Klagen, mag dat?

Mag ik even een klaagmomentje aub? Frustratie ventileren kan namelijk zo opluchten, weet je wel...
Oké, toegeven, ik heb momenteel geen noemenswaardige problemen in mijn leven. Ik ben zelfs erg tevreden. Hoe kan het ook anders? Ik heb drie gezonde (meestal brave) kinderen, een hard werkende lieve echtgenoot, een hondje (of liever gezegd een godsgeschenk), schattige kippetjes, een aantal geweldige vriendinnen, voldoende tijd, een comfortabel huis, een mooie tuin, ...
Ik heb héél veel dus eigenlijk. Dat besef ik, zeker in vergelijking met vele andere mensen hier in België, maar vooral elders in de wereld. Ik kan me soms een beetje ergeren aan mensen waarvoor het nooit genoeg is. Mensen die klagen omdat ze zich geen nieuwe auto kunnen permitteren (heb ik ook nog nooit gehad), mensen die klagen omdat het gras bij de buren groener is (en dit bedoel ik figuurlijk, al is de jaloezie hierover bij sommigen ook letterlijk), mensen die klagen omdat hun kind niet de primus van de klas is, mensen die klagen dat ze nooit tijd hebben, maar wel héél veel werken om een mooier huis dan de buren te kunnen hebben (tja, je kan niet alles hebben, tenzij je rijk geboren bent natuurlijk)...
Hoe kan je in godsnaam niet beseffen in wat voor luxe de meesten van ons hier leven in vergelijking met het merendeel van de wereldbevolking...

Klagen voelt voor mij dus vaak een beetje fout, ik voel me er schuldig over. Anderzijds kan je op die manier ook alles kapot relativeren natuurlijk. Ergens in de wereld is er altijd wel iemand met ergere problemen dan jijzelf. Maar eigenlijk mag iederéén zich af en toe toch wel een beetje zielig voelen, vind je niet, zelfs al is er objectief gezien helemaal niets te klagen.

Waarover wil ik nu klagen? Wel, de mensen die mij kennen weten dat ik een dierenvriend ben. Ik besteed dus veel tijd en moeite aan de verzorging van ons Fleurtje (klik) en de kipjes (klik) . Ik ben vrij zuinig, maar ik  kijk niet op een cent wat betreft hun voeding en gezondheid.
Ik poets elke week het kippenhok grondig uit, ik ontsmet eet- en drinkbakken met dettol, regelmatig krijgen de kipjes een vitaminekuur, elke avond sluit ik ze trouw op zodat ze niet ten prooi vallen aan aan één of andere roofdier, ...
Wat doe ik toch verkeerd? Na ons Fientje is kleine Piep (klik) nu ook naar de kippenhemel vertrokken.
 's Morgens was er nog niets aan de hand: Piep kwam vrolijk graantjes pikken en scharrelen. s' Middags bracht ik nog wat broodrestjes naar de kipjes en zag ik Piep dood liggen. Ze was al helemaal stijf geworden. Er was niets aan haar te zien van verwondingen ofzo. Het is me echt een raadsel wat er is gebeurd. Geen kippengriep hoor, want de andere vier zijn springlevend. Voor de zekerheid gaan we nu wel een net over het hok spannen.
De kinderen waren ook erg geschrokken. Iedereen had hier een boontje voor Piep. Mijn jongste zoontje wou Piep nog eens zien. Ik twijfelde even, maar ik heb haar toch getoond aan hem. Volgens hem vertrekken dode kipjes 's nachts naar de kippenhemel. "Daar kan ze Fientje dan knuffelen," zei hij nog. Ik laat hem maar in zijn wijsheid... Ik wou dat hij gelijk had, maar ik weet niet eens of er wel een mensenhemel bestaat. Ik ben een agnost op dat gebied.

Ik voel me nu een beetje zielig omdat ik Piep mis, en omdat ik echt niet weet waarom al mijn kipjes hier ziek worden of dood gaan. Bij sommige mensen worden kippen héél oud zonder dat ze er ook maar enige moeite voor doen De meeste mensen dénken er trouwens niet aan om met een zieke kip naar de dierenarts te gaan en wringen het beest wel zelf zijn nek om.

Als het aan mij lag zou ik ook nog heel graag dwerggeitjes willen en een nog een hondje erbij, maar ik durf niet. Stel dat ze ook doodgaan...

Eén ding is zeker: dieren brengen veel vreugde, maar ook verdriet in je leven.