Hoe eerlijk moet een blogger zijn?

Ik ben niet perfect, verre van zelfs... en wanneer het uberhaupt zou kunnen om perfect te zijn, zou ik het nog niet willen, geloof ik.
Het kan me de laatste jaren steeds minder schelen wat anderen van me vinden - als dat geen voordeel is van ouder worden - maar toch ben ik er ook niet volledig immuun voor natuurlijk.

Ik lees veel blogs, de meeste vind ik erg verrijkend, maar af en toe verzeil ik ook wel eens op van die gepolijste mamablogs waar alles wel perfect lijkt te zijn: perfecte mooie mama die nooit chagrijnig is in perfecte kledij, perfecte mooie kindjes die nooit jengelen... in perfecte kledij uiteraard, perfect interieur dat nooit rommelig of vuil is, ...
Zucht, ... meestal blijf ik niet lezen bij deze blogs. Ik houd van nature meer van dingen waar een beetje een hoek af is, en ik weet uit ervaring intussen ook dat perfecte moeders en kinderen enkel in onze fantasie bestaan...

Blogs die enkel over beauty of fashion gaan boeien me ook niet echt trouwens. Je hebt er enkele goede (en eerlijke) in dat segment, maar vaak vallen ze toch onder de categorie sluikreclame, naar mijn bescheiden mening. Want wie gaat er nu negatief schrijven over een handtas van 150 euro die je lekker gratis hebt gekregen?

Welke blogs lees ik dan wel graag?
Blogs van mensen waar ik mezelf in kan herkennen, en die me niet het gevoel geven dat er een ubermensch schuilt achter hun schrijfsels.
Blogs ook die gaan over de dagdagelijkse dingen en over mensen die best wel eens kunnen toegeven dat ze het soms ook helemaal even niet op een rijtje hebben.
Of blogs die een beetje humor en zelfspot niet schuwen.

Dat zijn dus de blogs die ik het liefste lees, maar ben ik zelf in die optiek dan wel goed bezig? Spiegel ik mijn publiek niet vaak een betere versie van mezelf voor? Ja en neen, tuurlijk ga ik niet mijn (hele) vuile was het net opgooien. Ik ben nog niet helemaal gek hé! Maar dat wil niet zeggen dat ik geen minpuntjes heb natuurlijk. Hell yeah, als er iemand is die niet perfect is ben ik het wel - vraag maar aan mijn kiddo's, die schamen zich regelmatig te pletter voor hun mammie.

Om te bewijzen dat ik een mens van vlees en bloed ben, gooi ik voor één keertje mijn kleine kantjes en imperfecties in de groep. Geniet ervan, zou ik zeggen, want morgen houd ik weer gewoon de schijn op ;-)

• Ik loop 's ochtens altijd in de badjas van mijn man rond - die is lelijk en vijf maten te groot - maar veel warmer dan de mijne (wel een elegant exemplaar natuurlijk). Mijn kinderen schamen zich vooral als ik in dat gedrocht de deur durf open te doen als de postbode een pakje brengt.
• Toen ik zwanger was van mijn jongste zoontje, leek ik op een soort gestrande immobiele walrus. Ik zat aan de weeënremmers en kon niet veel meer dan platte rust houden, de laatste 10 weken. Wat doet een mens dan de godganse dag om zich bezig te houden? Houd u vast aan de takken van de bomen, want wat ik nu ga bekennen is echt héél schaamtelijk...  Kennen jullie het slechtste tv progamma aller tijden? Toegeven, er zijn véél erbarmelijke series, maar het Duitse 'Sturm der Liebe' spant toch wel de kroon. Jaha, en wie keek daar naar? Ikke! Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik toen zoooo laag gezonken was... Het ultieme bewijs dat de zwangerschapshormonen je geest volledig vertroebelen, nietwaar? 
• Ik heb regelmatig last van 'het oud zot' volgens mijn kindertjes. Zij sluiten onmiddellijk de gordijnen als ik weer eens een poging doe tot 'dansen voor debielen'. 'Mama, STOP de buren kunnen dat zien!'
• Ik praat met de dieren. Neen, ik ben geen hondenfluisteraar en ze antwoorden zelden terug, maar toch vind ik het telkens aangename conversaties. Misschien net omdat ze niets terugzeggen... Alhoewel, ik durf toch te beweren dat mijn favoriete kip Violetta elk van mijn woorden verstaat, echt waar!
• Een van mijn lievelingstijdverdrijven is samen met ons Fleurtje naar Animal Planet kijken. Ik lach me telkens te pletter als ze weer eens denkt dat er een leeuw in de tv zit die ze moet gaan bestrijden. Zalig! Handpoppenspel voor honden is nog zo'n geniet momentje. Fleur gaat er nog véél harder in op dan onze kleuter. En ik heb de tijd van mijn leven.
• Sommige van mijn vriendinnen denken dat ik altijd een opgeruimd en net huis heb, maar niets is minder waar: ik ben een meester in het verbergen van overvolle strijkmanden en die vloer in de woonkamer waar je helemaal geen vuil op ziet was een prima investering. Ik kan het iedereen aanraden! Blijf vooral weg uit de dressing, want in deze (kleine) ruimte prop ik alle rommel die me voor de voeten ligt. Jammer genoeg vind ik mijn kleren er niet meer in terug, want ik moet eerst een soort klimparcours ondernemen voor ik binnen raak.
• Ik krijg altijd direct een knalrode gevlekte kop: van de zon (dan komt er nog uitslag bij), van de kou, van de stress,... Zonder fond de teint zie ik er gewoon niet uit. Lang leve de camouflagetechnieken!
• Iedereen denkt dat ik een geduldige mama ben, maar inwendig kan ik soms koken als een fluitketel van de stress (en dan krijg ik wéér een rode kop natuurlijk). Echt zen worden zal me nooit lukken vrees ik.
• Ik heb vreselijk veel last van de PMS hormoontjes: zelfs mijn puberzoon weet intussen al rond welke tijd van de maand hij dekking moet zoeken. Als dat niet erg is.
• Ik zeg tegen anderen dat ik op mijn lijn probeer te letten door gezond te eten, maar ik heb net 7 paaseitjes van de kinderen gepikt uit hun paasmandje.
• Is dit bewijs genoeg dat ik niet perfect ben, of moet ik nog even doorgaan?