maandag 28 september 2015

De gulden middenweg dan maar?

De laatste tijd lees en hoor ik heel veel over mensen die brood, pasta, aardappelen... hebben afgezworen. Kortom, ze volgen een koolhydraat-arm dieet en zijn daar reuze enthousiast over. Stuk voor stuk zeggen ze zich veel energieker en gezonder te voelen en bovendien bereiken ze zeer snel hun ideale gewicht op deze manier. Ik heb het ook wel eens geprobeerd, maar ik vond het helemaal niet zo simpel: je moet véél andere dingen eten om niet met honger te blijven zitten. Maar wat moet je dan eten ter vervanging van je dagelijkse sneetjes brood? Groenten? Noten? Paddestoelen? Ik weet het niet zo goed. Waarschijnlijk had ik me niet voldoende voorbereid, want wegens een aantal dagen te hebben rondgelopen met een knorrende maag hield ik het snel voor bekeken.

Vroeger ging ik ervan uit dat je 'snelle' suikers (koekjes, wit brood, chocolade,...) had die je zoveel mogelijk moest vermijden en 'trage' suikers (volkorenbrood, zilvervliesrijst, volkorenpasta,...) die je met mate ongestraft kon consumeren. Ik stel het hier nu uiteraard heel simplistisch voor en ik zou van mezelf nooit durven beweren dat ik een kenner ben van de voedingsleer... maar sta me toe toch op te merken dat de term 'gezonde voeding' heel wat onduidelijkheid oproept de laatste tijd.

Moeten we nu koolhydraat-arm eten? Of eiwitrijk? Veganistisch of vegetarisch? Veel (goede) vetten consumeren of juist vetten zoveel mogelijk vermijden? Kunnen we nog vis eten of worden we dan vergiftigd? Hoeveel stukken fruit mag je per dag consumeren, want in fruit zitten toch ook suikers? En hoe zit het met de zogenaamde 'superfoods'?

Help!!! Ik weet het niet meer. Ik wil wel gezond eten maar hoe doe ik dat anno 2015?

Omdat ik blijkbaar niet het karakter heb om koolhydraat-arm te eten en geen zin heb in ingewikkelde diëten (wat haat ik dat woord trouwens) houd ik het dus maar gewoon op 'eten waarvan ik denk dat het goed is':

  • Veel fruit en groenten.
  • Geen vlees (eet ik al 20 jaar niet meer), wel 2 maal per week een stukje vette vis en vleesvervangers zoals quorn en tofu.
  • Volkorenbrood, volkorenpasta en bruine rijst.
  • Zo min mogelijk (doelstelling géén) snoep, koeken, chocolade, chips,...
  • Minderen met koffie (dat is nog het moeilijkste voor mij) en meer thee, soep en water drinken.
  • Magere yoghurt.
  • Olijfolie en kokosolie.
  • Noten.
  • Meer bewegen: pak die fiets Miss Milla!!


Ik ben intussen een klein weekje bezig met mijn gezondere levensstijl en ik kan jullie het heuglijke nieuws melden dat de weegschaal al één hele kilo minder aangeeft! 
Mijn inspanningen om niet te snoepen en min of meer gezond te eten worden beloond.
Een aantal maanden geleden deed ik ook al eens een poging tot een gezondere levensstijl, maar toen kwam ik juist bij! Ik wilde het blijkbaar té goed doen en vergat dat al die fruitige lekkere smoothies  best veel calorieën bevatten. Nu pak ik het gematigder aan, we zullen wel zien of dat werkt. Het is in ieder geval mijn bedoeling om het lang (voorgoed!) vol te houden en dat lukt mij niet als het ingewikkeld of extreem is.
Mijn doelstelling is om terug in mij skinny jeans te raken, maar vooral om mij fitter en energieker te voelen. 

Wat doen jullie om een gezond gewicht te behouden?


Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op Facebook, Instagram en Pinterest!!


zaterdag 26 september 2015

De herfst heeft ook voordelen, echt waar!

Na een lange winter snak ik altijd naar zon, naar warmte, naar het terug ontluiken van de natuur. De lente doet me denken aan een nieuw begin vol nieuwe kansen en beloftes. Het is zonder twijfel mijn favoriete seizoen.
De zomer vind ik ook leuk, mits we niet geteisterd worden door een hittegolf. Ik kan namelijk niet goed tegen extreme temperaturen.
In de winter hebben we de feestdagen om naar uit te kijken, hoewel ik daar een soort haat/liefde verhouding mee heb. Van dat opgeklopte fake commerciële gedoe word ik bij momenten echt onpasselijk.

