maandag 21 september 2015

Een beetje respect graag aub, mag dat?

Respect: is dat niet de waarde die we onze kinderen allemaal willen meegeven als rechtgeaarde ouders? Ja, toch!
Waar is het dan in godsnaam misgelopen, vraag ik me af... Waar komen al die respectloze mensen opeens vandaan?

Respect geven en respect krijgen, dat is iets wat erg gevoelig ligt bij mij. Ik kan helemaal van slag raken als iemand mij respectloos behandelt. Komt dit door het feit dat ik op mijn werk - waar ik gelukkig inmiddels al ruim twee jaar voorgoed weg ben - vaak zo respectloos ben behandeld geweest? Of komt het door een aantal negatieve ervaringen met mensen die het blijkbaar ok vonden om mij als een soort 'voetveeg' te gebruiken? Ik weet het niet en ik wil er ook niet verder op in gaan. Voorbij is voorbij, en soms moeten er knopen worden doorgehakt, hoe erg dat ook lijkt in eerste instantie...

Feit blijft wel dat ik - hoewel ik nu duizend maal sterker in mijn schoenen sta dan een aantal jaren geleden - toch niet helemaal immuun ben voor mensen die me niet respecteren. Integendeel zelfs. Onlangs was ik nog een dag helemaal van slag door iets wat een onbekende me lapte. Mag ik de situatie hier even voor jullie schetsen?

We waren deze zomer in een pretpark. Het was er erg druk, want we waren zo dom geweest om op een zondag te gaan en bovendien was het schitterend (eigenlijk veel te warm) weer. Bij de meeste attracties moesten we dus lang wachten, soms zelfs meer dan een uur! Omdat ons zoontje van vier uiteraard in heel andere attracties gaat dan onze dochter van twaalf (dat is een echte waaghals) hadden mijn man en ik ons gesplitst. Hij ging mee met zoontje en ik met dochter. Het kwam er in de praktijk op neer dat ik niet meeging in al die 'overkop' attracties (ik ben een schrikkepiet) maar dat ik wachtte bij de attracties tot dochterlief aan de beurt was geweest.
In de late namiddag was ik bekaf van al dat wachten in de blakende zon. Mijn voeten deden verschrikkelijk pijn en ik had het echt wel gehad. Je moet weten dat ik sowieso al geen fan ben van pretparken. Jammer genoeg waren alle banken in dat park bijna continu bezet. Ik had dus het grootse gedeelte van de dag rechtgestaan, en dat is met mijn platvoeten best wel een pijnlijke aangelegenheid.  
Toen mijn dochter in de laatste attractie ging, besloot ik post te vatten naast een bank waar een viertal mensen opzaten. Ik ging ervan uit dat zij zouden vertrekken als hun kinderen uit de attractie kwamen en dan kon ik snel gaan zitten. Na een kwartiertje wachten stonden die mensen inderdaad op en kon ik gaan zitten op die felbegeerde bank. Ik ging helemaal aan de zijkant zitten, dan konden er nog andere mensen bij. Al snel kwam er ook een jongetje met zijn ouders op de bank zitten.
Enkele seconden later kwam er nog een mevrouw tussen ons in zitten en de bank was vol. Maar die mevrouw was niet alleen. Ook haar man wilde duidelijk gaan zitten. Ik kon echter niet verder opschuiven om plaats te maken want dan zou ik van de bank vallen. De man vond echter dat hij recht had op een plaats op de bank en ging met zijn rug voor me staan. Hij bewoog zich naar beneden om te gaan zitten en ik kon niet anders dan snel van de bank opstaan. Indien ik dat niet had gedaan zou hij op mijn schoot zijn gaan zitten, en dat zag ik dus helemaal niet zitten.
Ik kan jullie vertellen dat ik echt perplex stond van de brutaliteit van dit heerschap. Hij was niet bejaard en hij had ook geen beperking, anders had ik uiteraard met plezier mijn plaats afgestaan. Ik was kwaad op mezelf dat ik dit had laten gebeuren... was ik niet beter gewoon blijven zitten en had ik moeten afwachten wat er zou gebeuren als hij effectief op mijn schoot was gaan zitten?
Ik zou deze onbeschofterik in ieder geval niet laten winnen, dacht ik bij mezelf. Ik ging dus met mijn rug voor hem staan zodat ik zijn zicht beperkte, want hij wou kijken naar zijn kinderen in de attractie. Al snel begonnen hij en zijn vrouw opmerkingen tegen mij te maken dat ik moest vertrekken. Ik antwoordde: "Als je op zo'n brutale manier mijn plaats durft af te pakken, moet je er ook maar tegen kunnen  dat ik voor jullie sta." Het heerschap begon me toen luidop uit te lachen en zei dat hij mijn plaats niet had afgepakt. Ik verzon dat volgens hem. Ja, duh... ik ben nog niet gek hoor. Hij en zijn vrouw gingen door met lachen en toen ben ik maar zwijgend vertrokken. Met zo'n mensen kan je volgens mij sowieso beter geen discussie beginnen, dat leidt nergens toe. Of misschien leidt het wel tot agressie en dat kan ik missen als kiespijn.


