zaterdag 30 augustus 2014

Blogdip?

Heb ik een blogdipje? Dat is een vraag die ik me de laatste tijd een beetje stel. Ik lees het regelmatig bij andere blogsters: dat ze last hebben van dit fenomeen. Meestal denk ik en schrijf ik dan: niet stoppen hé!!! Ik lees jouw schrijfsels graag!

't Is niet dat ik niet graag meer schrijf hoor. Integendeel. Ik blog nu ruim een half jaar en ik ga het alsmaar leuker vinden. Ik heb ook al zoveel geleerd in die tijd. Als ik bedenk wat voor een groentje ik was toen ik net begon... Ik kende al die blogtermen niet, ik heb gezweet en gezwoegd om mijn blog een beetje acceptabel op het internet te krijgen.
Computers blijven jammer genoeg nog altijd een beetje vreemde wezens voor mij, die hun geheimen niet willen prijsgeven. En ik geef grif toe dat het me ook niet echt interesseert om me in hen te verdiepen. Ze moeten gewoon doen wat ik vraag en liefst niet teveel tegensputteren. Maar dit terzijde.

Niet dat ik nu zou durven beweren dat ik een volleerd blogger ben hoor, verre van. Met verbazing kijk ik dagelijks naar die knappe lay outs, naar die inspirerende schrijfsels, naar die prachtige foto's van collega bloggers. Ja, dan besef ik wel dat ik nog veel, héél veel te leren heb...
Het niveau van bepaalde blogs zal ik trouwens nooit halen, dat besef ik wel. Echt goed bloggen is ook een talent geloof ik. Elke dag weer een boeiend bericht schrijven waar hele horden lezers reikhalzend naar uitkijken: wauw, wat vind ik het geweldig als je dat kan... Niet dat het mijn ambitie is om op zo'n niveau te bloggen hoor. Dat laat ik liever aan anderen over, ik zie bloggen gewoon als een leuke hobby, als een uitlaatklep ook.

Ik besef ook dat ik enorm geluk heb met mijn lezerspubliek. Nog nooit heb ik één nare opmerking gekregen. Alle reacties zijn altijd zo lief. Gelukkig, want eigenlijk ben ik wel een gevoelig zieltje. Als ik lees wat sommige bloggers,waarvan ik vind dat ze super interessant en goed bloggen, over zich heen krijgen. Ik weet niet of ik nog de moed zou hebben om dan verder te gaan. Al besef ik wel dat mensen die zo'n hatelijke reacties schrijven dat wellicht uit jaloezie of frustratie doen. Maar toch...

Wat zit ik nu te zeuren over een blogdip zullen jullie wel denken? Ja inderdaad, ik schrijf nog graag, en het ontbreekt me ook niet aan inspiratie momenteel.
Er is iets anders dat me een beetje dwarszit. Zoals jullie weten blog ik niet onder mijn eigen naam. Dit doe ik vooral om de privacy van mijn kinderen en mijn gezin te beschermen. Mijn twee oudste kinderen zijn tenslotte geen baby's of kleuters meer. Ik schrijf soms ook wel eens dingen die wat persoonlijker zijn, en ik vind dat ik niet het recht heb om de privacy van mijn gezin zomaar te grabbel te gooien. Ik weet dat dat sommige bloggers hier minder problemen mee hebben, en dat veroordeel ik zeker niet hoor. Ik lees zelfs eigenlijk het liefst persoonlijke blogs.
Nu zal ik nooit mijn diepste zielenroerselen op het net gooien natuurlijk. Ik weet intussen dat er op de wereld ook minder toffe mensen rondlopen, die wel eens misbruik zouden kunnen maken van al te veel openheid.
Maar waar trek je de grens dan? Wat wil of kan je delen en wat niet? Dat vind ik zo'n moeilijke oefening. Voor ik op de knop 'publiceren' druk stel ik me dan ook altijd de vraag: kan ik dit de wijde wereld insturen? Want het internet heeft een goed geheugen, dat weten we allemaal.

Intussen weten een aantal goede vrienden en familieleden van mijn blog. Ik heb het hen zelf verteld, omdat ik soms graag praat over iets wat ik heb geschreven of omdat ik hun mening over iets wil weten. Het bloggen is ook alsmaar een belangrijker deel van mezelf geworden en ik vind dat ze het recht hebben om ook dat deel van mijn leven te kennen. Ik vind het dan ook fijn dat ze me regelmatig zeggen dat ze mijn blog lezen en ook hun mening hierover durven te uiten. Ik vind dat belangrijk omdat ik samen met hen aftoets of ik  niet teveel van mezelf prijsgeef op het net. Ik heb hun hulp nodig om die grens, die ik zelf zo belangrijk vind, te bewaken.

Ik heb naderhand tegen ook wat kennissen over mijn blog verteld. Zoals jullie weten kan de wereld soms erg klein zijn en intussen weet ik dat er veel bekenden van mij meelezen. Ik weet alleen niet wie. Ik weet dat ze meelezen, maar ze zeggen het niet tegen mij. Daar heb ik het best wel moeilijk mee. Ik gun deze mensen, die mij wellicht maar heel oppervlakkig kennen, een blik in mijn leven. Zij lezen over mij, maar ze willen niet dat ik weet dat ze mijn blog lezen. Daar heb ik het momenteel wat moeilijk mee. Ik zou het veel fijner vinden moesten ze me zeggen: "Hé, ben jij Miss Milla? Ik lees regelmatig je blog". Maar om de één of andere reden willen ze wel meelezen, maar ik mag het niet weten.
Ik voel me de laatste tijd erg geremd in het schrijven hierdoor. Soms heb ik spijt dat ik niet volledig anoniem ben gebleven. Dan zou ik veel meer durven schrijven zoals ik echt ben: veel minder oppervlakkig en af en toe een tikkeltje brutaal. Dat durf ik nu gewoon niet.

Weet je, misschien heb ik gewoon niet de juist persoonlijkheid om te bloggen. Hoe gaan jullie, collega bloggers, hiermee om? Stellen jullie jezelf die vragen ook af en toe? En wat vinden jullie van het feit dat sommige bekenden stiekem meelezen, maar zich blijkbaar niet willen 'outen' als lezer? Ook de mening van van niet-bloggers hoor ik hierover graag natuurlijk.
Thanks!

vrijdag 29 augustus 2014

Over winkelen, kinderen en geld

Gisteren deed ik boodschappen in de Lid.l. Ik had -de wonderen zijn de wereld nog niet uit- mijn oudste zoon van 15 zo ver gekregen dat hij meeging. Ok, ik geef toe dat ik hem een beetje had omgekocht.
Mijn kiddies krijgen hier thuis (bijna) nooit cola of frisdrank. Meestal drinken we hier gewoon water of af en toe fruitsap. Ik heb het niet zo voor van die vloeibare suikerbommen.
Nu moet ik zeggen dat de kindertjes dit niet altijd tof vinden. Zij zouden veel liever een goed gevulde voorraadkast vol met cola, ice tea, fanta en consoorten ter beschikking hebben.