Weet je, eigenlijk vind ik elk seizoen wel iets hebben. Veel mensen hebben een hekel aan de herfst, omdat de herfst een beetje symbool staat voor verval: de natuur sterft langzaam af en gaat in winterslaap. Planten die in de zomer in volle glorie stonden verdorren nu tot bruine afgestoven stukjes natuur.
Wie goed kijkt ziet echter ook de oogverblindende schoonheid van de herfst en weet dat ze al het beloftevolle nieuwe begin van de lente in zich draagt.

De herfst is dus best te pruimen, als we het gure donkere weer, de stortbuien (natgeregend tot in je schoenen en natuurlijk net geen paraplu bij de hand), de snijdende wind, de kinderen en de hond die met modderschoenen (euh... de hond zonder schoenen!) je huis betreden,... voor het gemak even wegdenken.
Omdat je er altijd beter vanuit kan gaan dat het glas halfvol is in plaats van halfleeg, zet ik hier de voordelen die de herfst voor mij heeft even op een rijtje:

  • In de herfst hoef ik mijn gezicht niet meer in te smeren met die ellendige plakkerige factor 50. Ik heb namelijk een heel bleek velletje en die zonnecrème zorgt er hélemaal voor dat ik het uitzicht van een spook krijg.
  • Mijn witte gezicht wordt in de herfst ook niet meer onmiddellijk knalrood. Dat is in de zomer wel anders door de overdreven hete temperaturen die we dan af en toe (veel te veel naar mijn zin) moeten doorstaan. 
  • Mijn melkwitte benen kan ik in de herfst weer bedeken met kleurige panty's. Ik weet dat veel vrouwen een pesthekel hebben aan panty's, maar ik draag ze dus graag. Mijn favoriete panty's zijn die 'blikdichte' van de Hema. Je hebt ze tegenwoordig in vele kleurtjes en ze zijn vrij goedkoop.
  • In de herfst heb ik nog wel wat opruimwerkjes in de tuin, maar het is toch minder dan in de lente en de zomer. Er blijft dus meer tijd over om het binnen gezellig te maken. 



  • Gezien ik dol ben op alle gerechtjes waar pompoenen aan te pas komen, kunnen jullie je wel voorstellen dat ik van dit seizoen houd.


  • De school is weer bezig in de herfst. Na acht lange zomerweken vakantie vind ik de weergekeerde rust en routine in huis ook wel mooi meegenomen. Ik hoop dat mijn kindertjes niet meelezen, maar de meeste mama's begrijpen vast wat ik bedoel. Eindelijk rustig kunnen stofzuigen zonder dat de jongste telkens de stekker uit het stopcontact trekt onder het mom van 'véél te véél lawaai!'
  • Al die herfstkleuren in de natuur vind ik schitterend. Het maakt een wandeling des te interessanter. Ons zoontje vindt het dan ook reuze leuk om allerlei 'schatten' te rapen zoals denappels, eikels, kastanjes,...
  • In de herfst worden we (bijna letterlijk) bedolven onder de appels uit eigen tuin. Ik amuseer mij dan met het maken van appelmoes, appelconfituur, appelchips,...


  • In de herfst heb ik op één of andere manier altijd meer tijd en zin om te bloggen dan in de zomer.








Houden jullie van de herfst?




Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op Facebook, Instagram en Pinterest!!





vrijdag 25 september 2015

Kleinschaligheid doet leven!

Onze kleuter wordt volgende maand vijf! Ik weet het, het is een vreselijk cliché maar de tijd vliegt. Nog één (school)jaartje mag hij kleuteren en dan moet hij naar de GROTE school.
We hebben het geluk dat onze jongste in een heel lief, klein en geborgen dorpsschooltje zit. Amper twintig kleuters zijn er momenteel, in de hele school welteverstaan. En de juffen zijn er enorm betrokken, bekwaam en lief. Een heel hecht klein team, waar onze kleuter zich direct erg welkom voelde.
Een unicum is het wel zo'n schooltje tegenwoordig, in een wereld waar alles grootschalig moet zijn.

Begin vorig schooljaar voelde ons zoontje - hij zat toen in de tweede kleuterklas in een andere (grote) school - zich helemaal niet goed in zijn vel. Hij ging met tegenzin naar school en verzon uitvluchten om niet te moeten gaan in de trant van:  'Mama, ik ben ziek. Voel maar aan mijn voorhoofd, het heeft warm. Ik kan niet naar school dan hé, mama.' Als ik hem na school ophaalde zat hij steevast te huilen op de schoot van een juf, helemaal overstuur. Een paar keer was zijn gezichtje helemaal opengekrabd of zei de juf me dat hij een ander kindje had geduwd.

