Ja, ook mensen gaan dood...

Eergisteren schreef (klik) ik over ons kipje dat plots dood lag. Ik vroeg jullie toen hoe ik dit slechte nieuws het beste zou brengen aan mijn 4-jarig zoontje. Iedereen was het er over eens dat ik gewoon het beste de waarheid zou vertellen. (Bedankt voor de hulp!)

Toen hij thuiskwam van het schooltje zei ik hem dus dat ik ons kipje dood had gevonden in het kippenhok. Ik liet hem de keuze of hij haar nog wou zien (thanks Jolanda van consuminderenmetplezier voor deze tip).
Hij wou haar zien. Ze zag er trouwens nog heel mooi uit, net alsof ze sliep. Mijn zoontje vroeg waarom haar oogjes toe waren. Ik legde hem uit dat dat zo is als je dood bent.
Voor een kleuter is het onherroepelijke van de dood nog niet te vatten. Dat bewees zijn opmerking dat ik dan maar snel de dierenarts moest bellen, zodat die er voor zou kunnen zorgen dat haar oogjes terug open zouden gaan. Ik probeerde hem uit te leggen dat ze niet meer zou wakker worden. Ze zou vertrekken naar de 'kippenhemel' en dan een sterretje worden tussen al die andere sterretjes die we s' avonds hoog in de lucht kunnen zien.
Haar mee begraven wou hij niet. Dat heb ik dus ik alleen gedaan, de volgende dag, als hij op school was. In zijn beleving vliegt ze met haar vleugeltjes hoog door de wolken naar de sterretjes. Ik vind dat een heel mooi beeld, en ik denk dat hij dit beeld zou kwijtspelen, als hij ziet dat we haar in de grond stoppen.

Hij is ook nog zo klein, veel te klein om de dood te vatten zoals wij dit doen als volwassenen. Trouwens, over  hoe het hiernamaals er uit ziet, en of het überhaupt wel bestaat, zijn er zoveel verschillende beschouwingen...
Ikzelf ben in principe niet gelovig, al sluit ik niet uit dat er waarschijnlijk heel veel is dat we als mens niet kunnen waarnemen en waar we nooit en verklaring voor zullen vinden. We weten veel meer niet, dan wel... daar ben ik van overtuigd. Maar als er dan toch een hemel, of één of andere manier van voortbestaan na de dood zou zijn, dan ben ik ervan overtuigd dat niet alleen wij mensen er een plekje krijgen, maar ook dieren. Als er een ziel bestaat, dan hebben zij ook een ziel. Dat is toch mijn (bescheiden) overtuiging.

Ik denk dat we allemaal, mensen, dieren, planten,... sowieso op één of andere manier verder leven. Niet op de manier waarop de meeste godsdiensen dit zien. Onze genen leven verder in onze kinderen, maar zelfs als we die niet hebben wordt alles op aarde, in het heelal hergebruikt, niets gaat verloren... Ik vind het een prachtige gedachte te weten dat we allemaal eigenlijk uit sterrenstof bestaan.

Ik ben zelf misschien niet gelovig in de strikte zin van het woord, maar dat wil niet zeggen dat ik geen respect heb voor mensen die dat wel zijn. Ik vind verdraagzaamheid het hoogste goed en respecteer dus alle levensbeschouwingen. Alleen misbruik van geloof om de eigen (verderfelijke) agenda op te dringen verfoei ik. Want of je nu gelovig bent of niet, steven naar het goede moet toch altijd ons doel zijn, onze taak in de korte tijd die we hier mogen doorbrengen...

Ik wil nog nog even terugkomen op mijn zoontje. Vanmorgen vroeg hij me toen we nog in bed lagen: 'Mama, gaan mensen ook dood, zoals kippen? Neen, toch hè?' Ik had natuurlijk kunnen verwachten dat hij deze vraag zou stellen. Gelukkig heeft hij nog nooit een dierbare uit zijn omgeving verloren, maar ooit gaat dat moment er wel komen... 'Ja, jongen, ook mensen gaan dood. Iedereen gaat ooit dood.'
Ik zag dat hij dit niet begreep. Maar al snel ging hij terug over tot de orde van de dag: 'Mama, gaan we naar beneden nu en mag ik Ketnet kijken?'
'Tuurlijk, mag jij dat.'