Omdat boodschapjes doen niet mijn favoriete hobby is (ik heb er nog net geen gloeiende pesthekel aan) probeer ik maar één keer per week naar het warenhuis te gaan. Als ik de kans krijg delegeer ik dat klusje nog het liefst aan manlief. Hij doet dat wel graag, en ontlast mij dus met plezier van die rotklus.
Deze keer moest ikzelf gaan, want er was echt bijna niets meer in huis, zelfs geen melk. En melk heb ik écht nodig, want ik drink mijn koffie nooit zwart. Koffie drinken zonder melk is geen optie voor mij en geen koffie drinken al zeker niet. Zonder koffie ben ik immers verloren. Noem het gerust een verslaving. Ik raak gewoon niet in gang zonder dat zwarte vloeibare goud...
Ik moest dus dringend gaan winkelen, want de kindermaagjes moesten ook gevuld worden natuurlijk, en met een lege koelkast wordt dat moeilijk.

Weet je waarom ik winkelen zo haat? Ik krijg altijd zo'n stress van die lopende band aan de kassa. Sinds die kassiersters alles scannen gaat dat véél te snel voor mij. Ik kan tegen dat tempo niet inladen, en voor ik dan aan betalen toe ben staat er al een hele rij ongeduldige mensen achter mij te zuchten en te blazen... Meestal moet ik dan ook tegelijkertijd nog een hyperactieve kleuter in het gareel zien te houden. Hoe doen die andere mama's dat toch?
Ik vind ook nooit iets terug in winkels, daarom ga ik het liefst niet naar grote supermarkten, want daar verandert alles constant van plaats. Er is ook veel te veel keuze en dan moet ik al die prijzen ook nog eens vergelijken. Neen, geef mij maar winkels als de Lid.l of de Ald.i. Daar weet ik tenminste alles (ongeveer) staan en dan hoef ik mij ook niet teveel de kop te breken over de prijzen.

Ik wilde vooral dat mijn oudste zoon meeging omdat ik een soort pakezel nodig had. Ik moest namelijk véél kopen. Nu haat mijn zoon boodschappen doen nog veel erger dan ondergetekende. Bovendien zit hij volop in de pubertijd en volgens mij is hij doodsbang om door leeftijdsgenoten met zijn mammie in de winkel gesignaleerd te worden.
Hij wou wel meegaan zei hij , maar dan wel op één voorwaarde: dat we cola zouden kopen, en niet de (gierige) nepversie, maar the real stuff. Ik vind nepcola zelf overigens ook echt walgelijk smaken.

Waarschijnlijk dacht zoonlief dat ik niet zou zwichten, maar ach, wat kan een glaasje cola nu kwaad, zo nu en dan? Tot zijn verbazing ging ik dus akkoord met de deal en vertrokken we.
"Wel niet te hard taffelen in de winkel hé", waarschuwde hij mij nog. "Neen zeg, ik ben papa niet hoor, ik winkel ook niet graag (behalve voor kleren en schoenen uiteraard)", antwoordde ik naar waarheid.
Op een kwartiertje hadden we alles in sneltempo gevonden, en aan de kassa kon ik die razendsnelle band nog net bijhouden omdat ik een helper bijhad.
Ik heb de gewoonte om voor ik de winkel verlaat nog even snel een blik op de rekening te werpen om te checken of alles wel klopt. Ik heb namelijk al vaak gemerkt dat er wel eens foutjes gebeuren... Ik had direct gezien dat de kassierster mijn zak aardappelen van 2,49 euro twee keer had gerekend in plaats van één keer. Ik zeg dus tegen mijn zoon: "Hé, dat klopt hier niet, ik ga even terug naar de kassa". Ik was wel wat verbaasd over zijn antwoord: "Mama, je gaat toch niet reclameren voor 2,49 euro hé, dat vind ik wel een beetje gênant".

Ik persoonlijk vind daar niets gênants aan. Als ik te weinig had betaald zou ik mijn aardappelen toch ook niet meekrijgen. Mijn zoon let nochtans erg goed op zijn eigen geld. Hij zal zijn zakgeld niet zomaar over de balk gooien.
Beseffen wat de waarde van geld is, is iets wat ik mijn kinderen zeker wil meegeven in hun opvoeding. Als je teveel hebt betaald heb je ook het recht om dat te laten rechtzetten, daar is niets schaamtelijks aan.
De kassierster was overigens zeer vriendelijk en het foutje werd onmiddellijk rechtgezet. "Was dit nu zo erg ? " vroeg ik achteraf aan mijn zoon.
Ik hoop dat hij hieruit iets heeft geleerd, maar misschien zou hij sowieso toch wel assertiever zijn geweest als het over zijn eigen zakgeld was  gegaan ;-)

donderdag 28 augustus 2014

Eat, Sleep, Loom, Repeat

Onlangs schreef ik (met de hulp van dochterlief) een berichtje over loomen: klikker-de-klik. Ik kreeg hier een heleboel leuke reacties op en dat vond ze super fijn! Tja, wie is er nu vies van een complimentje?
In tussentijd heeft ze niet stilgezeten, en nog een heleboel nieuwe creaties in mekaar geloomd.


Dochterlief is immers een bezig bijtje. Intussen is het nieuwe turnseizoen (haar passie) alweer begonnen, maar daarvoor hield ze zich mega veel  met loomen bezig, als een soort surrogaat hobby.


Af en toe schiet ze sowieso wel even naar buiten om tussen het loomen door een half uurtje te springen op de trampoline. Ze moet immers ook haar energie kwijt. En energie heeft ze, in een dosis waar ik alleen maar jaloers op kan zijn... Ze komt dan rood en bezweet terug naar binnen met de mededeling: "Dat deed deugd mama". 

Onlangs bleef er een vriendinnetje spelen en toen hebben ze een heuse 'loommarathon' gehouden. Het was leuk om die twee meisjes zo bezig te zien: allebei achter hun loombordje en af en toe hielpen ze mekaar.
's Avonds zei het vriendinnetje wel dat ze even geen loombandjes meer kon zien. Dat begrijp ik! Ik zou het nog geen kwartiertje volhouden denk ik...

Deze halve dierentuin produceerde dochterlief de afgelopen dagen:




woensdag 27 augustus 2014

Koolrabisoep

Groenten in kinderen krijgen is niet altijd evident. Zéker niet als het om minder gebruikelijke groenten gaat zoals koolrabi. Nu kreeg ik van een gulle gever enkele van die groene knollen (of hoe noem je die dingen). De kinderen hadden al gelijk hun commentaartjes klaar natuurlijk: "Beikes, dat ziet er raar uit, dan zal het vast ook wel vies smaken".
Uit ervaring weet ik dat ik ze meestal toch bijna alle groenten kan doen eten, als ik ze maar serveer in de vorm van soep. Meestal vragen ze zich niet eens af welke groenten er nu juist in die soep zitten.
Wij zijn echt een gezin van soepeters. Ikzelf vind soep ook heerlijk. Ideaal om een klein hongertje mee te bestrijden en zo niet op rooftocht te moeten in de snoepkast.
Koolrabi smaakt een beetje zoals radijsjes en ik vind het uitermate geschikt om een soepje van te maken.