Elke dag opnieuw brak mijn hart. Zo kon dit toch niet blijven duren. Na enkele gesprekken met de school en met het Centrum voor Leerlingenbegeleiding (CLB) besloot ik mijn zoontje van school te veranderen, het was toen begin oktober. We vonden een prachtig dorpsschooltje, hier vlakbij. Toegeven, de infrastructuur is er niet van de nieuwste, maar nu we inmiddels een jaar verder zijn kan ik alleen maar super blij en dankbaar zijn dat we er terecht konden.

Al reeds van de eerste week in dat nieuwe schooltje bloeide mijn zoontje open en ging hij zelfs terug met plezier naar school. Wat een verschil!
Ik wil hiermee zeker niet zeggen, dat die andere - grote - school niet goed was. Mijn twee oudsten zaten er ook tenslotte en zij deden het daar prima. Maar voor sommige kinderen is een speelplaats met honderden kinderen en een klas met 24 klasgenootjes gewoon teveel. Mijn jongste zoontje is zo'n kind. En vooraleer een kind zich kan ontwikkelen moet het zich goed in zijn vel voelen.

Het wordt een uitdaging om voor volgend schooljaar een lagere school te vinden die ook die kleinschaligheid en geborgenheid kan bieden. Jammer genoeg zijn kleine schooltjes met kleine klasjes tegenwoordig erg uitzonderlijk. Er zijn zelfs in sommige scholen enorme wachtlijsten.

Wat ga ik dit kleine schooltje - waar ik alle juffen ken - missen volgend jaar. Ik geniet van elke dag dat ik mijn zoontje er lachend afzet. Wat ga ik ook die zorgeloze kleuterleeftijd missen, want vanaf volgend schooljaar moet er veel meer dan nu: lezen, schrijven, rekenen,... en ook huistaken maken.

Maar hé, misschien moet ik niet teveel vooruitlopen op de zaken, ze zeggen toch altijd dat je in het nu moet leven! En NU geniet ik van je eindeloze fantasie, van je knuffels en van de heerlijke uitspraken die je doet, mijn lieve kleuter. Ik hoop dat ik nooit vergeet hoe je was als kleuter en wat je zei, daarom dit lijstje met enkele van je liefste uitspraken:

  • 'Mama, kijk de bomen dansen!' zeg je als het hard waait en de bomen wiegen in de wind.
  • 'Ik houd van alle kleuren mama én ook van jou', zeg je als we samen in een boekje kijken.
  • 'Zit er dan een kraantje in die wolken?' vraag je als ik zeg dat het gaat regenen omdat de lucht donker kleurt.
  • 'Ik ga met jou trouwen mama, want jij bent mijn beste vriend', zeg je me bijna elke dag.
  • 'Is Violetta naar de hemel gevlogen met haar vleugeltjes?' vraag je als ik je zeg dat onze kip dood is.
  • 'Waarom zijn er nu geen dino's meer? Zijn ze allemaal bevroren?' vraag je als we een museum bezoeken.
  • 'Zit er in de maan ook vuur zoals in de zon en geeft ze daarom licht?', vraagt je als we naar de heldere volle maan kijken.



Volgende maand word je vijf mijn lief mannetje, en dan krijg je een heel mooi feestje en nodigen we al je vriendjes uit, want je wordt tenslotte maar een keertje vijf!



Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op Facebook, Instagram en Pinterest!!



maandag 21 september 2015

Een beetje respect graag aub, mag dat?

Respect: is dat niet de waarde die we onze kinderen allemaal willen meegeven als rechtgeaarde ouders? Ja, toch!
Waar is het dan in godsnaam misgelopen, vraag ik me af... Waar komen al die respectloze mensen opeens vandaan?

Respect geven en respect krijgen, dat is iets wat erg gevoelig ligt bij mij. Ik kan helemaal van slag raken als iemand mij respectloos behandelt. Komt dit door het feit dat ik op mijn werk - waar ik gelukkig inmiddels al ruim twee jaar voorgoed weg ben - vaak zo respectloos ben behandeld geweest? Of komt het door een aantal negatieve ervaringen met mensen die het blijkbaar ok vonden om mij als een soort 'voetveeg' te gebruiken? Ik weet het niet en ik wil er ook niet verder op in gaan. Voorbij is voorbij, en soms moeten er knopen worden doorgehakt, hoe erg dat ook lijkt in eerste instantie...

Feit blijft wel dat ik - hoewel ik nu duizend maal sterker in mijn schoenen sta dan een aantal jaren geleden - toch niet helemaal immuun ben voor mensen die me niet respecteren. Integendeel zelfs. Onlangs was ik nog een dag helemaal van slag door iets wat een onbekende me lapte. Mag ik de situatie hier even voor jullie schetsen?

