zondag 17 augustus 2014

Wie zijn die mensen toch?

Wie zijn die mensen toch? Dat is een vraag die ik me vaak stel als ik sommige zure, brutale, onrespectvolle reacties zie op blogs.
Wie zijn de personen achter deze (bijna altijd) anonieme profielen? Hoe zien ze eruit? Wat zijn hun hobby's? Zijn ze werkelijk zo haatdragend als hun reactie laat vermoeden, of zijn het misschien wel leuke persoontjes met massa's vrienden?

Denk nu niet dat ik dit schrijf omdat ik zelf last heb van zulke nare reacties. Gelukkig niet! Tot nu toe kreeg ik alleen nog maar lieve, hartverwarmende, grappige, eerlijke, leuke,... reacties. Ik prijs me gelukkig dat ik zulke lieve lezers heb :)
Waarvoor dank, eeuwige dank!

Ik vind dat een blogger niet te kleinzerig moet zijn. Je gooit als blogger vaak je mening over iets de wijde wereld in, dan is het niet meer dan normaal dat daar ook kritische bemerkingen op komen. Maakt dat het lezen van blogs en hun reacties niet net interessant? Je weet ook dat als je begint met bloggen je je niet alles persoonlijk moet aantrekken. Een klein olifantenvelletje kweken is best wel handig.
Met kritische opmerkingen heb ik hélemaal geen problemen. Maar de reacties die ik soms lees op blogs zijn werkelijk totaal verzuurd en geschreven om te kwetsen. Dat hoeft nu ook weer niet, vind ik...
Ik verbaas me ook altijd over zo'n reacties. Wat heeft de schrijver er in godsnaam mee te winnen? Begrijpe wie begrijpen kan.

Maar ach, eigenlijk is het in het dagelijks leven net zoals in de blogwereld. Er zijn nu eenmaal leuke mensen (zoals mijn lezers haha) en minder leuke mensen. En wat doen we met minder leuke mensen? Juist, links laten liggen en er verder geen energie meer in stoppen.

Dit is best wel een harde aanpak natuurlijk, maar volgens mij is er misschien nog wel een andere oplossing om met minder vriendelijke mensen om te gaan. Hiervoor inspireer ik mij op Fleurtje. Mijn kleine godin (lees mijn Cavaliertje).
Mijn trouwe lezers weten al wel intussen dat ik een hondenmadame ben. Ik ben gek op viervoeters. Als het aan mij lag kwam er snel nog een tweede bij, helaas wil manlief niet mee in dit plan :( alhoewel hij Fleur ook op handen draagt hoor...


Maar soit, ik wijk af,... wat ik eigenlijk wil vertellen is dat je zuurpruimen ook net heel vriendelijk kan antwoorden. Ik geef toe: da's aartsmoeilijk, maar vaak werkt het wel, heb ik ervaren.
Een onvriendelijke winkelbediende krijgt bij mij steevast mijn grootste glimlach en mijn vriendelijkste woorden. Jaaah, ik leg het er nog eens extra dik op. Je moet hun blik dan zien... ze worden er vaak verlegen van en hun zuur gezicht maakt snel plaats voor een voorzichtige lach. Mensen die nare gebaren op mij maken in het verkeer, daar wuif ik vriendelijk naar: hun verbaasde blik is telkens geld waard.

Maar wat heeft Fleur hier nu mee te maken?
Wel, ik heb die tactiek van haar geleerd! Wat doet zij als ze een boze hond tegenkomt? Vriendelijk kwispelen! Meestal stopt die boze hond dan snel met grommen omdat hij merkt dat Fleur geen vijand is die moet bekampt worden. (Ik zorg wel altijd dat ze op een veilig afstand blijft hoor, netjes aangelijnd. Ik wil natuurlijk niet dat haar iets overkomt!)

Met mensen doet ze hetzelfde. Sommige mensen zijn heel bang van honden. Ja, zelfs van ons Fleurtje (onbegrijpelijk als je haar lief snoetje ziet). Als zo'n mensen bij ons binnen komen lost dat probleem zich vanzelf op. Ze gaat enthousiast kwispelend groeten en 5 minuutjes later ligt ze gegarandeerd op de schoot van het bange bezoek te slapen. En het bange bezoek is dan niet bang meer, maar blij met zo'n lieverdje op hun schoot.
Ik zeg niet dat bange mensen nare mensen zijn hoor en ik zeg ook niet ze hun angst voor alle honden dan overwonnen hebben, dat zou wat te simpel zijn hé. Het gaat gewoon om de manier waarop Fleur met de dingen omgaat...

(By the way: een gezonde dosis angst voor honden is niet verkeerd. Niet alle honden zijn ten slotte Fleurtjes. Als ik dat onze kleine man nu nog eens aan zijn verstand kon brengen, want die heeft werkelijk van geen enkele hond schrik. En da's natuurlijk ook niet zonder gevaar...)


Moraal van het verhaal: met een glimlach bereik je vaak veel meer dan met wraak, wrok, of agressie. Deze gevoelens gaan toch alleen maar ten koste van jezelf...

Think like a Cavalier: Live, Love and enjoy Live.