Dit heb je nodig:

  • een stuk of 5 koolrabiknollen
  • 1 ui
  • 3 teentjes knoflook
  • 2 aardappelen
  • olijfolie
  • 3 bouillonblokjes
  • 1,5 l water
  • 3 koffielepels mosterd
  • cayennepeper (of zwarte peper)

Zo maak je het:
  • Snijd alle groenten in stukjes en stoof ze even aan in olijfolie.
  • Voeg het water en de bouillonblokjes toe en laat gaar koken.
  • Voeg de mosterd toe en mix de soep fijn.
  • Kruid af met cayennepeper.



Kan het nog simpeler? Ik denk het niet en 't is bovendien een makkelijke manier om eens koolrabi te proberen.



dinsdag 26 augustus 2014

Baaldag

Vanmorgen voor dag en dauw gewekt door mijn levende wekker. Niet door de levende wekker (lees: mijn 3-jarig zoontje) die me normaal gezien élke dag wakker maakt rond een uurtje of zes. Neen, zoontje lag nog vredig te slapen op dat vroege uur, weliswaar naast me in bed. Hij was blijkbaar vannacht weer ongemerkt vanuit zijn eigen slaapkamer naar de onze verhuisd.
Ook niet gewekt vandaag door het gestommel in huis van manlief die op een onchristelijk vroeg uur naar zijn werk vertrekt.
Neen, het was vandaag een andere wekker, namelijk eentje op vier pootjes: Fleurtje.
Balen!

Nu laat mijn jongste mij voor één keertje eens een héél klein beetje uitslapen -het is hier nog een weekje vakantie- en dan komt dat dat harige monstertje op zo'n onfatsoenlijk vroeg uur haar aandacht opeisen. Ze wéét nochtans maar al te goed dat ze niet boven mag komen.
Ze mag beneden in alle zetels liggen en op alle stoelen zitten, maar in onze bedden komen mag ze niet. 't Is te zeggen, van manlief mag dat niet, ik zou daar niet zo'n heel groot bezwaar tegen hebben. Maar ja, in een huwelijk is het een beetje geven en nemen hé, en af en toe moet je het mannetje ook eens zijn gelijk geven ;-).

Ik was dus not amused met Fleurtjes bezoekje. Ze was nochtans erg vriendelijk hoor, met haar kwispelstaartje. Ik dacht dat ze ging opstijgen, zo hard ging dat staartje tekeer. Na een uitbrander(tje) heb ik ons dametje dan maar naar beneden gedragen. Van de trap durfde ze ineens niet meer af, de aansteller. Lang boos kan ik sowieso nooit blijven op dat lief ding.

We hebben ons dan maar samen in de zetel gezet en wat TV gekeken. Buiten de herhaling van het nieuws is er in het holst van de nacht natuurlijk nog geen zier te beleven op de kijkbuis.
Trouwens, als je al met het verkeerde been uit bed bent gestapt (gejaagd!) word je van al die kommer en kwel die je dan door de keel wordt geramd ook niet bepaald vrolijker.

Na een koffie of drie vond ik dan uiteindelijk de fut om de zetel te verlaten (vergezeld van een barstende hoofdpijn) en wat huishoudelijke klusjes af te haspelen. Daarna wou ik me even buiten wagen om de kipjes te gaan voeren (het was inmiddels al licht) en werd ik verwelkomd door een fikse regenbui. Jahaa, dat wordt hier weer een grijze druilerige dag, zoals heel de maand augustus. Volgens de weerman zou er trouwens niet zo heel veel beterschap te verwachten zijn voorlopig... Maarja, we gaan onze dag hier niet laten vergallen door dit rotweer hé, sprak ik mezelf toe.


Gelukkig waren de kipjes blij om mij te zien, of blij om hun eten te zien (dat kan ook natuurlijk).
Toen ik terug binnen kwam was de kleinste bengel inmiddels ook al naar beneden gekomen.
We maken het beste van deze baaldag, nam ik mezelf voor... tot ik hoorde welke nieuwe woordenschat onze driejarige nu weer had opgepikt. 'What the F*ck', zo klonk het de héle tijd. Waar heeft hij dat nu weer geleerd?
Grrr... als ik nu aan iets een hekel heb, dan is het wel aan van die puberale uitdrukkingen. Ik maak me sterk dat onze kleine boef (nog) niet weet wat WTF eigenlijk betekent. Hoe meer ik zeg dat dat hele onbeleefde taal is, hoe leuker hij het vindt natuurlijk. Tja, zo werkt dat  nu eenmaal bij kleuters. Dan maar negeren zeker, hoewel ik hiervoor keihard om mijn lip moet bijten.

Och ja, had ik me niet voorgenomen -daar ergens begin januari- dat ik eindelijk eens ging leren relativeren? Misschien is vandaag wel een goede dag om dat voornemen eindelijk in de praktijk te brengen.
Want als je kijkt wat voor kwalijke evoluties er de laatste tijd gaande zijn in de wereld, dan kan je als weldenkend mens toch niets anders doen dan je kleine ergernisjes en probleempjes van alledag relativeren...



maandag 25 augustus 2014

Pimp je interieur met... kussens!

Wat betreft wooninrichting ben ik een wispelturig iemand. Omdat ik veel thuis ben raak ik nogal snel uitgekeken op mijn interieur. Natuurlijk is het niet haalbaar om regelmatig van meubels te veranderen. Dat zou een beetje duur uitkomen en het is ook verre van duurzaam. Over de aankoop van een nieuw meubelstuk denk ik dus meestal héél goed na, in het besef dat ik er lang, héél lang blij zal mee moeten zijn.

Vroeger zocht een uitkomst voor mijn veranderingsdrang in verven. Om de paar jaar werden de muren hier thuis in een ander kleurtje gezet. Ik moet wel zeggen dat ik manlief hier vaak tot wanhoop mee dreef ;-) Tegenwoordig zoek ik mijn heil in rustige tinten op de muur, maar pimp ik mijn interieur met plaids en kussens. Ik heb er een hele collectie van! Met het wisselen van de seizoenen wissel ik meestal ook van kussens en dekentjes in de woonkamer. Met wat kaarsjes, bloemen, vazen of potten in dezelfde tinten bereik je met een minimum aan moeite een groots effect.
Zo heb ik mijn zomer- en winterkussens. Mijn winterkussens hebben warme tinten en zijn gemaakt uit zachte materialen. Mijn zomerkussens zijn fleurig en gemaakt van katoen. Gezien ik lederen zetels heb, kan ik mijn collectie kussens en dekentjes echt niet missen voor een cosy gevoel.

Nu heb ik de laatste tijd gemerkt dat dochterlief mijn liefde voor woonstyling heeft geërfd. Wat betreft veranderingsdrang is ze ook al in hetzelfde bedje ziek als ondergetekende. Hihi... toegeven, stiekem vind ik dit wel een beetje leuk. Manlief onthaalt haar gezeur voor een nieuw kleurtje op de muren van haar slaapkamer met veel minder enthousiasme, moet ik zeggen. Ik kan hem, nuchter bekeken, hierin geen ongelijk geven. Er is niets mis met de roomwitte kleur op de muren van haar meisjeskamer. Waarom zotte kosten doen, om nog maar te zwijgen over al het werk dat er in zo'n verfpartijtje kruipt...

