donderdag 12 februari 2015

Mijn bloghoekje

Vandaag gun ik jullie een kijkje in mijn 'bloghoekje'. Jammer genoeg hebben we geen afzonderlijke bureau. Vóór ons jongste zoontje er was hadden we wel een speelkamer/bureau (een soort twee in één ruimte), maar uiteindelijk vonden we het toch beter om deze ruimte te transformeren tot slaapkamer voor de oudste. Zo heeft elk kind een eigen slaapkamer. 

Nadeel is natuurlijk wel dat ik mijn bureau kwijt ben... Maar aan alles valt een mouw te passen, en gelukkig neemt een laptop niet veel ruimte in. Mijn bloghoekje bevindt zich in een hoekje in de woonkamer, en ik heb het zo gezellig mogelijk proberen in te richten.



Zoals jullie op de foto's waarschijnlijk wel merken hou ik van wit. Alle muren in de woonkamer zijn wit, net zoals het plafond en de gordijnen. Ik hou van wit omdat het zo'n rustige kleur is, ik associeer het ook met zuiverheid en licht. Met drie kiddo's en een hond in huis kozen we uiteraard voor afwasbare verf. Geen overbodige luxe, zoals jullie waarschijnlijk wel vermoeden.

Om het 'ziekenhuis-effect' van wit te vermijden, zorg ik voor kleur in de woonkamer door middel van kussens, bloemetjes, kaarsen, decoratie,... Ik vind het heerlijk dat je met een witte basis nog alle kanten op kan, naargelang je stemming of het seizoen. Ik heb dan ook mijn 'winter' kussens, die warm en zacht aanvoelen en mijn 'zomer' kussens met een fleurig bloem-motief.


Over het algemeen hou ik niet zo van nep bloemen - niets gaat boven the real thing  - maar deze vaasjes met nepperts vond ik er toch best leuk uitzien om mijn bureautje wat op te vrolijken. Het bureautje heb ik trouwens al meer dan twintig jaar. Het was één van de eerste meubeltjes die we ooit kochten en ik vind het nog altijd heel mooi. Onlangs verfde ik het wit (uiteraard ;-) , daarvoor was het grijs van kleur.
Naast wit hou ik ook erg van natuurlijke en verweerde materialen zoals oud teakhout en vergrijsd riet.


Dit Boeddha beeldje vind ik erg mooi. Het straalt een ongelofelijke rust uit vind ik. Als het aan mij lag stond heel mijn huis vol Boeddha's, maar mijn echtgenoot trekt regelmatig aan de noodrem als ik er weer eentje op het oog heb... gelukkig maar misschien. Op de een of andere manier vind ik het boeddhisme een inspirerende levensbeschouwing, alhoewel ik er mij nog veel te weinig in heb verdiept ... Maar er meer over lezen en leren is zeker iets wat nog op mijn verlanglijstje staat.


Als ik het nu even over mijn meer materiële verlangens mag hebben, dan is eentje daarvan zeker een iMac. Ik ben naarstig aan het sparen om er mij in de toekomst een aan te schaffen. Mijn huidige computer is nog zeer goed, maar die sluis ik dan wel door naar dochterlief. Die heeft er toch een nodig, als ze volgend jaar naar de middelbare school gaat. 
Denk nu vooral niet dat ik een technologie snob ben hé, ik heb zelfs nog geen smartphone... Mijn gsm is trouwens al meer dan vijf jaar oud. Wie kan dat tegenwoordig nog zeggen?
Waarom dan persé een iMac? Ik weet dat een iMac vrij duur is, maar ik heb me laten vertellen dat je met een Mac veel minder last hebt van virussen op je computer. Ik heb onlangs, ondanks een anti-virus programma, toch heel mijn harde schijf moet laten formatteren. Leuk is anders...
Verder vind ik een iMac prachtig van design, het oog wilt ook wat, hè. Maar nu eerst nog sparen, sparen en nog eens sparen...

