donderdag 21 mei 2015

Soms denk ik: waarom blijven ze niet gewoon klein?

Eén van de nadelen van het hebben van kinderen met een aanzienlijk leeftijdsverschil ertussen is dat je altijd al een idee hebt van wat er gaat komen in de volgende fase. Zolang ze klein zijn valt het allemaal nogal mee: ok, peuter- of kleuterdriftbuien zijn niet leuk, maar je hebt het in zekere zin nog wel een beetje in de hand.
Ik weet dat het van sommige pedagogen niet meer mag, maar de time-out in de gang bewijst hier toch nog steeds zijn dienst. Niet dat ik wil zeggen dat het met kleine kinderen altijd makkelijk is hoor. De mijne hebben, hoe zal ik het zeggen... een 'sterk' karakter, als jullie begrijpen wat ik bedoel ;-)

Kleine kinderen geven je echter zoveel affectie dat je het snel vergeet als ze weer eens de supermarkt op stelten hebben gezet omdat ze dat zakje snoep - dat zo strategisch aan de kassa naar hen staat te lonken - écht niet krijgen. Dagelijks word je vertederd door de schattigheid die ze van nature uitstralen.
Soms zit ik naar mijn jongste zoontje te kijken, en dan zou ik hem wel kunnen plat knuffelen omdat ik hem zo lief vind. Zélfs al heeft hij een uurtje daarvoor mij de oren van de kop gezeurd voor een tweede ijsje...

Alles wordt anders wanneer de pubertijd zijn intrede doet. Deze brug tussen kind en volwassenheid is niet alleen voor de jongere zelf een verwarrende periode, maar ook voor zijn ouders. Had je het daarvoor al moeilijk met loslaten, houd dan je hart maar vast als de hormoontjes om de hoek komen kijken. De pubertijd is een heuse les in loslaten!
Niet alleen het uiterlijk van je kind verandert drastisch - het raarste vind ik dat het 'kindergezichtje' geleidelijk aan plaats maakt voor de meer volwassen versie - maar ook het eens zo aanhankelijke jongetje (of meisje) begint zich plots wel heel erg hard los te maken van zijn ouders.
De periode dat je hun held was en dat ze naar je opkeken is echt wel voorbij eens ze puber zijn. Waar is plots dat kleine jongetje gebleven dat ooit nog met me wilde trouwen en dat ruzie maakte met zijn zus om naast me in de zetel te kunnen zitten?
Dat jongetje zit nu alleen op zijn kamer te gamen, dat jongetje gaat op stap met zijn vrienden, dat jongetje heeft zopas zijn eerste pintje (en niet zijn laatste) gedronken, dat jongetje denkt helemaal niet meer dat ik meer weet dan hij, integendeel: hij weet alles beter, want ik ben ouderwets en niet mee met mijn tijd (en ik zeur altijd).

Ach, ik mag nog niet klagen hoor... momenteel gaat het relatief goed hier. Ik heb de indruk dat de heftigste periode bij mijn oudste zoon (voorlopig?) voorbij is, maar mijn dochter is pas twaalf... en ik heb nog geen ervaring met pubermeisjes ;-)

Maar eigenlijk wou ik het hier niet hebben over mijn eigen kinderen, maar over een tafereeltje dat ik gisteren zag: in de namiddag ging ik even met mijn jongste zoontje tot bij het speeltuintje in de stad. Hij vindt het er heerlijk, zelfs al stelt het daar helemaal niet zoveel voor. Dat is dus ook zo leuk aan kleine kinderen, ze zijn nog snel tevreden ;-)

Zoontje amuseerde zich dus kostelijk en ik zat even op een bankje. Plots kwamen er drie pubermeisjes - van een jaar of vijftien - op het andere bankje, even verderop, zitten. Ze zagen er lief en vriendelijk uit. Ik dacht even: hoe zou mijn dochter er over drie jaartjes uitzien? Zou ze er zo uitzien als deze meisjes en zou ze hier dan ook zitten met haar vriendinnetjes? Daar zou ik mee kunnen leven, want het leken me erg brave tieners.
Plots werd dit idyllische plaatje verstoord: er kwam een jongen op de proppen op zo'n bmx fietsje. Hij gaf snel iets af aan één van de meisjes. Het meisje nam het aan en pakte direct een aansteker uit haar zak. En neen, het was geen gewoon sigaretje (da's al erg genoeg) dat toen van hand tot hand ging...
Blijkbaar stoorden deze tieners zich ook helemaal niet aan mijn aanwezigheid, voor hun was dat jointje de normaalste zaak van de wereld.

Terug thuis vroeg ik aan mijn oudste zoon: 'Hé, ken jij kinderen die wiet roken?' 'Tuurlijk mama, er zijn er zo een paar in mijn klas', antwoordde hij in alle eerlijkheid.
Hij vond dat helemaal niet vreemd blijkbaar. Ik wel dus. Hij verzekerde mij dat hij van de wiet afblijft.

Ik hoop het, ik hoop het echt!
En jij, mijn jongste, lieve kleuter: blijf jij nog maar even klein en onschuldig...