Groetjes,
Milla
Pootje,
Fleur


17 opmerkingen:

  1. Wat een heerlijk positieve insteek. Het werkt echt zoals jij schrijft, blijheid schept blijheid. Ik heb er eens een logje aan gewijd (n.a.v. wat het nummer Happy met mij doet).
    Het lukt me overigens niet altijd, want ik heb zelf ook wel eens zure dagen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Toegeven..., lukt me ook niet altijd hoor. Maar ik ben dan ook geen Cavalier ;-)

      Verwijderen
  2. Ha,, slimme Fleurtje. Die tactiek past mijn moeder ook altijd toe. Als ze op straat een "engerd" tegenkomt lacht ze altijd ontwapenend en nare mensen zegt ze vriendelijk gedag. Werkt prima!

    Je weet, ik ben een bangerd, vooral voor honden. (Maar niet naar hoor, haha). Ben heel benieuwd hoe ver Fleurtje bij mij komt :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben er zeker van dat ze bij jou binnen de twee minuten op je schoot zou liggen ;-)

      Verwijderen
  3. Slim hondje heb jij. Mijn hondje is iets minder lief, die bijt eerder in iemands bil. Ook een tactiek. Overigens lijk ik in dat op zicht meer op jouw hondje dan op het mijne ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oef, gelukkig bijt jij niet ;-)
      Fleurtje is soms trouwens helemaal niet zo slim hoor. Zo blaft ze elke avond op haar eigen weerspiegeling in het raam. En maar niet snappen dat daar geen andere hond staat maar zijzelf...

      Verwijderen
  4. Je moet zeker een olifantenhuid hebben als je blogt. Sommige lelijke reacties blijven je toch best wel bij. Vooral als ze een lelijke opmerking maken over mijn zoontje, dan kan ik dat eerlijk gezegd echt niet hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat begrijp ik! Hoe laag kunnen sommige mensen vallen om iets naars over iemands kind te zeggen? Dan zou ik inderdaad ook niet vriendelijk kunnen blijven...

      Verwijderen
  5. Onlangs deed mijn jongste ook iemand glimlachen. De oudere persoon zat op een bankje. mijn jongste ( 29 maand) loopt te zingen en zegt vrolijk tegen elke persoon dada. De persoon deed niks terug, verkrimpte nog niet eens. Mijn kleine ukkepuk gaat ervoor staan en blijft lachen en dada zeggen tot de persoon toch een glimlach tevoorschijn "toverde"

    Mijn kleine ukkepuk heeft op zich ook een gave apart, die aait ook alle dieren.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jouw ukkepuk is vast een echte schat! Zo jong al alle harten kunnen veroveren :)
      Soms kunnen wij volwassen nog veel leren van kinderen (of dieren).
      Mijn jongste heeft ook van geen enkel dier schrik. Wel wat gevaarlijk soms, want er bestaan jammer genoeg ook bijters! Ik probeer hem nu te leren hoe hij op een veilige manier met vreemde honden moet omgaan...

      Verwijderen
  6. Leuk geschreven en een hele slimme manier om nare mensen even op hun plek te zetten!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, en zeker effectief! Alleen als ze echt te ver gaan zoals Daantje vertelt in haar reactie kan ik het ook niet opbrengen.

      Verwijderen
  7. Ja vliegen vang je met honing en niet met azijn. Ik zeg er weleens wat van, bijv, tegen een chagrijnige caissiere ; je bent een heel mooi meisje maar je zou eens moeten glimlachen.
    Maar ook wel op minder aardige manier hoor, want ik ben vrienelijk tegen anderen en wil ook zo behandelt worden. Ik glimlach ook veel op straat en in winkels en zeg mensen gedag.
    En ja hondjes of dieren in t algemeen. Daar leer je zoveel van. In t bos zeggen alle hondjes elkaar gedag en dan zeg ik ondertussen hun baasjes gedag. Wat is ze toch mooi jullie hondje.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mensen spreken je ook veel sneller aan als je een hond bij hebt. De meeste hondenliefhebbers zijn meestal ook aardige mensen.

      Verwijderen
  8. Ik heb er ook weinig tot geen last van op mijn blog. In het dagelijks leven probeer ik ook iedereen zo veel mogelijk lachend tegemoet te treden. Het viel me alleen na onze vakantie in Engeland in onze eigen stad zo op hoeveel mensen er sjacherijnig over straat gaan. In Engeland werd er veel meer (beleefd) gelachen. Misschien is het alleen een vorm hoor en voelen ze zich helemaal niet blij, maar het maakt het zo veel makkelijker om terug vriendelijk te doen. Ach, wie weet, werkt onze vriendelijke lachende blik uiteindelijk aanstekelijk. Ik hoop het altijd maar, en zo niet, dan voel ik me er zelf toch altijd beter bij.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Het is soms erg hé tegenwoordig ? Ik heb een paar weken interim gedaan en die liepen daar ook allemaal zo zuur rond. Als ik goeiemorgen zei kwam er zelfs geen antwoord, ik heb bij eentje toch eens op mijn eigen goeiemorgen zelf geantwoord met "ook een goeiemorgen !". En inderdaad, die kijken dan verbaasd. Het zou allemaal zoveel leuker en aangenamer kunnen zijn met minder verzuring. Op mijn blog tot nu toe godzijdank ook nog niets naars te horen gekregen (das dan misschien weer een voordeel van weinig reacties krijgen ;-)) maar soms lees ik bij anderen commentaar waarvan ik denk als het je niet interesseert, volg de blog dan niet !

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Vanaf nu kwispelen massaal. Maar je hebt gelijk. Als ik vergelijk hoe vriendelijk de mensen zijn als we in onze tweede thuishaven, Amsterdam zijn. Dan zeg ik vaak: "We kunnen er nog wat van leren."

    BeantwoordenVerwijderen