tot een gezondere levensstijl, maar toen kwam ik juist bij! Ik wilde het blijkbaar té goed doen en vergat dat al die fruitige lekkere smoothies  best veel calorieën bevatten. Nu pak ik het gematigder aan, we zullen wel zien of dat werkt. Het is in ieder geval mijn bedoeling om het lang (voorgoed!) vol te houden en dat lukt mij niet als het ingewikkeld of extreem is.
Mijn doelstelling is om terug in mij skinny jeans te raken, maar vooral om mij fitter en energieker te voelen. 

Wat doen jullie om een gezond gewicht te behouden?


Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op Facebook, Instagram en Pinterest!!


zaterdag 26 september 2015

De herfst heeft ook voordelen, echt waar!

Na een lange winter snak ik altijd naar zon, naar warmte, naar het terug ontluiken van de natuur. De lente doet me denken aan een nieuw begin vol nieuwe kansen en beloftes. Het is zonder twijfel mijn favoriete seizoen.
De zomer vind ik ook leuk, mits we niet geteisterd worden door een hittegolf. Ik kan namelijk niet goed tegen extreme temperaturen.
In de winter hebben we de feestdagen om naar uit te kijken, hoewel ik daar een soort haat/liefde verhouding mee heb. Van dat opgeklopte fake commerciële gedoe word ik bij momenten echt onpasselijk.

Weet je, eigenlijk vind ik elk seizoen wel iets hebben. Veel mensen hebben een hekel aan de herfst, omdat de herfst een beetje symbool staat voor verval: de natuur sterft langzaam af en gaat in winterslaap. Planten die in de zomer in volle glorie stonden verdorren nu tot bruine afgestoven stukjes natuur.
Wie goed kijkt ziet echter ook de oogverblindende schoonheid van de herfst en weet dat ze al het beloftevolle nieuwe begin van de lente in zich draagt.

De herfst is dus best te pruimen, als we het gure donkere weer, de stortbuien (natgeregend tot in je schoenen en natuurlijk net geen paraplu bij de hand), de snijdende wind, de kinderen en de hond die met modderschoenen (euh... de hond zonder schoenen!) je huis betreden,... voor het gemak even wegdenken.
Omdat je er altijd beter vanuit kan gaan dat het glas halfvol is in plaats van halfleeg, zet ik hier de voordelen die de herfst voor mij heeft even op een rijtje:

  • In de herfst hoef ik mijn gezicht niet meer in te smeren met die ellendige plakkerige factor 50. Ik heb namelijk een heel bleek velletje en die zonnecrème zorgt er hélemaal voor dat ik het uitzicht van een spook krijg.
  • Mijn witte gezicht wordt in de herfst ook niet meer onmiddellijk knalrood. Dat is in de zomer wel anders door de overdreven hete temperaturen die we dan af en toe (veel te veel naar mijn zin) moeten doorstaan. 
  • Mijn melkwitte benen kan ik in de herfst weer bedeken met kleurige panty's. Ik weet dat veel vrouwen een pesthekel hebben aan panty's, maar ik draag ze dus graag. Mijn favoriete panty's zijn die 'blikdichte' van de Hema. Je hebt ze tegenwoordig in vele kleurtjes en ze zijn vrij goedkoop.
  • In de herfst heb ik nog wel wat opruimwerkjes in de tuin, maar het is toch minder dan in de lente en de zomer. Er blijft dus meer tijd over om het binnen gezellig te maken. 



  • Gezien ik dol ben op alle gerechtjes waar pompoenen aan te pas komen, kunnen jullie je wel voorstellen dat ik van dit seizoen houd.


  • De school is weer bezig in de herfst. Na acht lange zomerweken vakantie vind ik de weergekeerde rust en routine in huis ook wel mooi meegenomen. Ik hoop dat mijn kindertjes niet meelezen, maar de meeste mama's begrijpen vast wat ik bedoel. Eindelijk rustig kunnen stofzuigen zonder dat de jongste telkens de stekker uit het stopcontact trekt onder het mom van 'véél te véél lawaai!'
  • Al die herfstkleuren in de natuur vind ik schitterend. Het maakt een wandeling des te interessanter. Ons zoontje vindt het dan ook reuze leuk om allerlei 'schatten' te rapen zoals denappels, eikels, kastanjes,...
  • In de herfst worden we (bijna letterlijk) bedolven onder de appels uit eigen tuin. Ik amuseer mij dan met het maken van appelmoes, appelconfituur, appelchips,...


  • In de herfst heb ik op één of andere manier altijd meer tijd en zin om te bloggen dan in de zomer.








Houden jullie van de herfst?




Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op Facebook, Instagram en Pinterest!!





vrijdag 25 september 2015

Kleinschaligheid doet leven!

Onze kleuter wordt volgende maand vijf! Ik weet het, het is een vreselijk cliché maar de tijd vliegt. Nog één (school)jaartje mag hij kleuteren en dan moet hij naar de GROTE school.
We hebben het geluk dat onze jongste in een heel lief, klein en geborgen dorpsschooltje zit. Amper twintig kleuters zijn er momenteel, in de hele school welteverstaan. En de juffen zijn er enorm betrokken, bekwaam en lief. Een heel hecht klein team, waar onze kleuter zich direct erg welkom voelde.
Een unicum is het wel zo'n schooltje tegenwoordig, in een wereld waar alles grootschalig moet zijn.

