De waarom fase

We zitten hier momenteel in de 'waarom fase' geloof ik. 't Is te zeggen, ik weet het wel zeker!
Op alles, maar dan ook écht alles, wat de kleinste ziet volgt de vraag: "Waarom?"
Dit is heel goed natuurlijk, het hoort bij de normale ontwikkeling van een kleuter, maar ik kan me niet herinneren dat mijn twee oudsten het zo erg hadden.
Nu moet ik wel bekennen dat je als ouder best wel wat zaken over het opgroeien van je kinderen vergeet of misschien soms wel verdringt -laten we eerlijk zijn- die stinkende luiers en driftbuien hoeven we ons niet persé te herinneren hé. Ik kan dus niet met zekerheid zeggen dat nummertje drie de kroon spant wat betreft het waarommen, maar wat ik wel zeker weet is dat hij mij regelmatig met mijn mond vol tanden laat staan met zijn vragen.

Waarom geeft de zon licht? Waarom is het nu donker? Waarom is het gras groen? Waarom moeten auto's tanken? Waarom moet ik kaka doen? Waarom slaapt mijn broer zo lang? Waarom moet ik slapen? Waarom gaan mensen en dieren soms dood? Waarom worden ze dan begraven en gaan ze dan ook terug leven in de grond? Waarom gaan ze niet terug leven in de grond? Waarom zijn jouw schoenen blauw? Waarom komt de maan als het donker is? En ga zo maar door...

Ik heb eens willen turven hoeveel keer ons mannetje waarom op een dag zegt, maar na een half uurtje hield ik dat al voor bekeken. Niet vol te houden, echt niet.
Natuurlijk zijn al die vragen best wel schattig en soms ook vertederend, maar vaak ook moeilijk om te beantwoorden op het niveau van een driejarige (als ik het antwoord überhaupt al ken ).  Ook neemt meneertje uiteraard geen genoegen met antwoorden als: "Ik weet het niet" of "Ik zal dat straks wel uitleggen". De vraag in kwestie moet onmiddellijk en volledig worden beantwoord, eerder is hij echt niet tevreden.

Best wel een vermoeiende fase dus, die 'waarom fase'.  Ik weet trouwens niet of dat wel zo genoemd wordt hoor, ik ben ten slotte geen pedagoog, maar gewoon een 'ervaringsdeskundige'. Ik vind dat de term 'waarom fase' gewoon gewoon goed bij deze leeftijd past.

Nieuwe woorden verzinnen wanneer hij het eigenlijke woord voor iets nog niet kent (bv. pieuweren=schieten met een geweertje) is nog zo iets wat ik geweldig vind aan de leeftijd die mijn zoontje nu heeft.
Wat hij af en toe ook doet is de volgorde van samengestelde woorden verwisselen (muisvleer=vleermuis, ijzerstrijk=strijkijzer) en ook de vervoegingen van werkwoorden worden nog niet altijd correct gebruikt (ik heeft). Of het geslacht wordt verwisseld (hij i.p.v. zij tegen de zus).
Ooh, ik vind dat allemaal superschattig en ik moet dan ook telkens de neiging onderdrukken om die foute woorden niet zelf over te nemen.
Ik herhaal, zoals het hoort (geloof ik), de zin dan op een correcte manier en op den duur heeft mijn mannetje wel door hoe het moet in goed Nederlands.

Ik weet nu al dat ik die heerlijke periode van de waarom-vragen ga missen wanneer ze gepasseerd is. Ik vind die open en nieuwsgierige blik van een kleuter op de wereld echt fantastisch. Maar anderzijds voel ik me ook schuldig als ik zo iets zeg, want ik mag  heel blij zijn dat mijn kleintje zich goed ontwikkeld en steeds meer en meer zelfstandig in de wereld gaat staan. Loslaten... is dat niet één van de moeilijkste, maar ook mooiste dingen aan het ouderschap?