Zo ziet mijn werkplekje er dus uit. Hopelijk vonden jullie het leuk om even binnen te kijken.


woensdag 11 februari 2015

Broodpudding met appeltjes

In het weekend krijgt manlief af en toe de bakkriebels. Niet dat ik daar bezwaar tegen heb hoor. Ik heb hem namelijk al redelijk goed gedrild dat de keuken er na gebruik weer spik en span moet uitzien.
Ik moet zeggen - het heeft mij ettelijke jaren gekost - maar eindelijk heeft hij het begrepen: wanneer je kookt of bakt hoef je niet persé álle keukengerei te gebruiken dat er aanwezig is, én de afwasmachine is je beste vriend.
Dus dames, ik heb geluk: ik heb nu een man die kan bakken en bovendien ook de gemaakte rotzooi weer opruimt. Wat kan een mens zich nog meer wensen?

Nu mijn kiddo's nog tot dit stadium van ontwikkeling zien te krijgen. Dochterlief en zoontjelief helpen erg graag bij het koken, maar af en toe moet ik toch even op mijn lip bijten als er weer een ei de grond bereikt. Nu ja, onze kleine schooier Fleur zal de boel wel opruimen hoor. Dan krijgt ze ook eens iets anders dan die schamele 100 g hondenbrokjes per dag. Ocharme, ik weet het, maar 't is voor haar eigen bestwil! Anders was ze nu al een soort sumoworstelaar op vier pootjes, onze kleine veelvraat.
Ik zou mezelf trouwens beter ook eens op rantsoen zetten, maar dat gaat niet hé, met een man die de bakkriebels heeft...

Afgelopen zondag maakte hij broodpudding met appeltjes, en ik moet zeggen: het zag er niet alleen heerlijk uit, het smaakte ook véél te goed. Ik heb dus weer twee grote stukken naar binnengespeeld in plaats van één.
Voor de dames of heren die níét op hun lijn letten, dit is het receptje:



Dit heb je nodig:

  • 1/2 l halfvolle melk
  • 80 g rietsuiker
  • 80 g  bruine suiker
  • 2 zakjes vanillesuiker
  • 500 g oud brood (wit, grijs, sandwiches,...)
  • 2 afgestreken theelepeltjes kaneel
  • 1 grote appel
  • rozijntjes (hoeveelheid naar smaak)
  • 5 eieren
  • wat bakboter
  • poedersuiker


Zo maak je het:
  • Verwarm de melk in de microgolfoven of op een laag vuurtje en voeg de suiker toe, roer tot de suiker volledig is gesmolten.
  • Verbrokkel het brood in kleine stukjes en giet er het melk-suiker mengel over. Laat enkele minuten staan tot het brood goed week is.
  • Plet het geweekte brood fijn met een vork en roer er de stukjes appel, de rozijntjes, de kaneel en de losgeklopte eieren door.
  • Vet een bakvorm in met boter en stort hier het broodmengsel in.
  • Bak 40 à 50 minuten in een voorverwarmde oven op 200 °C.
  • Werk af met wat poedersuiker.



Smakelijk, laat de calorieën maar komen ;-)





dinsdag 10 februari 2015

Kipjes: de voor- en nadelen

Sinds we kipjes hebben is het probleem van de 'voedselverspilling' hier opgelost. Ik sta er nog steeds van versteld welke hoeveelheden oud brood, groenteafval, graan,... die krielkipjes kunnen binnenspelen. Ze wegen amper 800 g,... ik vraag me oprecht af waar ze die bergen eten blijven steken, zonder moddervet te worden. Nu is een kip natuurlijk wel permanent aan het scharrelen, dit verklaart waarschijnlijk waarom ze een metabolisme hebben om jaloers op te zijn.


Het scheelt in ieder geval ontzettend veel in de hoeveelheid restafval die we hier hebben. Alles wat nog eetbaar is gaat naar de kipjes, en voor de aardappelschillen en het tuinafval hebben we onze (reuze) composthoop.

Nu wil ik wel even zeggen dat het houden van kipjes zeker niet alleen maar mooie kanten heeft hoor. Voor je er aan begint, kan je beter eventjes de voor- en nadelen op een rijtje zetten.
Ik ben dol op onze kipjes, maar om geld te besparen moet je er zeker geen in huis (ahum, in de tuin) halen!
Ze hebben al behoorlijk wat gekost aan dierenartsbezoekjes en ook hun huisvesting is natuurlijk niet gratis. Tel de prijs van een hok, een hek, bodemdekking en dergelijke maar eens samen... zoveel eieren kan een kip nooit leggen om die kosten terug te verdienen. Verder moet je uiteraard ook bijvoeren met graan (wat ook wel wat kost) en af en toe een vitaminekuurtje is nooit slecht om hun weerstand wat te versterken.