Begin vorig schooljaar voelde ons zoontje - hij zat toen in de tweede kleuterklas in een andere (grote) school - zich helemaal niet goed in zijn vel. Hij ging met tegenzin naar school en verzon uitvluchten om niet te moeten gaan in de trant van:  'Mama, ik ben ziek. Voel maar aan mijn voorhoofd, het heeft warm. Ik kan niet naar school dan hé, mama.' Als ik hem na school ophaalde zat hij steevast te huilen op de schoot van een juf, helemaal overstuur. Een paar keer was zijn gezichtje helemaal opengekrabd of zei de juf me dat hij een ander kindje had geduwd.

Elke dag opnieuw brak mijn hart. Zo kon dit toch niet blijven duren. Na enkele gesprekken met de school en met het Centrum voor Leerlingenbegeleiding (CLB) besloot ik mijn zoontje van school te veranderen, het was toen begin oktober. We vonden een prachtig dorpsschooltje, hier vlakbij. Toegeven, de infrastructuur is er niet van de nieuwste, maar nu we inmiddels een jaar verder zijn kan ik alleen maar super blij en dankbaar zijn dat we er terecht konden.

Al reeds van de eerste week in dat nieuwe schooltje bloeide mijn zoontje open en ging hij zelfs terug met plezier naar school. Wat een verschil!
Ik wil hiermee zeker niet zeggen, dat die andere - grote - school niet goed was. Mijn twee oudsten zaten er ook tenslotte en zij deden het daar prima. Maar voor sommige kinderen is een speelplaats met honderden kinderen en een klas met 24 klasgenootjes gewoon teveel. Mijn jongste zoontje is zo'n kind. En vooraleer een kind zich kan ontwikkelen moet het zich goed in zijn vel voelen.

Het wordt een uitdaging om voor volgend schooljaar een lagere school te vinden die ook die kleinschaligheid en geborgenheid kan bieden. Jammer genoeg zijn kleine schooltjes met kleine klasjes tegenwoordig erg uitzonderlijk. Er zijn zelfs in sommige scholen enorme wachtlijsten.

Wat ga ik dit kleine schooltje - waar ik alle juffen ken - missen volgend jaar. Ik geniet van elke dag dat ik mijn zoontje er lachend afzet. Wat ga ik ook die zorgeloze kleuterleeftijd missen, want vanaf volgend schooljaar moet er veel meer dan nu: lezen, schrijven, rekenen,... en ook huistaken maken.

Maar hé, misschien moet ik niet teveel vooruitlopen op de zaken, ze zeggen toch altijd dat je in het nu moet leven! En NU geniet ik van je eindeloze fantasie, van je knuffels en van de heerlijke uitspraken die je doet, mijn lieve kleuter. Ik hoop dat ik nooit vergeet hoe je was als kleuter en wat je zei, daarom dit lijstje met enkele van je liefste uitspraken:

  • 'Mama, kijk de bomen dansen!' zeg je als het hard waait en de bomen wiegen in de wind.
  • 'Ik houd van alle kleuren mama én ook van jou', zeg je als we samen in een boekje kijken.
  • 'Zit er dan een kraantje in die wolken?' vraag je als ik zeg dat het gaat regenen omdat de lucht donker kleurt.
  • 'Ik ga met jou trouwen mama, want jij bent mijn beste vriend', zeg je me bijna elke dag.
  • 'Is Violetta naar de hemel gevlogen met haar vleugeltjes?' vraag je als ik je zeg dat onze kip dood is.
  • 'Waarom zijn er nu geen dino's meer? Zijn ze allemaal bevroren?' vraag je als we een museum bezoeken.
  • 'Zit er in de maan ook vuur zoals in de zon en geeft ze daarom licht?', vraagt je als we naar de heldere volle maan kijken.



Volgende maand word je vijf mijn lief mannetje, en dan krijg je een heel mooi feestje en nodigen we al je vriendjes uit, want je wordt tenslotte maar een keertje vijf!



Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op Facebook, Instagram en Pinterest!!



maandag 21 september 2015

Een beetje respect graag aub, mag dat?

Respect: is dat niet de waarde die we onze kinderen allemaal willen meegeven als rechtgeaarde ouders? Ja, toch!
Waar is het dan in godsnaam misgelopen, vraag ik me af... Waar komen al die respectloze mensen opeens vandaan?

Respect geven en respect krijgen, dat is iets wat erg gevoelig ligt bij mij. Ik kan helemaal van slag raken als iemand mij respectloos behandelt. Komt dit door het feit dat ik op mijn werk - waar ik gelukkig inmiddels al ruim twee jaar voorgoed weg ben - vaak zo respectloos ben behandeld geweest? Of komt het door een aantal negatieve ervaringen met mensen die het blijkbaar ok vonden om mij als een soort 'voetveeg' te gebruiken? Ik weet het niet en ik wil er ook niet verder op in gaan. Voorbij is voorbij, en soms moeten er knopen worden doorgehakt, hoe erg dat ook lijkt in eerste instantie...

