Mijn haat - liefde verhouding met...

PLASTICINE!

Oh, wat haat ik dat gekleurde spul toch! Overal vind ik het terug in huis: in de hoogpolige mat onder de salontafel (arrrgh!!!, en maar pulken om dat eruit te krijgen), onder de schoenzolen van jan en alleman, tussen de kussens van de zetel, je kan het zo zot niet bedenken of er duikt wel plasticine op...

Nu zullen jullie wel denken: welke moeder met 3 kinderen en een hond heeft nu een hoogpolig tapijt in de woonkamer, en welke moeder laat haar kroost nu spelen aan de salontafel met die gekleurde rot klei?  Wel ik dus, en ik heb daar een goede reden voor.

Dat hoogpolig tapijt is een noodzaak voor mijn gemoedsrust. Er wonen hier namelijk een bende wildebrassen die regelmatig uit de zetel vallen en ik probeer de bezoekjes aan de spoedgevallen tot een minimum te beperken. Echt een aanrader als valbreker zo'n tapijtje hoor! Anderzijds, als je kind nog niet 100% zindelijk is kan het ook wel voor extra stress zorgen natuurlijk ;-).  Houd de tapijtreiniger (al dan niet van het roze merk) dan maar binnen handbereik. Of de fles azijn, als je het milieuvriendelijk wilt aanpakken.

Wat betreft dat spelen met plasticine aan de salontafel, wel, daar heb ik ook een goede reden voor. Iedere moeder weet dat kleine kinderen het liefst zo dicht mogelijk bij het gezin spelen, en dus niet in hun eigen kamer of een speelkamer. Niet dat we dat hebben hoor, een speelkamer. Vroeger wel, maar die is inmiddels ingepalmd door onze oudste zoon toen ons nakomertje erbij kwam. Geen erg, want er werd toch bijna nooit in gespeeld, omwille van de reden die ik net hierboven beschreef.
Vergis u niet echter, deze regel geldt alleen voor kleine kinderen die nog niet overrompeld zijn door de hormonenstorm zo rond hun 13 de (bij de ene wat vroeger, bij de andere wat later, bij sommigen nooit volgens hun ouders maar dat geloof ik niet). Als ze eenmaal tot dat aparte ras der pubers behoren, gaan ze zich meer en meer terugtrekken in hun hol, ...eh kamer en komen ze meestal alleen nog boven water als ze honger hebben of iets anders van materiële aard nodig hebben. Naar het schijnt zou deze periode ook weer over gaan, als de hormonen wat gekalmeerd zijn, en zouden ze dan terug wat meer in de living en de keuken gesignaleerd worden. Maar dit weet ik niet zeker hoor, ik weet het ook alleen maar van horen zeggen (van moeders die deze periode al hebben doorgemaakt overleefd met hun kindertjes).

Maar we wijken af, het ging hier over spelen aan de salontafel en de reden hiervoor hé, geloof ik, als mijn bovenkamer mij niet in de steek laat tenminste.
Wel, mijn zoontje heeft wel degelijk een speelhoekje in de woonkamer en een kast waar allemaal bakken met speelgoed in staan. Ik houd namelijk niet van het soort woonkamers die zijn omgetoverd in een soort binnenspeeltuin, compleet met mini ballenbak, mini trampoline, overal speelgoed waar je ook maar kijkt, met daartussen twee zetels en een tafel gepropt (die uiteraard ook vol speelgoed ligt).
Neeee! Da's niks voor mij. Denk nu niet dat het hier arme dutskes zijn zonder speelgoed hé. Helemaal niet! Alles heeft hier gewoon zijn plekje en 's avonds wordt er opgeruimd. Wel hebben we in de tuin nog een speelhuisje waar heel veel speelgoed ligt. Een luxe, ik weet het... scheelt héél veel in rommel hierbinnen.

Zoontjelief begint dus altijd flink te spelen aan zijn speeltafeltje, op een plastieken placemat met die verdomde klei. In het begin speel ik dan lekker mee, maar dan gaat de telefoon of zo, en ben ik afgeleid. Heel die handel verhuist dan in een mum van tijd naar de salontafel met de gekende gevolgen. Mama is dan wat boos en zegt tegen zoontjelief dat we met klei spelen aan het speeltafeltje. "Jaha, maar da's veel te klein mama, dan valt alles eraf en dan eet Fleurtje (ons hondje) de plasticine op". Tja, zulke sterke argumenten, daar kan ik natuurlijk niet tegen op!

Maar in de titel heb ik over mijn haat - liefde relatie met plasticine hé. Ik moet het dus nog even over mijn liefde voor dat gekleurde goedje hebben.
Plasticine is:

• Pedagogisch volledig verantwoord: het stimuleert de creativiteit, de motoriek, de verbeelding,..
• Heerlijk om in te kneden (ik vind dat zelf stiekem heel ontspannend).
• Niet duur, als je het van zo'n B-merk koopt tenminste.
• Geweldig om te mengen en dan de mooiste kleuren te voorschijn te toveren.

Zijn jullie kinderen ook zo dol op plasticine? En jullie?