Opruimkriebels

De afgelopen dagen werd ik getroffen door een soort opruimwoede. Niet in huis, maar vooral in het schuurtje en in de tuin.

In de loop der jaren kan een mens nogal wat spullen (lees overbodige rommel) verzamelen, en dan denk ik altijd: later als ik tussen de andere oudjes in het rustoord (oh gruwel) zit, wil ik niet dat mijn nageslacht de containers moet laten aanrukken om van al die rotzooi af te raken.

Neen, om dit schrikbeeld nooit realiteit te laten worden moet er nu gehandeld worden!

In het weekend had ik Mister Cavalier, weliswaar met lichte tegenzin, zover gekregen dat hij meeging in mijn opruimwoede. Drie volle karren leverde dit op, met allemaal spullen die ooit nuttig waren geweest (in het beste geval), maar die nu onder het stof en het roest zaten en waar we van af moesten zien te geraken.
De nog bruikbare spullen gaven we weg aan mensen die er blij mee waren en de rest kreeg een enkeltje naar het (dure) containerpark.

Het was noeste arbeid, maar wat geeft dat toch een goed en vooral licht gevoel om weer ruimte te hebben, in plaats van je een weg door de rommel te moeten banen als je een hark zoekt in de schuur.

NOOIT zal ik nog zo veel rommel verzamelen, dit beloof ik hier op mijn erewoord. Leve het consuminderen!

Op zo'n momenten wordt  het me duidelijk dat er nog veel werk aan de winkel is voor ik echt duurzaam ga leven. Maar mijn intentie is er, en ik ga echt mijn best doen om in de toekomst niet zoveel meer te kopen zonder er bij na te denken.
Da's beter voor 't milieu, voor mijn portemonnee, maar vooral voor de lichtheid in mijn hoofd.