Die eeuwige schuldgevoelens toch...

Schuldgevoelens en het moederschap: ze lijken wel onverbrekelijk met elkaar verbonden te zijn.
Ikzelf ben er niet vrij van en ook bij vele andere mama's lijkt het alsof die schuldgevoelens altijd wel ergens aanwezig zijn.
Bij sommigen steken ze slechts sporadisch de kop op (de gelukkigen), bij anderen zijn ze constant aanwezig, zoals een duiveltje dat altijd op je schouder zit (de waarschijnlijk minder gelukkigen). Er zijn natuurlijk ook vrouwen die beweren dat ze er nooit last van hebben (de leugenaars, volgens mij).

Waarom, ... waarom achtervolgen die onaangename gedachten ons toch zo vaak? Is dit eigen aan het vrouw zijn, aan het moeder zijn? Mannen lijken er zoveel minder mee te kampen. Of lijkt dat misschien maar zo, en verbergen ze de boel gewoon veel beter dan wij?

Schuldgevoelens worden volgens mijn bescheiden mening vaak veroorzaakt omdat, wij vrouwen, de lat voor onszelf zo vreselijk hoog leggen. We moeten alles, en het moet perfect: een toegewijde moeder zijn, een goede echtgenote, een gedreven werkneemster, en dat combineren we uiteraard met een boeiend en druk sociaal leven.
Is dit allemaal niet een beetje teveel van het goede? Moet het allemaal steeds op rolletjes lopen? Moeten we ja zeggen op elk 'interessant' aanbod?

Eerlijkheid over de gevoelens die er bij het moederschap komen kijken, ook de minder aangename, is iets waar vele mama's het nog erg moeilijk mee hebben, merk ik. Waarschijnlijk uit..., juist ja: schuldgevoel. Het is vaak 'not done' om toe te geven dat je even toe bent aan rust als je dreumes voor de duizendste keer zijn eten op de grond heeft gekwakt, of als je peuter weer eens op de mat heeft geplast. Dat zijn allemaal normale zaken die horen bij het opvoeden van kinderen, maar sta ons mama's alstublieft toe om hierover af en toe eens flink te ventileren tegenover elkaar. Liefst nog met de nodige dosis humor erbij.
Is dit niet veel leuker dan steeds de schijn maar op te houden dat alles zó leuk is, en dat we zelfs de ergste driftbuien van onze koters met stoïcijns geduld doorstaan...

Ik hoop een heel klein beetje het taboe te helpen doorbreken dat het ouderschap niet altijd omgeven is door een gouden randje, en dat het heel normaal is dat het je af en toe wat zwaarder valt. Daarom gooi ik mijn lijst met schuldgevoelens (van uit het verleden en van nu) op het net.

Mijn lijst:

• Schuldgevoelens omdat ik soms de doos met Play 'Doh verstop in de hoop dat de kleinste niet op de gedachte komt om met klei te spelen. Ik kan zo opzien tegen de rotzooi dat dit met zich meebrengt. Maar hé, is het niet normaal dat je je huis héél even netjes wilt houden als je die dag al 3 keer hebt gestofzuigd en 7 keer hebt opgeruimd? Dus: weg met dat schuldgevoel!
• Schuldgevoelens omdat ik af en toe maar met een half oor naar de verhalen van de kids luister. Hoe ouder ze worden hoe meer ze dit door hebben moet ik wel zeggen. Maar hé, soms heeft een mens gewoon véél aan zijn hoofd. Dus: weg met dat schuldgevoel!
• Schuldgevoelens omdat ik bij momenten veel te weinig bezig kan zijn met de 2 oudsten, omdat de kleinste aandacht vraagt en natuurlijk ook nog niet zo zelfstandig is als zij. Ook schuldgevoelens omdat ik soms vraag aan grote broer en zus om de kleine broer te entertainen (op een moment dat ze daar geen zin in hebben) omdat ik op dat ogenblik andere dingen te doen heb (of even rust wil). Maar hé, hoe deden ze dat vroeger met die écht grote gezinnen? Toen was het heel normaal dat de oudsten zelfs mee zorgden voor de kleinsten... en deze mensen zijn ook niet allemaal aan jeugdtrauma's ten onder gegaan. Dus: weg met dat schuldgevoel!
• Schuldgevoelens omdat de 2 oudsten vaak naar de opvang zijn gemoeten. Maar hé, onlangs zei mijn zoon van 15 dat hij die opvang helemaal niet zo erg vond en dat hij er zelfs veel heeft geleerd. Dus: weg met dat schuldgevoel!
• Schuldgevoelens als ik vroeger na een lange werkdag soms geen  fut meer had om met de kinderen te spelen. Maar hé, ik ben ook maar een mens en een mens kan nu eenmaal moe zijn. En trouwens: kinderen moeten ook leren om zich alleen bezig te houden. Dus: weg met dat schuldgevoel!
• Schuldgevoelens als de kinderen stout zijn geweest en ik boos word en ze straf. Vooral als ze dan nog eens hartverscheurend huilen. Maar hé, kinderen moeten beseffen dat niet elk gedrag door de beugel kan. Ze huilen overigens vaak om toch hun gelijk te krijgen en in deze val mogen we niet trappen. Dus: weg met dat schuldgevoel!
• Schuldgevoelens als ik geen zin heb om met de kinderen te spelen. Maar hé, als ik de kleinste zijn zin geef zit ik de godganse dag op de speelmat en wordt er niet meer gekookt of gepoetst. Dus: weg met dat schuldgevoel!
• Schuldgevoelens omdat de borstvoeding bij de kleinste echt niet goed liep en ik vanaf 3 maanden al moest bijvoeden met flesjes. Maar hé, 3 maanden volledige borstvoeding is ook al goed. Trouwens, ikzelf heb nooit borstvoeding gekregen en ik ben nog steeds 'alive and kicking'. Dus weg met dat schuldgevoel!
• Schuldgevoel omdat ik na 8 weken vakantie blij ben dat de school terug begint. Maar hé, 8 weken is lang genoeg en het is toch ook geen schande om dan even te snakken naar wat rust in huis. Dus: Weg met die VERDOMDE schuldgevoelens!