Gelukkig kon ik haar paaien op een andere manier. Juist ja, met ... kussens! En omdat dochterlief een moderne meid is, ging ze op zoek naar haar droomkussens op het internet. Ik moet zeggen dat ik dit best wel handig vind. Dan hoef ik tenminste geen honderd winkels af te rijden om waarschijnlijk nog met lege handen thuis te komen... Als je weet hoe ik soms afzie als we op schoenenjacht moeten voor ons dametje.

Ze kwam al snel terecht op kussen.nl een  webwinkel die gespecialiseerd is in kussens en plaids in alle soorten, maten en kleuren. Allemaal netjes onderverdeeld in categorieën, wat het zoeken voor een juffertje met keuze-stress aanzienlijk vergemakkelijkt. Na toch wat twijfelen (ja, wat een keuze ook hé) koos ze voor deze twee exemplaren:


Binnen de kortste keren stond er een koerier voor de deur met ons pakketje. Dat vind ik altijd zo leuk aan online shoppen: die spanning als je de doos openmaakt om je spulletjes te bekijken!
Gaat het even mooi zijn als op de foto, vraag ik me wel eens met een bang hart af vooraleer ik op de bestelknop, druk. Ja hoor, ze zien er op zijn minst even mooi uit als op de website :)

Dochter super blij dus, en ik ook! Jahaa, ook ik kan nog altijd genieten van de nodige dosis rozigheid en frutseltjes. Als mama van een dochter heb je een perfect alibi om hier af en toe nog eens voluit aan toe te geven.


Maar voor mij is het niet alleen de schoonheid die telt, ik verwacht ook kwaliteit van een kussen. Ik was dan ook blij verrast te merken dat deze kussens voorzien zijn van een lekker dik binnenkussen (uitstekend lig comfort volgens dochterlief) en van een wasbare hoes met  ritssluiting. Ook alle stiksels en naden zijn stevig en netjes afgewerkt (hier let ik altijd op, als pietje precies).

We zijn dus allebei blij met deze kussens, en manlief is héél blij dat hij de verfkwasten nog even links mag laten liggen ;-).

zaterdag 23 augustus 2014

Dag Fientje...

Waar is Josefientje nu?
Wanneer komt ze terug thuis?
Als de dierenarts haar goed te eten geeft wordt ze toch wel beter hé, mama?
Waar is de kippenhemel?
Hoog in de lucht bij de sterretjes?
Is ze dan daar naartoe gevlogen?
Ik wil niet dat ze zo hoog vliegt! Ze moet terug thuiskomen!

Hoe leg je aan een (bijna) 4-jarige uit dat ons kipje Josefien gestorven is? Dat ze nooit meer zal rondscharrelen bij de andere kipjes?

Gisteren schreef ik dat Fientje geopereerd zou worden omdat ze erg ziek was. Ik wist dat de dierenarts er om 18 u aan zou beginnen. Om 18.15 u kreeg ik telefoon. Het was het nummer van de dierenarts. Ik wist onmiddellijk dat dit niet goed was...
De dierenarts zei dat de schimmelinfectie inwendig zo hard had gewoekerd dat het niet wenselijk was om Josefientje nog te laten wakker worden. Ze zou de operatie wellicht wel overleven, maar ze zou een leven vol pijn tegemoet gaan. Neen, dat wou ik niet. Een dier nodeloos laten afzien, dat kan niet, dat mag niet...
Ik stemde er dus mee in om ze niet meer te laten wakker worden.

Ik zei tegen de dierenarts dat ik spijt had dat ik niet eerder had opgemerkt dat het zo ernstig was. Er was buiten een korstje (waarvan ik dacht dat het gewoon van een klein wondje was) boven haar snavel niets te zien... Ze zei dat zo'n schimmelinfectie ongemerkt alles binnenin kapot vreet, ook de longen kunnen op die manier worden aangetast. Waarschijnlijk had Fientje al een verlaagde weerstand, waardoor die schimmelinfectie ongestoord kon woekeren.

Ik voel me zo rot nu. Vooral omdat ik besef dat het diertje erg pijn moet hebben gehad... Ze at en dronk nog wel erg goed tot op het laatst. Aan haar gedrag was niet echt te merken dat ze ziek was. Ze fladderde zelfs nog om op het kippenhok te gaan zitten, haar lievelingsplaatsje.
De dierenarts zei dat ik niet had kunnen zien dat het zo erg was...
Toch raak ik dat laatste (levende) beeld dat ik van haar heb maar niet kwijt. Ze keek me aan vanuit het kattenbenchje waarin ik haar had gezet om haar te vervoeren. Ik vond het zo'n intrieste blik, alsof ze zelf wist dat we mekaar niet meer zouden terug zien...

Ik troost me met de gedachte dat haar lijden nu voorbij is. Ook de rest van het gezin heeft het er wel moeilijk mee. De twee oudsten begrijpen dat er geen andere optie was dan haar niet meer wakker te laten worden. Onze jongste niet. Da's normaal natuurlijk, gezien zijn leeftijd. Ik probeerde met de 'kippenhemel', maar dan wordt hij nog verdrietiger. Hoe leg je zo iets uit aan een klein kind?

Ik hoop dat mijn kinderen toch iets leren uit deze situatie. Ik hoop dat ze opgroeien met respect voor levende wezens, mensen én dieren. Dat is één van de belangrijkste waarden die ik hen wil meegeven in het leven.




vrijdag 22 augustus 2014

Weer een ziek kipje...

Jullie herinneren je vast nog wel dat ik een tijdje geleden enkele berichten over Violetta schreef (klik en klik). Violetta is enkele maandjes terug heel erg ziek geweest, maar na een intensieve verzorging is ze er weer helemaal bovenop. Het doet me nog altijd zo'n plezier als ik ze nu vrolijk zie rondscharrelen. Voor hetzelfde geld was ze er niet meer geweest...
Het lijkt wel of ze sinds haar ziek zijn nog aanhankelijker is geworden dan ze daarvoor al was. Ik zie mijn kipjes graag, alle vijf. Misschien lachen sommigen me nu uit, maar dat deert mij niet...

Nu is er jammer genoeg weer eentje serieus ziek. Deze keer is het Josefien. Ik had al een tijdje opgemerkt dat ze een soort korstje boven haar snavel had. Ik dacht dat ze zich gekwetst had en dat er een roofje op was gekomen. Niks aan de hand dus... tot ik gisteren plots zag (ik was net de binnenkant van het kippenhok aan het verven met kalkverf) dat ze hevig bloedde aan haar snavel. Het korstje was er bovendien afgevallen. Zo'n hevig bloedverlies leek me me niet te kloppen met een onschuldig wondje. Ik heb dan maar direct de telefoon genomen voor een afspraak met de dierenarts.

Als jullie mij maar een gek mens vinden die haar kippen namen geeft en er  te veel over zeurt, stop dan nu maar met lezen...
Voor de anderen wil ik wel vertellen wat er nu eigenlijk scheelt met Josefien.

