Over winkelen, kinderen en geld

Gisteren deed ik boodschappen in de Lid.l. Ik had -de wonderen zijn de wereld nog niet uit- mijn oudste zoon van 15 zo ver gekregen dat hij meeging. Ok, ik geef toe dat ik hem een beetje had omgekocht.
Mijn kiddies krijgen hier thuis (bijna) nooit cola of frisdrank. Meestal drinken we hier gewoon water of af en toe fruitsap. Ik heb het niet zo voor van die vloeibare suikerbommen.
Nu moet ik zeggen dat de kindertjes dit niet altijd tof vinden. Zij zouden veel liever een goed gevulde voorraadkast vol met cola, ice tea, fanta en consoorten ter beschikking hebben.

Omdat boodschapjes doen niet mijn favoriete hobby is (ik heb er nog net geen gloeiende pesthekel aan) probeer ik maar één keer per week naar het warenhuis te gaan. Als ik de kans krijg delegeer ik dat klusje nog het liefst aan manlief. Hij doet dat wel graag, en ontlast mij dus met plezier van die rotklus.
Deze keer moest ikzelf gaan, want er was echt bijna niets meer in huis, zelfs geen melk. En melk heb ik écht nodig, want ik drink mijn koffie nooit zwart. Koffie drinken zonder melk is geen optie voor mij en geen koffie drinken al zeker niet. Zonder koffie ben ik immers verloren. Noem het gerust een verslaving. Ik raak gewoon niet in gang zonder dat zwarte vloeibare goud...
Ik moest dus dringend gaan winkelen, want de kindermaagjes moesten ook gevuld worden natuurlijk, en met een lege koelkast wordt dat moeilijk.

Weet je waarom ik winkelen zo haat? Ik krijg altijd zo'n stress van die lopende band aan de kassa. Sinds die kassiersters alles scannen gaat dat véél te snel voor mij. Ik kan tegen dat tempo niet inladen, en voor ik dan aan betalen toe ben staat er al een hele rij ongeduldige mensen achter mij te zuchten en te blazen... Meestal moet ik dan ook tegelijkertijd nog een hyperactieve kleuter in het gareel zien te houden. Hoe doen die andere mama's dat toch?
Ik vind ook nooit iets terug in winkels, daarom ga ik het liefst niet naar grote supermarkten, want daar verandert alles constant van plaats. Er is ook veel te veel keuze en dan moet ik al die prijzen ook nog eens vergelijken. Neen, geef mij maar winkels als de Lid.l of de Ald.i. Daar weet ik tenminste alles (ongeveer) staan en dan hoef ik mij ook niet teveel de kop te breken over de prijzen.

Ik wilde vooral dat mijn oudste zoon meeging omdat ik een soort pakezel nodig had. Ik moest namelijk véél kopen. Nu haat mijn zoon boodschappen doen nog veel erger dan ondergetekende. Bovendien zit hij volop in de pubertijd en volgens mij is hij doodsbang om door leeftijdsgenoten met zijn mammie in de winkel gesignaleerd te worden.
Hij wou wel meegaan zei hij , maar dan wel op één voorwaarde: dat we cola zouden kopen, en niet de (gierige) nepversie, maar the real stuff. Ik vind nepcola zelf overigens ook echt walgelijk smaken.

Waarschijnlijk dacht zoonlief dat ik niet zou zwichten, maar ach, wat kan een glaasje cola nu kwaad, zo nu en dan? Tot zijn verbazing ging ik dus akkoord met de deal en vertrokken we.
"Wel niet te hard taffelen in de winkel hé", waarschuwde hij mij nog. "Neen zeg, ik ben papa niet hoor, ik winkel ook niet graag (behalve voor kleren en schoenen uiteraard)", antwoordde ik naar waarheid.
Op een kwartiertje hadden we alles in sneltempo gevonden, en aan de kassa kon ik die razendsnelle band nog net bijhouden omdat ik een helper bijhad.
Ik heb de gewoonte om voor ik de winkel verlaat nog even snel een blik op de rekening te werpen om te checken of alles wel klopt. Ik heb namelijk al vaak gemerkt dat er wel eens foutjes gebeuren... Ik had direct gezien dat de kassierster mijn zak aardappelen van 2,49 euro twee keer had gerekend in plaats van één keer. Ik zeg dus tegen mijn zoon: "Hé, dat klopt hier niet, ik ga even terug naar de kassa". Ik was wel wat verbaasd over zijn antwoord: "Mama, je gaat toch niet reclameren voor 2,49 euro hé, dat vind ik wel een beetje gênant".

Ik persoonlijk vind daar niets gênants aan. Als ik te weinig had betaald zou ik mijn aardappelen toch ook niet meekrijgen. Mijn zoon let nochtans erg goed op zijn eigen geld. Hij zal zijn zakgeld niet zomaar over de balk gooien.
Beseffen wat de waarde van geld is, is iets wat ik mijn kinderen zeker wil meegeven in hun opvoeding. Als je teveel hebt betaald heb je ook het recht om dat te laten rechtzetten, daar is niets schaamtelijks aan.
De kassierster was overigens zeer vriendelijk en het foutje werd onmiddellijk rechtgezet. "Was dit nu zo erg ? " vroeg ik achteraf aan mijn zoon.
Ik hoop dat hij hieruit iets heeft geleerd, maar misschien zou hij sowieso toch wel assertiever zijn geweest als het over zijn eigen zakgeld was  gegaan ;-)