Feit blijft wel dat ik - hoewel ik nu duizend maal sterker in mijn schoenen sta dan een aantal jaren geleden - toch niet helemaal immuun ben voor mensen die me niet respecteren. Integendeel zelfs. Onlangs was ik nog een dag helemaal van slag door iets wat een onbekende me lapte. Mag ik de situatie hier even voor jullie schetsen?

We waren deze zomer in een pretpark. Het was er erg druk, want we waren zo dom geweest om op een zondag te gaan en bovendien was het schitterend (eigenlijk veel te warm) weer. Bij de meeste attracties moesten we dus lang wachten, soms zelfs meer dan een uur! Omdat ons zoontje van vier uiteraard in heel andere attracties gaat dan onze dochter van twaalf (dat is een echte waaghals) hadden mijn man en ik ons gesplitst. Hij ging mee met zoontje en ik met dochter. Het kwam er in de praktijk op neer dat ik niet meeging in al die 'overkop' attracties (ik ben een schrikkepiet) maar dat ik wachtte bij de attracties tot dochterlief aan de beurt was geweest.
In de late namiddag was ik bekaf van al dat wachten in de blakende zon. Mijn voeten deden verschrikkelijk pijn en ik had het echt wel gehad. Je moet weten dat ik sowieso al geen fan ben van pretparken. Jammer genoeg waren alle banken in dat park bijna continu bezet. Ik had dus het grootse gedeelte van de dag rechtgestaan, en dat is met mijn platvoeten best wel een pijnlijke aangelegenheid.  
Toen mijn dochter in de laatste attractie ging, besloot ik post te vatten naast een bank waar een viertal mensen opzaten. Ik ging ervan uit dat zij zouden vertrekken als hun kinderen uit de attractie kwamen en dan kon ik snel gaan zitten. Na een kwartiertje wachten stonden die mensen inderdaad op en kon ik gaan zitten op die felbegeerde bank. Ik ging helemaal aan de zijkant zitten, dan konden er nog andere mensen bij. Al snel kwam er ook een jongetje met zijn ouders op de bank zitten.
Enkele seconden later kwam er nog een mevrouw tussen ons in zitten en de bank was vol. Maar die mevrouw was niet alleen. Ook haar man wilde duidelijk gaan zitten. Ik kon echter niet verder opschuiven om plaats te maken want dan zou ik van de bank vallen. De man vond echter dat hij recht had op een plaats op de bank en ging met zijn rug voor me staan. Hij bewoog zich naar beneden om te gaan zitten en ik kon niet anders dan snel van de bank opstaan. Indien ik dat niet had gedaan zou hij op mijn schoot zijn gaan zitten, en dat zag ik dus helemaal niet zitten.
Ik kan jullie vertellen dat ik echt perplex stond van de brutaliteit van dit heerschap. Hij was niet bejaard en hij had ook geen beperking, anders had ik uiteraard met plezier mijn plaats afgestaan. Ik was kwaad op mezelf dat ik dit had laten gebeuren... was ik niet beter gewoon blijven zitten en had ik moeten afwachten wat er zou gebeuren als hij effectief op mijn schoot was gaan zitten?
Ik zou deze onbeschofterik in ieder geval niet laten winnen, dacht ik bij mezelf. Ik ging dus met mijn rug voor hem staan zodat ik zijn zicht beperkte, want hij wou kijken naar zijn kinderen in de attractie. Al snel begonnen hij en zijn vrouw opmerkingen tegen mij te maken dat ik moest vertrekken. Ik antwoordde: "Als je op zo'n brutale manier mijn plaats durft af te pakken, moet je er ook maar tegen kunnen  dat ik voor jullie sta." Het heerschap begon me toen luidop uit te lachen en zei dat hij mijn plaats niet had afgepakt. Ik verzon dat volgens hem. Ja, duh... ik ben nog niet gek hoor. Hij en zijn vrouw gingen door met lachen en toen ben ik maar zwijgend vertrokken. Met zo'n mensen kan je volgens mij sowieso beter geen discussie beginnen, dat leidt nergens toe. Of misschien leidt het wel tot agressie en dat kan ik missen als kiespijn.


Achteraf had ik een heel naar gevoel bij deze situatie. Ik nam het mezelf kwalijk dat ik niet assertief genoeg was geweest. Maar is het aan mij om assertief te zijn of is het aan die ander om mij te respecteren en de elementaire beleefdheidsregels te kennen (en toe te passen)? En had het überhaupt wel zin gehad om met zulke mensen te praten?

Even later vertelde ik het voorval aan mijn man en ik vroeg hoe hij zou gereageerd hebben in mijn plaats. Hij zei dat hij gewoon zou zijn blijven zitten en als die man het gewaagd had om op zijn schoot te gaan zitten, zou hij hem weggeduwd hebben.
Ik ben er echter zeker van dat die onbeschofterik dat niet bij mijn man zou hebben geflikt. Mijn man straalt van nature meer assertiviteit uit, terwijl ik soms denk dat er op mijn voorhoofd staat : 'Braaf meisje dat over zich laat lopen.'