Wel, ik heb haar moeten achterlaten bij de dierenarts. Ze heeft een abces (veroorzaakt door een schimmelinfectie) en ze moet nu onder het mes om heel het boeltje in de buurt van haar snavel terug schoon te krijgen en te behandelen. Zo'n schimmelinfectie vreet gewoon de boel vanbinnen helemaal weg. Klinkt gruwelijk hè... Ik vind het verschrikkelijk, vooral omdat ze waarschijnlijk zoveel pijn heeft. Ze wordt vandaag nog geopereerd en morgen kan ik haar dan ophalen als het goed is. Nadien volgt nog een intensieve naverzorging met de nodige pijnstillers. Volgens de dierenarts heeft ze 50 % kans om te herstellen. Ik vond dat ik haar die kans moest geven. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om ze te laten inslapen, zeker niet na wat ik met Violetta heb meegemaakt. Ik ben nog altijd zó blij dat ze er nog is. Ik geloof dan ook deze keer in een goede afloop.
Josefien (in betere tijden)
Ik weet dat veel mensen (als ze nog niet gestopt zijn met lezen tenmintse) hun wenkbrauwen fronsen als je ze vertelt dat je een kip laat opereren. Maar ik houd van mijn dieren, van mijn hondje en ook van mijn kipjes. Ik ben dan ook van oordeel dat ik er zo goed als ik kan voor moet zorgen, ook als ze ziek zijn. Da's nu eenmaal het engagement als je beslist om dieren te houden. In goede maar ook in kwade dagen...

Stel dat ik zou beslist hebben om niet naar de dierenarts te gaan met Josefien, oh wat zou  ik me dan vreselijk schuldig voelen de volgende keer als ik een kleedje of een paar schoenen voor mezelf zou kopen. Dan zou ik denken: voor dat geld had ik mijn kipje misschien kunnen redden. Neen, je moet prioriteiten stellen in het leven, en weet je, kleedjes heb ik genoeg, maar ik heb maar één Josefientje...





woensdag 20 augustus 2014

Meisjesharen en vakantie...

Hier nog anderhalve week vakantie te gaan vooraleer de kinders weer naar school moeten. Ja, ik gebruik hier bewust het woord 'moeten', want als het aan hen ligt zou de vakantie nog véél langer mogen duren dan die (in hun ogen schamele) acht weken.
Voor mij volstaan die acht weken wel. Het wordt alsmaar moeilijker om vertier te zoeken, zodat ze hun dagen toch nog enigszins wat nuttig doorbrengen. Mijn inspiratie raakt stilaan uitgeput...

Het redelijk grote leeftijdsverschil tussen mijn drietal maakt het er niet makkelijker op. Alhoewel,... de oudste hoef ik niet meer te entertainen tijdens de vakanties. Die houdt zichzelf wel bezig, met dank aan League of Legends, Mine Craft, You Tube,... Nu ja, echt onverdeeld blij ben ik hier natuurlijk niet mee. Hoe kan het vitamine D gehalte van onze puberjongens op deze manier in godsnaam op pijl worden gehouden?

Wat deed ik nu allemaal aan activiteiten om mijn kinderen tevreden te houden?

  • Wandelen, veel wandelen. Uiteraard was ons hondenkind Fleur ook heel tevreden met deze activiteit. Wij hebben het geluk nog vrij landelijk te wonen, dus werd er hier toch enkele keren per week flink gewandeld. Ook een leerrijke activiteit trouwens, want je komt altijd wel iets interessants tegen. Zo zagen we onderweg: een pad (hoe help je die de weg oversteken?), een gevaarlijke hond (hoe ga je hiermee om zonder gebeten te worden?), bessenstruiken (nooit zomaar opeten!), koeien (jahaa, hier komt die lekkere melk die we drinken vandaan),...
  • Bakken, bakken en nog eens bakken. Pannenkoeken, wafels, cake, koekjes,... Yep, allemaal slecht voor de lijn, maar wat vinden kinderen dit toch altijd leuk (en ik ook).
  • Kinderen uitnodigen om te komen spelen. Dit blijft een topper! 
  • Naar de buitenspeeltuin (wel tien keer denk ik), maar ook gingen we twee keer (wegens rotslecht weer) naar een geweldige binnenspeeltuin, waar er vertier is voor kinderen van alle leeftijden. Ik moet toegeven dat ik eigenlijk niet zo'n fan ben van dit soort speeltuinen, wegens: erg lawaaierig, druk, duur, ... Maar als je samen met een vriendin gaat die ook kids heeft kan het wel een leuke dag worden. Dan heb je als volwassene ook nog wat te babbelen en hoef je zelf niet mee in het ballenbad.
  • Workshop kleien en t-shirts beschilderen in het fantastische openluchtmuseum Bokrijk.


  • Nageltjes lakken: daar kan dochterlief enorm van genieten.
  • Kappertje spelen. Dit was wel de lievelingsactiviteit van dochterlief denk ik (naast loomen dan). Hoe ging dat nu te werk? Wel,... zo dus: dochterlief zocht op YouTube filmpjes van ingewikkelde kapsels, ik begon te zweten bij de aanblik van die kapsels, dochterlief overtuigde mij om het toch te proberen, talrijke (inwendige) vloeken verder slaagde ik er (af en toe) in om iets te creëren dat een beetje leek op het voorbeeld. Gelukkig is dochterlief al redelijk snel tevreden over mijn probeersels. Op den duur begon ik het zelfs leuk te vinden, al dat gefrutsel met die haarspelden, haarlak en donuts.



Nu nog een twaalftal vakantiedagen te vullen. Als het weer nu eens zou willen meewerken...


dinsdag 19 augustus 2014

Paprika-tomatensoep: zalig simpel

Zijn simpele recepten niet vaak de beste? Ik vind van wel in ieder geval!
Deze supergezonde soep kan het kleinste kind bereiden, maar de smaak is er niet minder om, geloof me...
Ik kocht zondag op de markt 4 kilo tomaten (2 euro) en 3 kilo rode paprika's (4 euro). Voor die prijs kan je dat toch niet laten liggen hè?


Gelukkig had ik mijn man bij als pakezel ;-). Als het aan mij had gelegen had ik nog véél meer groenten meegenomen, maar ik kon zelf niets meer dragen want ik had mijn handen vol om zoonlief (het mensenkind) en Fleurtje (het hondenkind) in het gareel te houden.
Met deze overdaad aan rode groenten maakte ik de volgende soep:
paprika-tomatensoep.



Dit heb je nodig:

  • 1 kg tomaten
  • een stuk of 5 rode paprika's (mogen ook puntpaprika's zijn)
  • 2 uien
  • 2 teentjes knoflook
  • 2 kleine aardappelen
  • wat pili-pili vlokjes
  • olijfolie
  • 1 el suiker
  • 4 bouillonblokjes
  • 1,5 l water
  • zwarte peper



Zo maak je het:
  • Snijd alle groenten in stukjes.
  • Stoof ze enkele minuten aan in wat olijfolie.
  • Voeg het water en de bouillonblokjes toe.
  • Voeg ook de suiker en de pili-pili toe toe.
  • Laat koken tot de groenten gaar zijn.
  • Mix de soep fijn.
  • Kruid af met flink wat zwarte peper. 




maandag 18 augustus 2014

Schoenen!

