maandag 13 juli 2015

Schreeuwende kinderen.

Enkele dagen geleden belandde ik per toeval op een blog - ik kan zelfs niet meer zeggen welk, maar je weet wel hoe dat gaat hé: via de leeslijst van het ene blog naar het andere... - waar het ging over de ergernis die krijsende/schreeuwende/decibels producerende kinderen opleveren, én vooral over hun nalatige/incompetente/luie ouders.
Blijkbaar vond de blogster veel bijval bij haar lezers, want in al hun reacties was te lezen dat ze het roerend met haar eens waren: niets zo hinderlijk en asociaal als niet-opgevoede luidruchtige koters. Toch wil ik hierop nog even reageren en daarom deze brief:


Beste mevrouw de blogster van wie ik de naam niet meer weet,

Ik had niet de moed om te reageren op uw blog (dom en laf, ik weet het...), maar ik wil hier best een bekentenis doen: ik ben zo'n moeder waar u en uw lezers zich mateloos aan ergeren, ik héb namelijk luidruchtige kinderen.
Moet ik dit nu vertellen met het schaamrood op mijn wangen? Want ik ben toch  - volgens u tenminste - een moeder die het niet nodig vindt om haar krijsende kroost het zwijgen op te leggen?
Ik moet u trouwens nog een bekentenis doen beste mevrouw, en misschien vindt u mij nu helemaal een ontaarde moeder... maar ik durf zelfs te beweren dat kinderen af en toe best wel eens keihard mogen krijsen/schreeuwen/decibels produceren. Misschien zouden, wij volwassenen, dat ook beter eens doen in plaats van steeds maar binnen de lijntjes te kleuren en onze frustraties op te kroppen...
Begrijp me niet verkeerd hé mevrouw, ik doe wel degelijk een poging om mijn kinderen op te voeden. Een poging zeg ik, want volgens u doe ik het vast niet zoals het hoort en van mezelf zou ik nooit durven beweren dat ik onfeilbaar ben in de belangrijkste job die er is in het leven.
Ik doe dus oprecht mijn best om mijn kinderen te begeleiden op hun weg naar volwassenheid en dat gaat - jammerlijk genoeg - gepaard met af en toe wat hinder en ongewenste decibles. Mag ik u dit even verduidelijken met een voorbeeld uit de dagelijkse praktijk, beste mevrouw?
Wel, als ik de supermarkt binnentreed - want dat is nu eenmaal een plaats waar, wij moeders met onze steeds hongerige kroost, meerdere malen per week ronddwalen - durf ik u wel eens een keertje te hinderen met mijn lawaaierige kleuter. In zo'n tempel - met allerlei strategisch geplaatste verlokkingen voor een vierjarige - wil het namelijk wel eens mislopen.
Wat doe je als moeder als jouw eigen vlees en bloed het op een krijsen zet om de nieuwste (veel te dure) auto van Hotweels in zijn bezit te krijgen of die overheerlijke (bah!) Mars in zijn buikje wil doen verdwijnen?
Tja, dan heb je verschillende opties natuurlijk. Ofwel geef je toe en dan is het krijsen direct gedaan (ben ik dan volgens u een goede moeder mevrouw?), ofwel zeg je neen (al dan niet gestaafd met een reden) en dan neemt het krijsen meestal nog sterk toe (hoe hard hangt af van de aard van het kind). Maar dan ben ik dus volgens u een slechte moeder, want ik kan mijn kind niet in bedwang houden...
Volgens mij werkt optie twee nochtans het beste op de lange termijn, nietwaar mevrouw? Ok, toegeven, het gaat gepaard met wat hinder voor de omgeving, maar op den duur zal het kind wel doorhebben dat het met krijsen zijn zin niet krijgt. En mevrouw, wat ik u ook nog wil zeggen: denkt u nu echt dat ik als moeder zo graag mijn kind hoor krijsen in de supermarkt? Néén! Ik vind het vreselijk! Daarom juist dat ik er niet aan toegeef en dat het krijsen misschien nog even toeneemt.
Los daarvan, beste mevrouw, vind ik dat kinderen in hun vrije tijd récht hebben op af en toe wat luidruchtig spel in de tuin, op het strand of op het speelplein. Sorry als u daar hinder van ondervindt, maar we verwachten van onze minderjarigen dat ze hun hele jeugd zeven uren per dag gewillig op de schoolbanken doorbrengen, mogen ze zich dan aub even wat uitleven in hun vrije tijd misschien?