Wat zouden jullie gedaan hebben in deze situatie?




Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op FacebookInstagram en Pinterest!!

vrijdag 18 september 2015

Voeden wij onze kinderen op tot neurotische multitaskers?

Kennen jullie Smartschool? De ouders die hier lezen met pubers in huis wellicht wel. Smartschool is een soort online platform dat scholen gebruiken om te communiceren met hun leerlingen en met de ouders. Je vindt er onder andere de agenda op, huistaken die moeten worden gemaakt, punten van de leerling, verbetersleutels, info over de houding van de leerling op school, berichten van de leerkracht naar de ouders toe,... teveel om op te noemen. Ik weet eigenlijk niet of het systeem ook in Nederland gebruikt wordt. Let me know!
In sommige scholen wordt er naast Smartschool ook nog een papieren agenda gebruikt (een planner noemen ze dat tegenwoordig), in andere scholen gebruikt men enkel nog de digitale agenda.

Nu vind ik het fenomeen Smartschool zeker niet slecht. Alleen... ik kan me voorstellen dat het bij de leerlingen toch wel wat stress kan veroorzaken. En weet je, eigenlijk bij mezelf als ouder ook.
Constant krijg ik mailtjes binnen in de trant van : 'uw dochter heeft zoveel punten op dat vak gehaald',  'uw dochter is haar boek van Nederlands vandaag vergeten', 'er staat een bericht over de info-avond op Smartschool' of 'uw zoon heeft zijn huiswerk te laat ingeleverd'.
Je krijgt dus telkens een mailtje als er weer iets nieuws op Smartschool staat en dat gebeurt blijkbaar vaak, erg vaak.

Als ouder word je verondersteld je kinderen goed op te volgen en te begeleiden. Uiteraard vind ik dat niet meer dan normaal, maar af en toe zie ik door al de informatie die er op me af komt door de bomen het bos niet meer. Met één kind valt het misschien nog een beetje te volgen - alhoewel - met drie kids vind ik het een ramp.
Komen daarbij nog alle hobby's waarvan je geen info mag missen of je staat voor niets op die afgelaste training. Oeps, mailtje over het hoofd gezien.
In de kleuterschool van ons jongste zoontje gebeurt alles nog op papier. Maar ook dat moet je goed bijhouden: best direct dus alle brieven lezen en strookjes invullen of je legt ze even weg en... oeps, weer wat vergeten.

Eigenlijk vraag ik me af: als er voor mij als moeder al zoveel info op me afkomt, wat moet het dan wel niet zijn voor de kinderen? Hebben zij nog het gevoel dat ze vat hebben op de situatie?
Vroeger toen ik kind was, was het simpel: je had een papieren agenda en daar stond alles in wat je moest weten. Had je bijvoorbeeld een slechte toets dan kon je die - als je sluw was en wat geluk had - nog wel eens verborgen houden voor je ouders (of voor de echte durvers: zelf ondertekenen) en zo een donderpreek ontlopen. Niet dat ik dat goedkeur natuurlijk... ahum, maar ach, we zijn toch allemaal jong geweest. Jullie begrijpen vast wel wat ik bedoel...
Big brother is always watching bij onze kiddo's. Elke (mis)stap wordt geregistreerd in het systeem, en dus ook automatisch aan de ouders gemeld. Vroeger kwam je er tenminste af en toe nog vanaf met een uitbrander van de juf en verder werd erover gezwegen. Nu is een mapje vergeten in de les al reden tot een mail naar de ouders...
Ik hoorde trouwens van verschillende leerkrachten dat zij eveneens stress krijgen van dit systeem: werkelijk alles moet worden geregistreerd. Ik kan me de berg extra werk voor hen best voorstellen. Bovendien zitten de meeste klassen tegenwoordig ook nog eens overvol.

Ik moet toegeven dat ik er als mama natuurlijk ook wel blij mee ben dat ik op de hoogte wordt gehouden door de school. Pubers durven nu eenmaal wel eens dingen te verzwijgen, zoals we allemaal weten. Maar waar ligt de grens van wat ik moet weten en moet ik dat persé op elk moment weten? Ach, het is ook zo dubbel allemaal.

Eens de kinderen na een drukke schooldag thuiskomen zit de dag er nog bijlange niet op voor hen. Eerst wat eten, agenda en Smartschool checken, dan huistaken maken en lessen leren. Nadien gaat de dochter naar de training van het turnen (5 maal per week) en de zoon naar de fitness (5 à 6 maal per week). Vaak moet er na de hobby's nog wat verder gestudeerd worden. Samen eten als gezin zit er hier vaak niet in op schooldagen. De avonden staan voor mij in het teken van schoolwerk begeleiden en taxi-chauffeur spelen voor de hobby's. Intussen moet kleuterzoon mee in en uit de auto en dat vindt hij NIET leuk. Gelukkig neemt manlief 's avonds als hij op tijd thuis is van het werk (en dus niet in de file staat) vaak de rol van taxi-chauffeur even over.

Tussendoor komen er voor de kids dan nog constant boodschappen door op Messenger, Facebook, Skype, Snapchat, Instagram,... Je zou van minder toch gek worden!


