zaterdag 23 augustus 2014

Dag Fientje...

Waar is Josefientje nu?
Wanneer komt ze terug thuis?
Als de dierenarts haar goed te eten geeft wordt ze toch wel beter hé, mama?
Waar is de kippenhemel?
Hoog in de lucht bij de sterretjes?
Is ze dan daar naartoe gevlogen?
Ik wil niet dat ze zo hoog vliegt! Ze moet terug thuiskomen!

Hoe leg je aan een (bijna) 4-jarige uit dat ons kipje Josefien gestorven is? Dat ze nooit meer zal rondscharrelen bij de andere kipjes?

Gisteren schreef ik dat Fientje geopereerd zou worden omdat ze erg ziek was. Ik wist dat de dierenarts er om 18 u aan zou beginnen. Om 18.15 u kreeg ik telefoon. Het was het nummer van de dierenarts. Ik wist onmiddellijk dat dit niet goed was...
De dierenarts zei dat de schimmelinfectie inwendig zo hard had gewoekerd dat het niet wenselijk was om Josefientje nog te laten wakker worden. Ze zou de operatie wellicht wel overleven, maar ze zou een leven vol pijn tegemoet gaan. Neen, dat wou ik niet. Een dier nodeloos laten afzien, dat kan niet, dat mag niet...
Ik stemde er dus mee in om ze niet meer te laten wakker worden.

Ik zei tegen de dierenarts dat ik spijt had dat ik niet eerder had opgemerkt dat het zo ernstig was. Er was buiten een korstje (waarvan ik dacht dat het gewoon van een klein wondje was) boven haar snavel niets te zien... Ze zei dat zo'n schimmelinfectie ongemerkt alles binnenin kapot vreet, ook de longen kunnen op die manier worden aangetast. Waarschijnlijk had Fientje al een verlaagde weerstand, waardoor die schimmelinfectie ongestoord kon woekeren.

Ik voel me zo rot nu. Vooral omdat ik besef dat het diertje erg pijn moet hebben gehad... Ze at en dronk nog wel erg goed tot op het laatst. Aan haar gedrag was niet echt te merken dat ze ziek was. Ze fladderde zelfs nog om op het kippenhok te gaan zitten, haar lievelingsplaatsje.
De dierenarts zei dat ik niet had kunnen zien dat het zo erg was...
Toch raak ik dat laatste (levende) beeld dat ik van haar heb maar niet kwijt. Ze keek me aan vanuit het kattenbenchje waarin ik haar had gezet om haar te vervoeren. Ik vond het zo'n intrieste blik, alsof ze zelf wist dat we mekaar niet meer zouden terug zien...

Ik troost me met de gedachte dat haar lijden nu voorbij is. Ook de rest van het gezin heeft het er wel moeilijk mee. De twee oudsten begrijpen dat er geen andere optie was dan haar niet meer wakker te laten worden. Onze jongste niet. Da's normaal natuurlijk, gezien zijn leeftijd. Ik probeerde met de 'kippenhemel', maar dan wordt hij nog verdrietiger. Hoe leg je zo iets uit aan een klein kind?

Ik hoop dat mijn kinderen toch iets leren uit deze situatie. Ik hoop dat ze opgroeien met respect voor levende wezens, mensen én dieren. Dat is één van de belangrijkste waarden die ik hen wil meegeven in het leven.




14 opmerkingen:

