vrijdag 15 augustus 2014

Die eeuwige schuldgevoelens toch...

Schuldgevoelens en het moederschap: ze lijken wel onverbrekelijk met elkaar verbonden te zijn.
Ikzelf ben er niet vrij van en ook bij vele andere mama's lijkt het alsof die schuldgevoelens altijd wel ergens aanwezig zijn.
Bij sommigen steken ze slechts sporadisch de kop op (de gelukkigen), bij anderen zijn ze constant aanwezig, zoals een duiveltje dat altijd op je schouder zit (de waarschijnlijk minder gelukkigen). Er zijn natuurlijk ook vrouwen die beweren dat ze er nooit last van hebben (de leugenaars, volgens mij).

Waarom, ... waarom achtervolgen die onaangename gedachten ons toch zo vaak? Is dit eigen aan het vrouw zijn, aan het moeder zijn? Mannen lijken er zoveel minder mee te kampen. Of lijkt dat misschien maar zo, en verbergen ze de boel gewoon veel beter dan wij?

Schuldgevoelens worden volgens mijn bescheiden mening vaak veroorzaakt omdat, wij vrouwen, de lat voor onszelf zo vreselijk hoog leggen. We moeten alles, en het moet perfect: een toegewijde moeder zijn, een goede echtgenote, een gedreven werkneemster, en dat combineren we uiteraard met een boeiend en druk sociaal leven.
Is dit allemaal niet een beetje teveel van het goede? Moet het allemaal steeds op rolletjes lopen? Moeten we ja zeggen op elk 'interessant' aanbod?

Eerlijkheid over de gevoelens die er bij het moederschap komen kijken, ook de minder aangename, is iets waar vele mama's het nog erg moeilijk mee hebben, merk ik. Waarschijnlijk uit..., juist ja: schuldgevoel. Het is vaak 'not done' om toe te geven dat je even toe bent aan rust als je dreumes voor de duizendste keer zijn eten op de grond heeft gekwakt, of als je peuter weer eens op de mat heeft geplast. Dat zijn allemaal normale zaken die horen bij het opvoeden van kinderen, maar sta ons mama's alstublieft toe om hierover af en toe eens flink te ventileren tegenover elkaar. Liefst nog met de nodige dosis humor erbij.
Is dit niet veel leuker dan steeds de schijn maar op te houden dat alles zó leuk is, en dat we zelfs de ergste driftbuien van onze koters met stoïcijns geduld doorstaan...

Ik hoop een heel klein beetje het taboe te helpen doorbreken dat het ouderschap niet altijd omgeven is door een gouden randje, en dat het heel normaal is dat het je af en toe wat zwaarder valt. Daarom gooi ik mijn lijst met schuldgevoelens (van uit het verleden en van nu) op het net.

Mijn lijst:
  • Schuldgevoelens omdat ik soms de doos met Play 'Doh verstop in de hoop dat de kleinste niet op de gedachte komt om met klei te spelen. Ik kan zo opzien tegen de rotzooi dat dit met zich meebrengt. Maar hé, is het niet normaal dat je je huis héél even netjes wilt houden als je die dag al 3 keer hebt gestofzuigd en 7 keer hebt opgeruimd? Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens omdat ik af en toe maar met een half oor naar de verhalen van de kids luister. Hoe ouder ze worden hoe meer ze dit door hebben moet ik wel zeggen. Maar hé, soms heeft een mens gewoon véél aan zijn hoofd. Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens omdat ik bij momenten veel te weinig bezig kan zijn met de 2 oudsten, omdat de kleinste aandacht vraagt en natuurlijk ook nog niet zo zelfstandig is als zij. Ook schuldgevoelens omdat ik soms vraag aan grote broer en zus om de kleine broer te entertainen (op een moment dat ze daar geen zin in hebben) omdat ik op dat ogenblik andere dingen te doen heb (of even rust wil). Maar hé, hoe deden ze dat vroeger met die écht grote gezinnen? Toen was het heel normaal dat de oudsten zelfs mee zorgden voor de kleinsten... en deze mensen zijn ook niet allemaal aan jeugdtrauma's ten onder gegaan. Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens omdat de 2 oudsten vaak naar de opvang zijn gemoeten. Maar hé, onlangs zei mijn zoon van 15 dat hij die opvang helemaal niet zo erg vond en dat hij er zelfs veel heeft geleerd. Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens als ik vroeger na een lange werkdag soms geen  fut meer had om met de kinderen te spelen. Maar hé, ik ben ook maar een mens en een mens kan nu eenmaal moe zijn. En trouwens: kinderen moeten ook leren om zich alleen bezig te houden. Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens als de kinderen stout zijn geweest en ik boos word en ze straf. Vooral als ze dan nog eens hartverscheurend huilen. Maar hé, kinderen moeten beseffen dat niet elk gedrag door de beugel kan. Ze huilen overigens vaak om toch hun gelijk te krijgen en in deze val mogen we niet trappen. Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens als ik geen zin heb om met de kinderen te spelen. Maar hé, als ik de kleinste zijn zin geef zit ik de godganse dag op de speelmat en wordt er niet meer gekookt of gepoetst. Dus: weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoelens omdat de borstvoeding bij de kleinste echt niet goed liep en ik vanaf 3 maanden al moest bijvoeden met flesjes. Maar hé, 3 maanden volledige borstvoeding is ook al goed. Trouwens, ikzelf heb nooit borstvoeding gekregen en ik ben nog steeds 'alive and kicking'. Dus weg met dat schuldgevoel!
  • Schuldgevoel omdat ik na 8 weken vakantie blij ben dat de school terug begint. Maar hé, 8 weken is lang genoeg en het is toch ook geen schande om dan even te snakken naar wat rust in huis. Dus: Weg met die VERDOMDE schuldgevoelens!

