Baaldag

Vanmorgen voor dag en dauw gewekt door mijn levende wekker. Niet door de levende wekker (lees: mijn 3-jarig zoontje) die me normaal gezien élke dag wakker maakt rond een uurtje of zes. Neen, zoontje lag nog vredig te slapen op dat vroege uur, weliswaar naast me in bed. Hij was blijkbaar vannacht weer ongemerkt vanuit zijn eigen slaapkamer naar de onze verhuisd.
Ook niet gewekt vandaag door het gestommel in huis van manlief die op een onchristelijk vroeg uur naar zijn werk vertrekt.
Neen, het was vandaag een andere wekker, namelijk eentje op vier pootjes: Fleurtje.
Balen!

Nu laat mijn jongste mij voor één keertje eens een héél klein beetje uitslapen -het is hier nog een weekje vakantie- en dan komt dat dat harige monstertje op zo'n onfatsoenlijk vroeg uur haar aandacht opeisen. Ze wéét nochtans maar al te goed dat ze niet boven mag komen.
Ze mag beneden in alle zetels liggen en op alle stoelen zitten, maar in onze bedden komen mag ze niet. 't Is te zeggen, van manlief mag dat niet, ik zou daar niet zo'n heel groot bezwaar tegen hebben. Maar ja, in een huwelijk is het een beetje geven en nemen hé, en af en toe moet je het mannetje ook eens zijn gelijk geven ;-).

Ik was dus not amused met Fleurtjes bezoekje. Ze was nochtans erg vriendelijk hoor, met haar kwispelstaartje. Ik dacht dat ze ging opstijgen, zo hard ging dat staartje tekeer. Na een uitbrander(tje) heb ik ons dametje dan maar naar beneden gedragen. Van de trap durfde ze ineens niet meer af, de aansteller. Lang boos kan ik sowieso nooit blijven op dat lief ding.

We hebben ons dan maar samen in de zetel gezet en wat TV gekeken. Buiten de herhaling van het nieuws is er in het holst van de nacht natuurlijk nog geen zier te beleven op de kijkbuis.
Trouwens, als je al met het verkeerde been uit bed bent gestapt (gejaagd!) word je van al die kommer en kwel die je dan door de keel wordt geramd ook niet bepaald vrolijker.

Na een koffie of drie vond ik dan uiteindelijk de fut om de zetel te verlaten (vergezeld van een barstende hoofdpijn) en wat huishoudelijke klusjes af te haspelen. Daarna wou ik me even buiten wagen om de kipjes te gaan voeren (het was inmiddels al licht) en werd ik verwelkomd door een fikse regenbui. Jahaa, dat wordt hier weer een grijze druilerige dag, zoals heel de maand augustus. Volgens de weerman zou er trouwens niet zo heel veel beterschap te verwachten zijn voorlopig... Maarja, we gaan onze dag hier niet laten vergallen door dit rotweer hé, sprak ik mezelf toe.

Gelukkig waren de kipjes blij om mij te zien, of blij om hun eten te zien (dat kan ook natuurlijk).
Toen ik terug binnen kwam was de kleinste bengel inmiddels ook al naar beneden gekomen.
We maken het beste van deze baaldag, nam ik mezelf voor... tot ik hoorde welke nieuwe woordenschat onze driejarige nu weer had opgepikt. 'What the F*ck', zo klonk het de héle tijd. Waar heeft hij dat nu weer geleerd?
Grrr... als ik nu aan iets een hekel heb, dan is het wel aan van die puberale uitdrukkingen. Ik maak me sterk dat onze kleine boef (nog) niet weet wat WTF eigenlijk betekent. Hoe meer ik zeg dat dat hele onbeleefde taal is, hoe leuker hij het vindt natuurlijk. Tja, zo werkt dat  nu eenmaal bij kleuters. Dan maar negeren zeker, hoewel ik hiervoor keihard om mijn lip moet bijten.

Och ja, had ik me niet voorgenomen -daar ergens begin januari- dat ik eindelijk eens ging leren relativeren? Misschien is vandaag wel een goede dag om dat voornemen eindelijk in de praktijk te brengen.
Want als je kijkt wat voor kwalijke evoluties er de laatste tijd gaande zijn in de wereld, dan kan je als weldenkend mens toch niets anders doen dan je kleine ergernisjes en probleempjes van alledag relativeren...