Op het eerste zicht lijken mijn twee oudste kinderen geen last te hebben van die overvloed aan prikkels. Als ik ernaar vraag snappen ze niet goed wat ik bedoel. Het is bij iedereen toch zo druk.

Kunnen zij beter tegen die stortvloed aan prikkels omdat ze in een heel andere tijd opgroeien dan toen wij kind waren? Vroeger kon ik mijn lessen niet leren met de radio op de achtergrond. Nu zie ik mijn zoon zijn huiswerk maken terwijl er minstens twee schermen actief zijn in zijn kamer. Kunnen zij beter multitasken omdat ze niets anders gewend zijn? Ik weet het niet, ik hoop alleen dat ze ook leren genieten van stilte en rust. Want dat heeft een mens af en toe ook nodig. Echt waar.


donderdag 17 september 2015

De vos

Eerst en vooral wil ik jullie oprecht bedanken voor de talrijke lieve, troostende en hartverwarmende reacties die ik kreeg op mijn blogbericht van eergisteren. Het valt me steeds weer op wat een fantastische mensen hier komen lezen. Heel veel dierenvrienden in hart en nieren ook, geloof ik. Ik vind het zo'n eer dat jullie de moeite nemen om bij mij te lezen :-) Thanks!

Veel mensen vragen me: 'Ben je niet verschrikkelijk kwaad op de vos die jouw kippen doodbeet?' Mijn antwoord hierop zal jullie misschien verbazen, maar het is 'neen'.
Tuurlijk vind ik het vreselijk triest wat er is gebeurd. Ik heb er veel moeite mee om momenteel naar de kippenren te gaan. Het is er zo leeg en rustig. Vier krielkipjes heb ik nog, en noem me gek, maar ik heb de indruk dat deze beestjes ook een soort van trauma hebben opgelopen. Ik kan het niet uitleggen, maar ook zij gedragen zich op één of andere manier anders.
Het moet dan ook een vreselijk schouwspel zijn geweest wat ze te zien hebben gekregen. Het is me nog steeds een raadsel waarom zij het wél hebben overleefd, want ik las al vaak dat een vos elke kip in de ren doodbijt.

Onze kleuter blijft maar vragen naar Violetta en zelfs mijn man heeft het er moeilijk mee. Hij is nochtans niet echt een 'kippenmens'.
Ik had mijn ex-legkippen zo graag nog een lang en mooi leven gegund. Ze hebben al zo'n rotleven in kooien achter de rug en dan komen ze op zo'n manier aan hun einde... Als ik daar aan denk springen de tranen me in de ogen.

Toch kan ik niet boos zijn op de vos. Hij is een roofdier en volgt zijn instinct. Dat instinct is jagen. Hij heeft die prooien nu eenmaal nodig om te overleven.
Sommigen zeggen: 'De vos zou beter gedood worden om de kippen te beschermen', maar elke vos heeft zijn eigen territorium en als er eentje verdwijnt neemt een andere gewoon zijn territorium in. Vossen zijn trouwens nuttige dieren, want zij helpen op natuurlijke wijze de populatie van kleine knaagdieren, konijnen, vogels,... te reguleren. Bovendien zijn het prachtige dieren. Ik houd van de natuur, dus ook van vossen.


Maar waarom bijten ze alle dieren in de ren dood die ze te pakken krijgen, terwijl ze er maar enkele (in mijn geval drie) meenemen? Vanuit menselijk standpunt bekeken lijkt dat natuurlijk heel erg wreed en zinloos. Vanuit het standpunt van de vos is dat juist slim. Dit fenomeen heet surplus killing. De vos probeert een voorraad voedsel aan te leggen. De kippen die hij niet onmiddellijk meeneemt wil hij later komen ophalen, maar hiertoe krijgt hij de kans natuurlijk niet, want de kippen worden meestal snel opgeruimd door de eigenaar.

Het komt er dus op neer dat het aan de mens is om zijn kippen te beschermen.
En hier ben ik dus in gebreke gebleven. Dat moet ik toegeven met pijn in mijn hart. Ik dacht dat vossen (en marters) enkel 's nachts kwamen, en ging er dus vanuit dat mijn kippen veilig zouden zijn als ik ze bij valavond opsloot in hun nachthok. Blijkbaar is dit dus niet voldoende.

We gaan zo snel mogelijk de ren volledig overspannen met kippengaas. Jammer genoeg zullen de kippen het dan met een pak minder ruimte moeten stellen. Verder baart het me ook zorgen er hier veel marters zitten. Zij kunnen door het kleinste gaatje en het is niet simpel om dat op te lossen. Laat ons hopen dat deze roofdieren enkel 's nachts komen en dat hiervoor het nachthok (dat volledig afgesloten is en op een fundering staat) voldoende bescherming biedt.

Mijn man maakte al een plannetje hoe hij de overkapping gaat maken en een lijstje met de benodigde materialen. Is hij dan misschien toch ook stiekem een kippenmens?


dinsdag 15 september 2015

Dag lieve Violetta...