We waren deze zomer in een pretpark. Het was er erg druk, want we waren zo dom geweest om op een zondag te gaan en bovendien was het schitterend (eigenlijk veel te warm) weer. Bij de meeste attracties moesten we dus lang wachten, soms zelfs meer dan een uur! Omdat ons zoontje van vier uiteraard in heel andere attracties gaat dan onze dochter van twaalf (dat is een echte waaghals) hadden mijn man en ik ons gesplitst. Hij ging mee met zoontje en ik met dochter. Het kwam er in de praktijk op neer dat ik niet meeging in al die 'overkop' attracties (ik ben een schrikkepiet) maar dat ik wachtte bij de attracties tot dochterlief aan de beurt was geweest.
In de late namiddag was ik bekaf van al dat wachten in de blakende zon. Mijn voeten deden verschrikkelijk pijn en ik had het echt wel gehad. Je moet weten dat ik sowieso al geen fan ben van pretparken. Jammer genoeg waren alle banken in dat park bijna continu bezet. Ik had dus het grootse gedeelte van de dag rechtgestaan, en dat is met mijn platvoeten best wel een pijnlijke aangelegenheid.  
Toen mijn dochter in de laatste attractie ging, besloot ik post te vatten naast een bank waar een viertal mensen opzaten. Ik ging ervan uit dat zij zouden vertrekken als hun kinderen uit de attractie kwamen en dan kon ik snel gaan zitten. Na een kwartiertje wachten stonden die mensen inderdaad op en kon ik gaan zitten op die felbegeerde bank. Ik ging helemaal aan de zijkant zitten, dan konden er nog andere mensen bij. Al snel kwam er ook een jongetje met zijn ouders op de bank zitten.
Enkele seconden later kwam er nog een mevrouw tussen ons in zitten en de bank was vol. Maar die mevrouw was niet alleen. Ook haar man wilde duidelijk gaan zitten. Ik kon echter niet verder opschuiven om plaats te maken want dan zou ik van de bank vallen. De man vond echter dat hij recht had op een plaats op de bank en ging met zijn rug voor me staan. Hij bewoog zich naar beneden om te gaan zitten en ik kon niet anders dan snel van de bank opstaan. Indien ik dat niet had gedaan zou hij op mijn schoot zijn gaan zitten, en dat zag ik dus helemaal niet zitten.
Ik kan jullie vertellen dat ik echt perplex stond van de brutaliteit van dit heerschap. Hij was niet bejaard en hij had ook geen beperking, anders had ik uiteraard met plezier mijn plaats afgestaan. Ik was kwaad op mezelf dat ik dit had laten gebeuren... was ik niet beter gewoon blijven zitten en had ik moeten afwachten wat er zou gebeuren als hij effectief op mijn schoot was gaan zitten?
Ik zou deze onbeschofterik in ieder geval niet laten winnen, dacht ik bij mezelf. Ik ging dus met mijn rug voor hem staan zodat ik zijn zicht beperkte, want hij wou kijken naar zijn kinderen in de attractie. Al snel begonnen hij en zijn vrouw opmerkingen tegen mij te maken dat ik moest vertrekken. Ik antwoordde: "Als je op zo'n brutale manier mijn plaats durft af te pakken, moet je er ook maar tegen kunnen  dat ik voor jullie sta." Het heerschap begon me toen luidop uit te lachen en zei dat hij mijn plaats niet had afgepakt. Ik verzon dat volgens hem. Ja, duh... ik ben nog niet gek hoor. Hij en zijn vrouw gingen door met lachen en toen ben ik maar zwijgend vertrokken. Met zo'n mensen kan je volgens mij sowieso beter geen discussie beginnen, dat leidt nergens toe. Of misschien leidt het wel tot agressie en dat kan ik missen als kiespijn.


Achteraf had ik een heel naar gevoel bij deze situatie. Ik nam het mezelf kwalijk dat ik niet assertief genoeg was geweest. Maar is het aan mij om assertief te zijn of is het aan die ander om mij te respecteren en de elementaire beleefdheidsregels te kennen (en toe te passen)? En had het überhaupt wel zin gehad om met zulke mensen te praten?

Even later vertelde ik het voorval aan mijn man en ik vroeg hoe hij zou gereageerd hebben in mijn plaats. Hij zei dat hij gewoon zou zijn blijven zitten en als die man het gewaagd had om op zijn schoot te gaan zitten, zou hij hem weggeduwd hebben.
Ik ben er echter zeker van dat die onbeschofterik dat niet bij mijn man zou hebben geflikt. Mijn man straalt van nature meer assertiviteit uit, terwijl ik soms denk dat er op mijn voorhoofd staat : 'Braaf meisje dat over zich laat lopen.'

Wat zouden jullie gedaan hebben in deze situatie?




Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op FacebookInstagram en Pinterest!!

vrijdag 18 september 2015

Voeden wij onze kinderen op tot neurotische multitaskers?

Kennen jullie Smartschool? De ouders die hier lezen met pubers in huis wellicht wel. Smartschool is een soort online platform dat scholen gebruiken om te communiceren met hun leerlingen en met de ouders. Je vindt er onder andere de agenda op, huistaken die moeten worden gemaakt, punten van de leerling, verbetersleutels, info over de houding van de leerling op school, berichten van de leerkracht naar de ouders toe,... teveel om op te noemen. Ik weet eigenlijk niet of het systeem ook in Nederland gebruikt wordt. Let me know!
In sommige scholen wordt er naast Smartschool ook nog een papieren agenda gebruikt (een planner noemen ze dat tegenwoordig), in andere scholen gebruikt men enkel nog de digitale agenda.

Nu vind ik het fenomeen Smartschool zeker niet slecht. Alleen... ik kan me voorstellen dat het bij de leerlingen toch wel wat stress kan veroorzaken. En weet je, eigenlijk bij mezelf als ouder ook.
Constant krijg ik mailtjes binnen in de trant van : 'uw dochter heeft zoveel punten op dat vak gehaald',  'uw dochter is haar boek van Nederlands vandaag vergeten', 'er staat een bericht over de info-avond op Smartschool' of 'uw zoon heeft zijn huiswerk te laat ingeleverd'.
Je krijgt dus telkens een mailtje als er weer iets nieuws op Smartschool staat en dat gebeurt blijkbaar vaak, erg vaak.

Als ouder word je verondersteld je kinderen goed op te volgen en te begeleiden. Uiteraard vind ik dat niet meer dan normaal, maar af en toe zie ik door al de informatie die er op me af komt door de bomen het bos niet meer. Met één kind valt het misschien nog een beetje te volgen - alhoewel - met drie kids vind ik het een ramp.
Komen daarbij nog alle hobby's waarvan je geen info mag missen of je staat voor niets op die afgelaste training. Oeps, mailtje over het hoofd gezien.
In de kleuterschool van ons jongste zoontje gebeurt alles nog op papier. Maar ook dat moet je goed bijhouden: best direct dus alle brieven lezen en strookjes invullen of je legt ze even weg en... oeps, weer wat vergeten.

Eigenlijk vraag ik me af: als er voor mij als moeder al zoveel info op me afkomt, wat moet het dan wel niet zijn voor de kinderen? Hebben zij nog het gevoel dat ze vat hebben op de situatie?
Vroeger toen ik kind was, was het simpel: je had een papieren agenda en daar stond alles in wat je moest weten. Had je bijvoorbeeld een slechte toets dan kon je die - als je sluw was en wat geluk had - nog wel eens verborgen houden voor je ouders (of voor de echte durvers: zelf ondertekenen) en zo een donderpreek ontlopen. Niet dat ik dat goedkeur natuurlijk... ahum, maar ach, we zijn toch allemaal jong geweest. Jullie begrijpen vast wel wat ik bedoel...
Big brother is always watching bij onze kiddo's. Elke (mis)stap wordt geregistreerd in het systeem, en dus ook automatisch aan de ouders gemeld. Vroeger kwam je er tenminste af en toe nog vanaf met een uitbrander van de juf en verder werd erover gezwegen. Nu is een mapje vergeten in de les al reden tot een mail naar de ouders...
Ik hoorde trouwens van verschillende leerkrachten dat zij eveneens stress krijgen van dit systeem: werkelijk alles moet worden geregistreerd. Ik kan me de berg extra werk voor hen best voorstellen. Bovendien zitten de meeste klassen tegenwoordig ook nog eens overvol.

Ik moet toegeven dat ik er als mama natuurlijk ook wel blij mee ben dat ik op de hoogte wordt gehouden door de school. Pubers durven nu eenmaal wel eens dingen te verzwijgen, zoals we allemaal weten. Maar waar ligt de grens van wat ik moet weten en moet ik dat persé op elk moment weten? Ach, het is ook zo dubbel allemaal.

Eens de kinderen na een drukke schooldag thuiskomen zit de dag er nog bijlange niet op voor hen. Eerst wat eten, agenda en Smartschool checken, dan huistaken maken en lessen leren. Nadien gaat de dochter naar de training van het turnen (5 maal per week) en de zoon naar de fitness (5 à 6 maal per week). Vaak moet er na de hobby's nog wat verder gestudeerd worden. Samen eten als gezin zit er hier vaak niet in op schooldagen. De avonden staan voor mij in het teken van schoolwerk begeleiden en taxi-chauffeur spelen voor de hobby's. Intussen moet kleuterzoon mee in en uit de auto en dat vindt hij NIET leuk. Gelukkig neemt manlief 's avonds als hij op tijd thuis is van het werk (en dus niet in de file staat) vaak de rol van taxi-chauffeur even over.

