zondag 25 oktober 2015

Over loslaten...

Als er één cliché is dat klopt als een bus, dan is het wel dat de tijd vliegt. Eens een moment voorbij is komt het nooit meer terug. Soms kunnen we een beetje valsspelen zoals vannacht, als de klok een uurtje wordt teruggezet, maar toch blijft 'tijd' een heel ongrijpbaar iets.

Tot dat besef kwam ik eigenlijk pas écht toen ik voor het eerst moeder werd. Ik besefte dat de baby die ik in mijn armen hield niet voor eeuwig zo klein zou blijven. Ik vond dat een moeilijke gedachte... sommige momenten zijn zo volmaakt dat je de tijd wilt stopzetten.
Kinderen opvoeden is eigenlijk constant afscheid nemen van een periode die voorgoed voorbij is, en loslaten.
De laatste keer borstvoeding geven, de laatste keer 24 u per dag bij je baby zijn omdat je weer moet gaan werken, de laatste traktatie in de crèche omdat het nu tijd is om naar school te gaan, de laatste keer wachten aan de poort van de kleuterschool en later aan die van de lagere school... om nog later zelfs helemaal niet meer aan een poort te mogen wachten.

Nu moet ik zeggen dat de pijn van het afscheid nemen bij al die mijlpalen in mijn geval iets verzacht werd door het feit dat we hier nog een nakomertje hebben gekregen. Toen onze oudste zoon elf was en onze dochter zeven, werd ons jongste zoontje geboren. Een geschenk uit de hemel, en het was zo fijn om al die 'babydingen' opnieuw te mogen beleven. Opnieuw een naam kiezen, geboortekaartjes uitzoeken, een hele babyuitzet bij mekaar zien te krijgen (want veel hadden we niet meer),... Maar ook opnieuw zo'n klein kwetsbaar hummeltje in huis dat heel veel aandacht en verzorging nodig heeft.
Misschien heb ik er bij mijn jongste zoontje nog meer van willen genieten omdat ik wist dat het echt de laatste keer zou zijn. Het was ook zo bijzonder omdat onze twee oudste kinderen heel bewust deze babyperiode hebben kunnen meemaken. Zij zagen hun broertje niet als een concurrent, maar als een klein wezentje dat moest beschermd en verzorgd worden. Het was zo mooi om te zien hoe een stoere (bijna) puber ronddroeg met zijn broertje en hoe grote zus ervan genoot om mee de schattigste babykleertjes uit te kiezen.

Waarom schrijf ik dit nu allemaal? Misschien omdat ik me realiseer dat zelfs ons jongste zoontje groot wordt, en dat ook hij volgend jaar alweer de kleuterschool achter zich laat. Vorige week werd hij vijf en dat klinkt al zo groot. Anderzijds vind ik hem nog zo klein...
Als ik bedenk dat mijn kleine mannetje over minder dan één jaar de beschermde omgeving van het piepkleine dorpsschooltje waar hij nu zit, moet verlaten om mee te draaien in een lagere school met honderden leerlingen op de speelplaats, dan breekt mijn hart. Ik weet dat mijn zoontje erg slecht tegen drukte en chaos kan, maar misschien valt het allemaal nog wel mee.
Soms vraag ik me af: wie heeft het nu eigenlijk het moeilijkste met die nieuwe fases? Mijn zoontje of ik? Herkennen jullie dat gevoel? Je weet dat je moet loslaten, maar diep in je binnenste ben je er als moeder gewoon nog niet klaar voor...


Als kinderen groter worden zijn er nog talloze andere momenten waarop je ze moet loslaten. Wat vond ik het moeilijk om mijn dochter de toestemming te geven om voor de eerste keer alleen naar school te fietsen en wat was ik ongerust en boos toen ze op een keer nog even met een vriendin wat rondhing in de stad zonder mij te verwittigen. Alle rampscenario's passeerden over mijn netvlies en natuurlijk kon ik haar niet bereiken op haar gsm. Of toen mijn oudste zoon voor de eerste keer uit ging met zijn vrienden, dat was ook even slikken...