10 opmerkingen:

  1. Herkenbaar! Ik ga misschien ook wel een lijstje maken en delen. Zou leuk en ook wel.goed zijn als meerdere dat deden. Het moederschap gaat nu eenmaal niet alleen over rozen en desondanks is het wel het mooiste wat er is.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lijkt me een goed idee moesten meerdere mama's hun lijstje delen. Die eeuwige roze wolk (vaak ook in de media) maakt ons mama's vaak alleen maar onzeker.
      Maar inderdaad: het moederschap is zeker het mooiste wat er is, en ik zou het voor geen goud in de wereld willen missen!

      Verwijderen
  2. Zo herkenbaar. Ik heb ze ook, die schuldgevoelens. Maar denk er op een ruistig moment eens heel goed over na, en dan weet je ook weer dat het eigenlijk niet nodig is: weg met die schuldgevoelens!
    Ik probeer er veel voor hen te zijn, maar he, ik ben er zelf ook nog (en andere kinderen ook ja, en man, en huishouden en...) Wel heb ik geleerd om af en toe gewoon alles ana de kant te zetten, en dan vergeet ik even dat het huis schoon en opgeruimd moet zijn, en geef ik voor 200% zo'n kind even helemaal wat ie wil (aandacht, meestal). Dat doet wonderen voor de rest van de week!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, da's waar! Zo probeer ik het ook te doen, en inderdaad aandacht is het liefste wat ze vaak willen.

      Verwijderen
  3. Haha, heel herkenbaar hoor. Ik heb daarbij ook nog vaak schuldgevoelens gehad ten opzichte van man, want hij moet als enige de centen verdienen, maar aan de andere kant, ik ben er voor ons kind, zorg voor het huis en dat er iedere avond een gezellige maaltijd op tafel staat als hij thuis komt en daar is hij weer heel blij mee. Verder nog de schuldgevoelens ten opzichte van de maatschappij, pfffff, ik zit thuis... Jaaaa duuuuuh dacht ik op een gegeven moment, kappen daarmee, ik trek geen uitkering, mijn man staat volledig achter onze keuze, hij werkt, ik zorg voor het thuisfront, dat is heel wat waard en bovendien fulltime moeder zijn is verrotte vermoeiend op z'n tijd. Het is 24/7 hè!!! Dus die schuldgevoelens heb ik (na een paar jaar pas...) overboord gekieperd :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Terecht! Je hoeft je in geen geval schuldig te voelen tegenover de maatschappij. En als je die keuze samen maakt als koppel mag je daar zelfs best fier op zijn.

      Verwijderen
  4. Ik doe ongeveer alles wat jij opnoemt. Ook gebruik ik as we speak de tv als oppas en maak ik me er soms wel heel makkelijk af van de maaltijden. En? Geen schuldgevoel. Ik doe het best heel goed. Ik ben best heel geduldig, voor mijn doen. Ik hou van mijn meisje, ik geniet van haar, speel en dans met haar en klets met haar. Ik doe haar nooit pijn, maak met haar niet bang en ze heeft zich nog nooit zorgen gemaakt of schuldig gevoeld. Ze mag haar emoties uiten en als ze verdrietig is troost ik haar, als ze pijn heeft kus ik het weg. Als ze boos is toon ik begrip. Ze mag meebeslissen over de kleding die ze maakt en als ze op visite wil bij haar vriendinnetje regel ik dat voor haar. Ik laat haar nooit alleen thuis, ik geef haar op tijd eten en als ze in haar broek heeft geplast krijgt ze niet op haar donder en wel een schone broek.

    Wedden dat jij dat ook doet?

    Ik voel me maar over één ding schuldig en dat is dat ze geen papa heeft en geen zusje of broertje. Maar ik besef dat ze niet beter weet en er veel voor terug krijgt. Ze heeft geen papa dus niet geen ruziende ouders. Ze heeft geen zusje dus ik heb veel meer rust en tijd voor haar.

    Wij doen het prima meid, jij en ik. Een schuldgevoel is niet nodig.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Neen, absoluut niet nodig!
      Een goede verzorging, de nodige portie aandacht en véél liefde: meer heeft een kind toch niet nodig om op te groeien tot een gelukkige volwassene.

      Verwijderen
  5. Inderdaad, weg met die schuldgevoelens! Niet zo druk maken!

    BeantwoordenVerwijderen