Ik dank u bij voorbaat voor uw begrip.

Met beleefde groeten,
Miss Milla


48 opmerkingen:

  1. Reacties
    1. Hallo

      Kindjes die schreeuwen en roepen terwijl je eigen kind ziek is en niet kan slapen,wat vinden jullie daar van? Tis een open vraag he, roepen mag maar rust mag ook...
      Bezorgde burger

      Verwijderen
  2. Mooi stuk. Ik heb me wel eens verwonderd over mensen die heel veel klagen omdat ze naast een schoolplein wonen, dat de kinderen veel te veel herrie maken. Wat dacht je dan toen je dat huis ging huren of kopen denk ik dan.
    Sommige mensen zien kinderen als wezens die afgericht moeten worden. Terwijl kind zijn juist bestaat uit ontdekken en daarbij wordt soms wat herrie geproduceerd.
    Wel denk ik dat ouders met meerdere kinderen wat meer gewend zijn aan herrie. Wij hebben er maar eentje dus bij ons is het gewoon wat rustiger thuis. Wij kunnen dan ook wel eens erg onder de de indruk zijn van het lawaai in gezinnen met meerdere kinderen. Gewoon omdat we het niet gewend zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, inderdaad. Ik kan me voorstellen dat het met één kind veel rustiger is. Onze oudste zoon is vier jaar enig kind geweest en vrij rustig van aard... maar toen kwam dochterlief erbij en was 't gedaan met de rust ;-) Als er meerdere kinderen in een gezin zijn wordt er natuurlijk ook meer ruzie en zo onderling gemaakt met alle lawaai tot gevolg.

      Verwijderen
  3. Hier ook 3 kids die soms aardig wat decibels maken.
    Bij het oudercontact van kleine M vroegen zijn juffen of hij soms iets heeft aan zijn keel/ stembanden. Want soms is hij zo hees, zo erg dat ze als eens advies hadden gevraagd aan de zorgjuf ( die logopediste is). Wij antwoorden " dat is gewoon van te roepen en krijsen hij kan dat makkelijk 1 u tot 1,5 u volhouden" dat is zo erg dat je je trommelvliezen voelt trillen. De juffen trokken nogal ogen, dat hadden ze van hem nooit verwacht.
    Ik zeg dat dikwijls als ze buiten spelen, de buren zullen weer zeggen "hoort ze zijn buiten"

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vind het soms zo erg dat mensen dan zo snel denken: het zal wel aan de opvoeding liggen...

      Verwijderen
    2. En er is inderdaad in schreeuwen en schreeuwen. Al heb ik zelf 3 jongens, maar als ze zeuren krijgen ze niks in een de winkel. En als ze lastig deden, ging ik terug naar buiten. Bij de 2 oudsten die hadden het begrepen van de 1ste keer, bij de jongsten een keer of 3.
      En als hij nu begint zeg ik tegen manlief mag ik de autosleutel en hij dimt.
      Mijn kinderen vragen aan de kassa ook niks extra , ze weten dat hoe harder ze zeuren, hoe meer nee ze te horen krijgen.

      Verwijderen
    3. Ik geloof ook in die aanpak, mijn jongste heeft hierin ook de meeste sturing nodig. Hij heeft best een temperamentvol karaktertje, niet altijd makkelijk maar uiteindelijk zeurt hij nu ook al (bijna) niet meer in de winkel :-)