21 opmerkingen:

  1. Nu ze nog jong is probeer ik zo vaak als mogelijk openlijk over die zaken te praten. Ik vermoed ergens omdat ik er vanuit ga dat ze in haar pubertijd niet meer bij mama zal komen met haar vraagjes en gewetenskwesties. De nadelen van drugs heeft ze, ergens gelukkig voor mij, reeds mogen ervaren bij een vriendin van me. Schrijnend wat er allemaal kan gebeuren. Ik hoop dat die beelden haar bij blijven en dat ze er zelf afblijft.
    Dat openlijk drugs roken op straat, daar heb ik het ook enorm moeilijk mee. Ik wil niet dat dit een normaal straatbeeld wordt. Jammer genoeg hebben we daar als enkeling niet veel over te zeggen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Neen inderdaad... het verontrust me vooral dat het voor de jeugd tegenwoordig blijkbaar zo normaal is.

      Verwijderen
  2. Oef ja... ik wil er nog e en niet aan denken... Zoon heeft best een pittig karakter en ik voorzie een pittige puber. Hopelijk zonder extra knelpunten zoals wiet of veel drank, maar je hebt het niet helemaal zelf in de hand he...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Neen helaas niet! Gelukkig mag ik op dat gebied niet klagen over mijn puber. Hopelijk blijft het ook zo en heeft hij bij mijn weten geen 'foute' vrienden.

      Verwijderen
  3. Kom hier even via Myriam kijken. Leuke blog heb je en deze post is heel herkenbaar. Soms zou je ze eeuwig klein willen houden. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Pfff ik zit er middenin. Maar een heel positief punt, hij vindt roken smerig en sterke alcohol wil hij niet. Hij heeft de gevolgen gezien op een festival waar ik elk jaar als EHBO'er help. Van ons mag hij wel af en toe een pilsje. Dat deden wij ook op die leeftijd. Het klinkt gek, maar om het in je omgeving te halen wordt het vanzelf niet stiekem en is hij tevreden met dat ene pilsje. (nog)
    Vandaag heb ik een heel leerzaam gesprek gehad met iemand die lesgeeft tussen de pubers. Ik heb er heel veel aan gehad.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, een biertje mag onze zoon ook drinken (sinds jij zestien is) als hij uitgaat. Dat doen ze allemaal ten slotte, zolang het daarbij blijft ben ik al heel tevreden.

      Verwijderen
    2. Mag je in Nederland trouwens pas alcohol drinken vanaf 18 jaar, klopt dat?

      Verwijderen
  5. Ik ben bang dat je dat uitproberen nooit zou kunnen voorkomen. Laatst las ik over een - vond ik - heel erg goeie tip. Het ging over "omdenken" in opvoeden.

    Een moeder wilde iets goeds bedenken om met dit drugsgebruik om te gaan. Zij vroeg haar zoontje rond die cruciale leeftijd eens: "Goh, ik hoorde laatst dat je met een joint op beter kunt slapen. En ik heb toch moeite met soms in slaap komen. Omdat jij waarschijnlijk hier betere informatie over kunt opzoeken dan ik. Zou jij eens willen uitzoeken of dat iets is voor mij?"

    Het zoontje was natuurlijk eerst verbouwereerd. Tijdje later kwam hij erop terug. "Mama, ik denk dat je het toch beter niet kunt doen want het is best verslavend en ook niet goed voor je gezondheid".

    Punt gemaakt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Geniaal... ik denk zelfs dat mijn zoon zich dood zou schamen moest ik ook maar overwegen om een jointje te roken.

      Verwijderen
  6. Wij hebben dat hier al allemaal gehad... en je kan hen alleen maar waarschuwen... en loslaten komt met kleine beetjes, altijd maar meer en dat is echt niet makkelijk ... Wij zijn er gelukkig helemaal door.
    En alcohol is even erg als die wiet hoor... als ik hoor hoeveel van mijn leerlingen stomdronken op feestjes rondhangen... alarmerend!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Oef, dat is wel even hard wakker worden uit je roze moederwolk, als je dat ziet.

    Oudste is twaalf, en die begint in rap tempo te puberen. Vergeleken met zijn leeftijdsgenoten is hij vrij kinderlijk nog, en zal niet snel zoiets doen. Maar het is goed te zien en aan het gedrag (en de lucht haha) merken dat hij niet dat snel tevreden kleine kleutertje meer is...

    Geniet lekker nog even van je kleintje. En van je groten, dat ook. En straks komen er kleinkinderen :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vind dat ze heel hard beginnen te veranderen eens ze naar de middelbare school gaan, veel hangt ook af van de vriendenkring die ze hebben denk ik.

      Verwijderen
  8. Het is moeilijk, je ziet al die gevaren, en in je moederhoofd worden die alleen maar uitvergroot natuurlijk. Dat is bij mij in elk geval zo. Je moet een beetje geluk hebben met de vrienden groep waarin ze terechtkomen natuurlijk. Maar als je goed kan praten met de kinderen, ben je toch al een eind op de goeie weg denk ik.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, da's zeker waar. Alleen is mijn zoon niet zo'n prater, zoals vele jongens. Gelukkig heb ik momenteel nog geen redenen om mijn kids niet te vertrouwen:) Hopelijk blijft het zo.

      Verwijderen
  9. Ik zit nu met een schattige baby en peuter, maar amai, die puberteit wordt afzien voor mij. Ik word al droevig als ik er aan denk :)

    BeantwoordenVerwijderen