Help!!! Mijn lievelingssandalen hebben de geest gegeven. Ik had ze al zeker al 5 jaar, liet reeds 2 maal de hakjes repareren, maar nu is het er echt mee gedaan. Voorgoed! Geen oplapwerken zullen ze nog kunnen redden, want de zool van de linkerschoen is zomaar ineens helemaal doorgescheurd, langs de binnen- en de buitenkant.

Hoe kan dat zomaar gebeuren? Ik moet toegeven -tot mijn grote schaamte- dat ik ons Fleurtje er eerst een beetje van verdacht mijn schoenen naar de vaantjes te hebben gebeten. Bij nader inzien kan dit niet, want ze zaten netjes opgeborgen in de schoenenkast en ik merkte de scheur pas op toen ik ze al een half uurtje aanhad. Ons Fleurtje kan veel, heel veel, maar een schoenenkast openen, schoenen pakken en ze daarna netjes terugzetten in de kast: dat kan ze nu nog net niet. Trouwens sinds haar puppytijd achter de rug is heeft ze nooit nog iets stukgebeten, de lieverd.

Ik zal dus moeten aanvaarden dat mijn lievelings shoes gewoon zijn bezweken door natuurlijke slijtage. Hun laatste rustplaats wordt het containerpark, want in de kringloopwinkel zitten ze volgens mij ook niet te wachten op zulke versleten sandalen...

Ik vind het wel jammer, ik droeg ze écht graag. Ze waren elegant, maar toch ook makkelijk. Dat zijn nu juist de twee vereisten waaraan een schoen voor mij moet voldoen.
Nu denken jullie misschien: hoe zagen die schoenen er dan eigenlijk uit? Wel, ik ga nu eens geen foto posten van deze schoenen. En weten jullie waarom niet? Omdat ik me er een beetje voor schaam. Bij nader inzien waren ze eigenlijk al lang versleten, maar ik vond ze zo leuk dat ik ze maar bleef dragen... Een foto van deze aftandse onderdanen wil ik eigenlijk liever niet de wereld insturen. Jahaa, ook Miss Milla heeft haar trots.

Maar voor jullie nu medelijden met mij krijgen, vanwege dit grote (schoenen)verlies: niet doen!
Pssst... niet voortzeggen hé, maar eigenlijk heb ik meer dan genoeg schoenen hoor. Genoeg om de komende decennia niet op blote voeten te hoeven lopen.

Yep, ik wéét dat dit een beetje schandalig is, maar het is mijn zwakte. Nu ja... één van mijn zwaktes, want ik heb er nog (zoals mijn koffieverslaving bijvoorbeeld).
Gelukkig heb ik de laatste jaren op schoenengebied mijn leven serieus gebeterd. Reden: ik vond het wel een beetje decadent worden, zoveel schoenen en ik heb er trouwens ook geen plaats meer voor.
Gelukkig heb ik altijd de meeste van mijn schoenen in de solden gekocht, zodat ik er nooit een financiële kater aan heb overgehouden. Ik heb ze ook niet allemaal ineens gekocht natuurlijk. Mijn collectie schoenen is in de loop der jaren aangegroeid tot een verzameling van respectabele grootte.

En omdat ik vandaag goed gezind ben gun ik jullie een blik in mijn heiligdom:

Sam Edelman: één van mijn favoriete merken

Laura en Ko: ik houd vooral van de zomerse kleur

Janet Sport: veel sport is er wel niet aan hé

Mery: korte zomerlaarsjes

Chica's for Noë: beetje retro, altijd mooi vind ik

Jhay: super makkelijke ballerina's

Via Vai: hoge hakken, maar wel makkelijk om op te stappen

Janet & Janet: fantastisch schoenenmerk

Dit is maar een deel van mijn schoentjes natuurlijk, maar ik wil jullie niet vervelen met allemaal saaie schoenenfoto's onder elkaar ;-). Misschien post ik later mijn laarzencollectie nog wel eens, mocht het iemand interesseren...

Ik vrees trouwens dat ik dochterlief ook al besmet heb met mijn schoenenobsessie. Alhoewel, volgens mij zit het in de genen. Al voor ze kon spreken wist ze al duidelijk te maken welke schoenen ze wou en dan maar stampvoeten als ze die niet kreeg... (ze zou de halve winkel hebben gekocht).

zondag 17 augustus 2014

Wie zijn die mensen toch?

Wie zijn die mensen toch? Dat is een vraag die ik me vaak stel als ik sommige zure, brutale, onrespectvolle reacties zie op blogs.
Wie zijn de personen achter deze (bijna altijd) anonieme profielen? Hoe zien ze eruit? Wat zijn hun hobby's? Zijn ze werkelijk zo haatdragend als hun reactie laat vermoeden, of zijn het misschien wel leuke persoontjes met massa's vrienden?

Denk nu niet dat ik dit schrijf omdat ik zelf last heb van zulke nare reacties. Gelukkig niet! Tot nu toe kreeg ik alleen nog maar lieve, hartverwarmende, grappige, eerlijke, leuke,... reacties. Ik prijs me gelukkig dat ik zulke lieve lezers heb :)
Waarvoor dank, eeuwige dank!

Ik vind dat een blogger niet te kleinzerig moet zijn. Je gooit als blogger vaak je mening over iets de wijde wereld in, dan is het niet meer dan normaal dat daar ook kritische bemerkingen op komen. Maakt dat het lezen van blogs en hun reacties niet net interessant? Je weet ook dat als je begint met bloggen je je niet alles persoonlijk moet aantrekken. Een klein olifantenvelletje kweken is best wel handig.
Met kritische opmerkingen heb ik hélemaal geen problemen. Maar de reacties die ik soms lees op blogs zijn werkelijk totaal verzuurd en geschreven om te kwetsen. Dat hoeft nu ook weer niet, vind ik...
Ik verbaas me ook altijd over zo'n reacties. Wat heeft de schrijver er in godsnaam mee te winnen? Begrijpe wie begrijpen kan.

Maar ach, eigenlijk is het in het dagelijks leven net zoals in de blogwereld. Er zijn nu eenmaal leuke mensen (zoals mijn lezers haha) en minder leuke mensen. En wat doen we met minder leuke mensen? Juist, links laten liggen en er verder geen energie meer in stoppen.

Dit is best wel een harde aanpak natuurlijk, maar volgens mij is er misschien nog wel een andere oplossing om met minder vriendelijke mensen om te gaan. Hiervoor inspireer ik mij op Fleurtje. Mijn kleine godin (lees mijn Cavaliertje).
Mijn trouwe lezers weten al wel intussen dat ik een hondenmadame ben. Ik ben gek op viervoeters. Als het aan mij lag kwam er snel nog een tweede bij, helaas wil manlief niet mee in dit plan :( alhoewel hij Fleur ook op handen draagt hoor...


