Over zonschoenen en kinderlogica

De kleuter hier vroeg gisteren: "Mama, wanneer mag ik mijn 'zonschoenen' weer aan?" Geniaal gevonden toch, als ander woord voor sandalen.
Wel jongen, ik wil mijn zonschoenen ook wel snel weer aan hoor. Waarom bestaat dit woord eigenlijk nog niet vraag ik me af, het dekt toch perfect de lading: schoenen die je draagt als de zon schijnt. Ik denk dat ik dit woord voortaan maar ga gebruiken, in plaats van het woord sandalen. Ik krijg er meteen een blij gevoel van.

De taalontwikkeling bij kinderen vind ik ongelofelijk fascinerend: van een beetje brabbelen komen ze in een paar jaar tijd tot het vormen van ingewikkelde zinnen. De manier waarop peuters en kleuters met taal omgaan is vaak grappig voor ons volwassenen, maar toch zit er ook heel dikwijls een onmiskenbare logica in. Een logica, waar wij grote mensen, geen oog meer voor hebben.

Niet alleen hun taalontwikkeling, maar ook hun manier van kijken naar de dingen heeft in mijn ogen iets heel benijdenswaardig. Ze zijn nog niet 'bezoedeld' door vooroordelen.
Een kindje in hun klas of omgeving met een beperking is gewoon een kindje zoals een ander voor hen, net zoals een 'dikker' kindje of een kindje met een andere huidskleur. Ze aanvaarden het zoals het is zonder gehinderd te worden door gevoelens als medelijden, racisme, intolerantie,... Steeds vaker kom ik tot de conclusie dat dit aangeleerde gevoelens zijn, gevoelens die een kind van nature niet heeft.

Op een gegeven moment verdwijnt de 'onschuld' uit het kind en wordt er al eens gepest op school, dit kan zelfs al in de kleuterschool zijn. Ik denk dat het heel belangrijk is dat, wij volwassenen, het goede voorbeeld geven. Hoe staan wij in het leven en hoe denken wij over de dingen? We mogen nooit onderschatten hoe groot de invloed van onze gedragingen is op onze kinderen. In een gezin waar constant racistische opmerkingen worden gemaakt zal dit waarschijnlijk ook doorwerken op de gedachten van de kinderen. Nu ja, ik ben geen wetenschapper natuurlijk, maar het lijkt me logisch...

Als er één ding is dat ik mijn kinderen wil meegeven is het zeker om mensen niet zomaar te veroordelen. Kijk eerst naar de mens, niet naar het feit of hij hetero, homo, wit, zwart, ziek gezond, arm of rijk is. Vanbinnen zien we er allemaal hetzelfde uit, toch?
Ik hoop ook dat mijn kinderen opgroeien tot empathische volwassenen die beseffen dat het leven soms niet eerlijk is. Alleen al door het feit dat wij het geluk hebben gehad om hier te zijn geboren, hebben wel veel meer kansen dan een groot deel van de rest van de wereld. Wie zijn wij om ons beter te voelen omdat we nu eenmaal door een speling van het lot geluk hebben gehad?

De hardheid en het egoïsme die zo alomtegenwoordig zijn in onze maatschappij raken me soms meer dan ik zou willen. Soms wou ik dat we allemaal wat meer die onschuld van een kind zouden kunnen bewaren in onszelf...
Maar genoeg gefilosofeerd nu, ik wens jullie allemaal een prettige avond.