Help! Het PMS monster heeft weer bezit van me genomen!

Het hormoon monster is weer van de partij. Grrrr... jullie kennen het vast wel, 't is te zeggen, de dames onder ons dan toch tenminste. Alhoewel mijn man durft te beweren dat hij er meer last van heeft dan ik, omdat ik dan zo ambetant ben.
Hij durft! Ik moet wel die stemmingwisselingen ondergaan, ík moet toegeven aan die vreetbuien, ík moet afrekenen met vermoeidheid en me depri voelen.

Vroeger, lang geleden voor ik kindertjes had, wist ik amper af van het bestaan van pms. Ik had er helemaal geen last van, maar met het klimmen van de jaren lijkt het alsmaar erger te worden...
Gelukkig weet ik inmiddels dat het na enkele dagen ook weer voorbij is, en dat ik -godzijdank- niet permanent als heks door het leven ga. Dat hoop ik toch tenminste... ik heb nog vriendinnen die met me willen omgaan, dus 't zal wel meevallen zeker.

Ik houd mijn  hart trouwens al vast voor als het met mijn dochter zover is. Ocharme voor de mannen hier in huis dan...

Maar niet alleen mensen hebben last van de hormoontjes, ook ons hondenkind Fleur ontsnapt er niet aan. Onlangs was er iets vreemds met haar aan de hand. Ze lag constant in haar mandje (normaal gezien haalt ze daar haar natte neusje voor op) in plaats van in de zetel. Ze was moe, oh zo moe. Ze is altijd wel aan de luie kant hoor, maar nu was het echt extreem: ze kwam zelfs 's morgens niet meer uit haar mandje om ons te groeten.
Gelukkig bood google raad: na wat surfen op het net was ik er snel achter dat ze schijnzwanger was. Ze had zelfs melkproductie. Oh hemeltje lief, gelukkig hebben wij mensen daar meestal geen last van, stel je voor...

'Schijndracht' is eigenlijk een foutieve benaming, want het gaat hier om het feit dat het lichaam van de hond op een gegeven moment denkt dat het kleintjes heeft. Dit doet zich meestal een tweetal maanden na de loopsheid voor, op het moment dat er werkelijk een nestje zou kunnen zijn. Honden, die afstammen van de wolven, leefden vroeger in roedels en dan was het gebruikelijk dat de andere teven (sorry voor het woord) de pups van een ander moedertje hielpen opvoeden én zogen. Het was een manier om de overlevingskansen van de pups te verhogen...
Onze honden, die tegenwoordig meestal in een 'mensenroedel' leven, hebben niets meer aan het fenomeen schijnzwangerschap. Het is dus enkel maar vervelend, zowel voor de hond als voor de baasjes. Sommige honden gaan zelf heel ver als ze in die schijndrachtige toestand verkeren: ze worden agressief omdat ze hun denkbeeldige pups (dit kan een sok of een knuffel zijn) moeten verdedigen, ze willen niet meer eten, of weigeren naar buiten te gaan. Gelukkig liep het bij Fleur zo'n vaart niet, maar ik zag wel dat ze niet goed begreep wat al die hormonen met haar deden.

Na een telefoontje met de dierenarts, die me sterilisatie of hormonen voorstelde, besloot ik om het op een meer natuurlijke manier aan te pakken: afleiden. Ik nam haar zoveel mogelijk mee en aaide haar zo weinig mogelijk (dit stimuleert de melkproductie). Na een tweetal weekjes als nep-mama is ons dametje nu weer zichzelf. Oef!

Mijn man zegt altijd: "Gelukkig heeft Fleur geen man! Die zou nogal afzien, net zoals ik." Tja, maar 't is wel de schuld van de hormonen hé!