Er kan zoveel misgaan, maar toch moet je als ouder op zo'n momenten even je bezorgdheid aan de kant zetten en je kinderen je vertrouwen geven. Geleidelijk moeten ze wennen aan meer vrijheid en het dragen van veranwoordelijkheid.
Wat gebeurt er immers met zand dat je wilt vasthouden in je hand? Het ontglipt je. Kinderen moeten leren op eigen benen te staan en wij ouders moeten ze dat ook gunnen (hoe moeilijk het loslaten soms ook is).
We bezitten onze kinderen niet, we mogen ze hooguit begeleiden op hun tocht naar volwassenheid. Dat is een hele moeilijke taak die gepaard gaat met veel vallen en opstaan, maar ik kan me eerlijk gezegd ook geen mooiere en belangrijkere taak in het leven voorstellen.

Hoe staan jullie tegenover 'loslaten'?


Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op Facebook, Instagram en Pinterest!!





31 opmerkingen:

  1. Dat heb je prachtig beschreven. Ons derde kadootje is al weer 10. Dat hij zich onverwacht aandiende, gaf ons ook de kans om alles nog eens bewust en voor het laatst mee te maken en te genieten. Het loslaten en de moeilijke zaken herken ik ook en soms weet ik het even niet. Dat vind ik het lastige van het moederschap, het alles moeten weten en goed moeten doen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. 'Kadootje'... wat een mooie benaming :-)
      Soms heb ik de indruk dat het bij mijn jongste nog moeilijker is te aanvaarden dat hij groter wordt... alhoewel het natuurlijk een geschenk is dat je kind goed ontwikkeld en zelfstandiger wordt.
      Ik weet het soms ook niet hoor, wat het beste is, maar volgens mij is dat helemaal niet zo erg. Het hoort erbij en wij mama's zijn ook maar mensen hé.

      Verwijderen
    2. Toen ik zwangerwas van mijn vierde kind , ik was al in de 40, werd er aan mij gevraagd of mijn kind een ongelukje was....
      ik antwoordde dan dat mijn kind een GELUKJE was. En dat vind ik nog steeds, zijn doopnaam betekend Godsgeschenk, en hij is het mooiste geschenk dat ik ooit mocht ontvangen.\hij wordt binnenkort alweer 12.

      Verwijderen
  2. Moeilijk. Ik wil het graag maar het is niet altijd makkelijk. Toch merk je op een bepaald moment dat je jezelf betrapt op de gedachte...zoek het nu zelf maar even uit. Want ze willen dat ook. Ik herinner me een brief van mijn oudste toen ze 17-18 jaar was. Of ik haar niet zo wilde beschermen. Dat ze haar eigen fouten wilde maken. Dat ik alles zo perfect deed dat ik niet eens meer fouten maakte (volgens haar, niet volgens mijzelf) Heel ontroerend. Met haar ging het loslaten steeds beter omdat ze ook al vroeg op zichzelf kon gaan wonen omdat we haar konden helpen met een woning. Met de jongste is het veel moeilijker. Misschien heb ik daar teveel bescherming gegeven omdat die tussen 16 en 18 een paar keer flink ziek is geweest. Maar ook die ging op kamers, kwam weer thuis, ging weer op kamers..Nu is ze 22 en gisteren was er iets waar ze over app-te en merkte ik ineens dat ik niet meer in de verzorgings stress schoot, maar dacht..nee meiske ik kan je advies geven maar je zult het toch zelf moeten oplossen. En vanmorgen realiseerde ik me dat ik dus gisteren voor het eerst in een hele lange tijd écht meer aan het loslaten was. Maar ja, daar heb ik dan ook jaaaaren over gedaan. Heus, bij jou komt het ook wel. Wees je ervan bewust en ga er bewust mee om.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat probeer ik zeker. Jij gaat daar duidelijk ook bewust mee om en dat moet ook, denk ik. Mooi, zo'n brief van je dochter :-)
      Ik ken mensen en die betuttelen hun enige zoon en schoondochter zoooo erg dat je er akelig van wordt, en dan moet je weten dat die zoon al in de vijftig is... Zo'n bemoeizuchtige mama zou ik dus nooit willen worden.

      Verwijderen
  3. Heel herkenbaar. Ik vind het soms ook zo moeilijk als ik erover nadenk dat Tobias steeds groter wordt... En tegelijk blijf ik ook zo ontzettend genieten van alle dingen die er nieuw gebeuren....

    Ik kan me telkens niet voorstellen dat een volgende fase net zo leuk is als deze fase... Maar tot nu toe blijft het gewoon heerlijk allemaal :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wacht maar tot de pubertijd ;-) Dan zijn ze plots een pak minder schattig, maar het heeft ook zijn charmes natuurlijk, soms toch.