Tussendoor komen er voor de kids dan nog constant boodschappen door op Messenger, Facebook, Skype, Snapchat, Instagram,... Je zou van minder toch gek worden!


Op het eerste zicht lijken mijn twee oudste kinderen geen last te hebben van die overvloed aan prikkels. Als ik ernaar vraag snappen ze niet goed wat ik bedoel. Het is bij iedereen toch zo druk.

Kunnen zij beter tegen die stortvloed aan prikkels omdat ze in een heel andere tijd opgroeien dan toen wij kind waren? Vroeger kon ik mijn lessen niet leren met de radio op de achtergrond. Nu zie ik mijn zoon zijn huiswerk maken terwijl er minstens twee schermen actief zijn in zijn kamer. Kunnen zij beter multitasken omdat ze niets anders gewend zijn? Ik weet het niet, ik hoop alleen dat ze ook leren genieten van stilte en rust. Want dat heeft een mens af en toe ook nodig. Echt waar.


donderdag 17 september 2015

De vos

Eerst en vooral wil ik jullie oprecht bedanken voor de talrijke lieve, troostende en hartverwarmende reacties die ik kreeg op mijn blogbericht van eergisteren. Het valt me steeds weer op wat een fantastische mensen hier komen lezen. Heel veel dierenvrienden in hart en nieren ook, geloof ik. Ik vind het zo'n eer dat jullie de moeite nemen om bij mij te lezen :-) Thanks!

Veel mensen vragen me: 'Ben je niet verschrikkelijk kwaad op de vos die jouw kippen doodbeet?' Mijn antwoord hierop zal jullie misschien verbazen, maar het is 'neen'.
Tuurlijk vind ik het vreselijk triest wat er is gebeurd. Ik heb er veel moeite mee om momenteel naar de kippenren te gaan. Het is er zo leeg en rustig. Vier krielkipjes heb ik nog, en noem me gek, maar ik heb de indruk dat deze beestjes ook een soort van trauma hebben opgelopen. Ik kan het niet uitleggen, maar ook zij gedragen zich op één of andere manier anders.
Het moet dan ook een vreselijk schouwspel zijn geweest wat ze te zien hebben gekregen. Het is me nog steeds een raadsel waarom zij het wél hebben overleefd, want ik las al vaak dat een vos elke kip in de ren doodbijt.

Onze kleuter blijft maar vragen naar Violetta en zelfs mijn man heeft het er moeilijk mee. Hij is nochtans niet echt een 'kippenmens'.
Ik had mijn ex-legkippen zo graag nog een lang en mooi leven gegund. Ze hebben al zo'n rotleven in kooien achter de rug en dan komen ze op zo'n manier aan hun einde... Als ik daar aan denk springen de tranen me in de ogen.

Toch kan ik niet boos zijn op de vos. Hij is een roofdier en volgt zijn instinct. Dat instinct is jagen. Hij heeft die prooien nu eenmaal nodig om te overleven.
Sommigen zeggen: 'De vos zou beter gedood worden om de kippen te beschermen', maar elke vos heeft zijn eigen territorium en als er eentje verdwijnt neemt een andere gewoon zijn territorium in. Vossen zijn trouwens nuttige dieren, want zij helpen op natuurlijke wijze de populatie van kleine knaagdieren, konijnen, vogels,... te reguleren. Bovendien zijn het prachtige dieren. Ik houd van de natuur, dus ook van vossen.


Maar waarom bijten ze alle dieren in de ren dood die ze te pakken krijgen, terwijl ze er maar enkele (in mijn geval drie) meenemen? Vanuit menselijk standpunt bekeken lijkt dat natuurlijk heel erg wreed en zinloos. Vanuit het standpunt van de vos is dat juist slim. Dit fenomeen heet surplus killing. De vos probeert een voorraad voedsel aan te leggen. De kippen die hij niet onmiddellijk meeneemt wil hij later komen ophalen, maar hiertoe krijgt hij de kans natuurlijk niet, want de kippen worden meestal snel opgeruimd door de eigenaar.

Het komt er dus op neer dat het aan de mens is om zijn kippen te beschermen.
En hier ben ik dus in gebreke gebleven. Dat moet ik toegeven met pijn in mijn hart. Ik dacht dat vossen (en marters) enkel 's nachts kwamen, en ging er dus vanuit dat mijn kippen veilig zouden zijn als ik ze bij valavond opsloot in hun nachthok. Blijkbaar is dit dus niet voldoende.