      Verwijderen
  4. Ik heb drie zonen, ben echt veel gewend :-) Maar er is een groot verschil tussen altijd krijsende/schreeuwende kinderen (jongetje drie huizen verder schreeuwt echt altijd om aandacht of weet-ik-veel-wat) en kinderen die in hun enthousiasme ietwat luid zijn. Verschil van opvoeding en karakter. Schreeuwen om te schreeuwen hoeft mijns inziens niet. Hard lachen daarentegen werkt aanstekelijk. Mijn nieuwe buurjongetjes zijn volgens hun moeder vrij druk en bewerkelijk. Ik heb tot nog toe totaal geen last van hen: het zijn jongens, ze spelen veel buiten, lachen veel, er wordt ook wel eens geschreeuwd/geroepen, maar ze zijn niet vervelend. Hebben duidelijk niet alleen voeding genoten ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik heb dat ook gelezen. Mijn kids zijn inmiddels groter, maar zoonlief schreeuwt af en toe ook. Meestal om zijn woorden kracht bij te zetten. En als hij buiten is haal ik hem als een klein kind naar binnen. Spelende schreeuwende kinderen vind ik iets heel anders. Dat hoort vaker in het vuur van het spel. In de winkel heb ik mijn kinderen altijd laten zeuren. Zo hebben ze geleerd om niets te krijgen wat niet kan.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik vind het wel een verschil of een kind schreeuwt om zijn zin te krijgen, of in het vuur van het spel. En dan besef ik heus wel dat je als moeder je best doet, maar dat het niet altijd even goed lukt. Maar toch vind ik dat je als ouders je kinderen wel kunt leren om niet telkens te gaan schreeuwen om weet ik veel wat. Ook niet tijdens het spelen. Ja een kind is een kind, maar daarom hoef je nog niet dat geschreeuw altijd van ze te tolereren. Als mijn nichtjes in de tuin of op straat te veel en te lang herrie maken, dan wordt daar toch echt wat van gezegd door hun ouders. En je frustraties kwijt kunnen, kan volgens mij ook zonder schreeuwen. Zelfs bij kinderen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, tuurlijk! Uiteraard moeten kinderen niet schreeuwen om hun zin te krijgen. Maar ik wil met mijn brief gewoon uitleggen dat de meeste ouders - enkele uitzonderingen daargelaten - net heel erg hun best doen om hun kinderen op te voeden. Het ene kind is ook veel 'makkelijker' dan het andere en zal van nature minder lawaai produceren dan het andere. Als ik al zie hoe verschillend mijn drie kids zijn...

      Verwijderen
    2. mijn buurkinderen krijsen om hun zin door te drijven of omdat hun moeder niet snel genoeg reageert en ja daar stoor ik mij mateloos aan vooral omdat er niets van gezegd word, lawaai van spelende kinderen die in hun enthousiasme veel decibellen produceren vind ik geen probleem en dat is maar goed ook aangezien ik tegenover 2 basisscholen woon. mijn dochter heeft ADHD en toen ze klein was , was ze beslist niet stil,maar ook bij haar maakte ik onderscheid in proberen je zin door te drijven of lekker aan het spelen. in het eerste geval werd daar zeker adequaat op gereageerd door haar duidelijk te maken dat we daar niet van gediend ware.

      Verwijderen
    3. Kinderen mogen inderdaad niet leren dat ze met krijsen hun zin kunnen krijgen!

      Verwijderen
  7. Mooie brief! Ik beken: ik ben ook kind geweest en heb vast vaak in het openbaar geschreeuwd. Ik heb nog wel eens de behoefte om te schreeuwen, waarschijnlijk met mij meerdere volwassenen. Misschien niet netjes, maar als ik andermans kind hoor schreeuwen, ben ik blij dat ik niet de oppas voor dit kindje ben en loop vol begrip (en op chagrijnige dagen iets minder begrip dat wel) gewoon door.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat herken ik ook wel hoor! Als ik andere kinderen hoor krijsen denk ik wel eens opgelucht: 'Oef het zijn de mijne niet deze keer'

      Verwijderen
  8. Kortzichtig gedrag, die blogster. Waarschijnlijk zelf vrijgezel in de midlife. Ik voel me ook altijfd heel opgelaten op bepaalde verjaardagen waar de afdeling zuurpruimtantes met opgertrokken neuzen kijken als mijn kind even een teken van leven geeft. Kennelijk is ego-gericht zijn en (nog) niet zo inleven in een ander iets wat chagrijnige midlifers wel mogen hebben maar kleine kinderen niet.

