Hoezo, een hondenleven?

De uitdrukking 'een hondenleven leiden', dat wil toch zeggen een miserabel, ellendig leven leiden, dacht ik? Klopt dit eigenlijk wel met de realiteit, vraag ik me af. Tijd om te checken!
Weet je wat, ik laat de hond des huizes gewoon zelf aan het woord.

Hallo lieve mensen, ik ben Fleur.
Ik heb een mensenmama, een mensenpapa, 1 grote mensenbroer, 1 kleine mensenbroer en 1 mensenzus. Verder hebben we hier ook nog 5 kippen, maar die mogen niet binnenkomen van mijn mensenmama.
Ik zal jullie misschien even vertellen hoe mijn dag meestal verloopt:

's Morgens rond 5 uur komt mijn mensenpapa naar beneden omdat hij voor dag en dauw vertrekt naar zijn werk. Best lastig voor mij hoor, want ik lig dan lekker te snurken in de zetel.  Er wordt natuurlijk verwacht van mij dat ik opsta om te groeten. Ja, hallo, ik ben niet gek hoor! Ik hef even mijn kopje op en daar moeten ze het op dit uur maar mee doen. Ik heb mijn rust nodig, verstaan die rare mensen dat nu niet? Wie staat er by the way om 5 uur op? Alleen gekken toch!

Rond 6.30 u komt mijn mensenmama naar beneden. Die denkt dan dat ik een plasje moet doen, maar ik wil op dit uur helemaal niet op dat koude gras gaan zitten. Ik ben een dame hoor. Maar mama is streng en ze zet mij gewoon buiten. Ik kan niet anders dan luisteren want ze is veel groter dan mij. Ik ga nog even voor de venster staan koekeloeren, maar mama doet net alsof ze mij niet ziet. Erg hé! Ok, dan maar rap een plasje doen zeker op dat vieze natte gras, dan ben ik ervan af.
Dan mag ik terug binnen, joepie, maar nu moeten weer persé mijn pootjes afgedroogd worden. Die rare mensen drogen hun voeten toch ook niet af met een handdoek telkens als ze binnenkomen. Die staan wel zo gek te wrijven met hun schoenen op een rechthoekig harig ding dat op de grond ligt. God mag weten waarom ze dit doen, maar ja, ze doen hier in huis wel meer rare dingen.

Mijn mensenmama haar haren staan 's morgens altijd zo omhoog en naar alle kanten, hoe zou dat komen? En ze drinkt dan drie koffies of zo. Ondertussen leg ik mij op haar schoot, da's tenminste lekker warm, na dat koude gras waar ze me altijd opstuurt.

Oh, 't is alweer 7 uur en dan komt dat kleintje naar beneden. Nu is het écht gedaan met de rust! Mama wordt wat zenuwachtig nu en ze is met vanalles en nog wat bezig. Waarom toch altijd die haast? Ik begrijp dat niet.
Die twee grote mensenkinderen komen ook tevoorschijn op een gegeven moment, als mama al een keer of zes hun naam heeft geroepen. Meestal zijn die niet zo goed gezind 's morgens. Mama zegt dan: "Hebben jullie nu weer een ochtendhumeur" en "Dat komt ervan als je te laat gaat slapen".

Oef, en dan zijn ze weg, eindelijk! Even terug rusten hoor nu. En ze zijn hier natuurlijk weer vergeten mij eten te geven. Ik moet altijd wachten tot half negen. Is dat niet schandalig? Terwijl al die mensen hier al hun buikjes hebben rond gesmuld.

Mama is terug. Ik ga maar aan mijn eetbakje staan, dan zal ze het wel begrijpen zeker? Ja, ik krijg mijn brokjes nu. Hondenbrokjes, en dat terwijl die kippen altijd van dat lekkere menseneten krijgen en ook nog van die rare zaadjes of zo iets. Ik vind dat niet eerlijk! Die kippen worden hier écht voorgetrokken. Ik zal die brokken maar op eten zeker, anders heb ik niks...

Ok, mag ik nu eindelijk terug gaan slapen, ja? Ik hoop dat mama niet teveel lawaai maakt vandaag met dat machien met die buis aan dat alles opzuigt.

In de namiddag als mijn mensenbroertjes en zusje terug zijn van school mag ik vaak gaan wandelen, maar nu niet. Ik zit met mijn vrouwelijk ongemakje en nu mag ik niet buiten van mama. Ze is bang dat de grote honden mij gaan lastig vallen. Zij komt zelf toch ook buiten in die situatie. Waarom mag ik dat dan niet? En nu is ze weer helemaal extatisch omdat er zo'n vogel eitjes aan het uitbroeden in onze tuin. En ik mag zelfs geen lief hebben, laat staan kleintjes.
Ah ja, en ik zou nog vergeten te vertellen dat ik nu zo een broekje moet dragen met zo een stom roze strikje op mijn poep, anders wordt de vloer vuil of zo, geloof ik. Ik begrijp er niets van, da's toch helemaal niet erg, een vieze vloer.

Als die mensen ' s avonds eten dan krijg ik helemaal niets. Ik moet het stellen met de kruimels die op de grond vallen. Bij mijn kleine mensenbroertje valt er meestal nogal veel op de grond, dus ik weet waar ik moet zijn als ik toch wat wil meegenieten van dat lekkere eten. De egoïsten!
En als ze dan allemaal gedaan hebben krijg ik mijn hondenbrokken. Weer hetzelfde... Als ik geluk heb giet mijn mama er soms wel wat soep over.

's Avonds als ik rustig op mijn gemak in de zetel wil liggen, komt ze af met die irritante kam. Dan zit ze maar knopen uit mijn haren te pulken (auw!). Moet dat nu echt? Bij mijn mensenzus doet ze dat ook altijd en die heeft dat precies ook niet graag . Gelukkig hoef ik nog niet te vaak in bad. Stel u voor!

Pfff ..., ze zijn eindelijk naar boven allemaal nu. Mag ik nu ongestoord slapen, ja?
Je ziet, zo makkelijk is mijn leven niet hé!

 

 

Groetjes,

Fleur

Ik vind het fijn als je me ook op facebook leuk vindt: https://www.facebook.com/missmilla.athome