Achteraf had ik een heel naar gevoel bij deze situatie. Ik nam het mezelf kwalijk dat ik niet assertief genoeg was geweest. Maar is het aan mij om assertief te zijn of is het aan die ander om mij te respecteren en de elementaire beleefdheidsregels te kennen (en toe te passen)? En had het überhaupt wel zin gehad om met zulke mensen te praten?

Even later vertelde ik het voorval aan mijn man en ik vroeg hoe hij zou gereageerd hebben in mijn plaats. Hij zei dat hij gewoon zou zijn blijven zitten en als die man het gewaagd had om op zijn schoot te gaan zitten, zou hij hem weggeduwd hebben.
Ik ben er echter zeker van dat die onbeschofterik dat niet bij mijn man zou hebben geflikt. Mijn man straalt van nature meer assertiviteit uit, terwijl ik soms denk dat er op mijn voorhoofd staat : 'Braaf meisje dat over zich laat lopen.'

Wat zouden jullie gedaan hebben in deze situatie?




Ik zou het super vinden als jullie me ook volgen op FacebookInstagram en Pinterest!!

39 opmerkingen:

  1. ik had waarschijnlijk net hetzelfde voorgehad als jij ;)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. En weet je wat ik nu zo erg vind? Die man werd dan nog gesteund door zijn vrouw ook, moest mijn man zich zo brutaal tegen iemand gedragen zou hij een flinke uitbrander van mij krijgen.

      Verwijderen
  2. Oh echt?? Wat een onbeschoft heerschap zeg!
    Ik was blijven zitten en had even flink geknepen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hè bah, wat een vreselijk heerschap. Ik denk dat ik was blijven zitten. Als hij was doorgegaan met zijn poging om te gaan zitten had ik hard 'Hallo!' geroepen met eventueel een (ferme) tik op de rug.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Groot gelijk heb je! Maar dat durf ik dus niet. Ik sta altijd zo perplex op het moment zelf dat ik niet assertief kan zijn. En dan heb ik spijt achteraf natuurlijk...

      Verwijderen
  4. Haha die Marga... bij het lezen had ik al net dezelfde reactie als zij... en heel erg hard geknepen zou ik hebben en wel juist daar...! Wat een boer... Gelukkig hoef ik nooit naar een pretpark... onze kinderen vonden dat niet echt prettig... zij worden in al die toestanden kotsmisselijk...de Efteling met de eenvoudige rustige attracties was nog net haalbaar en daar is het dan gelukkig bij gebleven...
    Volgende keer knijpen hoor!!!! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Doe ik (euh...als ik durf)!
      Ik heb ook een hekel aan pretparken en we komen er zelden. Maar mijn dochter wou zo graag en we hadden twee vrijkaarten.
      De Efteling vind ik ook het minst erge, zeker het sprookjesbos daar vind ik erg leuk.