    Ben het roerend met je eens. Daarbij, al het negatieve gedrag wordt maar op de ouders geschoven, het positieve zit in het karakter van het kind. Ik heb er drie, en doe stinkend mijn best, maar denk dat die genen toch best wel heel erg bepalend zijn... Zus is de braafheid zelve en mag overal komen, oudste is wat wiebelig maar lief en praat heel zachtjes. Mijn nummer drie is uitgerust met een flink temperament en een paar flinke stembanden. Oeps.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Overigens zeuren ze nooit in de winkel (geen idee waarom niet?!) en ben ik de eerste die ssssst roept als ze iets meer lawaai maken dan mijn gevoelige oren hebben kunnen.

      Verwijderen
    2. Gelukzak dat die van jou niet zeuren in de winkel ;-)
      En je hebt gelijk: karakters kunnen zo verschillend zijn, je hebt echt niet alles zelf in de hand als ouder, hoe graag je dat soms ook zou willen...

      Verwijderen
    3. In de winkel zeuren ze dan wel niet, maar dat wil niet zeggen dat ze niet strontvervelend kunnen doen op andere plekken en mij als moeder compleet voor gek zetten :-)

      Verwijderen
    4. Oh, wat vind ik zo'n eerlijke moeders als jij toch heerlijk!

      Verwijderen
  9. Ik hou niet van schreeuwende en dreinende kinderen. Maar ook niet van het geluid van drilboren, metaalzagen, harde muziek, hogedrukreinigers, bladblazers, krijsende ouders en andere overlast veroorzakende herriemakers. En natuurlijk moet je allemaal wel eens 'iets' doen en dus ook ik... Maar ik vind het niet vanzelfsprekend dat ik een ander overlast bezorg en daar hou ik dus rekening mee. Als Iedereen dat zou doen, zou dat een hoop irritatie en ergernis schelen. Ik zie het ook niet als recht om maar te pas en te onpas overlast te veroorzaken, ongeacht om welk soort geluid het gaat.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben het wel met je eens natuurlijk, alleen heb ik het als ouder niet altijd volledig zelf in de hand als mijn kinderen voor 'last' zorgen (in de supermarkt bijvoorbeeld). Jammer genoeg zit er geen aan/uit knop aan ;-). Dat zou ik soms zelf wel best handig vinden overigens...

      Verwijderen
    2. En daar zouden kinderloze mensen dan wel weer wat meer rekening mee mogen houden!
      Want inderdaad heb je op een bepaald moment als ouder (vrijwel) geen invloed meer op het gedrag van je kind. Maar als vreemde wel... Ik ga wel eens 'gekke bekken trekken' naar een kind dat zich 'niet optimaal' gedraagt in een winkel of zo. Of een soort van verstoppertje of tikkertje doen, of 'rare' dingen roepen, wel nette hoor! Is superleuk en op die manier probeer ik het kind uit de voor hem meestal ook niet zo leuke situatie te trekken. Bijna alle kinderen vinden gekke bekken terugtrekken leuk (of iets wat daar op lijkt). Het is als mens zonder kinderen (zoals ik dus) heel eenvoudig om (volledig vreemde) kinderen aan het lachen te maken. Dat levert me veel bedankjes en leuke gesprekken met (meestal) moeders op. Misschien een tip voor iedereen die zich ergert aan het gedrag van kinderen in winkels en zo.

      Verwijderen
    3. Wat leuk dat je dat doet! Inderdaad: afleiden lukt vaak het best op zo'n moment! En als ouder ben je dan super blij met hulp uit onverwachte hoek.