Niet dat ik dat allemaal erg vind hoor: besparen is nooit de reden voor mij geweest om deze beestjes te houden. Ik wil er alleen maar voor waarschuwen... teveel mensen beginnen aan dieren zonder zich op voorhand te bezinnen over de consequenties die dit met zich meebrengt, met alle nare gevolgen vandien.

Af en toe kan het ook gebeuren dat er een kipje sterft, ondanks alle goede zorgen... Da's helemaal niet leuk, want hoe je het draait of keert: hechten doe je je toch aan die diertjes. Ik in ieder geval wel.Wij hebben er vorig jaar spijtig genoeg twee verloren: Piep en Josefien.

Verder mag je ook niet vergeten dat kipjes élke dag verzorgd moeten worden (vers eten en proper water), ook in de winter wanneer het bitterkoud is. Ik geef grif toe dat het kippenhok schoonmaken wanneer het lekker warm is, veel minder lastig is dan wanneer je vingers er bijna af vriezen... Als het vriest moet je bovendien soms meerdere keren per dag voor ontdooid water zorgen.

Wanneer je aan kippen begint moet je er ook zeker van zijn dat je iemand kent die de verzorging op zich wilt nemen wanneer je bijvoorbeeld op vakantie bent.

Je ziet, er komt best wel wat bij kijken.
Ik moet eerlijk gezegd toegeven dat ik, voor ik aan kipjes begon, eigenlijk ook héél veel nog niet wist: ik had nog nooit gehoord van bloedluizen bijvoorbeeld of van het 'snot' , en wist ik veel dat kippen zoveel uitwerpselen produceren (in hun eigen nest dan nog wel)... Ben je vies van een beetje kaka? Koop je dan een megadoos wegwerphandschoenen (zoals ik) of begin er maar gewoon niet aan!

Fleur en Violetta

Maar genoeg gezeurd over de nadelen nu: ik zou nog bijna vergeten te vertellen hoe leuk deze beestjes wel zijn.
's Morgens waan ik me een echte filmster als ik ze hun eten breng: ze lópen om tot bij mij te komen, met een enthousiasme waar ons Fleurtje (het hondenkind) zelfs voor moet onder doen...
Ze hebben ook elk hun eigen karaktertje:

  • Violetta: de knuffelkip. Ze is eigenlijk te goed voor deze wereld, en héél erg tam. Jammer genoeg is ze ook niet van de slimsten en ze laat ze (vaak letterlijk) de kaas van haar brood halen.
Violetta
  • Jasmijn: de leider. Zij is de dominantste en beslist wat er gebeurt in het kippenhok. Het is ook een ongelofelijke veelvraat en schrikt er niet voor terug om eksters die een graantje willen meepikken te verjagen.
  • Annabelle: de meeloper. Ze is vrij onderdanig en aanvaardt het gezag van Jasmijn. Waar Jasmijn is, is zij. 's Nachts kruipen ze samen, vermoedelijk voor de warmte.
Annabelle en Jasmijn

  • Pluizemieke: de opportunist. Eigenlijk idem als Annabelle, maar ze is minder onderdanig en doet vooral waar ze het meeste voordeel mee denkt te hebben.
Pluizemieke

Verder vind ik het voor de kinderen erg leuk en leerrijk om op te groeien met dieren. Mijn kleinste vindt het heerlijk om eitjes te kunnen rapen en weet ook waar ze vandaan komen (ja lach maar, vele kinderen denken dat die eitjes vanzelf in zo'n kartonnen doos terecht komen). Hopelijk breng ik mijn kinderen ook respect en liefde voor dieren bij, want wie wreed is voor dieren is dat meestal ook voor mensen...



maandag 9 februari 2015

Daar gaat mijn privacy...

Mijn dochter wordt volgende maand twaalf. De pubertijd komt nu écht wel dichtbij...
Lichamelijk is er eigenlijk nog niet zoveel van te merken - godzijdank, want ik wil nog even mijn kleine meisje (van één meter tweeënvijftig) behouden - geestelijk daarentegen zijn de eerste voorbodes van deze levensfase al merkbaar.

