Vier

Volgende maand wordt ons kleinste rakkertje al vier. In mijn ogen nog heel klein, in de ogen van de meeste van mijn vriendinnen ook. Zij hebben immers bijna allemaal al pubers. Ik ben de enige in mijn vriendenkring met een nakomertje.
Ik werd voor het eerst moeder toen ik bijna 27 was, op mijn 31ste volgde het tweede kind en op mijn 38ste onze jongste. Er was zoveel leeftijdsverschil dat alles bij de derde zwangerschap weer bijna terug nieuw leek. Ook alle babyspullen moesten opnieuw gekocht worden.

Bizar en ook jammer eigenlijk, dat je zo veel dingen vergeet. Ook al neem je je op dat moment voor om bepaalde dingen nooit, maar dan ook nooit te vergeten... Opeens besef je dat je je niet meer precies herinnert hoe alles was toen je eerste kind nog piepklein was. Je moet even terug in het boekje kijken wanneer hij nu weer voor het eerst omrolde bijvoorbeeld.
Gelukkig zijn er nog filmpjes, foto's of notities, maar het moment zelf van de eerste vlindertjes die je in je buik voelde als je je kind voor de eerste keer echt voelde bewegen, dat moment zal je nooit meer opnieuw beleven. Zelfs al herinner je het je nog haarscherp, het is voorbij...

Wanneer je voor het eerst moeder wordt maak je ook kennis met een liefde die je nog niet kende, toch niet in die allesoverheersende mate. Het gevoel dat je je eigen leven zou geven voor je kind. Onvoorwaardelijk liefde. Zelfs als je kind is opgegroeid tot een puber, die bij momenten het bloed van onder je nagels haalt, dan nog is die liefde er, zonder ooit in intensiteit af te nemen, integendeel...
Mijn kinderen grootbrengen en opvoeden tot gelukkige volwassenen is de allerbelangrijkste taak die ik heb in het leven. Moeder zijn is een enorme verrijking, maar het maakt je ook zo kwetsbaar als mens. Ik kan er zelfs niet over nadenken wat ik zou doen moest er iets ergs met mijn kinderen gebeuren. Ik laat die gedachten niet toe. Ik hoop gewoon dat het nooit gebeurt.

Het doet me al zo'n pijn als ik merk dat mijn zoontje dat nu nog geen vier is, niet meer graag naar school gaat. Elke ochtend verzint hij uitvluchten om niet te moeten gaan. Mijn hart breekt, ik zou op zo'n moment wel kunnen janken als een klein kind. Ik zou niets liever willen dan hem lekker bij mij thuis houden, in plaats van hem toch naar school te sturen. Want dat moet nu eenmaal, voor zijn ontwikkeling... Ik zoek naar een oplossing, zoek naar de oorzaak. Want ik vind het zo vreselijk triest dat mijn kleine man zich niet goed voelt op school ...