Gisteren - zo rond een uur of vier - ging ik nietsvermoedend naar het kippenhok met een schaaltje etensresten. Normaal gezien komen de kipjes mij dan altijd enthousiast begroeten. Ze weten dat ik meestal wat lekkers voor ze bij heb. Deze keer was het opvallend stil. Ik zag alleen Annabelle en Pluisje en mijn twee nieuwe kleine krielkippen die ik zopas adopteerde uit het opvangcentrum (ik wou er nog een post aan wijden).
Waar was de rest? Ik wist onmiddellijk dat er iets niet klopte...

Waar was mijn lieve Violetta? Violetta komt altijd direct aandacht vragen als ze me ziet. Zij is ook de enige kip die aandacht boven eten verkiest.
En waar was de rest? Mijn vier ex-legkippen die zo goed hersteld waren en weer helemaal mooi bevederd. En ons kleine Jasmijntje?

Ik wist dat ik iets ergs te zien ging krijgen... Het kippenhok zag er opeens zo akelig leeg uit. Na even zoeken vond ik mijn twee bruine legkippen (Lily en Fee) en Jasmijntje. Dood. Ze lagen tegen het hek in een hoek, helemaal verstopt onder de struiken. Ze hebben nog willen ontsnappen, zoveel is duidelijk.
Maar geen spoor van Violetta en mijn twee witte legkippen (Lola en Liza). Alleen wat witte pluimen op de grond... Van Violetta lag er zelfs geen enkel veertje. Zij zal wel het eerste slachtoffer zijn geweest, zo tam als ze was.

Ik was beetje in shock geloof ik. Ik ben naar binnen gelopen en heb de dode kippen gewoon laten liggen. Mijn man heeft ze later opgeruimd.
Het dringt nog niet goed tot me door dat ik Violetta en mijn andere kippen nooit meer zal zien.
Maar Violetta... zij was echt speciaal. Zo tam, zo aanhankelijk, zo lief. Ik zei altijd: 'Violetta is meer een hond dan een kip'. Ooit is ze heel ziek (klik) geweest en toen heb ik haar er met heel veel moeite weer door gekregen, en nu is ze dood.

Violetta


Vorig jaar nam ik haar nog mee naar het kleuterschooltje van mijn zoontje en toen hebben alle kindjes haar geaaid. Wat genoot ze van die aandacht.

Ik denk dat er een vos is langsgekomen... Maar ik dacht altijd dat die 's nachts kwamen, niet overdag. 's Nachts zitten mijn kippen veilig opgesloten in hun nachthok, maar hoe kan ik ze overdag beschermen? We denken er over om de kippenren helemaal aan de bovenkant te overspannen met kippengaas. Ik hoop dat dat een oplossing kan zijn...

Ik zal goed zorgen voor mijn vier kipjes die nog over zijn, maar ik heb nu even geen zin meer in nieuwe kippen.
Het verdriet om onze kat Sterre - die enkele jaren geleden zomaar wegbleef en nooit is terug gekeerd - komt nu ook weer naar boven. Sindsdien wil ik geen katten meer, want ze kunnen zomaar ineens wegblijven of dood gereden worden. Tenzij je ze opsluit natuurlijk, maar dat wil ik niet. Een kat heeft haar vrijheid nodig. Ik zal nooit vergeten toen ik Sterre voor de eerste keer in de sneeuw zag springen, zo mooi! Dat beeld is me altijd haarscherp bijgebleven.

Een hond kan je tenminste binnen houden en aan de lijn laten wandelen. Een hond, daar heb je controle over. Dat is toch iets wat ik mezelf wijsmaak... want diep vanbinnen weet ik natuurlijk ook dat een hond kan doodgaan. Zomaar. En diep vanbinnen weet ik ook dat zelfs een mens kan doodgaan...

Gisteren - zo rond een uur of vijf - zag ik een regenboog. En ik hoop, ik hoop heel erg, dat je nu bij die regenboog bent Violetta...


dinsdag 8 september 2015

Lastige ochtenden en het geld vliegt erdoor!

Pffff... het nieuwe schooljaar is weer begonnen en dat hebben we geweten. Wat zijn die ochtenden hier toch hectisch, niet te doen! Soms ben ik na de ochtendspits al helemaal uitgeput, en ik moet niet eens uit huis gaan werken. Vroeger, toen ik nog werkte was het nog erger, dat geef ik grif toe... maar toen had ik wel nog geen twéé pubers in huis.

Het voordeel van pubers is natuurlijk dat ze een pak zelfstandiger zijn dan kleinere kinderen, soms willen ze zelfs iets te zelfstandig zijn naar mijn zin... Het nadeel is dat ze niet uit hun bed geraken en 's ochtends zoooo lang de badkamer bezet houden, dat je op den duur zelf ongewassen de deur uit moet. De haardroger doet ook overuren sinds de hormonen de overhand hebben ten Huize Miss Milla.

Wat is de natuur toch wreed eigenlijk. Meestal word je geconfronteerd met de pubertijd van je kinderen in een fase van je leven waarin je eigen hormonen ook een beetje raar beginnen te doen: explosieve combinatie!

