Een moeder heeft...

• Steeds handen tekort: gelukkig ben ik inmiddels verlost van maxi cosy's, buggy's, reuze verzorgingstassen en dergelijke, maar toch kom ik nog steeds handen tekort. Gisteren nog tijdens het boodschappen doen was het een heel gedoe: kleuter in het gareel houden tussen de rekken, de band razendsnel vol tassen, betalen,... Wie heeft er eigenlijk uitgevonden dat alles zo snel moet gaan in de supermarkt? Sinds de kassiersters alles scannen kan ik het tempo écht niet meer volgen. Het lijkt soms wel alsof ik de enige ben met dit probleem. Manlief beweert heel relaxt te kunnen winkelen mét de kids. Liegt hij of ben ik een traag stresskonijn?
• Zo vreselijk vaak last van dat eeuwige schuldgevoel: ik beloon/straf mijn kids teveel, of neen... ik beloon/straf ze te weinig. Ik geef mijn kids teveel (verwen ik ze?), of neen... de anderen krijgen véél meer. Ik heb te weinig geduld, of neen ... ze spelen met mijn voeten. Ik maak te weinig tijd om met hen te spelen, of neen... ze moeten zichzelf leren vermaken. Ik geef ze teveel snoep, of neen... straks hebben ze nog een jeugdtrauma omdat ze hier thuis nooit cola krijgen. 
• Altijd tijd tekort: na school wou ik soms dat ik mezelf in drie kon splitsen. Kleuter wil aandacht, dochter wil eten, huiswerk moet begeleid worden, intussen moet puber aan het station opgepikt worden, kleuter jengelt want wil niet mee in de auto...
• De mooiste 'job' van de wereld: zeker weten! Maar dat wil niet zeggen dat het daarom ook de makkelijkste is... 

Jullie kennen ze vast ook wel: die mama's aan de schoolpoort waar alles altijd op rolletjes lijkt te lopen. In plaats van met een verwaaide kop, staan ze steeds mooi afgeborsteld - in de nieuwste mode - te blinken, als ze hun - steeds gehoorzame en al even modieus geklede - kroost opwachten. Ze hebben ook allemaal een toffe job die prima te combineren valt met de schooluren. Als je ze vraagt: 'Hoe gaat het met de kinderen?', antwoorden ze steevast: 'Príma!' En dan krijg je nog te horen dat ze een héél goed rapport hadden, perfect zelfstandig kunnen studeren, hélemaal geen last hebben van de pubertijd, altijd helpen in het huishouden en nooit dwars zijn...

Pfff... je zou toch van minder onzeker worden, of niet soms? Na drie kinderen wéét ik het inmiddels zeker: ze liegen! Ze liegen zelfs dat ze zwart zien!
Perfecte kinderen bestaan immers niet, net zomin als perfecte ouders bestaan... en weet je: da's helemaal niets om je voor te schamen!
We doen allemaal ons best, en de ene mama heeft al wat meer geduld dan de andere. Met kinderen is het net zo: je  hebt nu eenmaal rustige exemplaren, maar je hebt er ook die behoorlijk druk én dwars kunnen zijn (zoals de mijne af en toe)...

Gelukkig heb ik een aantal moeders in mijn vriendenkring die wél eerlijk durven te zijn. Zodat we af en toe eens goed kunnen klagen tegen mekaar, maar evengoed ook kunnen lachen én vertellen hoe lief onze kindertjes wel kunnen zijn. En weet je: dat doet deugd, te weten dat wij moeders ook maar mensen van vlees en bloed zijn, met onze gebreken, maar ook met onze talenten ...
Eén ding hebben we in ieder geval gemeen: zelfs al zijn we niet altijd perfect en zelfs af en toe een beetje ontaard, we zien onze kinders doodgraag en we zouden er ons leven voor geven...