Maar soit, ik wijk af,... wat ik eigenlijk wil vertellen is dat je zuurpruimen ook net heel vriendelijk kan antwoorden. Ik geef toe: da's aartsmoeilijk, maar vaak werkt het wel, heb ik ervaren.
Een onvriendelijke winkelbediende krijgt bij mij steevast mijn grootste glimlach en mijn vriendelijkste woorden. Jaaah, ik leg het er nog eens extra dik op. Je moet hun blik dan zien... ze worden er vaak verlegen van en hun zuur gezicht maakt snel plaats voor een voorzichtige lach. Mensen die nare gebaren op mij maken in het verkeer, daar wuif ik vriendelijk naar: hun verbaasde blik is telkens geld waard.

Maar wat heeft Fleur hier nu mee te maken?
Wel, ik heb die tactiek van haar geleerd! Wat doet zij als ze een boze hond tegenkomt? Vriendelijk kwispelen! Meestal stopt die boze hond dan snel met grommen omdat hij merkt dat Fleur geen vijand is die moet bekampt worden. (Ik zorg wel altijd dat ze op een veilig afstand blijft hoor, netjes aangelijnd. Ik wil natuurlijk niet dat haar iets overkomt!)

Met mensen doet ze hetzelfde. Sommige mensen zijn heel bang van honden. Ja, zelfs van ons Fleurtje (onbegrijpelijk als je haar lief snoetje ziet). Als zo'n mensen bij ons binnen komen lost dat probleem zich vanzelf op. Ze gaat enthousiast kwispelend groeten en 5 minuutjes later ligt ze gegarandeerd op de schoot van het bange bezoek te slapen. En het bange bezoek is dan niet bang meer, maar blij met zo'n lieverdje op hun schoot.
Ik zeg niet dat bange mensen nare mensen zijn hoor en ik zeg ook niet ze hun angst voor alle honden dan overwonnen hebben, dat zou wat te simpel zijn hé. Het gaat gewoon om de manier waarop Fleur met de dingen omgaat...

(By the way: een gezonde dosis angst voor honden is niet verkeerd. Niet alle honden zijn ten slotte Fleurtjes. Als ik dat onze kleine man nu nog eens aan zijn verstand kon brengen, want die heeft werkelijk van geen enkele hond schrik. En da's natuurlijk ook niet zonder gevaar...)


Moraal van het verhaal: met een glimlach bereik je vaak veel meer dan met wraak, wrok, of agressie. Deze gevoelens gaan toch alleen maar ten koste van jezelf...

Think like a Cavalier: Live, Love and enjoy Live.



Groetjes,
Milla
Pootje,
Fleur


zaterdag 16 augustus 2014

Pittige uien-aardappelsoep: niet voor doetjes!

Koken verloopt bij mij zelden of nooit volgens het boekje. Meestal snuffel ik wat rond op het internet, in mijn kookboeken en in mijn eigen aantekeningen om wat inspiratie op te doen.
Daarna ga ik aan de slag. Vaak komt het hier op neer: ik kijk wat ik in huis heb en mik dan wat ingrediënten bij elkaar. Soms slaagt dat wat tegen, maar heel vaak kom ik zo tot verrassende gerechtjes.

Altijd binnen de lijntjes kleuren is nooit zo mijn ding geweest, en zeker niet op kookgebied. Nieuwe combinaties uitproberen maakt koken net leuk, en wat is er heerlijker dan achteraf complimentjes krijgen over je probeersels.

Van een goede Marokkaanse vriendin leerde ik dat je flink kruiden niet hoeft te schuwen. Zij leerde me gebruik te maken van dingen als gember, komijn, kurkuma, paprikapoeder, zwarte peper, dragon, koriander ...
Met haar kooktips in gedachten kwam ik tot het volgende receptje voor een pittige soep: uien-aardappelsoep.





Dit heb je nodig:
  • een 5-tal aardappelen
  • 2 grote uien
  • het wit van 1 grote prei
  • 3 teentjes knoflook
  • 2 cm verse gember (of 3 cm als je het extra pikant wilt)
  • een flinke scheut olijfolie
  • 3 bouillonblokjes
  • 1,5 l water
  • 1 tl paprikapoeder
  • 1 tl kurkuma
  • 1 tl koriander
  • flink wat vers gemalen zwarte peper
  • 250 ml lichte room
  • verse bieslook voor de garnering


Zo maak je het:
  • Snijd de uien en de gember in kleine stukjes, pers de knoflookteentjes. 
  • Stoof aan in de olijfolie.
  • Voeg de in ringen gesneden prei en de in blokjes gesneden aardappelen toe. Laat nog even mee aanstoven. 
  • Bestrooi met de kruiden en roer goed door.
  • Voeg 1,5 l water toe en 3 bouillonblokjes.
  • Laat koken tot alle groenten gaar zijn en mix dan de soep fijn.
  • Voeg de room toe.
  • Kruid eventueel bij met peper en garneer met verse bieslook.
  • Serveer met een dik gesneden stuk vers brood.


Deze soep is best wel pittig, dus ik dacht dat de kiddies hier ze niet zouden lusten. Niets was minder waar: de kleinste at zelfs 2 bordjes soep. Geef toe, stoer hé ;-)


vrijdag 15 augustus 2014

Die eeuwige schuldgevoelens toch...

Schuldgevoelens en het moederschap: ze lijken wel onverbrekelijk met elkaar verbonden te zijn.
Ikzelf ben er niet vrij van en ook bij vele andere mama's lijkt het alsof die schuldgevoelens altijd wel ergens aanwezig zijn.
Bij sommigen steken ze slechts sporadisch de kop op (de gelukkigen), bij anderen zijn ze constant aanwezig, zoals een duiveltje dat altijd op je schouder zit (de waarschijnlijk minder gelukkigen). Er zijn natuurlijk ook vrouwen die beweren dat ze er nooit last van hebben (de leugenaars, volgens mij).

Waarom, ... waarom achtervolgen die onaangename gedachten ons toch zo vaak? Is dit eigen aan het vrouw zijn, aan het moeder zijn? Mannen lijken er zoveel minder mee te kampen. Of lijkt dat misschien maar zo, en verbergen ze de boel gewoon veel beter dan wij?

Schuldgevoelens worden volgens mijn bescheiden mening vaak veroorzaakt omdat, wij vrouwen, de lat voor onszelf zo vreselijk hoog leggen. We moeten alles, en het moet perfect: een toegewijde moeder zijn, een goede echtgenote, een gedreven werkneemster, en dat combineren we uiteraard met een boeiend en druk sociaal leven.
Is dit allemaal niet een beetje teveel van het goede? Moet het allemaal steeds op rolletjes lopen? Moeten we ja zeggen op elk 'interessant' aanbod?

Eerlijkheid over de gevoelens die er bij het moederschap komen kijken, ook de minder aangename, is iets waar vele mama's het nog erg moeilijk mee hebben, merk ik. Waarschijnlijk uit..., juist ja: schuldgevoel. Het is vaak 'not done' om toe te geven dat je even toe bent aan rust als je dreumes voor de duizendste keer zijn eten op de grond heeft gekwakt, of als je peuter weer eens op de mat heeft geplast. Dat zijn allemaal normale zaken die horen bij het opvoeden van kinderen, maar sta ons mama's alstublieft toe om hierover af en toe eens flink te ventileren tegenover elkaar. Liefst nog met de nodige dosis humor erbij.
Is dit niet veel leuker dan steeds de schijn maar op te houden dat alles zó leuk is, en dat we zelfs de ergste driftbuien van onze koters met stoïcijns geduld doorstaan...