      Verwijderen
  4. Loslaten is lastig en best pijnlijk af en toe, maar zoals jezelf ook zo mooi beschrijft hoort het er bij.
    Kinderen hebben vrijheid nodig om te groeien, maar feit is dat ik daar veel meer moeite mee heb dan zij zelf.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. De eerste keer dat knuffels voor de schoolpoort niet meer toegelaten waren heb ik toch wel een traantje gelaten.
    Ik ben telkens weer trots op haar maar binnenin gaat er een wervelwind te keer,
    Het hoort er bij en de dag dat ze zelfstandig is zal ik als een dubbel gevoel ervaren, enerzijds blij dat ze voor zichzelf kan zorgen, anderzijds triest dat het niet meer mijn kleine meid zal zijn.
    Genieten van ieder moment, dat verzacht het loslaten.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is inderdaad heel dubbel. Het is natuurlijk ook goed dat onze kinderen zelfstandig worden. Het hoort bij het leven, en meestal hebben wij er meer last van dan zijzelf.

      Verwijderen
  7. Wat mooi geschreven, zo recht uit het hart.
    Ik merk dat elke fase waarin ik iets loslaat, vooraf gegaan wordt door een fase waarin ik weemoedig ben en de tijd stil wil zetten of terugdraaien. Nog even dit moment vasthouden, voordat het voorgoed voorbij is.
    Voor mij is het dubbel loslaten. Mijn tweeling ontgroeit elke fase vrijwel gelijktijdig. En na hen geen jongere kinderen om het nog een keer over te doen. Ik word er melancholisch van, maar ik merk ook dat het na zeven jaar wel tijd is voor een minder intensieve periode. De vermoeidheid begint me in te halen. Dat maakt dat ik er vrede mee kan hebben. Het is tijd om weer op adem te komen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bij een tweeling is het natuurlijk nog een meer bijzondere situatie. Ik begrijp je dubbele gevoel over het ook weer op adem willen komen. Dat herken ik zeker, zelfs al heb ik geen tweeling. Kinderen opvoeden is erg intensief en soms is het inderdaad ook goed dat een moeilijkere fase wordt opgevolgd door een fase waarin het allemaal wat makkelijker gaat omdat je kinderen al meer zelf kunnen.

      Verwijderen
  8. Ik vind loslaten lastig en niet lastig. Ik weet dat ik, vooral wat de oudste betreft, een prima gelukt exemplaar heb gemaakt die niet in zeven sloten terecht komt. Maar tegelijkertijd zijn er legio factoren die ik niet in de hand heb. Dát vind ik het allermoeilijkst.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. wat een herkenning! Ik vroeg me laatst serieus af of het verschil maakt of je oudste een jongen of meisje is. Wat denk jij?
    Soms heb ik het idee dat ik een beetje achter andere ouders aanhobbel, omdat vriendinnetjes meer mogen in bepaalde opzichten. Maar ik merk bij mijn 3 meiden dat het ook gewoon verschilt per kind. Ik probeer hun wel het vertrouwen te geven om dingen zelf te doen. Maar als mijn dochter elke dag om half 8 wegrijdt om een uur naar school te fietsen sta ik altijd te zwaaien.. :)
    groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik denk dat veel afhangt van het karakter van het kind of hij/zij al rijp is voor een bepaalde vrijheid of verantwoordelijkheid. Meer dan van het feit of het een jongen of meisje is. Misschien zijn sommige ouders van nature wat strenger of bezorgder over hun dochters, maar ik probeer dat toch geen rol te laten spelen in mijn opvoeding.
      Ik denk wel dat ik iets 'strenger' ben op het gebied van loslaten dan het gemiddelde. Dat denk ik toch als ik het vergelijk met de klasgenootjes van mijn kinderen.

      Verwijderen
  10. Alsnog van harte gefeliciteerd met je zoontje. Ja, de tijd vliegt voorbij. Die van mij zijn 16 en bijna 14 jaar. Wat een leeftijd inmiddels.
    De oudste is nu volop aan het stappen en rond de tijd dat hij thuis moet komen ben ik altijd ongedurig. Hopelijk gebeurd er niets en is alles goed gegaan. Maar dat zal iedere moeder wel hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je. Ja, inderdaad als ze uitgaan... ik ben ook altijd blij als hij veilig en wel thuis is.

