Toen mijn oudste zoon geboren werd had ik me heilig voorgenomen dat er bij ons geen agressief speelgoed in huis kwam. Ik heb dat een heel aantal jaartjes kunnen volhouden. Dit was niet zo heel moeilijk, tot hij een jaar of vijf werd en af en toe eens bij een ander kindje mocht gaan spelen waar wel geweren aanwezig waren. Dit wekte (uiteraard) zijn interesse en vanaf toen begon hij ook te zagen voor 'schietgeweren'.
Halsstarrig bleef ik 'neen' zeggen, tot we eens een keertje naar de kermis gingen en daar zag hij zijn kans schoon. Bij het eendjes vissen kon je ook van die 'leuke' geweertjes winnen en in een moment van zwakte liet ik het toe. Vanaf toen werden er op de kermis altijd geweertjes of ander schietmateriaal gekozen. Ik had inmiddels ook wel door dat dingen verbieden blijkbaar vaak het omgekeerde resultaat geeft dan wat je eigenlijk voor ogen had...
Intussen is mijn inmiddels 15-jarige zoon opgegroeid tot een puber (die groter is dan ik!) en zijn interesse voor schietgeweren is gelukkig al lang verdwenen (buiten af en toe zo'n vies game waar ook wapens aan te pas komen). Ik merk ook dat hij er erg pacifistische opvattingen op nahoudt. Oef! Het spelen met geweertjes heeft van hem dus geen agressief kind gemaakt...
Toen onze oudste vier was werd ons tweede kind geboren: een dochter. Echt een meisje-meisje zelfs, met een passie voor roze en frulletjes en prulletjes. Zij had dus helemaal geen interesse voor geweren. Lekker makkelijk!
Bijna acht jaar na de geboorte van ons tweede kind kwam er nog een derde bij: een zoontje. Ook bij hem had ik me voorgenomen om de geweren zo lang mogelijk buiten de deur te houden.
Nu hebben we echter nog een rommelschuurtje en daarin lagen nog bergen speelgoed van de oudste zoon. Op een gegeven moment werden de 'pieuwers' (zo noemt hij geweren) ontdekt. Ik denk dat ons zoontje toen zo een jaar of twee was. Ik moet zeggen dat hij daarvoor ook al wel geweertjes nadeed met zijn wijsvinger en dan 'pieuw' riep. Ik vermoed dat hij dat had geleerd op het kinderdagverblijf van de iets grotere kindjes.
Toen hij daar opeens die speelgoed 'pieuwers' zag was hij door het dolle heen. Dagenlang liep hij ermee te 'pieuwen'. Dit heeft wel enkele weekjes geduurd. Nu is hij inmiddels al drie en een half, en zijn interesse voor geweertjes is sterk bekoeld. Af en toe neemt hij nog wel eens een waterpistool ter hand, maar da's dan vooral omdat hij het zo leuk vind om ons nat te spuiten...
Wat is nu het beste: geen of wel geweertjes toelaten? Ik weet het niet.
Wel weet ik dat het bij een eerste kind véél makkelijk is om bepaalde zaken buiten de deur te houden. Mijn kleinste keek al veel eerder tv dan de oudste, hij wil uiteraard ook op de iPad, hij kent woorden die een kleuter eigenlijk nog niet hoeft te kennen,...
Dit is onvermijdelijk, vrees ik. Je wordt vaak ook wat makkelijk en losser bij een tweede en derde kind. Ik denk dat dat trouwens helemaal niet zo slecht is. Ikzelf ben in elk geval nu een veel relaxtere moeder dan pakweg 10 jaar geleden, en dat breng je toch over op de kids. De eerste wordt vaak echt onder een glazen stolp gezet...
Toch zijn er bij ons bepaalde regels die echt aan leeftijd gekoppeld zijn: geen gsm voor 12 jaar, zakgeld vanaf ze naar het middelbaar gaan, niet uitgaan voor 16 jaar en alcohol zou ik graag pas toestaan vanaf 18 jaar (maar ik vrees dat dit ijdele hoop is).
Hoe staan jullie tegenover speelgoedgeweren?
Vreselijk herkenbaar artikel!
BeantwoordenVerwijderenAltijd blij dat ik niet de enige ben die zit met dat soort dilemma's.
Verwijderen:-) goede vrienden van ons met 3 kinderen waarvan 2 jongens waren daar zeer strikt in . geen geweren enzo. Dus vanaf de jongens 3 waren pakten ze allerlei takken uit het bos achter hun huis in de vorm van geweren en speelde de hele dag daarmee schieten en legerspellen :-D.