Vandaag moest dochterlief nog al haar spullen bijeenzoeken en haar boekentas in orde brengen als ze eigelijk al op de fiets had moeten zitten om te vertrekken. Bovendien was Fleur in de chaos snel op straat geglipt en moest ik achter haar aan als een halve gekkin in mijn pyjama. En dan heb ik ook nog een kleuter natuurlijk, die misschien nog geen last heeft van de hormoontjes, maar toch ook wel een serieus ochtendhumeurtje kan hebben: 'Néén, ik wil niet eten! Mamaaaaa, de iPad is plat! Ik ben te moe voor school, ik wil thuis blijven, bij jou mama.' Zucht...

Na de ochtendspits ben ik altijd blij dat ik even kan bekomen. Dan loop ik naar het kippenhok en daar word ik ten minste wél onthaald met enthousiasme. Tja, waarschijnlijk zijn die beestjes gewoon blij omdat ze dan eten krijgen en niet omdat ze me zien... maar een goed gedacht is veel waard, nietwaar?

Niet alleen de ochtenden met pubers zijn zwaar, ze kosten bovendien ook nog eens pakken geld. Daar hadden ze me ook wel eens voor mogen verwittigen toen ze nog in de maxi cosy lagen ;-)
In de lagere school geldt er een maximumfactuur waardoor de schoolkosten al bij al nog vrij beperkt blijven, maar eens ze naar het middelbaar gaan lijkt het hek wel van de dam: hoge schoolrekeningen (+/- 450 euro per kind naargelang de gekozen richting), dure schooluitstappen, prijzige busabonnementen, computer en printer nodig... het kan niet op!

Gisteren kwam dochterlief in tranen thuis. Ze was werkelijk ontroostbaar, ocharme. Haar nieuwe smartphone, waar ze zo lang had voor gespaard, was stuk. Het scherm was helemaal in greuzelementen. Het ding stak in haar boekentas in zo'n speciaal binnenvakje. Het is mij een raadsel hoe dat is kunnen gebeuren. Zijzelf denkt dat iemand voor expres op haar boekentas heeft gestampt...
Vermoedelijk zullen we nooit te weten komen hoe het is gebeurd, maar feit blijft dat zo'n schade niet onder de wettelijke garantie valt. We draaien dus sowieso zelf op voor de kosten... Na even googelen vond ik snel de kostprijs voor een nieuw schermpje voor haar telefoon: 110 euro!
Dat vind ik dus véél te veel, want het ding heeft 'maar' 160 euro gekost. De herstellingskosten zijn niet in verhouding met de nieuwprijs.
Jammer genoeg was ons meisje hier niet mee getroost natuurlijk, ze begon nog harder te huilen... Tot grote broer met een oplossing kwam: na even surfen op het net vond hij een duidelijke handleiding om zelf zo'n schermpje te vervangen. Het schermpje zelf (met het toebehoren voor de herstelling) kochten we op eBay voor minder dan 15 dollar. Het zal wel zo'n veertien dagen duren eer we het aankrijgen, maar als ons plan lukt zal dochterlief binnenkort weer een hele smartphone hebben. Voorlopig moet ze het maar redden met een oude gsm die hier nog in de schuif lag.

Weet je... pubers kunnen best lastig zijn, maar soms zijn ze ook erg inventief en helpen ze mee zoeken naar oplossingen waar wij (ik toch tenminste) nog niet van durven dromen...

Ik houd jullie in ieder geval op de hoogte of de herstelling daadwerkelijk lukt.

zaterdag 22 augustus 2015

Het hondenkind

Lang geleden dat ik nog eens iets schreef over ons Fleurtje. Tijd voor de hondenhaters om nu af te haken misschien... zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb hé ;-)

Alle moeders kennen wellicht het fenomeen dat als je met je (pasgeboren) baby een wandelingetje door de stad maakt ineens iedereen je aanspreekt en zich in je wandelwagen wurmt om een glimp van je kleintje op te vangen. Voor de ene mama is dit puur genieten, voor de andere hoogst onaangenaam... Ik heb me er zelden aan gestoord, tenzij de mensen echt té opdringerig werden natuurlijk.
Op een gegeven moment stopt die - al dan niet gewilde - aandacht vanzelf. Eens je kroost zijn schattigheidgraad wat is afgenomen kijkt geen hond op straat nog naar je om. Tenzij je kids zich gedragen als een stelletje schreeuwende ettertjes natuurlijk, dan heb je de aandacht zo weer te pakken. Negatieve aandacht welteverstaan: afkeurende blikken, vergezeld van commentaar zoals 'Zet ze maar eens een week bij mij, dan zal het rap gedaan zijn!' of 'In mijnen tijd was het niet waar, toen moesten de kinderen nog luisteren'...
Als ik zo'n taferelen zie denk ik altijd: oef, het zijn eens niet mijn kinderen die het beest uithangen, of ocharme die ouders, 't zal wel beteren... binnen een jaartje of tien.