Ze is meestal nog een héél lief kind - een beetje naïef en goedgelovig zelfs - maar af en toe word ik toch gek van haar brutale mond.
Alles - maar dan ook alles - weet ze beter (je kent het wel: de grote mensen onderbreken als ze spreken over gewichtige dingen, want zij weet uiteraard veel beter hoe alles zit). Stemmingswisselingen horen er ook bij, net zoals niet uit haar bed raken en een verschrikkelijke rommelkamer, maar het érgste van al vind ik toch dat vervloekte... skypen.

Ik geef toe: Skype heeft tal van voordelen, alhoewel ik - als dinosaurus - meestal nog gewoon de telefoon ter hand neem, maar ook vréselijke nadelen.
Het lastigste aan dit medium vind ik dat die tieners het gewoonlijk mét webcam gebruiken. Ik kan dus bijgevolg binnenkijken in al de woonkamers van de vriendinnetjes, maar zij (en vooral ook hun mama's en papa's) kunnen ook binnengluren bij mij. En dát vind ik nu net absoluut niet aangenaam.
Niet dat ik iets te verbergen heb hoor - er gebeuren hier heus geen criminele activiteiten - maar ik wil wel 's avonds ongestoord in de badjas van mijn man (die vijf maten te groot is) en met mijn beren-sloefen aan mijn voeten, lekker in de zetel kunnen zitten terwijl ik een halve schaal chips naar binnenwerk.

De beren-sloefkes ;-)

Ik ben misschien nog van de oude stempel, maar ik vind dat anderen hier geen zaken mee hebben. Het is al erg genoeg dat mijn eigen man mij in deze toestand ziet. Gelukkig ben ik officieel getrouwd, én is hij de vader van mijn kinderen, zodat weglopen niet zo'n makkelijke optie is... haha.

Ik zou dit probleem natuurlijk erg makkelijk kunnen oplossen door dochterlief met laptop en al naar haar eigen kamer te sturen, maar dit zie ik ook niet zitten. Het gaat hier namelijk om mijn computer (het arme schaap heeft er zelf geen) en in de woonkamer kan ik nog een oogje in het zeil houden, zonder dat het te erg opvalt.
Dochterlief is namelijk al wel een bijna-puber, maar volwassen is ze nog lang niet... dat kan ook niet op die leeftijd uiteraard. Nu weet ik - als volwassene- dat er hele vieze mensen leven op deze planeet die wel eens misbruik zouden kunnen maken van mijn goedgelovige prinses, en dat mag in géén geval gebeuren. Laat ons meisje voorlopig maar lekker skypen in mijn bijzijn.

Ik moet dus nadenken over andere oplossingen voor mijn privacy probleem. Misschien moet ik haar zo laten postvatten dat de webcam enkel zicht heeft op een blinde muur, maar dan zit ik natuurlijk nog met het probleem dat iedereen aan de andere kant van de computer lekker kan meeluisteren naar wat er zich allemaal hier thuis afspeelt. Ik wil namelijk wel nog in mijn eigen huiskamer luidkeels (vals) kunnen zingen wanneer ík dat wil, zonder dat ik de dag nadien met het schaamrood op de wangen aan de schoolpoort moet verschijnen. Een koptelefoon is bij mijn weten geen oplossing voor dit probleem...

Zit er dan écht niets anders op dan mij gewoon te gedragen zoals het hoort en enkel nog naar intellectueel verantwoorde propgamma's op tv te kijken wanneer er hier geskypt wordt? Ik vrees van wel...

Gelukkig is dochterlief bijna elke avond weg om te trainen in de turnles, en dan doe ik lekker wat ik wil in mijn eigen huis ;-)
Of weten jullie misschien de mirakel oplossing voor dit heikele probleem?



zaterdag 7 februari 2015

Valentijns winactie: gratis poetshulp in huis!