      Verwijderen
  5. Op zo'n moment laat je jezelf erdoor verrassen. Ik heb dus echt geen idee hoe ik zou reageren

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, inderdaad... op het moment zelf sta ik als verstijfd en kan ik niet reageren. Het lijkt wel of sommige mensen aanvoelen dat ze zoiets bij mij kunnen flikken.

      Verwijderen
  6. Ik voel met je mee, ik ben ook totaal niet mondig op zo'n moment (en denk er later nog lang over na wat ik dan had kunnen zeggen etc. etc.). Dan ben ik ook nog klein en tenger dus mensen denken dan dat ze me makkelijk 'opzij' kunnen zetten. Nu ik een kind heb gaat het wel beter, want ik wil dat hij ziet dat op een beleefde manier voor jezelf opkomen belangrijk is en dat anderen niet het recht hebben om je onrespectvol te behandelen. En nu dat me zowaar een aantal keer is gelukt (met de vlekken in mijn nek, een hoog piepstemmetje en het zweet brak me aan alle kanten uit :-)), gaat het me steeds makkelijker af. Al zal het nooit echt vanzelf gaan vrees ik. Los daarvan: wat een hork zeg! tssssss

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, herkenbaar wat je zegt. Ik ben ook al een pak assertiever geworden dan vroeger, maar het blijft tegennatuurlijk voor mij, en op het moment zelf vind ik het heel moeilijk om te reageren. Gelukkig zijn mijn kinderen wél assertief, zullen ze van hun papa hebben ;-)

      Verwijderen
  7. Ik zou ook niet heel erg mondig zijn in zo'n situatie, en pas achteraf komt er de oplossing. Ik moet dat dan echt loslaten. Maar wat een klootzak is die gast toch! En zijn vrouw is minstens net zo erg.

    Laatst had ik een verhaal gehoord van een vriendin die naar de Efteling is geweest. Een man stond naast haar een peuk te roken in een of andere wachtrij. Resultaat: zij brandde haar arm omdat die man niet uitkeek. In plaats van een excuses kreeg zij een flinke uitbrander/preek hoe nu zijn sigaret wel niet beschadigd was. Daar kan je ook bijzonder kwaad van worden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat een vreselijk verhaal zeg... echt erg! Ongelofelijk hoe brutaal en egoïstisch sommige mensen zijn.
      En ja, inderdaad ik vind ook dat die vrouw haar man ter orde had moeten nemen.

      Verwijderen
    2. Ter orde moet 'roepen' moet dat zijn natuurlijk

      Verwijderen
  8. Het had mij ook kunnen gebeuren. Ik weet soms ook niet wat ik op zo'n moment uitstraal dat ik uitgevlakt mag worden. Uit assertiviteitscursussen weet ik dat het te maken heeft met de ruimte die jezelf inneemt, maar dan nog. Als jij wel je ruimte had ingenomen, was die man dan beleefder geweest?
    Ik heb met verbazing naar je verhaal gelezen, ook het voorbeeld van hierboven over de brandende sigaret.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, ik stond ook perplex van het voorbeeld met de sigaret! Echt vreselijk!

      Verwijderen
  9. Respect moet van beide kanten komen vind ik. Mijn ma haar vriend zei eens tegen mij: van mij moet je geen respect verwachten , ik eis het wel van jou, dat jij respect hebt voor mij. Zei hem die vlieger gaat niet op respect komt van beide partijen. Als jij geen respect hebt voor mij, ik ook niet voor jou.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is zeker zo! Je kan toch geen respect van iemand eisen als je het zelf niet wilt geven.