De aandacht die ik kreeg met mijn pasgeboren baby's destijds zal ik nooit meer ontvangen: ons gezin is compleet met onze drie kids.
De aandacht die je krijgt met een hondje daarentegen, daar lijkt op één of andere manier geen houdbaarheidsdatum op te staan. Toen ons Fleurtje nog een - mega schattig - pupje was werden we echt overrompeld door wildvreemden die ons aanspraken, Fleurtje aaiden, vroegen of ze Fleurtje mochten vasthouden,... er waren zelfs mensen bij die hun hele levensverhaal begonnen te vertellen.
Fleurje vond dit helemaal niet erg: Fleurtje is een echte aandachtshond. Ze leeft voor de aandacht die ze krijgt, hoe meer hoe liever. Een dag geen aandacht, is een dag niet geleefd voor Fleurtje.
Inmiddels is Fleurtje al bijna twee en een half (een volwassen hond dus) en de aandacht die ze krijgt is nog niets verminderd. Nog steeds worden we aangesproken door onbekenden, nog steeds wordt ze geaaid, nog steeds weet ze alle harten te veroveren.


Storend is die aandacht niet. De meeste mensen zijn erg aardig en vriendelijk. Soms stellen ze vragen. De vragen die ze gewoonlijk stellen wil ik voor de geïnteresseerden hier wel even beantwoorden:

  • Was ze duur en waar heb je ze gekocht? Ja, ze was niet goedkoop. We kochten haar bij een heel betrouwbare en gepassioneerde fokker. Het ras 'Cavalier King Charles Spaniël' is een prachtig ras dat zeer zachtaardig en uitermate aangenaam is. Helaas is het ook een ras dat zeer grote en ernstige gezondheidsproblemen kent, die het leven van de hond en het baasje tot een hel kunnen maken. Een serieuze fokker laat dus de ouderdieren uitgebreid medisch screenen om te voorkomen dat deze erfelijke aandoeningen worden doorgegeven aan het nageslacht. Enkel kerngezonde en erfelijk onbelaste dieren komen in aanmerking om mee te fokken. Een teefje mag ook maar een beperkt aantal nestjes hebben zodat ze niet overbelast raakt. Verder moeten de pups opgroeien in een huiselijke sfeer, zodat ze goed gesocialiseerd worden. Een goede fokker zal ook steeds nagaan of zijn pups goed terecht komen en de potentiële kopers aan een spervuur van vragen onderwerpen. Wij hebben nog regelmatig contact met de fokster van ons Fleurtje (we sturen haar zo nu en dan een fotootje door) en we kunnen ook terecht bij haar als we vragen hebben. Het is begrijpelijk dat dit alles een prijskaartje heeft. Veel mensen zeggen me: 'Maar ik heb op internet gezien dat ze Cavalierpups verkopen voor 300 euro'. Meestal zijn dit pups die worden verkocht door zogenaamde broodfokkerijen. Laat je nooit verleiden om daar een hond te kopen. Googel het woord 'broodfokkerij' maar eens en je zal meteen begrijpen wat ik bedoel. Een hond hoeft trouwens helemaal niet duur te zijn in aankoop. Je kan er ook voor kiezen om er eentje uit het asiel te adopteren. Besef wel dat een hond sowieso geld kost aan eten, verzorging en dierenartskosten.
  • Verliest ze veel haren? Ja, een hond verliest nu eenmaal haren (tenzij je voor een ras kiest dat er voor bekend staat weinig haren te verliezen natuurlijk). Ik moet elke dag stofzuigen: sla ik een dagje over dan ligt het hier vol 'bollen' haar. Fleurtje moet ook dagelijks uitgebreid gekamd worden anders klitten haar haren (vooral bij de oren) volledig in elkaar.
  • Bijt ze iets kapot? Toen ze nog pup was heeft ze hier wel het nodige gemold. Ons jongste zoontje was toen twee en een half en hij liet veel van zijn speelgoedjes op de grond rondslingeren. Je kan al raden wat daarmee gebeurde, denk ik hé? Ze heeft wel nooit haar tanden in de meubels gezet. Als we weg moesten en ze dus alleen thuis was moest ze in de bench. Die bench hebben we een jaar gebruikt, nadien was het niet meer nodig. Nu ze volwassen is bijt Fleur niets meer stuk. Gelukkig!
  • Maakt ze veel vuil? Neen, eigenlijk niet. Als het nat is buiten, zijn haar pootjes natuurlijk wel vies. Geen probleem hoor, want ze laat ze gewillig schoonvegen met een handdoek. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn drie kids veel meer rommel en rotzooi maken dan Fleurtje. Een hond knutselt nu eenmaal niet hé ;-)


  • Mag ze in de zetel liggen? Tuurlijk mag ze dat! Niets zo zalig als 's avonds ons Fleurtje op mijn schoot. Of op die van mijn man. We durven hier wel eens ruzie over te maken...
  • Is ze zindelijk? Jep, 100 procent! Alleen als ze ziek is, kan er natuurlijk wel eens een ongelukje gebeuren. Een hond zindelijkheid aanleren is overigens peanuts in vergelijking met een kind zindelijk krijgen vind ik.
  • Ligt ze in bed bij jullie? Neen, dat mag niet van mijn man (van mij zou het wel mogen). Op vakantie (want ze gaat altijd mee) ligt ze wel op bed bij ons.


Zo, dit is een langer artikel geworden dan ik van plan was. Als jullie nog graag iets zouden willen weten: vragen staat vrij :-)