Dames en heren, het zal jullie vast niet ontgaan zijn dat het binnenkort weer Valentijn is. Voor sommigen een hoogdag om hun geliefde eens goed in de bloemetjes te zetten, voor anderen een 'plat' commercieel gedoe dat ze liever aan zich laten voorbijgaan. Hoe dan ook, ikzelf zeg toch niet 'neen' als ik eens goed in de watten wordt gelegd door mijn mannetje op die dag... Ik verdien het tenslotte, als super-echtgenote, -moeder, -huisvrouw,...

bron: Pinterest

Ahum... effe serieus nu: ik kreeg onlangs een mailtje van een lieve dame van Helpling die me vroeg of ik misschien interesse had om mijn lezers eens te verwennen met een leuke winactie, naar aanleiding van Valentijn. Nu zal ik zeker niets doen waar ik zelf niet achter sta, maar haar aanbod kon ik absoluut niet afslaan... Ik mag namelijk één van mijn lezers blij maken met (éénmalig) drie uur gratis poetshulp. Yep, je leest het goed: GRATIS!

Of je nu alleenstaande papa, thuisblijfmama, oma of carrièrevrouw bent, ... eens lekker zelf niet hoeven te poetsen is toch pure luxe, nietwaar? Ik vind het in ieder geval het perfecte Valentijns-cadeau aan mijn lieve lezers die ik allemaal een beetje graag zie :)

Het enige wat je hoeft te doen om kans te maken op deze gratis dienst is in een reactie onder mijn blog kenbaar maken dat je graag meedoet aan deze winactie. (Ik moet wel even vermelden dat deze actie enkel toegankelijk is voor lezers uit Nederland en uit de regio's waar deze dienst actief is: check voor de zekerheid even hier aub). Lezers die mij volgen op Bloglovin of Facebook maken dubbele kans!

Op 14 februari zal de onschuldige hand van mijn kleine kleutermonster een winnaar trekken. De winnaar maak ik die dag bekend en zal ik persoonlijk contacteren via mail. Ik wil ook nog even kwijt dat deze winactie tot stand kwam in samenwerking met Helpling.nl, een online platform waar vraag en aanbod van schoonmaakdiensten elkaar ontmoeten.

En om nog even in het Valentijns thema te blijven: check zeker eens deze weetjes over de Valentijns-traditie: hier kan je vast mee uitpakken bij je lief...



Fijn weekend,
Miss Milla


vrijdag 6 februari 2015

Keukenspulletjes waar je blij van wordt

Of je nu een echte keukenprins(es) bent of eerder een 'snel even iets opwarmen in de microgolf' type, tijd doorbrengen in de keuken doen we allemaal... en dan kan het er maar beter een beetje gezellig zijn.
Ik houd niet van te veel prullaria op mijn aanrecht. Enkel de dingen die ik vaak gebruik mogen in het zicht staan: espresso-apparaat (om mijn koffieverslaving in stand te houden), waterkoker (voor als ik mijn leven wil beteren en me voorneem om voortaan thee te drinken), broodrooster (vooral voor de kiddo's) en mijn pot met houten lepels (handig tijdens het koken zoals jullie wellicht weten). Verder staat zo goed alles aan keukenspullen in de kasten.
Denk nu niet dat ik een superstrakke keuken heb hé! Neen, eerder eentje in landelijke stijl, alhoewel ik - als ik opnieuw zo mogen kiezen - misschien toch eerder die richting uit zou gaan.

Bij anderen kan ik zo'n gezellig drukke keuken met héél veel spulletjes in het zicht best appreciëren, en vind ik het er zelfs gezellig uitzien. Bij mezelf daarentegen, word ik er op één of andere manier zenuwachtig van. De kids brengen al zoveel spullen binnen, dat ik de neiging voel om de rest maar sober te houden, kwestie van het bos nog een beetje door de bomen te zien, begrijp je?

Nu is er één keukentoestel dat nog ontbreekt op mijn aanrecht en waar ik al jaren van droom (soms zelfs letterlijk, echt waar): een Kitchen Aid!  De ultieme combinatie van schoonheid en kwaliteit. Alleen hangt er - zoals gewoonlijk bij zulke zaken - een vrij hoog prijskaartje aan dit staaltje van prachtig design. Ooit zal er eentje staan te blinken op mijn aanrecht - als ik de lotto win, of als ik via deze weg een gulle gever of sponsor vind haha... Ik ben er alleen nog niet uit of ik dan zou kiezen voor een flashy kleurtje of eerder klassiek wit of zwart.

bron: Pinterest

Ok, terug even naar de realiteit nu. Voorlopig moet ik het doen met hippe keukenspulletjes die iets beter bij mijn budget passen. Geloof me, het moet zeker niet altijd duur zijn om een saaie keukentafel op te vrolijken.

