woensdag 4 juni 2014

Violetta: de kip die denkt dat ze een mens is

In eerdere berichten schreef ik al over de perikelen in het kippenhok. Als je dit nog eens wilt lezen klik dan hier.
Kort samengevat: we hebben 5 kippen, Jasmijn (de dominante opper bitch), Annabelle (vriendin en medestander van Jasmijn), Josefien (meeloper van de bitches), Pluizemie (aanvankelijk semi-vriendin van Violetta, maar nu ook medestander van de bitches) en Violetta (de zielepoot die wordt buitengesloten).

Violetta

Hoe gaat het nu met ons Violetje intussen? Wel,... eigenlijk goed! Zoals ik eerder al schreef wordt Violetta niet opgenomen in de groep, mag ze het hok niet in, mag ze pas als laatste eten, kortom... geen benijdenswaardige positie zou je denken. Dat dachten wij dus ook aanvankelijk.
Wij hadden zelfs zo'n medelijden met haar dat we een eigen hok voor haar ineen timmerden ('t is te zeggen, manlief deed dat). We maakten het lekker knus met stro erin en een nep eitje erbij... Zoals je wel zou kunnen verwachten bekeek madame haar mini villa de eerste dagen helemaal niet. Ze zat liever ineengedoken in haar hoekje tussen de stuiken. Angst voor de bitches, of angst voor verandering misschien? We besloten het maar even zo te laten en af te wachten...


Na enkele dagen zag ik tot mijn verbazing dat Violetje toch had plaatsgenomen in haar huisje en dat er zelfs een eitje naast het nep ei lag. Eureka! Ik ken nu niet veel van kippen, om niet te zeggen niets, maar volgens mijn boerenverstand lijkt het me toch logisch dat een kip pas gaat leggen als ze zich enigsinds goed voelt.
Zou Violetje zich dan helemaal niets aantrekken van die andere trutten van kippen die haar zou wreed uitsluiten? Het begon me meer en meer op te vallen dat ze eigenlijk een eenzaat is, ons Violetje. Ze kiest er blijkbaar zelf voor om zich niet aan te sluiten bij de groep.
Als ik 's morgens de kippenren nader staat het andere viertal mij al opdringerig op te wachten om zich op het eten te storten dat ik breng. Geen blik gunnen ze mij waardig, neen het eten dat ik breng, dat is wat hen interesseert. Violetta daarentegen komt onmiddellijk naar me toe en komt zoals ons Fleurtje (ons cavaliertje) om aandacht schooien. Ze is pas tevreden als ik haar geaaid heb. Als ons mevrouwtje haar aandacht heeft gehad gooi ik snel wat eten aan de andere kant van het kippenhok, uit het zicht van de vier andere veelvraten (die hebben toch niets in de gaten omdat ze het te druk hebben met schrokken), en dan kan ze ook eten op haar gemakje. Hierin lijkt ze dan weer helemaal niet op Fleurtje, want die kan haar brokjes in een recordtempo naar binnen werken. Gelukkig dat een hond zelf niet kan beslissen hoeveel hij eet, anders was Fleur zeker en vast al corpulent.

Ik vind Violetta echt een heel bijzondere kip, klinkt misschien belachelijk, maar zoals je bijzondere mensen hebt, heb je ook bijzondere dieren. Violetta is een beestje dat affectie geeft en ook wilt krijgen. Ze heeft meer interesse in mensen dan in haar soortgenoten. De andere kipjes vind ik ook erg leuk hoor, maar zij zijn veel meer met mekaar bezig en vooral met hun maaltijd. Ik vind het nog steeds ongelofelijk waar die kleine beestjes die grote hoeveelheden voedsel kunnen blijven steken. Ik wou dat ik ook zo ongestraft en zonder schuldgevoel kon schransen... lijkt me heerlijk. Ons Viloletje is anders, zij zoekt echt contact, net zoals ons Fleurtje. Ik vind het geweldig om zo'n bijzondere diertjes in mijn leven te hebben.

14 opmerkingen:

  1. Wat een gezellig verhaaltje en wat lief van jullie dat Violetta een privé huisje gekregen heeft...!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leuk berichtje hier zie ik...Violetta die zich blijkbaar best goed voelt nu met haar eigen onderkomen.
    Haha, ja het is zeker maar goed dat honden zelf niet kunnen beslissen wat ze eten want dan was onze Ziva ook tonnetjerond!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Cavaliers hebben wel aanleg om dik te worden hè. Als ik Fleur liet doen zou ze heel de dag eten.

      Verwijderen
  3. Oh lief, een eigen huisje :-) het lijkt wel een soap zo je het kippenverdriet beschrijft :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik ken ze allemaal niet "persoonlijk", maar Violetta is mijn favoriet ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Violetta klinkt inderdaad bijzonder! Daar kunnen we nog wat van leren eigenlijk: om onze eigen weg te durven gaan.

    BeantwoordenVerwijderen