Gedaan met het schoon leven...

Na acht weken vakantie is de school gisteren weer begonnen voor mijn drietal. 't Is wennen, voor hen, maar ook voor mij. De eerste ochtend ging niet bepaald van een leien dakje, het was duidelijk dat de kiddo's hier nog in vakantiemodus verkeerden.

De kleinste had er duidelijk niet veel zin in want hij veinsde dat hij ziek was, in de hoop zo aan de school te kunnen ontkomen. Mis poes, hier trappen we niet in!
De dochter wou wel gaan, weliswaar met lichte tegenzin, maar tegen het tempo dat zij zich klaarmaakt 's morgens lijkt een slak nog razendsnel. Waarom maakt zij zich nooit druk over op tijd komen? Ik word zo moe van altijd achter haar veren te moeten zitten, maar als ik één ding haat dan is het te laat komen, en zeker op school.
De oudste trekt zijn plan, maar is niet bepaald een ochtendmens. Een goed humeur zo vroeg in de ochtend, daar hoef ik bij hem dus niet op te hopen. Er wordt dus 's morgens alleen het hoogstnoodzakelijke gezegd. Het schijnt dat dit normaal is bij pubers, heb ik eens gelezen. Hun biologische klok staat van nature op laat opblijven en lang uitslapen. Alleen jammer dat onze maatschappij hier zo weinig rekening mee houdt ;-)

Ik had me voorgenomen om niet te stressen die eerste schooldag, maar uiteraard lukte dat niet. Een kleuter motiveren om naar school te gaan en proberen hem in zijn kleren te hijsen, het knoperige haar van een tiener proberen in te vlechten (want dat wou ze graag voor de eerste schooldag), wat voedsel in een humeurige puber proberen te krijgen... Pfff... normaal is dat dagelijkse routine, maar na twee maanden lijkt er niet veel meer van die routine over te zijn. Ik ben duidelijk zelf ook nog teveel in vakantiemodus.

Daarbij komt nog dat de oudste naar een andere school gaat, in een andere stad. Waarom heb ík daar meer stress over dan hij? Ik zit me de hele tijd maar dingen af te vragen zoals: gaat hij wel op de juiste bus zitten, gaat hij snel nieuwe vrienden maken, hij zal toch geen spijt krijgen van zijn beslissing voor die nieuwe studierichting, ...

Nadat ze uiteindelijk alle drie veilig en wel op school waren geraakt had ik het huis sinds lang voor mij alleen. Nu ja, da's niet helemaal waar, want ons Fleurtje is er ook nog natuurlijk.
Nu kan zij eindelijk aan háár grote vakantie beginnen en platte rust houden. Ik denk dat ze serieus zal moeten bekomen van al die drukte van de afgelopen weken. Als de kinderen thuis zijn komt ze immers niet aan haar twintig uren slaap per etmaal toe.

En ik, ... ik moest even wennen aan de stilte hier in huis. Dat was een beetje vreemd... Ik heb dus maar direct wat luide muziek uit de boxen laten knallen (daar ging de rust voor Fleur) en ben als een gek beginnen te poetsen. Dat was echt nodig, want in de vakantie is er van grondig poetsen geen sprake, wegens kinderen die voor de voeten lopen, die aandacht nodig hebben, die honger hebben, ...
De zon liet zich ook nog eens zien (dat was lang geleden), en daar krijgt een mens sowieso energie van .

Eigenlijk waren de kinderen best tevreden toen ze terug waren van hun eerste schooldag. Al bij al een geslaagde dag dus.