Onlangs scoorde ik deze mini stoofpotjes voor slechts 1 euro per stuk in een leuk winkeltje in Antwerpen. Geef toe, van de kleurtjes alleen word je toch al vrolijk!



En wat vinden jullie van deze schattige thee-eitjes? Ik kocht ze bij Ikea. Ze zijn perfect om losse thee in te gebruiken en ze blijven prachtig in je kopje drijven. Het enig nadeel eraan is dat ze vrij moeilijk te openen en weer te sluiten zijn, maar oefening baart kunst. Het feit dat ze prima in de vaatwasmachine kunnen vind ik een groot pluspunt. Ik ben een blijf een lazy houswife ten slotte, haha.




Fijne dag,
Miss Milla

donderdag 5 februari 2015

Een moeder heeft...

  • Steeds handen tekort: gelukkig ben ik inmiddels verlost van maxi cosy's, buggy's, reuze verzorgingstassen en dergelijke, maar toch kom ik nog steeds handen tekort. Gisteren nog tijdens het boodschappen doen was het een heel gedoe: kleuter in het gareel houden tussen de rekken, de band razendsnel vol tassen, betalen,... Wie heeft er eigenlijk uitgevonden dat alles zo snel moet gaan in de supermarkt? Sinds de kassiersters alles scannen kan ik het tempo écht niet meer volgen. Het lijkt soms wel alsof ik de enige ben met dit probleem. Manlief beweert heel relaxt te kunnen winkelen mét de kids. Liegt hij of ben ik een traag stresskonijn?
  • Zo vreselijk vaak last van dat eeuwige schuldgevoel: ik beloon/straf mijn kids teveel, of neen... ik beloon/straf ze te weinig. Ik geef mijn kids teveel (verwen ik ze?), of neen... de anderen krijgen véél meer. Ik heb te weinig geduld, of neen ... ze spelen met mijn voeten. Ik maak te weinig tijd om met hen te spelen, of neen... ze moeten zichzelf leren vermaken. Ik geef ze teveel snoep, of neen... straks hebben ze nog een jeugdtrauma omdat ze hier thuis nooit cola krijgen. 
  • Altijd tijd tekort: na school wou ik soms dat ik mezelf in drie kon splitsen. Kleuter wil aandacht, dochter wil eten, huiswerk moet begeleid worden, intussen moet puber aan het station opgepikt worden, kleuter jengelt want wil niet mee in de auto...
  • De mooiste 'job' van de wereld: zeker weten! Maar dat wil niet zeggen dat het daarom ook de makkelijkste is... 
Jullie kennen ze vast ook wel: die mama's aan de schoolpoort waar alles altijd op rolletjes lijkt te lopen. In plaats van met een verwaaide kop, staan ze steeds mooi afgeborsteld - in de nieuwste mode - te blinken, als ze hun - steeds gehoorzame en al even modieus geklede - kroost opwachten. Ze hebben ook allemaal een toffe job die prima te combineren valt met de schooluren. Als je ze vraagt: 'Hoe gaat het met de kinderen?', antwoorden ze steevast: 'Príma!' En dan krijg je nog te horen dat ze een héél goed rapport hadden, perfect zelfstandig kunnen studeren, hélemaal geen last hebben van de pubertijd, altijd helpen in het huishouden en nooit dwars zijn...

Pfff... je zou toch van minder onzeker worden, of niet soms? Na drie kinderen wéét ik het inmiddels zeker: ze liegen! Ze liegen zelfs dat ze zwart zien!
Perfecte kinderen bestaan immers niet, net zomin als perfecte ouders bestaan... en weet je: da's helemaal niets om je voor te schamen!
We doen allemaal ons best, en de ene mama heeft al wat meer geduld dan de andere. Met kinderen is het net zo: je  hebt nu eenmaal rustige exemplaren, maar je hebt er ook die behoorlijk druk én dwars kunnen zijn (zoals de mijne af en toe)...

