Blogdip?

Heb ik een blogdipje? Dat is een vraag die ik me de laatste tijd een beetje stel. Ik lees het regelmatig bij andere blogsters: dat ze last hebben van dit fenomeen. Meestal denk ik en schrijf ik dan: niet stoppen hé!!! Ik lees jouw schrijfsels graag!

't Is niet dat ik niet graag meer schrijf hoor. Integendeel. Ik blog nu ruim een half jaar en ik ga het alsmaar leuker vinden. Ik heb ook al zoveel geleerd in die tijd. Als ik bedenk wat voor een groentje ik was toen ik net begon... Ik kende al die blogtermen niet, ik heb gezweet en gezwoegd om mijn blog een beetje acceptabel op het internet te krijgen.
Computers blijven jammer genoeg nog altijd een beetje vreemde wezens voor mij, die hun geheimen niet willen prijsgeven. En ik geef grif toe dat het me ook niet echt interesseert om me in hen te verdiepen. Ze moeten gewoon doen wat ik vraag en liefst niet teveel tegensputteren. Maar dit terzijde.

Niet dat ik nu zou durven beweren dat ik een volleerd blogger ben hoor, verre van. Met verbazing kijk ik dagelijks naar die knappe lay outs, naar die inspirerende schrijfsels, naar die prachtige foto's van collega bloggers. Ja, dan besef ik wel dat ik nog veel, héél veel te leren heb...
Het niveau van bepaalde blogs zal ik trouwens nooit halen, dat besef ik wel. Echt goed bloggen is ook een talent geloof ik. Elke dag weer een boeiend bericht schrijven waar hele horden lezers reikhalzend naar uitkijken: wauw, wat vind ik het geweldig als je dat kan... Niet dat het mijn ambitie is om op zo'n niveau te bloggen hoor. Dat laat ik liever aan anderen over, ik zie bloggen gewoon als een leuke hobby, als een uitlaatklep ook.

Ik besef ook dat ik enorm geluk heb met mijn lezerspubliek. Nog nooit heb ik één nare opmerking gekregen. Alle reacties zijn altijd zo lief. Gelukkig, want eigenlijk ben ik wel een gevoelig zieltje. Als ik lees wat sommige bloggers,waarvan ik vind dat ze super interessant en goed bloggen, over zich heen krijgen. Ik weet niet of ik nog de moed zou hebben om dan verder te gaan. Al besef ik wel dat mensen die zo'n hatelijke reacties schrijven dat wellicht uit jaloezie of frustratie doen. Maar toch...

Wat zit ik nu te zeuren over een blogdip zullen jullie wel denken? Ja inderdaad, ik schrijf nog graag, en het ontbreekt me ook niet aan inspiratie momenteel.
Er is iets anders dat me een beetje dwarszit. Zoals jullie weten blog ik niet onder mijn eigen naam. Dit doe ik vooral om de privacy van mijn kinderen en mijn gezin te beschermen. Mijn twee oudste kinderen zijn tenslotte geen baby's of kleuters meer. Ik schrijf soms ook wel eens dingen die wat persoonlijker zijn, en ik vind dat ik niet het recht heb om de privacy van mijn gezin zomaar te grabbel te gooien. Ik weet dat dat sommige bloggers hier minder problemen mee hebben, en dat veroordeel ik zeker niet hoor. Ik lees zelfs eigenlijk het liefst persoonlijke blogs.
Nu zal ik nooit mijn diepste zielenroerselen op het net gooien natuurlijk. Ik weet intussen dat er op de wereld ook minder toffe mensen rondlopen, die wel eens misbruik zouden kunnen maken van al te veel openheid.
Maar waar trek je de grens dan? Wat wil of kan je delen en wat niet? Dat vind ik zo'n moeilijke oefening. Voor ik op de knop 'publiceren' druk stel ik me dan ook altijd de vraag: kan ik dit de wijde wereld insturen? Want het internet heeft een goed geheugen, dat weten we allemaal.

Intussen weten een aantal goede vrienden en familieleden van mijn blog. Ik heb het hen zelf verteld, omdat ik soms graag praat over iets wat ik heb geschreven of omdat ik hun mening over iets wil weten. Het bloggen is ook alsmaar een belangrijker deel van mezelf geworden en ik vind dat ze het recht hebben om ook dat deel van mijn leven te kennen. Ik vind het dan ook fijn dat ze me regelmatig zeggen dat ze mijn blog lezen en ook hun mening hierover durven te uiten. Ik vind dat belangrijk omdat ik samen met hen aftoets of ik  niet teveel van mezelf prijsgeef op het net. Ik heb hun hulp nodig om die grens, die ik zelf zo belangrijk vind, te bewaken.

Ik heb naderhand tegen ook wat kennissen over mijn blog verteld. Zoals jullie weten kan de wereld soms erg klein zijn en intussen weet ik dat er veel bekenden van mij meelezen. Ik weet alleen niet wie. Ik weet dat ze meelezen, maar ze zeggen het niet tegen mij. Daar heb ik het best wel moeilijk mee. Ik gun deze mensen, die mij wellicht maar heel oppervlakkig kennen, een blik in mijn leven. Zij lezen over mij, maar ze willen niet dat ik weet dat ze mijn blog lezen. Daar heb ik het momenteel wat moeilijk mee. Ik zou het veel fijner vinden moesten ze me zeggen: "Hé, ben jij Miss Milla? Ik lees regelmatig je blog". Maar om de één of andere reden willen ze wel meelezen, maar ik mag het niet weten.
Ik voel me de laatste tijd erg geremd in het schrijven hierdoor. Soms heb ik spijt dat ik niet volledig anoniem ben gebleven. Dan zou ik veel meer durven schrijven zoals ik echt ben: veel minder oppervlakkig en af en toe een tikkeltje brutaal. Dat durf ik nu gewoon niet.

Weet je, misschien heb ik gewoon niet de juist persoonlijkheid om te bloggen. Hoe gaan jullie, collega bloggers, hiermee om? Stellen jullie jezelf die vragen ook af en toe? En wat vinden jullie van het feit dat sommige bekenden stiekem meelezen, maar zich blijkbaar niet willen 'outen' als lezer? Ook de mening van van niet-bloggers hoor ik hierover graag natuurlijk.
Thanks!