Wie zijn die mensen toch?

Wie zijn die mensen toch? Dat is een vraag die ik me vaak stel als ik sommige zure, brutale, onrespectvolle reacties zie op blogs.
Wie zijn de personen achter deze (bijna altijd) anonieme profielen? Hoe zien ze eruit? Wat zijn hun hobby's? Zijn ze werkelijk zo haatdragend als hun reactie laat vermoeden, of zijn het misschien wel leuke persoontjes met massa's vrienden?

Denk nu niet dat ik dit schrijf omdat ik zelf last heb van zulke nare reacties. Gelukkig niet! Tot nu toe kreeg ik alleen nog maar lieve, hartverwarmende, grappige, eerlijke, leuke,... reacties. Ik prijs me gelukkig dat ik zulke lieve lezers heb :)
Waarvoor dank, eeuwige dank!

Ik vind dat een blogger niet te kleinzerig moet zijn. Je gooit als blogger vaak je mening over iets de wijde wereld in, dan is het niet meer dan normaal dat daar ook kritische bemerkingen op komen. Maakt dat het lezen van blogs en hun reacties niet net interessant? Je weet ook dat als je begint met bloggen je je niet alles persoonlijk moet aantrekken. Een klein olifantenvelletje kweken is best wel handig.
Met kritische opmerkingen heb ik hélemaal geen problemen. Maar de reacties die ik soms lees op blogs zijn werkelijk totaal verzuurd en geschreven om te kwetsen. Dat hoeft nu ook weer niet, vind ik...
Ik verbaas me ook altijd over zo'n reacties. Wat heeft de schrijver er in godsnaam mee te winnen? Begrijpe wie begrijpen kan.

Maar ach, eigenlijk is het in het dagelijks leven net zoals in de blogwereld. Er zijn nu eenmaal leuke mensen (zoals mijn lezers haha) en minder leuke mensen. En wat doen we met minder leuke mensen? Juist, links laten liggen en er verder geen energie meer in stoppen.

Dit is best wel een harde aanpak natuurlijk, maar volgens mij is er misschien nog wel een andere oplossing om met minder vriendelijke mensen om te gaan. Hiervoor inspireer ik mij op Fleurtje. Mijn kleine godin (lees mijn Cavaliertje).
Mijn trouwe lezers weten al wel intussen dat ik een hondenmadame ben. Ik ben gek op viervoeters. Als het aan mij lag kwam er snel nog een tweede bij, helaas wil manlief niet mee in dit plan :( alhoewel hij Fleur ook op handen draagt hoor...

Maar soit, ik wijk af,... wat ik eigenlijk wil vertellen is dat je zuurpruimen ook net heel vriendelijk kan antwoorden. Ik geef toe: da's aartsmoeilijk, maar vaak werkt het wel, heb ik ervaren.
Een onvriendelijke winkelbediende krijgt bij mij steevast mijn grootste glimlach en mijn vriendelijkste woorden. Jaaah, ik leg het er nog eens extra dik op. Je moet hun blik dan zien... ze worden er vaak verlegen van en hun zuur gezicht maakt snel plaats voor een voorzichtige lach. Mensen die nare gebaren op mij maken in het verkeer, daar wuif ik vriendelijk naar: hun verbaasde blik is telkens geld waard.

Maar wat heeft Fleur hier nu mee te maken?
Wel, ik heb die tactiek van haar geleerd! Wat doet zij als ze een boze hond tegenkomt? Vriendelijk kwispelen! Meestal stopt die boze hond dan snel met grommen omdat hij merkt dat Fleur geen vijand is die moet bekampt worden. (Ik zorg wel altijd dat ze op een veilig afstand blijft hoor, netjes aangelijnd. Ik wil natuurlijk niet dat haar iets overkomt!)

Met mensen doet ze hetzelfde. Sommige mensen zijn heel bang van honden. Ja, zelfs van ons Fleurtje (onbegrijpelijk als je haar lief snoetje ziet). Als zo'n mensen bij ons binnen komen lost dat probleem zich vanzelf op. Ze gaat enthousiast kwispelend groeten en 5 minuutjes later ligt ze gegarandeerd op de schoot van het bange bezoek te slapen. En het bange bezoek is dan niet bang meer, maar blij met zo'n lieverdje op hun schoot.
Ik zeg niet dat bange mensen nare mensen zijn hoor en ik zeg ook niet ze hun angst voor alle honden dan overwonnen hebben, dat zou wat te simpel zijn hé. Het gaat gewoon om de manier waarop Fleur met de dingen omgaat...

(By the way: een gezonde dosis angst voor honden is niet verkeerd. Niet alle honden zijn ten slotte Fleurtjes. Als ik dat onze kleine man nu nog eens aan zijn verstand kon brengen, want die heeft werkelijk van geen enkele hond schrik. En da's natuurlijk ook niet zonder gevaar...)


Moraal van het verhaal: met een glimlach bereik je vaak veel meer dan met wraak, wrok, of agressie. Deze gevoelens gaan toch alleen maar ten koste van jezelf...

Think like a Cavalier: Live, Love and enjoy Live.

Groetjes,
Milla
Pootje,
Fleur