      Verwijderen
  10. Ik vind het heerlijk om zo af en toe als de gelegenheid zich voordoet, te schreeuwen. Toch houd ik niet van veel lawaai, dat zal mijn autisme zijn. De jongste twee van 12 en 9 spelen nu veel in het zwembad achter in de tuin en zijn dan alleen maar aan het schreeuwen. Dan ga ik beter uit de buurt dan de hele tijd te 'zeuren'. Maar ik kan echt niet tegen gillende kinderen (vooral meisjes doen dat). Op de een of andere manier kom ik dan in een gealarmeerde toestand die mij niet bevalt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik houd ook zeker niet van geschreeuw dat door merg en been gaat, echt vreselijk vind ik het... maar als moeder ontkom je er nu eenmaal niet aan. Of bestaan er kinderen die nooit lawaai maken, de mijne niet in ieder geval ;-)
      Ik wou gewoon met dit blog aantonen dat niet alle ouders met - af en toe - flink krijsende kinderen lui of laks zijn en het vertikken om hun kinderen op te voeden.

      Verwijderen
    2. Fijn dat je ze achter in de tuin in het zwembad flink kan laten uitrazen :-)

      Verwijderen
  11. Waarschijnlijk had deze blogster zelf (nog) geen kinderen!!! Niets is makkelijker dan ergens wat van vinden als je zelf niet in zo'n situatie zit. Ik denk vaak als ik mensen geïrriteerd zie raken van kinderen ¨wacht maar tot je zelf kinderen hebt!!¨ :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Je hebt gelijk. Alleen het nare is dat zodra mensen 'uit' de kleine kinderen zijn het spontaan weer lijken te vergeten. Nee, die van mij deden dat noooooit. Liefst gevolgd door 'daar zorgden wij wel voor'. Haha. De meeste inmiddels volwassen neefjes en nichtjes zijn zindelijk met keurige manieren geboren geloof ik als ik de verhalen moet geloven... :-)

      Verwijderen
    2. Ja, die indruk heb ik dus ook... dat heel veel mensen snel lijken te vergeten hoe 'lastig' hun eigen kroost bij momenten was. Of hebben ze het gewoon verdrongen misschien?

      Verwijderen
    3. Haha, ja inderdaad, die heb je ook nog, van die alles-vergeten-maar-alom-wetende types. Hun kinderen deden nooit wat maar ondertussen laten ze hun kleinkinderen de tent afbreken, onder het mom ¨ik ga ze niet opvoeden hoor, het zijn mijn kleinkinderen, daar wil ik alleen maar plezier van hebben...¨

      Verwijderen
  12. Het gaat er bijna altijd om dat het zo ergerlijk is dat ouders er echt zelf niets aan doen, en de kinderen maar hun gang laten gaan met rennen en gillen in winkel, restaurant etc. en dat ze niet wat gecorrigeerd worden.

    Ik heb 40 jaar tegenover grote speeltuin gewoond en er zelden echt last van gehad..Ja als het warm was en kinderen badje hadden, dat geeft altijd gegil en op dat moment wilde ik ook het raam zelf open hebben en werd het na een tijdje wel vervelend. Ik had wel het geluk dat de speeltuin om 18.00 dicht ging.

    Toen ik ander huis zocht heb ik wel bewust gekeken waar het lag. 1x erg leuke woning gezien en met streetview zag ik dat er tegenover een openbaar speeltuintje lag. Dat huis viel dus simpel weg af nu ik ouder ben en meer rust wil. Mijn ouders gingen kijken naar serviceflat in deel flatgebouw en midden in dat ovale gebouw was een creche die goed te horen was als de kinderen buiten speelden. De buurvrouw die ze spraken vond het wel gezellig en ging vaak erheen om wat te spelen met ze. Die had het vanuit haar zichtpunt geweldig getroffen, mijn ouders wilden dat niet.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik begrijp dat wel van je ouders. Ik zou er persoonlijk ook niet voor kiezen denk ik, en dat heeft niets met onverdraagzaamheid te maken. Veel beter dan achteraf klagen dat je niet tegen het lawaai kan!