BeantwoordenVerwijderenMaar ik ben er ook niet voor. Ik vind de wereld al wild en bruut genoeg zonder dat onze jonge kinders met geweren rondlopen ( speelgoed geweren maar toch) maar onze zoon vind het wel erg aantrekkelijk. Dat wel. Ennnn ongemerkt sluipen er tijdens de kinderverjaardagen zulke dingen binnen in ons huis. Dat ook. helaas. En ik kan het dan moeilijk weggooien.
Ja inderdaad, zo krijg je wel eens speelgoed in huis dat je zelf nooit zou kopen...
VerwijderenMijn ervaring is dat jongens van nature meer interesse hebben in dat soort speelgoed, uitzonderingen daargelaten.
Ikzelf mocht er vroeg geen. Mijn ouders waren consequent bij allevier de kinderen. Als we met vriendjes speelden, mochten we weleens een geweer lenen en dat werd ook niet verboden van mijn ouders. Wat ik ervan geleerd heb? Dat het niet zomaar iets is, een geweer.
BeantwoordenVerwijderenEn dat hebben mijn ouders goed gedaan!
(ik ben overigens wel een meisje... maar was niet van de roze frutsels. Ik zal mijn eigen meisje ook zeer terughoudend opvoeden wat betreft schietspul. Ik hoop dat dat vanzelf gaat en zo niet, dat ik net zo consequent zal zijn als mijn ouders... :-) )
Ik mocht vroeger ook geen speelgoedwapens. Misschien dat jouw dochter er sowieso niet zoveel interesse voor heeft, dan heb je geluk... Ik vond het wel makkelijker om strikt te zijn toen ik nog maar één kind had. Met die grote leeftijdsverschillen tussen mijn kinderen is het niet altijd makkelijk...
VerwijderenBij sommige kinderen, zoals de 'rebelsere soort' (zoals ik vroeger wel wat was), roept strikt verbieden vaak wel een sterke interesse op voor het 'verbodene'.
VerwijderenToevallig dat ik daar ook laatst over nadacht. Zoonlief gaat sinds een paar weken naar school en ik merk al de invloed. Naast het vader en moedertje spelen komt ineens ook het pang pang pang naar voren. Stiekem hoop ik dat hij er nooit om zal vragen. Maar als dat zo is probeer ik het toch echt zolang mogelijk buiten de deur te houden. Gelukkig is de interesse in auto's en lego voorlopig nog erg groot
BeantwoordenVerwijderenMijn zoontje speelt ook veel liever met auto's en duplo dan met geweertjes. Gelukkig!
Verwijderensoms probeer je iets tegen te houden,maar is soms moeilijk,ik werk bij kinderen en daar werd ons geleerd dat er niet geschoten wordt wat we dan ook aan de kinderen leren maar...dan hoor je ze soms fluisterend "pieuwpieuw" doen naar elkaar..een grappige anekdote:een kindje van een collega wou zo graag een waterschildpadje,want oma had die ook.ze kreeg er geen maar....na 1bezoekje aan oma had ze er stiekem 2 in haar handtasje gestopt.oma woont zo'n uurtje rijden...bij aankomst thuis waren die niet meer levend....zo zie je,sommige dingen zijn soms moeilijk tegen te houden en dan kies je de goede middenweg
BeantwoordenVerwijderenWat een verhaal!
VerwijderenJa, ik geloof ook in de gulden middenweg. Iets wat echt niet mag is vaak erg aantrekkelijk.
Mijn twee jongens hebben nooit om speelgoed wapens gevraagd. Het enige wat ze ooit hebben gehad op dat gebied zijn waterpistolen. Daar hebben ze zich in de zomer weleens mee vermaakt.
BeantwoordenVerwijderenDan heb jij wel geluk! Als het probleem zich niet stelt hoef je het ook niet aan te pakken.
VerwijderenToen mijn pubers klein waren, taalden ze eigenlijk niet naar speelgoedwapens. Oudste was helemaal gek van autootjes en jongste van muziek. Maar ja, toen kwam de X-box in huis en helaas komen in veel spelletjes vreselijke schietpartijen en bloederige toestanden voor. Maar gelukkig waren ze toen al wat ouder. De commercie doet er ook aan mee, dus helemaal voorkomen doe je het niet, helaas.
BeantwoordenVerwijderenJa, dat gamen da's nog zo iets... Mijn puber speelt vooral 'Lords of Legends' of zo iets. Da's niet zo gewelddadig (denk ik toch), want het is een spel met mythische figuren, maar de makers van die games maken het wel zo dat je altijd meer en meer wilt spelen. Dat levert dan ook weer verhitte discussies op natuurlijk, want van mij mag hij maar een beperkte tijd spelen en daar is hij het natuurlijk niet mee eens.En zo puber zet je natuurlijk niet meer in de hoek...
Verwijderen