We gaan zo snel mogelijk de ren volledig overspannen met kippengaas. Jammer genoeg zullen de kippen het dan met een pak minder ruimte moeten stellen. Verder baart het me ook zorgen er hier veel marters zitten. Zij kunnen door het kleinste gaatje en het is niet simpel om dat op te lossen. Laat ons hopen dat deze roofdieren enkel 's nachts komen en dat hiervoor het nachthok (dat volledig afgesloten is en op een fundering staat) voldoende bescherming biedt.

Mijn man maakte al een plannetje hoe hij de overkapping gaat maken en een lijstje met de benodigde materialen. Is hij dan misschien toch ook stiekem een kippenmens?


dinsdag 15 september 2015

Dag lieve Violetta...

Gisteren - zo rond een uur of vier - ging ik nietsvermoedend naar het kippenhok met een schaaltje etensresten. Normaal gezien komen de kipjes mij dan altijd enthousiast begroeten. Ze weten dat ik meestal wat lekkers voor ze bij heb. Deze keer was het opvallend stil. Ik zag alleen Annabelle en Pluisje en mijn twee nieuwe kleine krielkippen die ik zopas adopteerde uit het opvangcentrum (ik wou er nog een post aan wijden).
Waar was de rest? Ik wist onmiddellijk dat er iets niet klopte...

Waar was mijn lieve Violetta? Violetta komt altijd direct aandacht vragen als ze me ziet. Zij is ook de enige kip die aandacht boven eten verkiest.
En waar was de rest? Mijn vier ex-legkippen die zo goed hersteld waren en weer helemaal mooi bevederd. En ons kleine Jasmijntje?

Ik wist dat ik iets ergs te zien ging krijgen... Het kippenhok zag er opeens zo akelig leeg uit. Na even zoeken vond ik mijn twee bruine legkippen (Lily en Fee) en Jasmijntje. Dood. Ze lagen tegen het hek in een hoek, helemaal verstopt onder de struiken. Ze hebben nog willen ontsnappen, zoveel is duidelijk.
Maar geen spoor van Violetta en mijn twee witte legkippen (Lola en Liza). Alleen wat witte pluimen op de grond... Van Violetta lag er zelfs geen enkel veertje. Zij zal wel het eerste slachtoffer zijn geweest, zo tam als ze was.

Ik was beetje in shock geloof ik. Ik ben naar binnen gelopen en heb de dode kippen gewoon laten liggen. Mijn man heeft ze later opgeruimd.
Het dringt nog niet goed tot me door dat ik Violetta en mijn andere kippen nooit meer zal zien.
Maar Violetta... zij was echt speciaal. Zo tam, zo aanhankelijk, zo lief. Ik zei altijd: 'Violetta is meer een hond dan een kip'. Ooit is ze heel ziek (klik) geweest en toen heb ik haar er met heel veel moeite weer door gekregen, en nu is ze dood.

Violetta


Vorig jaar nam ik haar nog mee naar het kleuterschooltje van mijn zoontje en toen hebben alle kindjes haar geaaid. Wat genoot ze van die aandacht.

Ik denk dat er een vos is langsgekomen... Maar ik dacht altijd dat die 's nachts kwamen, niet overdag. 's Nachts zitten mijn kippen veilig opgesloten in hun nachthok, maar hoe kan ik ze overdag beschermen? We denken er over om de kippenren helemaal aan de bovenkant te overspannen met kippengaas. Ik hoop dat dat een oplossing kan zijn...

Ik zal goed zorgen voor mijn vier kipjes die nog over zijn, maar ik heb nu even geen zin meer in nieuwe kippen.
Het verdriet om onze kat Sterre - die enkele jaren geleden zomaar wegbleef en nooit is terug gekeerd - komt nu ook weer naar boven. Sindsdien wil ik geen katten meer, want ze kunnen zomaar ineens wegblijven of dood gereden worden. Tenzij je ze opsluit natuurlijk, maar dat wil ik niet. Een kat heeft haar vrijheid nodig. Ik zal nooit vergeten toen ik Sterre voor de eerste keer in de sneeuw zag springen, zo mooi! Dat beeld is me altijd haarscherp bijgebleven.

Een hond kan je tenminste binnen houden en aan de lijn laten wandelen. Een hond, daar heb je controle over. Dat is toch iets wat ik mezelf wijsmaak... want diep vanbinnen weet ik natuurlijk ook dat een hond kan doodgaan. Zomaar. En diep vanbinnen weet ik ook dat zelfs een mens kan doodgaan...

Gisteren - zo rond een uur of vijf - zag ik een regenboog. En ik hoop, ik hoop heel erg, dat je nu bij die regenboog bent Violetta...


dinsdag 8 september 2015

Lastige ochtenden en het geld vliegt erdoor!

