Opruimen of naar 't bos?

Paasvakantie, eindelijk! De kiddo's waren er aan toe, maar mama ook... Even lekker niet stressen 's morgens, want ik ben en blijf nu eenmaal een stresskonijn.
Vaak vraag ik me af: hoe deed ik dat in hemelsnaam toen ik nog een betaalde job had? Het is nu al zo erg 's morgens met die bloedjes van mij.
De oudste geen probleem, maar de twee jongsten zijn echt Oost-Indisch doof, geloof ik. Dochterlief moet ik wel tien maal oproepen (jep, ik heb het eens geturfd) voor ik überhaupt een antwoord krijg, en onze kleine man heeft 's ochtens ook wel betere dingen te doen (lees: iPad, TV, kleuren, spelen,...) dan zich aan te kleden en de tandjes te poetsen. Laat de commentaren maar achterwege dat ik een slechte moeder ben omdat ik mijn kids 's morgens tv laat kijken. Ik heb lang geleden al besloten dat ik geen perfecte mams hoef te zijn. Wat een bevrijding... ik kan het iedereen aanraden!

'Talk to the hand': ik weet als geen ander wat ze hiermee bedoelen, zucht... Mijn man zegt dat het komt omdat ik geen gezag heb, maar da's makkelijk praten, want hij is er 's ochtends niet.
Het bijkomende probleem is dat ik zelf in de vroege uurtjes helemaal geen fut heb. Eigenlijk heb ik tegenwoordig hélemaal geen fut. Voorjaarsmoeheid noemen ze zoiets, geloof ik. Ik heb licht nodig, zon... dat geeft me energie.

De twee oudste kiddo's waren trouwens ook best wel uitgeput de laatste weken, en écht aan rust toe. Onze kleinste kabouter daarentegen, is altijd vol energie: 's morgens, 's avonds en alles wat daar tussenin ligt (vergelijk hem gerust met een duracell-konijntje). Even een powernap in de zetel van een kwartiertje, en hij kan weer voor uren verder. Daar ben ik dus echt jaloers op: als ik me een kwartiertje in de zetel durf te zetten raak ik er gewoon niet meer uit, vrees ik.

Gisteren, op Paasmaandag, had ik echt geen energie meer, maar mijn man wou toch nog een uitstapje doen met onze kabouter. Ze zijn dus samen naar 't bos getrokken en Fleurtje mocht uiteraard ook mee.

Ik dacht bij mezelf: nu kan ik me even in de zetel leggen en een dutje doen, maar toen zag ik de rommel in de woonkamer... In zo'n chaos kan ik niet tot rust komen, echt niet.
Hoe doe je dat trouwens, minimalistisch leven met kids in huis? Ik wou dat ik het wist, echt waar, want hier lukt dat niet. En dan heb ik al dozen en dozen met speelgoed laten verdwijnen. Ik hoop dat mijn bloedjes er geen jeugdtrauma aan overhouden ;-)

Eerst opruimen dus, en dan een uiltje kappen. Zo gezegd, zo gedaan... Het werd echter niet alleen opruimen, maar ook stofzuigen, keukenkastjes uitpoetsen, de oven schoonmaken, de vette vingers van de tv verwijderen (neen, die heeft géén touch screen kleine man), de eetbakjes van de hond schoonmaken,...
Tegen de tijd dat man- en zoonlief terug thuis waren van hun uitstap, was ik net klaar met alles. En weet je: eigenlijk was ik toen helemaal niet moe meer. Een opgeruimd huis is veel aangenamer dan een rommelboel - dat kan ik je wel zeggen - want eigenlijk heb ik een pesthekel aan rommel.

Gelukkig had manlief wat foto's genomen van de boswandeling, want ik had er stiekem toch wel wat spijt van dat ik niet was meegegaan.
Maar niet getreurd: ik heb nog twee weken de tijd om naar 't bos te gaan, want 't is Paasvakantie. En als ik in 't bos ben met met de kids maken ze alvast geen rommel ;-)