Om iemand te troosten,
om te laten weten dat je meeleeft...
We rijden allemaal auto. We vinden het zelfs zo vanzelfsprekend dat we amper nog opkijken van de tol die het verkeer eist. Tot dat zoveelste slachtoffer niet zomaar een naam in de krant is, maar iemand met een gezicht. Een kind. Een meisje.
Ik hoorde op de radio dat er een verschrikkelijk ongeval was gebeurd. Zo'n bericht geeft me altijd een onbehaaglijk gevoel, maar een mens gaat daarna al snel verder met wat hij bezig was, en vergeet...
Tot je de dag nadien iemand je vertelt dat dat meisje dichte familie is van haar, en dat de ouders en het broertje van dat meisje vechten voor hun leven. Ik ken de mensen niet die betrokken waren bij dit vreselijke ongeval, maar het raakt me.
Het raakt me omdat ik het verdriet en de wanhoop zie in de ogen van de jonge vrouw wiens familie zo zwaar getroffen is. Het raakt me omdat ik zelf een kind van ongeveer die leeftijd heb. Het raakt me omdat ik besef hoe fragiel een leven is. Het raakt me omdat ik me niet kan voorstellen wat er erger kan zijn dan je kind te verliezen...
Ik wil laten zien dat ik meeleef, maar met welke woorden? Ik vind geen woorden die kunnen uitdrukken wat ik wil zeggen. Ik kan me zelfs bijna niet inbeelden hoe het moet zijn voor deze getroffen familie, als het ergste je is overkomen...
Ik stamel dus maar wat woorden en ik luister. Want wat ik niet wil doen is het verdriet dat ik zie uit de weg gaan en doen alsof ik het niet zie, want dat zou ik mezelf nooit vergeven...
Ook zeggen dat je niet weet wat te zeggen is iets doen.
BeantwoordenVerwijderenIk herken je gevoel en onmacht. Wat een verdriet!
Dit soort berichten raakt je altijd, zeker als het best wel dichtbij komt en als het kinderen betreft.
BeantwoordenVerwijderenGewoon luisteren en er voor iemand zijn is vaak al genoeg.
BeantwoordenVerwijderenOw jee wat erg. De grootste nachtmerrie! Ik begrijp je gevoel helemaal. Hopen, hopen, hopen dat ze het gaat redden. Sterkte ermee!
BeantwoordenVerwijderener gewoon zijn voor de mensen die je nodig hebben is al heeel veel,ik heb dit aan de lijve ondervonden dat sommige collega's me meden na groot verlies omdat ze niet weten wat gezegd,en omdat ze denken dat je geen behoefte hebt erover te praten,ze denken dit en dat, maar ondernemen niks en dat doet zo'n pijn(vooral als je meer dan 20jaar cllega's bent),in triest leert men de mensen kennen en daaruit leer je wie jou vrienden zijn ,daarom niet uit de weg gaan al weet je niet wat gezegd..groetjes debora
BeantwoordenVerwijderenJa, ik heb ook al ondervonden dat sommige mensen je gaan mijden als je het moeilijk hebt. Zoiets ergs heb ik zelf gelukkig nog niet meegemaakt, maar ik heb toch ook al in het verleden ondervonden dat mensen verdriet uit de weg gaan. Misschien bedoelen ze het niet slecht, maar inderdaad, dat doet pijn.
VerwijderenOok ik heb dat nieuws vernomen op de radio maar ...zoals je zegt,als die mensen 'bekende' zijn,treft het je nog dieper!
BeantwoordenVerwijderenSterkte voor de familie...
Liefs,
Liesbeth
Inderdaad, woorden schieten tekort op zo'n momenten. Elkaar nabij zijn zonder veel woorden is vaak belangrijker. Wat een verschrikkelijk nieuws...
BeantwoordenVerwijderenInderdaad de woorden kan je dan niet vinden, maar dat is heel niet erg... Je emotie is van je gezicht te lezen en dat zegt de ander genoeg... en gewoon luisteren is al fijn, dat de ander zijn of haar verdriet kan uiten...
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Nicole
Het is gruwelijk. Het gebeurt alle dagen, maar we kunnen ons daar niet steeds door laten raken want anders kunnen we niet meer leven,hé. Maar natuurlijk, als het in onze nabijheid gebeurt kunnen we niet anders. Mogen we niet de andere kant opkijken. En ook al zijn er geen woorden voor zo een diep verdriet, aanwezigheid kan ook heel erg belangrijk zijn. Veel sterkte!!!
BeantwoordenVerwijderenVreselijk!
BeantwoordenVerwijderenVerschrikkelijk wat er gebeurde... je kan je dat niet voorstellen...
BeantwoordenVerwijderenEr zijn geen woorden voor... luisteren en een arm om de schouder dat is het enige wat je hier kan "doen"... en dan voel je je zo machteloos.
Ik krijg het helemaal koud als ik dit lees. Wat een nachtmerrie.
BeantwoordenVerwijderenHuisvlijt