Depressieve kangoeroe

Gisteren, met Pasen, was het godzijdank eindelijk een weertje waar ik me iets van lente bij kon voorstellen. Ik snak echt naar de zon op dit moment, naar licht vooral. Een mens zou toch depri worden van altijd maar die grijze lucht. Ik heb daar echt last van. Als ik rijk was zou ik best wel kunnen wennen aan een huisje in Zuid-Frankrijk, geloof ik...
Gelukkig was het gisteren een mooie dag, en we hebben er met volle teugen van genoten: eitjes rapen met de kiddo's - de twee kleinsten, de puber lag op dat uur nog in bed uiteraard, een wandeling in 't bos, en tot slot een lekkere maaltijd op een terras met uitzicht op een mega speeltuin.

Ik ben fan van terrassen met een speeltuin erbij. Het is de enige manier om, als ouder van een kleuter, lekker rustig te kunnen genieten van een drankje en een hapje zonder gejengel aan je hoofd: zalig!
De kleine hield zich dus goed bezig en wij hadden even wat rust. Rust... altijd mooi meegenomen als je 40-plus bent én ouder van een kind waar een Duracell-konijntje nog wat van kan leren. Een heerlijk kind, dat wel, maar soms kan ik hem gewoon echt niet meer volgen - en dat mag je rustig letterlijk opnemen ;-)

De locatie van de taverne was bovendien prachtig, nabij een bos. Wauw, wat een ontdekking dacht ik nog...
Tot mijn dochter kwam melden dat ik eens achter de taverne moest gaan kijken: 'Mama daar zitten allemaal beestjes: kippen, herten, sierduiven,... zelfs een kangoeroe!'
OMG, een kangoeroe, dacht ik nog, hoort dat hier wel thuis eigenlijk?

Ik mee kijken dus, en wat ik zag verpestte deze perfecte dag voor mij onmiddellijk.
We wandelden voorbij een aantal hokken waar kippen in de modder zaten. Enkele van die beestjes waren duidelijk doodziek. Sommigen snakten naar adem met hun bek wijd open, anderen lagen te slapen - in de modder. Geloof me, een gezonde kip slaapt niet overdag. Deze beestjes waren gewoon aan het creperen: echt vreselijk.
Maar het ergste moest nog komen: een kangoeroe, in de modder -geen sprietje gras te zien - helemaal alleen, in een troosteloos hok.
Ik ben geen dierenpsychiater, maar volgens mij zag dit beestje het helemaal niet meer zitten: hij zat roerloos in een hoekje. Wat een vreselijke aanblik.

Hier word ik dus kwaad van hé! Echt kwaad! Er was nochtans genoeg ruimte op dat domein, met gras, bomen en stuiken. Waarom moet dat beestje dan in zo'n klein troosteloos hok zitten? Waarom zou je überhaupt een kangoeroe houden hier? Leven die beesten normaal gezien niet in Australië?
Verder zaten er ook nog herten, in de modder...

Wat moet ik hier nu mee: het personeel van de taverne aanspreken? Een klacht indienen bij de dierenbescherming?

Misschien is het maar een tijdelijk onderkomen voor deze dieren, want deze horecazaak zou vroeger een soort zorgboerderij zijn geweest volgens mijn schoonmoeder. Ik hoop het, ik hoop het echt, want zo kan het echt niet verder met die dieren.
Ik ga het maar eens proberen uit te zoeken denk ik, want mijn kop in 't zand steken voelt niet goed, helemaal niet goed...