Gelukkig heb ik een aantal moeders in mijn vriendenkring die wél eerlijk durven te zijn. Zodat we af en toe eens goed kunnen klagen tegen mekaar, maar evengoed ook kunnen lachen én vertellen hoe lief onze kindertjes wel kunnen zijn. En weet je: dat doet deugd, te weten dat wij moeders ook maar mensen van vlees en bloed zijn, met onze gebreken, maar ook met onze talenten ...
Eén ding hebben we in ieder geval gemeen: zelfs al zijn we niet altijd perfect en zelfs af en toe een beetje ontaard, we zien onze kinders doodgraag en we zouden er ons leven voor geven...



dinsdag 3 februari 2015

Over zonschoenen en kinderlogica

De kleuter hier vroeg gisteren: "Mama, wanneer mag ik mijn 'zonschoenen' weer aan?" Geniaal gevonden toch, als ander woord voor sandalen.
Wel jongen, ik wil mijn zonschoenen ook wel snel weer aan hoor. Waarom bestaat dit woord eigenlijk nog niet vraag ik me af, het dekt toch perfect de lading: schoenen die je draagt als de zon schijnt. Ik denk dat ik dit woord voortaan maar ga gebruiken, in plaats van het woord sandalen. Ik krijg er meteen een blij gevoel van.


De taalontwikkeling bij kinderen vind ik ongelofelijk fascinerend: van een beetje brabbelen komen ze in een paar jaar tijd tot het vormen van ingewikkelde zinnen. De manier waarop peuters en kleuters met taal omgaan is vaak grappig voor ons volwassenen, maar toch zit er ook heel dikwijls een onmiskenbare logica in. Een logica, waar wij grote mensen, geen oog meer voor hebben.

Niet alleen hun taalontwikkeling, maar ook hun manier van kijken naar de dingen heeft in mijn ogen iets heel benijdenswaardig. Ze zijn nog niet 'bezoedeld' door vooroordelen.
Een kindje in hun klas of omgeving met een beperking is gewoon een kindje zoals een ander voor hen, net zoals een 'dikker' kindje of een kindje met een andere huidskleur. Ze aanvaarden het zoals het is zonder gehinderd te worden door gevoelens als medelijden, racisme, intolerantie,... Steeds vaker kom ik tot de conclusie dat dit aangeleerde gevoelens zijn, gevoelens die een kind van nature niet heeft.

Op een gegeven moment verdwijnt de 'onschuld' uit het kind en wordt er al eens gepest op school, dit kan zelfs al in de kleuterschool zijn. Ik denk dat het heel belangrijk is dat, wij volwassenen, het goede voorbeeld geven. Hoe staan wij in het leven en hoe denken wij over de dingen? We mogen nooit onderschatten hoe groot de invloed van onze gedragingen is op onze kinderen. In een gezin waar constant racistische opmerkingen worden gemaakt zal dit waarschijnlijk ook doorwerken op de gedachten van de kinderen. Nu ja, ik ben geen wetenschapper natuurlijk, maar het lijkt me logisch...

Als er één ding is dat ik mijn kinderen wil meegeven is het zeker om mensen niet zomaar te veroordelen. Kijk eerst naar de mens, niet naar het feit of hij hetero, homo, wit, zwart, ziek gezond, arm of rijk is. Vanbinnen zien we er allemaal hetzelfde uit, toch?
Ik hoop ook dat mijn kinderen opgroeien tot empathische volwassenen die beseffen dat het leven soms niet eerlijk is. Alleen al door het feit dat wij het geluk hebben gehad om hier te zijn geboren, hebben wel veel meer kansen dan een groot deel van de rest van de wereld. Wie zijn wij om ons beter te voelen omdat we nu eenmaal door een speling van het lot geluk hebben gehad?

De hardheid en het egoïsme die zo alomtegenwoordig zijn in onze maatschappij raken me soms meer dan ik zou willen. Soms wou ik dat we allemaal wat meer die onschuld van een kind zouden kunnen bewaren in onszelf...
Maar genoeg gefilosofeerd nu, ik wens jullie allemaal een prettige avond.




maandag 2 februari 2015

Over smaak valt niet te twisten?

Kan iets mooi zijn in zijn lelijkheid? Ja, tuurlijk! Kitsch kan soms zo lelijk zijn dat het bijna mooi wordt, maar er zijn grenzen aan wat ik kan tolereren...
Dit beeldje bijvoorbeeld, vind ik echt gruwelijk.





