Gek word ik van die telefoonstalkers

Als je veel thuis bent en (nog) in het bezit van een vaste lijn, ben je vast bekend met het fenomeen van de 'telefoonstalkers'. Zo noem ik ze toch, de engerds die in slecht Engels met een Indisch accent verkondigen dat ze bellen in naam van Microsoft.
Eén keer streng afpoeieren mag niet baten. Zeggen dat je de politie zal verwittigen ook niet. Vertellen dan maar dat je een Mac hebt en dus niets met Microsoft te maken hebt: bespaar je de moeite. De telefoon systematisch afleggen zonder iets te zeggen... niets helpt!

Die oplichters blijven proberen: meerdere keren per dag, maanden aan een stuk. Soms laten ze je even een paar weekjes met rust, maar terugbellen doen ze, steeds opnieuw.
Communiceren die ellendelingen niet met mekaar of zo. Het mag intussen toch duidelijk zijn dat ik niet in hun verhaaltje trap en dat ze beter elders proberen. Wie trapt er überhaupt nog in deze frauduleuze telefoontjes? Totaal wereldvreemde oudjes? Bestaan die nog wel tegenwoordig? Elke zichzelf respecterende overgroot-oma zit tegenwoordig  toch op FB, twitter en instagram met haar smartphone. Iedereen weet inmiddels toch dat je nooit pincodes en dergelijke mag geven via de telefoon of per mail.

Toch blijven die rotmensen volharden om een slachtoffer te vinden. Ze zullen af en toe dus wel slagen in hun opzet, vermoed ik. Als je altijd bot vangt blijf je normaal gezien toch niet proberen. En zo lollig lijkt het me nu ook weer niet om de godganse dag mensen te stalken en af en toe eens goed uitgescholden te worden. Of zijn het een stelletje masochisten misschien?
Het schijnt dat ze ook continu van nummer veranderen zodat je nooit weet dat zij bellen. Ooit zullen ze wel stoppen zeker...

Er zijn trouwens nog een ander soort telefoonstalkers: van die telefonisten die bellen in naam van een telefoonprovider, energiebedrijf, boekenclub,... en die dan zo'n ingestudeerd verhaaltje aframmelen. Grrr... ik krijg het ervan! Meestal verlos ik ze direct uit hun lijden door te zeggen dat ik toch niet op hun 'geweldig' aanbod inga, en dat ze zich de moeite kunnen besparen.
Soms ben ik echter in een sadistische bui. Dan laat ik hen hélemaal uitpraten en doe ik alsof ik interesse heb. Als puntje bij paaltje komt sla ik hun aanbod (uiteraard) af. Je voelt de teleurstelling dan bijna door de telefoon als ze nog stamelen: "Ik wens je een prettige dag".
Jep, ik weet dat dit niet lief is van mij en dat die mensen maar gewoon hun (slechtbetaalde) job doen, maar het zal één van mijn duistere kantjes zijn vrees ik.

Waarom zou ik in godsnaam iets kopen aan de telefoon? Ik ben een groot meisje: als ik iets nodig heb zal ik wel zelf de vergelijking maken op het internet. Dat kan ik best hoor, dames en heren telefonisten.

Zo, die frustratie is er weer uit!


Gegroet en fijn weekend,
Miss Milla