Spreekbeurt: stress of fun?

Tegen het einde van het schooljaar is het weer zo ver: examenperiode voor de oudste zoon (15) en toetsenperiode voor de dochter (11). Onze kleinste bengel van 3 blijft nog even buiten schot. Voorlopig nog geen proefwerken bij onze kleuters. Alhoewel er in de laatste kleuterklas wel de gevreesde 'toetertesten' zijn, wat voor veel stress kan zorgen bij het kleine grut (en hun ouders). 

Onze kleine man wil net zoals de groten ook zijn 'huiswerk' maken. Ik geef hem dan een kleurplaat of zo, en dan voelt hij zich echt belangrijk. Fier komt hij dan melden als hij klaar is: "Morgen geef ik mijn huiswerk aan de juf!"

Bij de oudste is de examenperiode iets minder leuk, vrees ik. 

Ikzelf vond dat vroeger ook altijd zo'n een nare periode met veel stress en faalangst, bij momenten. Soms stond ik zelfs om vier uur 's morgens op om te herhalen. Moordend vond ik die examenperiode... Het gebeurt nu nog af en toe dat ik opeens wakker schiet uit een nare droom dat ik examens heb en mijn leerstof niet ken. Dat je daar na al die jaren nog zo mee bezig kan zijn, de menselijke geest zit toch raar ik mekaar.

Nu vind ik wel dat mijn zoon zich een heel pak relaxter door deze periode loodst. Da's typisch voor jongens, hoor ik dan links en rechts. Meisjes zijn veel plichtbewuster is mij zelfs al door leerkrachten bevestigd. Of dit werkelijk ook zo is, dat weet ik niet. Ik heb nog geen ervaring met meisjes in de examenperiode. 

Eigenlijk is het misschien ook helemaal niet slecht om met wat minder stress door die periode te gaan. Hopelijk heeft mijn zoon er na twintig jaar geen nachtmerries meer over ;-).

Dochterlief heeft ook wel heel wat toetsen in deze periode, en daar moet ze natuurlijk voor studeren, maar dit is toch nog op een heel andere manier dan in het middelbaar. Ook zij lijkt mij niet erg te stressen. Alhoewel ze er nochtans een super drukke agenda op nahoudt, met acht uur turnen en dan nog een uur paardrijden in de week. En neen hoor, ze moet dat helemaal niet van ons (want dat wordt dan weleens gedacht), ze kiest daar zelf voor. Eigenlijk zou ze nog een hobby of twee erbij willen, maar dit laten we niet toe. Ik wil mijn dochter af en toe nog wel eens zien!

Vandaag moest ze haar spreekbeurt voor de klas brengen, samen met een klasgenootje. Gisteren hadden we nog een heleboel werk aan de voorbereiding, aangezien ons juffertje ziek was geweest.

De tekst was gelukkig al helemaal af, maar nu moest er nog een powerpoint presentatie gemaakt worden en er moesten koekjes gebakken worden. Ja, koekjes, want de spreekbeurt gaat over Malta en daar hoort natuurlijk een typisch gerechtje bij. 

Nu heb ik al wel wat bakervaring, maar die Maltese koekjes hebben me toch bloed, zweet en tranen gekost. Normaal gezien biedt google antwoord op al mijn vragen, maar nu bleef mijn 'beste vriend' toch even in gebreke. Uiteindelijk vond ik wel een geschikt receptje, maar eens bezig bleek het langs geen kanten te kloppen.  De consistentie van het deeg was veel te droog en te brokkelig, daar kreeg ik echt geen fatsoenlijk koekje uit gemaakt. Dochterlief stond me bij met raad en daad, maar het lukte voor geen meter. Ok, dan maar wat foefelen zeker. Ik paste het recept naar eigen goeddunken aan en op hoop van zegen schoven we de koekjes in de oven. Gelukkig kwamen er redelijk acceptabele koekjes te voorschijn na een 20-tal minuutjes. Oef! Anders had ik echt serieus gebaald, dat kan ik wel zeggen. Er moest wel 300 gram amandelpoeder in het recept en da's nu ook niet bepaald goedkoop, om nog maar te zwijgen van de teleurstelling die het zou zijn geweest voor mijn meisje.

Ok, de koekjes waren gelukt. Nu nog even samen een powerpointje maken. Weer wat stressen, want tot mijn grootste schaamte moet ik bekennen dat ik dit nog nooit had gedaan. Wonderwel lukte het en na een uurtje of twee waren we klaar. Inmiddels was het al wel half tien 's avonds, ik had zelfs geen tijd gehad om fatsoenlijk te koken. Maar goed, hot dogs brengen altijd een snelle oplossing in geval van nood (tot grote tevredenheid van de kinderen uiteraard) en voor de volwassen werd het een snel slaatje.

Toch best veel tijd kruipt er in zo'n spreekbeurt, vind ik. Als ouder moet je altijd nog wat helpen op die leeftijd. Maar eigenlijk vind ik het stiekem ook wel super leuk om te doen hoor. Misschien is er toch een beetje een schooljuf aan mij verloren gegaan? 

En weet je, dochterlief mág ik nog helpen, de oudste al lang niet meer... "Ik kan dat zelf wel hoor, ik heb jouw hulp niet nodig", klinkt het dan. Slik...