  1. Och, wat jammer. Voor een kleintje is het inderdaad moeilijk om te beseffen dat Josefien nu beter af is. Misschien een nieuwe kopen speciaal voor hem?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Och jeetje wat ontzettend verdrietig. Arme Josefientje en arme jullie en de andere kippetjes. Als je dieren hebt dan is het ook zo verdomd akelig dat je er ooit ook weer afscheid van moet nemen. Maar je hebt in deze gedaan wat je kon doen. Je kan je troosten met de gedachte dat ze een heerlijk leven bij jullie heeft gehad, dat je zodra je zag dat het niet goed ging haar naar de dierenarts hebt gebracht om haar proberen beter te maken. Dat ze helaas niet meer geholpen kon worden mag je jezelf niet verwijten, hoe had je dit moeten weten? Je hebt gedaan wat je kon. Sterkte ermee, verdrietig zijn om het verlies van wat voor een dier dan ook vind ik als mededierenliefhebber heel normaal hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Bedankt allemaal voor jullie reacties gisteren en vandaag.
    We zijn op het moment volop bezig met aanpassingen aan het kippenhok, zodat we het nog beter proper kunnen houden. Alles moet ook grondig ontsmet worden zodat de andere kipjes niet besmet worden. Ze krijgen ook extra vitaminen om hun weerstand te versterken. Volgens de dierenarts zou Josefien waarschijnlijk al een lage weerstand gehad hebben en daardoor ziek zijn geworden. Ik hoop dat we nu even gespaard blijven van ziektes bij onze kipjes...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Rust zacht, Fientje. Ik vind het niet belachelijk hoe je met jouw kippen omgaat. Je ziet ze graag en geeft ze alles wat mogelijk is.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. oei,geen goed nieuws,hee!spijtig.je kleine mannetje zal daar nog wel een tijdje over praten want voor die gastjes is dat ook weer iets dat ze nog niet kunnen plaatsen,ik heb begrip voor jullie verdriet in fientje

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Oh nee, zo jammer :-( . Maar wel super dat jullie het toch geprobeerd hebben. Jullie dieren mogen blij zijn met zo'n goede baasjes !

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Nou jeetje zeg :( sterkte. Dag lief kipje

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Tjee meis, ik was er al bang voor toen ik je titel las.
    Probeer eraan te denken dat je alles hebt gedaan wat in je macht lag en dat Fientje een geweldig leven heeft gehad: er zijn maar weinig mensen die zo gek zijn met hun kipjes.
    Heel veel sterkte voor jou en je gezin. x

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ach jeetje, wat naar.... ik kan me goed voorstellen dat je met je kip naar de dierenarts gaat. Hartstikke goed van je! ik had gisteren ook een heel gesprek met onze 4-jarige over onze hond die oktober vorig jaar is overleden (hij mist haar zo zei hij). Hij wilde graag met ons naar de plek waar we haar as hebben uitgestrooid, hebben we (uiteraard) gedaan en daar lag een tennisbal (onze hond was nogal gek op ballen) terwijl je in dat bos nooit losse ballen ziet. Heel bijzonder en het deed ons goed.
    Sterkte daar! (ps. 'kikker en het vogeltje' is in onze ervaring een goed boekje om het aan kleine kindjes uit te leggen, op you tube staat ook een filmpje)

    Natasja

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Een hond verliezen is ook verschrikkelijk, ik mag er niet aan denken dat we ons Fleurtje ooit zullen moeten afgeven... Wat fijn dat jullie met jullie zoontje terug naar die bijzondere plek zijn geweest. Wij praten ook nog regelmatig over de dieren die er ooit in ons gezin zijn geweest, maar waarvan we afscheid hebben moeten nemen.
      Bedankt voor de tip, ik ga dadelijk eens op YouTube kijken.

      Verwijderen
  10. Ja ze was al een dame op leeftijd en we wisten dat het ging gebeuren maar het was heel naar. Gelukkig is ze tot 3 weken voor haar dood heel gezond geweest en ze is nog lekker mee geweest op vakantie (die hadden we uitgezocht op hondvriendelijkheid) en daar heeft ze nog erg van genoten. We zijn ook nog niet aan een nieuwe hond toe, al begint het wel een beetje te kriebelen. Ik hoop dat jullie nog heel lang van fleurtje en de andere dieren mogen genieten, aan jullie liefde, aandacht en goede zog zal het niet liggen dat zit wel goed!
    natasja

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik begrijp jou volledig. Je moet er inderdaad voor klaar zijn vooraleer er een nieuw dier in huis kan komen. Bij ons heeft heeft het zelfs drie jaar geduurd na het overlijden van onze vorige hond eer we er aan toe waren. In die periode was er gelukkig wel een zwerfkatje bij ons gekomen, waar we veel troost aan hebben gehad. Jammer genoeg was zij op een dag spoorloos verdwenen. Da's ook heel naar als je nooit afscheid hebt kunnen nemen.
      Ik vind het voor kinderen heel waardevol om op te groeien met dieren. En ik vind een huis zonder dieren altijd een beetje leeg, zeker nu mijn 3 kinderen allemaal naar school zijn voel ik me overdag nooit eenzaam.

      Verwijderen
    2. Owww, wat verdrietig, heel veel sterkte!

      Verwijderen