      Verwijderen
  11. NOU, ik vind het ook moeilijk hoor, loslaten. Maar het hoort erbij. En ja, het scheelt dat hier ook nog zo'n kleintje loopt.. Soms merk ik aan mezelf dat ik me erger omdat hij nog niet kan wat de oudere twee wel kunnen, dat is ook niet eerlijk. Maar o,o, wat had ik het moeilijk toen hij afscheid nam op de peuterspeelzaal. Of oudste klaar was met de basisschool. En als ik dan die foto's van dochter zie op peiterleeftijd, dan krijg ik spontaan heimwee...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik kijk om die reden bijna nooit naar oude foto's. Ik word er veel te weemoedig van.

      Verwijderen
  12. Ik vind loslaten een hele klus.... En helemaaaaaal niet makkelijk. Maar ik moet het voortdurend doen, dus ik worstel er eigenlijk ook permanent mee.

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Loslaten, de ene dag is het makkelijker dan de andere dag.Weet nog dat grote M de eerste keer naar een verjaardagsfeestje mocht. Dat was al grote stap vond, bij kleine M was het al heel anders.
    Bij de jongste heb ik het ook wel moeilijker mede door zijn stofwisselingsprobleem. Hem mee op schooluitstap laten gaan is een hel. Zijn juf vorig jaar hield hem goed in de gaten, bij deze juf heb ik soms geen goed gevoel. wat het loslaten niet makkelijker maakt.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ach ja... loslaten... Het is (soms) moeilijk maar ook ooo zo noodzakelijk. Je hebt het erg mooi en herkenbaar verwoord. Mijn gevoel is; eigenlijk komt je kind iedere dag een stukje losser van je... hij/zij groeit en ontwikkelt zich immers naar een individu met eigen identiteit. Een mens is maar zo kort kind. Fysiek steken ze op zijn/haar 11e of 12e al boven je uit. Ik vind dat altijd een geweldig gezicht. Ouders met hun pubers die al met kop en schouders boven hen uitsteken. Maar ooo wat zijn ze nog kwetsbaar. Ik mijmer wel eens over de komende jaren, dat mijn zoon steeds groter wordt en uiteindelijk op mijn kruin kan kijken ;). Hij komt nu al tot mijn schouders... Twee maal per week vijf minuten voor mij uit op de fiets naar de voetbalclub hier in het dorp is voor mij een eerste stap om hem, naast het boodschapje aan de overkant bij de supermarkt, los te laten. Alleen naar school is de volgende stap. Ik stel ´m tot nu steeds uit, klein stukje maar een hele drukke weg... brrrrr. Als ik er aan denk dat hij over drie jaar buiten het dorp naar Amsterdam moet om naar de middelbare school te gaan dan kan ik lichtelijk in paniek raken ;) maar ik ga ervan uit dat ik daar wel naar toe groei...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het blijft moeilijk, je kind zo zien vertrekken op de fiets. Er zijn zo veel gevaren, maar zoals je het zelf ook zegt: loslaten is ook zo noodzakelijk...

      Verwijderen
  15. Ik ben er zoooooo slecht in!
    Ik kijk al tegen de puberteit op. Nu is mijn zoontje 1,5 jaar en heel aanhankelijk, maar je weet dat dat op een dag helemaal anders zal zijn en dat hij zijn mama niet meer de hele tijd wil knuffelen of kusjes geven. Ik geniet er nu dan maar extra van. Maar dan nog. Soms word ik er wel helemaal melancholisch van als ik bedenk hoe tijdelijk het allemaal is.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Als het het een troost mag zijn: mijn oudste zoon heeft tot 12 jaar heel erg aan mij gehangen. Dan heb je nog even hé :-)

      Verwijderen
  16. Mijn enige dochter (en enige kind) gaat vanmiddag naar een huis kijken. De kans is groot dat ze binnenkort uit huis gaat. Ik denk dat ik het daar wel eventjes (of misschien wel een langer tijdje) moeilijk mee zal hebben. Maar aan de andere kant geeft het ook wel weer meer vrijheid en rust. (Minder was, minder afwas, geen rekening meer moeten houden met haar schema, etc.) Da's dan weer iets om naar uit te kijken...

    BeantwoordenVerwijderen