      Verwijderen
  13. ha ha heerlijk om te lezen !
    helemal mee eens !
    vind het wel opvallend , dat nu , hier , iedereen het ook zo vind .....
    de jongste hier , 6 , vind het ook heerlijk om op zijn tijd even keihard te gillen ..
    hij mocht dat , in de auto opweg naar zwemles ...
    zwemles gaf zo-n spanning , dat moest er even uitgegild worden ....
    niemand last van , als ikzelf , die even met triloren verder rijden moest ;]

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wanneer ik niet tegen lawaai kan dan besef ik dat het aan mij ligt. Het valt me op dat ik veel beter tegen lawaai kan wanneer ik uitgerust ben of wanneer ik gewoon deelneem aan de activiteit. Maakt niet uit of het nu kinderen, volwassenen of andere geluiden zijn.
    Wanneer kinderen schreeuwend onbeleefd zijn heb ik veel respect voor de volwassene die zijn of haar kalmte weet te bewaren, gewoon omdat ik zelf ervaar hoe moeilijk dat soms is. Je ergeren of je laten meeslepen is zoveel eenvoudiger.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Kinderen moeten een stem hebben. Maar niet zoals ons buurjongetje, die krijst gewoon om nog maar iets te zeggen. Maar zijn vader staat hem ook al roepend te woord. Enkel als hij bij ons is dan kan hij gewoon rustig iets vragen, omdat wij hem ook zo benaderen.

    Maar toen hij dan afgelopen week zijn oudere zus toe riep: Fuck you, bitch." Dacht ik van:"Dat heeft je vader je weer mooi geleerd." Ik heb hem toen wel aangesproken dat ik zoiets niet graag hoor. Bleitend liep hij dan naar zijn papa. Tja en zijn mama doet haar best, maar vader helpt het de vernieling in.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Tja, zo moet het dus ook niet... Lijkt me frustrerend voor jullie om zoiets onder je neus te zien gebeuren.

      Verwijderen
    2. Dat is ook.

      Luc heeft hem ooit geleerd van: "Dag N, hoe gaat het met jou?" En hij gaf hem ook een handje.

      Als hij nu Luc ziet aankomen en hij is buiten dan loopt hij naar Luc en steekt hij zijn hand uit en vraagt hoe het gaat.

      Zo simpel en dat kan zonder roepen.

      Als hij mij ziet uitstappen ook, dan komt hij altijd:Dag Christel." Zeggen. Ik doe er een korte babbel mee en hoppa. Maar papa is er en het feest barst los.

      Verwijderen
    3. Eigenlijk intriest voor dat kind...

      Verwijderen
  16. Mooie brief je geschreven Miss Milla. Het heeft echt twee kanten. Enerzijds lijkt het wel alsof er steeds minder tolerantie is voor kinderen, anderzijds kunnen kinderen inderdaad soms ook wel vervelend zijn. Maar dat ze schreeuwen in speeltuinen, dat moet zeker kunnen!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Goh Miss Mila, dat is waarschijnlijk iemand die zelf geen kinderen heeft of al lang geen kleine kids meer gehad heeft :-)
    Voor ik onze zoon had, dacht ik ook al eens van andere ouders, bijvoorbeeld op restaurant: "Hou je kind eens wat in toom." Nu zitten mijn man en ik zelf rustig als twee zombies te eten terwijl onze peuter lekker aan het kwetteren is en met zijn eten in het rond zwiert :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Voila se, MamaJo heeft het ook al gezegd ;-)

      Verwijderen
    2. Ja, dat wou ik nu net aantonen met mijn 'brief': je bent niet persé een luie of nalatige ouder als je kids wel eens wat decibels produceren...

      Verwijderen
  18. Ik woon in een 'gezellig' volksbuurtje waar mensen heel erg opgepropt op een klein stukje wonen. En elke dag mag ik luisteren naar het geschreeuw van kinderen met daarbij het geschreeuw van hun ouders die schreeuwen dat ze niet mogen schreeuwen (of zelfs 'houd toch eens je bek', met heel wat decibellen). Wat een ellende. Ik snap jouw kant van het verhaal zéker. Maar ik snap ook heel erg goed de andere kant. Ik ben inmiddels aan het sparen voor een noise canceling koptelefoon gelukkig, hopelijk gaat dat de pijn verzachten haha!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik begrijp jouw kant van het verhaal ook zeker wel hoor! Ik heb de 'luxe' dat ik meestal alleen maar 'last' heb van de decibels van mijn eigen kinderen, maar als de muren van de buren erg dun zijn, begrijp ik best dat je daar wel hinder van kan hebben.

      Verwijderen