Ik denk dat het een paard moet voorstellen. Het is volgens mij gemaakt van een soort plastiek en het stinkt. Ik zou in ieder geval niet willen dat mijn zoontje het in zijn mond stopt. Gelukkig is die ontwikkelingsfase hier gepasseerd en hoef ik niet bang te zijn voor acute vergiftiging.

Als ik zo iets zie begin ik heel onze consumptiemaatschappij in vraag te stellen. Wat is het nut ervan om kostbare grondstoffen en energie te verspillen aan iets dat er zo affreus uitziet.
Of bestaan er mensen die dit mooi vinden misschien? Ik kan het me met de beste wil van de wereld gewoon niet voorstellen.
Bij deze zou ik dan ook een oproep willen doen aan mijn lezers om kenbaar te maken indien jullie dit esthetisch verantwoord vinden. Want ik kan mis zijn natuurlijk, mijn smaak is niet zaligmakend. Misschien ben ík wel de enige die dit lelijk vind, en vindt de rest van de wereld dit beeldje prachtig...

Bij het zien van dit soort 'postuurkes' word ik altijd een beetje droevig, en besef ik dat het erg gesteld is met onze wegwerpmaatschappij. Dit beeldje is volgens mij toch niet gemaakt om lang op iemands kast ter decoratie te staan. Tenzij je een masochist bent misschien. Als ik er langer dan drie minuten moet naar kijken sukkel ik gegarandeerd in een depressie waar ik niet meer uit raak.
Geproduceerd om weggegooid te worden dus...

Hoe kom ik nu aan dit staaltje van onovertroffen lelijkheid, zullen jullie wel denken? Wel, geen paniek, ik kocht het heus niet zelf hoor.
Ik kreeg het in handen via mijn schoonmoeder, die er ook héél graag van af wou zijn. Ze gaf het aan ons zoontje van vier, en je weet... een kleuterhand is snel gevuld. Zoontje vindt het wel mooi. Blijkbaar is goede smaak een eigenschap die op vierjarige leeftijd nog niet helemaal ontwikkeld is.
Mijn schoonmoeder kreeg het op haar beurt van een afhaal-restaurant als nieuwjaarscadeautje voor hun klanten. Ik vermoed dat ze hun cliënteel haten ;-)  Misschien hadden ze beter een kortingbon voor de volgende aankoop ter waarde van 5 euro of zo gegeven. Was dat niet voor iedereen beter geweest? Voor de klanten, maar zeker ook voor het milieu.

Zolang mijn zoontje met dat ding wil 'spelen' zal ik het tolereren in mijn huis, maar zodra hij het beu is zal het verdwijnen. Ik ben er nog niet uit naar waar: naar het containerpark bij het recycleerbaar plastiek of naar de kringloop (kan ik de mensheid dit aandoen?).
Ik kan het ook weggeven door middel van een 'give away' op mijn blog, maar ik vrees dat me dit lezers gaat kosten, denken jullie niet?


zondag 1 februari 2015

Preisoep met kruidenkaas

Lang geleden dat ik nog eens een soepreceptje postte.... Gisteren maakte ik een eenvoudig preisoepje. We aten het met ovenbroodjes en een kaasplankje. Op die manier heb je snel een heerlijke maaltijd, die je weinig moeite kost.
Extra voordeel is dat de kiddo's hier zo goed als alle groenten in soepvorm eten, terwijl ze er anders hun neus voor zouden durven ophalen.




Dit heb je nodig:

  • 3 sjalotjes
  • 2 teentjes look
  • het wit van 5 preistronken
  • 4 bouillonblokjes
  • 2 liter water
  • een koffielepel mosterd
  • een half potje kruidenkaas (Boursin,...)
  • wat bieslook

Zo maak je het:
  • Snijd de sjalotjes in stukjes pers de lookteentjes.
  • Stoof aan in wat olijfolie.
  • Voeg de in ringen gesneden prei toe en laat nog een 5-tal minuutjes verder stoven.
  • Voeg het water en de bouillonblokjes toe en laat gaar koken.
  • Voeg de mosterd toe en mix de soep fijn.
  • Roer de kruidenkaas door de warme soep tot hij helemaal gesmolten is.
  • Kruid eventueel bij met peper en zout.
  • Garneer met wat bieslook.


Smakelijk!