Ik hoop een heel klein beetje het taboe te helpen doorbreken dat het ouderschap niet altijd omgeven is door een gouden randje, en dat het heel normaal is dat het je af en toe wat zwaarder valt. Daarom gooi ik mijn lijst met schuldgevoelens (van uit het verleden en van nu) op het net.

Mijn lijst:
  • Schuldgevoelens omdat ik soms de doos met Play 'Doh verstop in de hoop dat de kleinste niet op de gedachte komt om met klei te spelen. Ik kan zo opzien tegen de rotzooi dat dit met zich meebrengt. Maar hé, is het niet normaal dat je je huis héél even netjes wilt houden als je die dag al 3 keer hebt gestofzuigd en 7 keer hebt opgeruimd? Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens omdat ik af en toe maar met een half oor naar de verhalen van de kids luister. Hoe ouder ze worden hoe meer ze dit door hebben moet ik wel zeggen. Maar hé, soms heeft een mens gewoon véél aan zijn hoofd. Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens omdat ik bij momenten veel te weinig bezig kan zijn met de 2 oudsten, omdat de kleinste aandacht vraagt en natuurlijk ook nog niet zo zelfstandig is als zij. Ook schuldgevoelens omdat ik soms vraag aan grote broer en zus om de kleine broer te entertainen (op een moment dat ze daar geen zin in hebben) omdat ik op dat ogenblik andere dingen te doen heb (of even rust wil). Maar hé, hoe deden ze dat vroeger met die écht grote gezinnen? Toen was het heel normaal dat de oudsten zelfs mee zorgden voor de kleinsten... en deze mensen zijn ook niet allemaal aan jeugdtrauma's ten onder gegaan. Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens omdat de 2 oudsten vaak naar de opvang zijn gemoeten. Maar hé, onlangs zei mijn zoon van 15 dat hij die opvang helemaal niet zo erg vond en dat hij er zelfs veel heeft geleerd. Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens als ik vroeger na een lange werkdag soms geen  fut meer had om met de kinderen te spelen. Maar hé, ik ben ook maar een mens en een mens kan nu eenmaal moe zijn. En trouwens: kinderen moeten ook leren om zich alleen bezig te houden. Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens als de kinderen stout zijn geweest en ik boos word en ze straf. Vooral als ze dan nog eens hartverscheurend huilen. Maar hé, kinderen moeten beseffen dat niet elk gedrag door de beugel kan. Ze huilen overigens vaak om toch hun gelijk te krijgen en in deze val mogen we niet trappen. Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens als ik geen zin heb om met de kinderen te spelen. Maar hé, als ik de kleinste zijn zin geef zit ik de godganse dag op de speelmat en wordt er niet meer gekookt of gepoetst. Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens omdat de borstvoeding bij de kleinste echt niet goed liep en ik vanaf 3 maanden al moest bijvoeden met flesjes. Maar hé, 3 maanden volledige borstvoeding is ook al goed. Trouwens, ikzelf heb nooit borstvoeding gekregen en ik ben nog steeds 'alive and kicking'. Dus weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoel omdat ik na 8 weken vakantie blij ben dat de school terug begint. Maar hé, 8 weken is lang genoeg en het is toch ook geen schande om dan even te snakken naar wat rust in huis. Dus: Weg met die VERDOMDE schuldgevoelens!

donderdag 14 augustus 2014

Loomen, loomen en nog eens loomen

Een half jaar geleden had ik nog nooit over loomen gehoord, en nu is het niet meer weg te denken hier in huis. En niet alleen hier in huis, maar in de héle wereld, zo lijkt het wel. Zelfs in het nieuws hebben ze het tegenwoordig al over deze rage...
De eerste keer dat ik kennismaakte met dit fenomeen was op een blog dat ik bezocht. Wasda dacht ik bij mezelf: rare gekleurde elastiekjes waar dan armbandjes ofzo van worden gemaakt? Ik plaatste gelukkig geen reactie onder dat blog met de mededeling dat ik eigenlijk niet wist waarover het ging. Waarschijnlijk zouden ze me dan nu nog aan het uitlachen zijn.


Maar soit, de tijd dat ik niet wist wat loomen was is nu wel definitief voorbij. Loomen, het lijkt of de wereld opeens niet meer zonder kan. Iedereen doet mee: kleine meisjes, grote meisjes, jongens, soms zelfs mama's... Ik niet hoor, daar heb ik het geduld niet voor.
Ik weet eigenlijk niet of ik nu blij moet zijn of eerder boos op die Chinese meneer die verantwoordelijk is voor dat loomgedoe.


Blij:

  • Omdat mijn dochter zich tijdens de lange autorit richting vakantiebestemming al loomend uren in stilte  bezighield.
  • Omdat loomen soms bijna fungeert als babysit tijdens de lange vakantieweken (8 volle weken hier!). Wel fijn dat je als mama even je eigen huishoudelijke klusjes kan doen terwijl je dochter zich perfect alleen vermaakt. Alhoewel,... ik heb sowieso altijd wel onze driejarig in mijn kielzog (en die loomt nog niet).
  • Omdat het wellicht goed is voor de fijne motoriek.
  • Omdat het een creatieve bezigheid is. Dochterlief kijkt voortdurend filmpjes op Youtube ter inspiratie , maar maakt ook eigen creaties.
  • Omdat er soms ook met vriendinnetjes wordt geloomd en zo ook van elkaar geleerd.
  • Omdat de kindertjes dan niet de godganse dag voor de tv willen hangen en dommige programma's op Disney Channel bekijken.

Minder blij:
  • Omdat er constant gezeurd wordt om nieuwe loombandjes, loomborden, opbergdozen,...
  • Omdat dochterlief permanent de iPad in beslag neemt om loomfilmjes te bekijken.
  • Omdat het volgens mij een soort van verslaving wordt op den duur.
  • Omdat ikzelf er ook vaak niet onderuit kom om de laatste loomtrends te dragen (wel lief natuurlijk, maar eerlijk gezegd niet echt mijn smaak van juweeltjes ;-)
  • Omdat zelfs onze hond een loomband om moet.
Halsband van 'Dragon Skill'


Tot slot moet ik wel toegeven dat ik best wel onder de indruk ben van wat die kinderen allemaal uit hun loombord toveren. 


Enkele creaties van dochterlief:

Rainbow Pony

Dolfijntje

Portemonneetje

Chinese Finger Trap Bracelet
(volgens dochterlief, want ik ken die loom terminologie niet ;-)

Schildpadje

Haar accessoire

Enkelbandje

Armbandje 'inverted fishtail'

'Oogbol' armbandje

*Met dank aan dochterlief voor de gewillige medewerking aan dit blog :-)

Wat zijn jullie ervaringen met loomen?