OMG... karren vol speelgoed!

Laatst was ik in een grote speelgoedwinkel. Ik moest er strijkparels kopen, want na het loomen (klik) en het armbreien (klik) is dat hier thuis weer de nieuwste bezigheid. Dochterlief had een goed rapport, dus ze had wel een beloning verdiend vond ik.

Toen we aan de kassa kwamen zagen we voor ons een koppel met twee kindjes. Het was een tweeling en ik denk dat ze een jaar of drie waren. Ze waren jarig, want ze droegen elk een kroontje dat ze in de winkel hadden gekregen. Tot hier toe niet echt iets bijzonders zou je zeggen, maar toch stond ik perplex! Mama en papa duwden elk een winkelkar die bom-, maar dan ook bomvol speelgoed lag. De karren waren zo vol geladen dat er op een gegeven moment zelfs een doos met speelgoed uitviel.
Ik kon jammer genoeg niet horen hoeveel ze moesten betalen, maar het moet zeker een rekening van honderden euro's zijn geweest. Mijn dochter zag het tafereel ook en ik merkte de verbazing in haar ogen.

Toen we in de auto zaten zei ze: "Wow, dat waren wel verwende kindjes, hé mama". Ik was eerlijk gezegd blij dat ze niet jaloers reageerde, want zo'n hoeveelheden speelgoed hebben mijn kinderen nooit gekregen. Persoonlijk vind ik dat overdreven. Kinderen moeten toch ook leren dat ze niet alles kunnen hebben wat hun hartje begeerd. Bij ons is er een regel dat elk kind bij een verjaardag een budget van 50 euro krijgt voor een cadeautje naar wens. Ze mogen dat geld ook sparen om later bijvoorbeeld iets groters te kopen. Voor onze kleinste kopen we uiteraard wel altijd een speeltje, want die heeft nog niet echt een boodschap aan geld natuurlijk.

Nu dacht ik dat het tafereel waar we getuige van waren eerder uitzonderlijk was, en dat de meeste mensen hun kinderen niet overladen met massa's speelgoed. Wat een verschrikkelijke belasting voor het milieu is dat trouwens, want al dat speelgoed moet geproduceerd, verpakt en vervoerd worden, om op een gegeven moment onvermijdelijk toch op de afvalberg terecht te komen...
Een paar dagen later echter waren we weer in die speelgoedwinkel. Kleine broer moest naar een verjaardagsfeestje en dus moesten we een klein cadeautje voor de jarige kopen. En wat zagen we daar aan de kassa? Jahaa, je raadt het al, weer twee mama's die elk een bomvolle kar afrekenden. De ene moest 280 euro betalen en de andere 350 euro. OMG, mijn mond viel bijna open van verbazing. Kochten deze mensen al pakjes voor sinterklaas misschien, voor de hele familie ofzo? Dan nog vond ik het er ver over gaan eerlijk gezegd.

Ik weet wel dat ik niet mag oordelen over andere mensen. Misschien hechten zij wel veel belang aan veel speelgoed en vinden ze dat goed voor de ontwikkeling van hun kind. Of misschien werken ze in een kinderdagverblijf en kopen het ze speelgoed om daar te gebruiken... Ik hoop het laatste eerlijk gezegd. Dat zou ik nog goed kunnen begrijpen natuurlijk.

Gisteren zag ik op Canvas een reportage over Syrische vluchtelingen met een handicap. Er was een klein meisje met Spina Bifida, een open ruggetje zoals ze in de volksmond zeggen. Het kind was vijf jaar en eigenlijk was dat al een wonder. Waarschijnlijk zou ze de winter niet overleven want er was een gebrek aan de zelfs meest elementaire medische verzorging in hun tentje. Ze had vreselijke doorligwonden op haar ruggetje en ook het buisje in haar hoofd kon niet op een steriele manier verzorgd worden. Toch lachte ze altijd. Dat beeld laat me niet los...

Wat zijn wij toch verwend eigenlijk, met onze karren vol speelgoed.