      Verwijderen
  10. Ik zou geduwd hebben als hij wilde zitten. Wat een brutale mensen zijn er toch op de wereld.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Om eerlijk te zijn heb ik geen idee hoe ik erop zou hebben gereageerd, maar ik vermoed dat ik mijn arm had uitgestoken zodra meneer een zittende beweging richting mijn schoot zou maken.
    Het is wel heel brutaal en onsociaal gedrag van deze mensen. Het lijkt alsof je dit soort mensen steeds vaker tegenkomt tegenwoordig, helaas.

    Ik kan me voorstellen dat jij hier een naar gevoel aan over gehouden hebt Milla. Dat zou mij ook nog tijdenlang bijblijven.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat vind ik dus ook het rottige, dat ik heel lang met dat slechte gevoel blijf zitten. En ik ken die mensen niet eens.

      Verwijderen
  12. Ik was denk ik blijven zitten maar zou me er niet erg fijn onder gevoeld hebben. Dat die mensen zelf niet snappen dat dat niet kan.
    Zo heb ik het soms op een stoep waar ik dan loop aan de huizen of hekkant en ze 4 breed van de andere kant komen en niet opzij lijken te gaan. Ik blijf gewoon lopen, want ik weiger dan helemaal om hen heen te gaan, maar wederom echt fijn voelt het niet. Hoewel ik het dan soms niet kan laten als ze niet genoeg opzij gaan toch een soort tegen ze aan te botsen. Moeten ze maar ruimte voor me maken en niet de hele stoep opeisen. Ik woon echter in het centrum van een grote stad dus wellicht scheelt dat nog.
    Zo jammer ook dat het voor jou ook zo rot voelde.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, van die mensen op de stoep die verwachten dat je voor hen opzij springt... dat heb ik dus ook altijd voor.

      Verwijderen
  13. Ik was blijven zitten en had hem in zijn kont geknepen. Maar pffft, wat een vervelende situatie. En wat ik dan helemaal triest vind is dat dit soort mensen dus ook kinderen op zal voeden volgens hun 'normen en waarden'.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Inderdaad, en kinderen imiteren vaak het gedrag van hun ouders. Triest.

      Verwijderen
  14. 't is te zien wat voor volk het is, natuurlijk. Ik heb de neiging te zeggen: no way dat ik zou opgestaan zijn! Maar met marginale types (heb Flodder voor mijn geestesoog) zou ik ook niet zo stoer doen... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is dus het gekke hé: ze zagen er hélemaal niet uit als marginale types. Maar ze waren het wel!

      Verwijderen
  15. Ik denk dat de beste manier om te reageren inderdaad was geweest om er direct wat van te zeggen om te wachten tot hij écht op je schoot zou gaan zitten en hem dan op zijn nummer te zetten. Maar ik ben er ook zo een met zo'n voorhoofd, en ren al bij voorbaat weg. Sosm. Gaat steeds beter. Heb vandaag in de JUlianatoren een paar kinderen verteld over voordringen, en toen die niet reageerden (te klein, te onopgevoed, te dom?!) naar hun begeleider gestapt. Die keek me heel vreemd aan. Maar kom, opeens een halve schoolklas die zich vooraan de rij opstelt waar mijn kindjes braaf achteraan staan te wachten?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, voordringende kinderen dat is ook zo'n pest in pretparken. En wij steeds maar tegen onze kids zeggen dat ze netjes hun beurt moeten afwachten...

      Verwijderen
  16. Ik ben helemaal niet assertief, maar ik geloof dat ik was blijven zitten en had gezegd: 'Meneer, ik zit hier hoor!' Wat een lomperik zeg. Maar ik kan me ook voorstellen dat je verbluft was door zoveel onfatsoen dat je opstond.

