Sh*t! Ik krijg stress van mijn smartphone.

Komt mijn oudste zoon vorige week naar mij: 'Mama, als ge eindelijk eens ne smartphone wilt kopen is 't nu de moment.'
Ik: 'Waarom?'
Hij: 'Door de koers van de dollar wordt hij vanaf morgen 50 euro duurder.'
Tja, en dan komt de gierigaard in mij naar boven natuurlijk.

Ik was, denk ik, de enige in heel België en Nederland die nog altijd met een simpel telefoontje op zak liep. Ik vond dat er niets mis was met dat ding: vijf jaar oud - dat wel - maar nog in prima staat. Waarom zou ik dan een nieuwe kopen in godsnaam? Iets dat nog perfect werkt ga je toch niet vervangen, zegt de consuminderaar in mezelf dan. Nu ja, een échte consuminderaar mag ik mezelf niet noemen hoor, maar ik doe mijn best...

Nu moet ik zeggen dat ik toch af en toe wel wat jaloers begon te worden op de vriendinnen die zoveel  meer kunnen met hun smartphone dan ik, met mijn ouderwetse toestelletje. Maar om zoveel geld uit te geven aan een nieuwe iPhone 6, neen dat zag ik nu ook weer niet zitten.

Gelukkig is de puber hier in huis op de hoogte van alle nieuwe ontwikkelingen op technologisch vlak, én hij wil ook geen cent teveel uitgeven. Op dat vlak is mijn opvoeding alvast geslaagd dus ;-)
Hij raadde mij een toestel aan van Chinese makelij: geen waardeloze brol, maar een smartphone met hele grote kwaliteiten voor een erg scherpe prijs. Hij kan weten dat het een prima toestel is, want hij heeft sinds enkele maanden er zelf zo eentje. (Voor diegene die het merk graag weten: het gaat over 'One Plus One')

Ok, het deed wat pijn (auw, zoveel geld) maar de bestelling werd geplaatst. Na een 5-tal daagjes stond er dus een koerier voor de deur met mijn pakketje. Altijd een beetje dat sinterklaasgevoel vind ik, als je het pakje dan opent.

Ik blij, eindelijk mee met mijn tijd! Eindelijk een smartphone! Maar nu moest ik natuurlijk nog uitvissen hoe zo'n ding werkt. Mijn zoon gaf onder gezucht en ogengerol wat uitleg: 'Weet gij da nu echt niet? Hoe is da nu toch mogelijk? Allee mama, da kan toch niet! Zelfs ne mens van 80 kan daar mee werken.' Wat zijn ze toch lief hé, onze bloedjes...

Toen ik vroeg waar de handleiding van het ding was, werd de ergernis bij mijn zoon te groot en zei hij: 'Een handleiding? Duh... zoek het maar op op internet. Wie leest er nu handleidingen?'
Ok, ik ben dus duidelijk niet mee! Geen probleem, ik vraag al niets meer, ik zoek het allemaal zelf wel uit. Want zo ben ik dus ook wel: wanneer ik echt iets wil kunnen, bijt ik me er in vast totdat het lukt.

Na een dagje klungelen (zeg maar gerust klungelen in het kwadraat), stressen ('gij stresst echt over alles hé mama'), mensen per ongeluk opbellen ('oh, heb ik u opgebeld?'), zoeken naar mijn wachtwoorden (altijd vergeet ik ze, écht altijd) om in te loggen op Spotify, Bloglovin, FB, Pinterest,... durf ik nu te beweren dat ik er toch al een beetje mee weg ben.


Enne, ik had het nooit verwacht maar... waarom heb ik toch zolang gewacht om een smartphone te kopen. 't Is echt gewéldig. Dju, straks ben ik nog verslaafd.