Pffff... het nieuwe schooljaar is weer begonnen en dat hebben we geweten. Wat zijn die ochtenden hier toch hectisch, niet te doen! Soms ben ik na de ochtendspits al helemaal uitgeput, en ik moet niet eens uit huis gaan werken. Vroeger, toen ik nog werkte was het nog erger, dat geef ik grif toe... maar toen had ik wel nog geen twéé pubers in huis.

Het voordeel van pubers is natuurlijk dat ze een pak zelfstandiger zijn dan kleinere kinderen, soms willen ze zelfs iets te zelfstandig zijn naar mijn zin... Het nadeel is dat ze niet uit hun bed geraken en 's ochtends zoooo lang de badkamer bezet houden, dat je op den duur zelf ongewassen de deur uit moet. De haardroger doet ook overuren sinds de hormonen de overhand hebben ten Huize Miss Milla.

Wat is de natuur toch wreed eigenlijk. Meestal word je geconfronteerd met de pubertijd van je kinderen in een fase van je leven waarin je eigen hormonen ook een beetje raar beginnen te doen: explosieve combinatie!

Vandaag moest dochterlief nog al haar spullen bijeenzoeken en haar boekentas in orde brengen als ze eigelijk al op de fiets had moeten zitten om te vertrekken. Bovendien was Fleur in de chaos snel op straat geglipt en moest ik achter haar aan als een halve gekkin in mijn pyjama. En dan heb ik ook nog een kleuter natuurlijk, die misschien nog geen last heeft van de hormoontjes, maar toch ook wel een serieus ochtendhumeurtje kan hebben: 'Néén, ik wil niet eten! Mamaaaaa, de iPad is plat! Ik ben te moe voor school, ik wil thuis blijven, bij jou mama.' Zucht...

Na de ochtendspits ben ik altijd blij dat ik even kan bekomen. Dan loop ik naar het kippenhok en daar word ik ten minste wél onthaald met enthousiasme. Tja, waarschijnlijk zijn die beestjes gewoon blij omdat ze dan eten krijgen en niet omdat ze me zien... maar een goed gedacht is veel waard, nietwaar?

Niet alleen de ochtenden met pubers zijn zwaar, ze kosten bovendien ook nog eens pakken geld. Daar hadden ze me ook wel eens voor mogen verwittigen toen ze nog in de maxi cosy lagen ;-)
In de lagere school geldt er een maximumfactuur waardoor de schoolkosten al bij al nog vrij beperkt blijven, maar eens ze naar het middelbaar gaan lijkt het hek wel van de dam: hoge schoolrekeningen (+/- 450 euro per kind naargelang de gekozen richting), dure schooluitstappen, prijzige busabonnementen, computer en printer nodig... het kan niet op!

Gisteren kwam dochterlief in tranen thuis. Ze was werkelijk ontroostbaar, ocharme. Haar nieuwe smartphone, waar ze zo lang had voor gespaard, was stuk. Het scherm was helemaal in greuzelementen. Het ding stak in haar boekentas in zo'n speciaal binnenvakje. Het is mij een raadsel hoe dat is kunnen gebeuren. Zijzelf denkt dat iemand voor expres op haar boekentas heeft gestampt...
Vermoedelijk zullen we nooit te weten komen hoe het is gebeurd, maar feit blijft dat zo'n schade niet onder de wettelijke garantie valt. We draaien dus sowieso zelf op voor de kosten... Na even googelen vond ik snel de kostprijs voor een nieuw schermpje voor haar telefoon: 110 euro!
Dat vind ik dus véél te veel, want het ding heeft 'maar' 160 euro gekost. De herstellingskosten zijn niet in verhouding met de nieuwprijs.
Jammer genoeg was ons meisje hier niet mee getroost natuurlijk, ze begon nog harder te huilen... Tot grote broer met een oplossing kwam: na even surfen op het net vond hij een duidelijke handleiding om zelf zo'n schermpje te vervangen. Het schermpje zelf (met het toebehoren voor de herstelling) kochten we op eBay voor minder dan 15 dollar. Het zal wel zo'n veertien dagen duren eer we het aankrijgen, maar als ons plan lukt zal dochterlief binnenkort weer een hele smartphone hebben. Voorlopig moet ze het maar redden met een oude gsm die hier nog in de schuif lag.

Weet je... pubers kunnen best lastig zijn, maar soms zijn ze ook erg inventief en helpen ze mee zoeken naar oplossingen waar wij (ik toch tenminste) nog niet van durven dromen...

Ik houd jullie in ieder geval op de hoogte of de herstelling daadwerkelijk lukt.