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Ik kan niet echt zeggen dat ik altijd op dezelfde manier reageer. De ene keer ben ik assertief, de andere keer niet. Hangt wat van mijn humeur af. Wanneer ik echt doodop ben zou ik assertief zijn en dat zou hij geweten hebben. Op andere momenten zou ik gewoon perplex staan van zijn onbeschoftheid. Dat zijn vrouw het spel meedeed, tja, samen zijn ze sterk he. Typisch aan zulke mensen, steun zoeken bij anderen.
    Mijn vader is zo ooit eens achter een fietser aangereden. Hij reed me bijna van de baan en was dan nog eens stoer omdat ik er iets van zei. De zong toen wel een toontje lager.
    Dergelijke mensen zijn het enerzijds niet waard, anderzijds, wanneer niemand hun een lesje leert zal het ook nooit veranderen.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Ik vind het schokkend zo brutaal. word er naar van, ikzelf kan daar ook echt he-le-maal niet tegen.
    Ik ben vaak te soft dus waarschijnlijk was ik ook weggegaan van mn plek.

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Ik vergeet ook nog wel eens assertief te zijn. De kans is groot dat ik gezegd zou hebben...wilt u hier zitten mijnheer? Maar dit is van deze man echt wel zeer respectloos. En ja, ik geloof dat het mij ook zou dwarszitten.

    BeantwoordenVerwijderen
  20. O ik zou geloof ik ook zo verschrikkelijk overdonderd worden door de situatie dat assertief zijn niet eens in me op zou komen helaas. Want die man verdient wel een flinke assertieve reactie die hem op zijn plek zet.

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Nou jaaaaaaaaa zeg wat een rare kerel!!!!! Oe als mij dit was overkomen... ik was denk ik blijven wachten totdat hij op mijn schoot was komen zitten, had ik een flesje water in mijn handen gehad dan had ik die rechtop in mijn schoot gezet... dan krijgt hij dat flesje daar waar de zon niet schijnt.... Zou ik geen flesje gehad hebben dan had ik waarschijnlijk terwijl hij de zitbeweging maakte achteloos mijn benen over elkaar geslagen hebben waar ik hem dan hopelijk flink in zijn kuit of knieholte had geraakt. Wat een gek zeg!

    Maar een pretpark, ik was afgelopen maandag in de Efteling en heb onze medemens weer eens goed kunnen observeren, is een verzamelplaats van types waar je af en toe echt helemaal akelig van wordt. Tijdens zo´n dagje verbaas ik me altijd over dom, lomp, onbehouwen, onbeschoft en brutaal gedrag van zowel kinderen als ouders. Waar ik ook altijd héél giftig en moedeloos van wordt is het feit dat er nog maar door héél weinig mensen met mond dicht gegeten wordt, aaaaaaaarrrrghhhh...

    Dát en de ¨ikke-ikke-ikke-en de rest kan stikken¨ mentaliteit van vooral de volwassenen (de kids weten blijkbaar niet beter...) irriteren ons mateloos en dat soort pretparkdagen vinden wij dan ook behoorlijk vermoeiend.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hahaha... ik heb echt moeten lachen als ik je reactie las. Geniaal bedacht met dat flesje. Had ik dat nu maar eerder geweten!
      In pretparken lopen inderdaad merkwaardige types rond, dat heb ik ook gemerkt.

      Verwijderen
  22. Hahahaha wat een idioot. Ik zou denk ik geroepen hebben 'je waagt het niet'. En als hij dan toch op m'n schoot zou gaan zitten (het idéé alleen al!) zou ik 'm zo een rotschop geven dat ie met z'n neus op de stoep terecht zou komen. Dat denk ik hè maar eerlijk gezegd... op dat moment ben je té perplex denk ik. Ik denk altijd dat ik niet assertief genoeg ben maar toen ik jaren geleden in een drukke bus zat en een heerschap zijn edele delen constant tegen m'n schouder en nek a/h wrijven was heb ik knetterhard door de bus geroepen of hij z'n *** even in bedwang wilde houden. Mensen om me heen moesten allemaal lachen. Hij vond het niet leuk.

    BeantwoordenVerwijderen